บทที่ 5

“ครีม!”

“เฮือก!” คนถูกเรียกสะดุ้งตัวโยนในขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“ตกใจหมดเลยน้ำตาล”

“คืนนี้จะไม่กลับบ้านแน่ใช่ไหม”

“ยังไม่อยากกลับตอนนี้” ครีมตอบไม่เต็มเสียงมากนัก ภายในใจเกิดความลังเลว่าควรจะกลับไปหาฌอห์ณตอนนี้ดีไหม หรือถ้ากลับไปแล้วอาจจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

เขาโมโหร้าย ชอบเอาชนะ เวลาโกรธหรือไม่พอใจสามารถทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า

“แกจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เลยนะ เอาไว้สบายใจเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับ” น้ำตาลลูบหลังเพื่อนสนิทเพื่อปลอบโยน เธอไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรมากเพราะรู้ว่าครีมนั้นรักฌอห์ณมากเหมือนกัน

“ตาลว่าฌอห์ณจะตามหาครีมมั้ย”

ดวงตาคู่สวยฉายความกังวล ถ้าฌอห์ณรู้ว่าเธอหลบมาอยู่ที่นี่ เขาคงตามมาอาละวาดจนพังกันไปข้าง

เหตุนี้จึงทำให้ไม่กล้าไปขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะกลัวว่าจะทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนกันไปหมด

“ป่านนี้มันคงตามหาแกให้วุ่นแล้วมั้ง ไอ้ฌอห์ณมันขาดแกได้ที่ไหน พูดอย่างกับไม่รู้นิสัยผัวตัวเอง”

“ยังไม่อยากกลับไปหาเขาเลย”

“ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับดิ อยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้”

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ครีมไม่อยากทำให้เพื่อนเดือดร้อน ตาลก็รู้ว่าฌอห์ณเป็นคนยังไง”

“ไอ้ฌอห์ณมันไม่รู้ที่อยู่ใหม่ของฉันสักหน่อย แกอย่าไปคิดมาก”

“…..”

ฌอห์ณนั่งมองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือนานนับชั่วโมง เขายกขาสองข้างขึ้นพาดบนโต๊ะ หยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบภายในบรรยากาศเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง

ตามพื้นห้องเต็มไปด้วยเศษข้าวของที่แตกกระจัดกระจายพังย่อยยับระเนระนาด ไม่เว้นแม้กระทั่งทีวีขนาดเจ็ดสิบนิ้วที่เพิ่งซื้อใหม่เมื่อสามเดือนที่แล้ว

ในเมื่อทำอะไรครีมไม่ได้ ของพวกนี้ต้องเป็นฝ่ายรับแทนเธอทั้งหมด

เธอออกจากบ้านไม่ได้เอาเสื้อผ้าหรือข้าวของอะไรติดตัวไปสักอย่าง ครีมหายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวตั้งใจปิดเครื่องหนี ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้

ชลากร : ตีสามกว่าแล้วนะครีม ทำไมถึงยังไม่กลับห้อง หายหัวไปอยู่ที่ไหน

ชลากร : ส่งโลเคชั่นมา ฌอห์ณจะไปรับกลับบ้านเดี๋ยวนี้

ร่างสูงจ้องมองข้อความในโทรศัพท์ที่ถูกส่งไปก่อนหน้านั้นนานนับชั่วโมง แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตอบกลับ

ติ๊ง! ฌอห์ณตื่นจากภวังค์ความคิด รีบหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดอ่านหลังจากที่ได้เห็นข้อความตอบกลับของแฟนสาว

คัทลียา : ครีมขออยู่เงียบๆ คนเดียวสักสามสี่วันนะ ถ้าโอเคเมื่อไหร่จะรีบกลับไป

ชลากร : ….

ฌอห์ณกดอ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบกลับ มันหมายความว่าเขาไม่อนุญาตให้ในสิ่งที่เธอขอ ทุกครั้งที่ครีมหายไป สุดท้ายเขาก็ตามไปลากเธอกลับมาจนได้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ครีมไม่มีวันหนีเขาพ้น!

-บริษัท พี.เอ็น.เอ็น. จำกัด(มหาชน)-

“ที่นี่มีการ์ดรักษาความปลอดภัยนะ คนนอกเข้ามาไม่ได้หรอก” น้ำตาลพูดขึ้นราวกับรู้ทันความคิดของครีม

ตั้งแต่เข้างานเธอเอาแต่นั่งกระสับกระส่ายหันมองซ้ายขวาเพราะกลัวแฟนหนุ่มจะตามมาอาละวาดถึงที่ทำงาน

ตอนนี้พนักงานต่างพากันทยอยออกมาพักกลางวันทานอาหารที่ร้านค้าใกล้บริษัท

“แกจะเอาอะไรไหม ฉันกับเอมว่าจะข้ามถนนไปซื้อผลไม้ดอง”

“ขอเป็นกาแฟสักแก้วก็พอ”

“เดี๋ยวพวกฉันมานะ”

“อืม” ครีมก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานของตัวเองเงียบๆ ในโต๊ะนี้เหลือเพียงแค่เธอที่นั่งอยู่

“หวัดดีน้องครีม ที่ตรงนี้ว่างพี่ขอนั่งด้วยคนนะ”

‘ตุลย์’ หัวหน้าแผนกฝ่ายการตลาดเดินเข้ามาทักทายก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงที่ว่างตรงข้ามหญิงสาว

“เชิญตามสบายเลยค่ะพี่ตุลย์”

“ไม่สบายเหรอครีม ทำไมหน้าซีด”

“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ”

“ยัยป้าหัวหน้าใช้งานหนักเกินไปล่ะสิ แบบนี้ต้องขอเพิ่มเงินเดือนแล้วนะ” ตุลย์พูดติดขำ เขาค่อนข้างสนิทกับพนักงานเกือบจะทุกคน

“น่าจะใช่มั้งคะ” ครีมถึงกลับยิ้มออก ตุลย์เป็นคนอารมณ์ดี ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะได้อยู่เสมอ

“ที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเพราะมัวแต่มานั่งอ่อยผู้ชายอยู่สินะ”

ราวกับร่างกายถูกแช่แข็งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ฌอห์ณ!”

ร่างสูงเด่นเดินเข้ามาในร้านค้าแออัด ก่อนจะถอดแว่นตากันแดดราคาแพงออกจากใบหน้า

ทรงผมดำขลับถูกเสยขึ้นแบบลวกๆ โชว์ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วเข้มหนาสันจมูกโด่งคมไร้ที่ติ ฌอห์ณกลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ขับรถแมคลาเรนคันละเกือบสามสิบล้านเข้ามาจอดที่หน้าร้านอาหารตามสั่ง

“เขาเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานของครีม”

“จะเป็นอะไรก็ช่างหัวมัน! ไปกับฌอห์ณเดี๋ยวนี้”

“แต่ครีมยังไม่เลิกงานเลย”

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ลุกขึ้นมา!” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งจึงเดินตรงเข้าไปกระชากแขนอย่างแรงจนครีมเกือบเสียหลักล้มลง

“ครีมเจ็บนะ พูดกันดีๆ ก็ได้”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิคุณ ไม่เห็นจะต้องทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้เลย” ตุลย์รีบเดินเข้าไปห้าม เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี ครีมเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่ถูกลากจนตัวปลิว

“มึงเป็นใคร?” ฌอห์ณถามเสียงเรียบ เดินเข้าหาปรายสายตามอง ท่าทางและสีหน้าพร้อมปะทะใส่ตุลย์ทันทีโดยไม่สนใจสถานที่

“แล้วมายุ่งอะไรเรื่องของผัวเมีย”

“ผมแค่หวังดีนะ ไม่เห็นเหรอว่าครีมกลัวคุณจนตัวสั่นหมดแล้ว”

“มึงอย่าทำเป็นรู้ดีแทนเมียกู”

“พอแล้วฌอห์ณ หยุดสร้างปัญหาสักที!”

“ใครกันแน่ที่สร้างปัญหา?”

“ปล่อยครีมก่อนนะ ถ้ามีอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันหลังเลิกงาน”

ฌอห์ณไม่ฟัง ฉุดกระชากคนตัวเล็กออกจากร้านอาหารท่ามกลางสายตาของพนักงานนับสิบให้มาขึ้นรถที่จอดอยู่ แขนเรียวขึ้นรอยฟกช้ำเมื่อถูกเขาออกแรงบีบรัดจนกระดูกแทบหัก

“ครีมเจ็บนะ เมื่อไหร่ฌอห์ณจะเลิกเป็นแบบนี้สักที!”

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฌอห์ณ!”

“…..” ดวงตากลมโตสั่นไหวมองใบหน้าคมคายด้วยความหวาดกลัว

ฌอห์ณบีบเข้าที่ท้ายทอยของเธออย่างแรงเพื่อให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนจะมอบรสจูบอันแสนป่าเถื่อนให้

กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก เขาออกแรงกัดริมฝีปากบางจนเลือดซิบ พร้อมใช้เรียวลิ้นดูดกลืนกินเลือดผสมน้ำลายของเธอออกไปจนหมด

“หลังจากนี้ไม่ต้องไปทำงาน ฌอห์ณจะขังให้ครีมอยู่แต่ในห้อง จะไม่ให้ออกไปไหนอีก!”

ฌอห์ณออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาเป็นเจ้าชีวิตที่มีอำนาจเหนือกว่า

“ฮึก…ไม่เอานะฌอห์ณ”

“โทษฐานที่ครีมกล้ามาลองดี คิดจะปีกกล้าขาแข็งใส่ฌอห์ณ!”