บทที่ 6

เสียงสะอึกสะอื้นออกจากริมฝีปากเล็ก ครีมก้มหน้าร้องไห้จนตัวสั่นแต่ฌอห์ณยังคงนิ่งคอยเหลือบสายตามองอยู่บ่อยๆ

“ร้องไห้ทำไมนักหนา แค่จะพากลับบ้าน ไม่ได้พาไปตาย!”

“ครีมไม่อยากไปกับฌอห์ณ”

ชายหนุ่มรีบตบไฟเลี้ยวหักพวงมาลัยรถหลบเข้าข้างทางกระทันหันหลังจากได้ยินประโยคแสลงหู

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง อยากกลับไปหาไอ้เวรนั่นมากใช่ไหม!”

“ไม่ใช่เลย เขาเป็นแค่รุ่นพี่ที่ทำงาน” ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธ ฌอห์ณกำลังเข้าใจผิดและทำให้เรื่องราวมันบานปลาย

“จะเป็นอะไรก็ช่าง แต่ฌอห์ณขอสั่งห้าม! ไม่ให้ครีมไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน!”

“…..” หญิงสาวสะอึกสะอื้นเบือนหน้าหันหนียามที่เขาโน้มริมฝีปากลงมาใกล้หมายจะจูบเธอ

“ทำไมไม่มองหน้าฌอห์ณ?”

“…..”

“รังเกียจผัวตัวเองขนาดนั้น?”

“…..”

“ถ้าคิดจะเกลียดก็อย่าลืมนึกถึงตอนที่ตัวเองนอนอ้าขาให้ฌอห์ณเอาด้วยนะ”

“ครีมไม่น่าตัดสินใจผิดมาคบกับฌอห์ณเลย ไม่น่าเลยจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ครีมอยากขอให้เราไม่รู้จักกัน”

คนตัวเล็กพรั่งพรูความในใจ เขาเคยเป็นคนที่ดีกว่านี้ รักและใส่ใจเธอมากกว่าใคร แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป

“ก็เสียใจด้วยแล้วกันที่คิดผิด สุดท้ายเลยได้คนชั่วๆ แบบฌอห์ณเป็นผัว!”

ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเย้ยหยัน แต่ภายในใจกลับสั่นไหวเมื่อได้ยินประโยคที่เธอพูด เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย

ไร้บทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น คนทั้งสองต่างเงียบใส่กันจนมาถึงคอนโด

พลั่ก! หญิงสาวถูกผลักให้เข้ามาในห้องนอน ก่อนที่แฟนหนุ่มจะยึดโทรศัพท์ของเธอไป

“อยู่ในห้องจนกว่าฌอห์ณจะกลับมา ถ้าคิดจะหนี คนรอบตัวครีมได้ฉิบหายทั้งหมดแน่!” สายตาของเขาบ่งบอกเอาจริงไม่ใช่แค่คำขู่

ปึง! เสียงปิดประตูดังสนั่น ฌอห์ณล็อกประตูจากทางด้านนอก ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้

“ฮึก…ปล่อยครีมออกไป ปะ…ปล่อยเดี๋ยวนี้!” เสียงหวานร้องลั่นทั้งน้ำตา ออกแรงทุบประตูเพื่อให้เขาปล่อย หรือต่อให้เธอจะร้องตะโกนจนสุดเสียง ฌอห์ณก็คงไม่คิดจะกลับมา

-คลับหรูใจกลางเมือง-

‘ครีมไม่น่าตัดสินใจผิดมาคบกับฌอห์ณเลย ไม่น่าเลยจริงๆ’

‘ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ครีมอยากขอให้เราไม่รู้จักกัน’

‘ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ครีมอยากขอให้เราไม่รู้จักกัน’

‘ครีมไม่น่าตัดสินใจผิดมาคบกับฌอห์ณเลย ไม่น่าเลยจริงๆ’

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อเรียกสติ คำพูดของครีมยังคงลอยวนอยู่ในความคิดซ้ำไปซ้ำมา

ฌอห์ณขับรถออกจากคอนโดมานั่งดื่มที่คลับคนเดียวเพราะไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ

เขารักเธอมากจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิดไป ฌอห์ณไม่เคยพูดคำว่าขอโทษหรือขอบคุณกับใครแม้กระทั่งแฟนสาวที่คบกันมานานถึงสี่ปี

“มาคนเดียวเหรอคะ?”

ฌอห์ณปรายสายตามองหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาทัก หน้าตารูปร่างผิวพรรณเข้าขั้นว่าดี

“ดูเหมือนว่าคุณจะมีเรื่องเครียดนะคะ ให้ฉันนั่งดื่มเป็นเพื่อนไหม”

คนที่มาใหม่มองจ้องชายหนุ่มด้วยสายตายั่วยวน กุญแจรถซุปเปอร์คาร์ที่วางอยู่ข้างๆ และนาฬิกาเรือนละหลายล้านที่ฌอห์ณสวมใส่ เป็นตัวดึงดูดให้เธอเดินเข้ามาหา

“ฉันมีเมียแล้ว หรือถ้าเธอคิดจะยุ่งกับผัวคนอื่นก็นั่งสิ”

“เอ่อ…” เมื่อได้ยินคำตอบถึงหยุดชะงัก เธอถึงกลับเลิ่กลั่กไม่คิดว่าจะตอกกลับมาจนหน้าหงายแบบนี้

“แต่ฉันเลือกนะ ไม่ได้เอาใครมั่วๆ”

“พูดแรงจังเลยนะคะ ฉันแค่อยากเข้ามาทำความรู้จัก”

“แต่ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอ ไสหัวออกไป!”

“…..”

แกร๊ก…ดวงตาคู่คมวาดสายตามองไปรอบบริเวณเมื่อเปิดประตูห้องแล้วไม่เห็นคนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียง

แต่เห็นเธอนอนหลับขดตัวอยู่ในมุมมืด บนใบหน้าสะสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่เปียกชื้น เหมือนว่าเพิ่งจะร้องไห้จนหมดแรงเผลอหลับไป

“ครีม”

ฌอห์ณอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นมานอนบนเตียงพร้อมห่มผ้าให้ เขาล้มตัวลงนอนข้างกันแล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

“ฌอห์ณกลับมาแล้ว”

ใบหน้าคมคายคลอเคลียไปตามลำคอระหงเพื่อสูดดมกลิ่นกายหอมของแฟนสาว มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายจนคล้อยหลับตามเธอไปในที่สุด