คำโปรย

คุณคิดว่าคนเราจะตกหลุมรักคน ‘คนเดียว’ ได้สักกี่ครั้ง

สำหรับคนอื่นฉันไม่รู้...แต่สำหรับฉัน...นับไม่ถ้วน

คนเราจะแอบรักคนคนหนึ่งได้นานแค่ไหนกันนะ

สิบสองปีนานพอหรือยังนะ

นานพอที่จะทำให้ฉันได้เป็นตัวจริงบ้างไหม

หรือฉันจะไม่มีทางได้เป็นตัวจริง

เพื่อน...คำค้ำคอที่ฉันไม่กล้าข้ามผ่าน

เพื่อน...ขอสิ้นสุดทางเพื่อนจะได้ไหม

*************

ฉันมาถึงโรงอาหารคณะแพทยศาสตร์ในตอนเช้า รู้ว่าผาอยู่ที่นี่เพราะเขาจะมาที่นี่ทุกวันตอนเช้า หอผาอยู่ในมหาวิทยาลัยทำให้เขาฝากท้องไว้ที่นี่ตลอด

ร้านข้าวหลายร้านวันนี้เปลี่ยนเป็นขายดอกกุหลาบ วันแห่งความรักนินะ ฉันยิ้มให้กับบรรยากาศของวันวาเลนไทน์ ทุกอย่างดูมุ้งมิ้งน่ารักไปหมด

“...” ฉันเห็นผาแล้ว แต่...มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยกับผา ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งมีช่อดอกไม้กับถุงของขวัญวางอยู่บนโต๊ะ ใบหน้ายิ้มแย้มของทั้งคู่ทำให้ฉันรู้แล้วว่าวันนี้คงเป็นวันแห่งความรักของทั้งคู่สินะ

ฉันรีบเดินออกมาไม่อยากให้ผาเห็นว่าฉันเห็นเขาแล้ว เดินเข้ามาสงบจิตสงบใจอยู่ในรถตัวเอง

มีเสียงแจ้งเตือนจากมือถือ ฉันเปิดเข้าดูในไอจีของผา ผาถูกแท็กในไอจีของรุ่นน้องคนนั้น เขาและเธอขยับสถานะเป็นแฟนกันแล้ว

ฉันรีบกดเข้าไปดูไอจีน้อง อ๋อ ชื่อมิรินสินะ เป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง เป็นน้องรหัสของเพื่อนผาอย่างนั้นเหรอ

อกหักอีกครั้ง น้ำตาฉันไหลออกมาหนักกว่าเดิม โอกาสของฉันมันคงไม่มีแล้วจริง ๆ ทำไมทุกครั้งฉันต้องช้ากว่าคนอื่นเสมอ ทั้ง ๆ ที่ฉันอยู่ใกล้ผาที่สุด

***************

นิยายเรื่องนี้อยู่ใน ซีรีส์คนแรกของใจ

1.แรกรัก (นิยายผู้ใหญ่) ฟรี

2.แรกรุ่น (นิยายรัก) ฟรี

3.คนแรกของใจ เรื่องนี้

4.วันไนต์วาเลนไทน์

วันนี้บรรยากาศระหว่างพ่อกับแม่แปลกมากจนฉันนึกสงสัย ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ลางบอกเหตุบางอย่างบอกฉันว่าวันนี้มีบางอย่างที่ต่างออกไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา

ทุกครั้งพ่อกับแม่จะมีทะเลาะกันบ้าง แต่ผิดกับครั้งนี้ที่ทั้งสองเงียบจนฉันรู้สึกถึงความผิดปกติ

แม่ของฉันเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยชื่อดังในจังหวัดมหาสารคาม

พ่อของฉันดูแลหอพักนักศึกษา ซึ่งถือว่าเป็นกิจการของที่บ้านก็ว่าได้เงินรายได้หลักครอบครัวฉันคือการเก็บค่าเช่าทั้งหอพัก ทั้งตึกแถว

“ปลาย” พ่อเดินมาเคาะประตูห้องฉันในเย็นวันหนึ่ง ตอนนี้ฉันเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ โรงเรียนหนึ่งในอำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม

“ค่ะ พ่อ” พ่อเดินเข้ามาในห้องหน้าตาของพ่อค่อนข้างซีดเซียว เหมือนคนกำลังมีความทุกข์ใจ

“พ่อจะกลับไปอยู่เชียงใหม่ ปลายจะอยู่ที่นี่กับแม่หรือจะไปกับพ่อ” ฉันในวัยสิบห้าเพิ่งจะก้าวจากเด็กหญิงมาเป็นนางสาว คำถามของพ่อทำให้หัวใจฉันชาวาบไปทั้งตัว ฉันกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่แน่ใจ พ่อเห็นว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรท่านเลยพูดต่อ

“แม่จะเรียนต่อดอกเตอร์ คงไม่มีเวลาดูแลปลาย” คำบอกของพ่อทำให้ฉันเข้าใจแล้ว ฉันคงไม่มีทางเลือกสินะ

“ค่ะ ปลายเข้าใจ”

“พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว แต่เราสองคนรักปลายนะลูก”

“ค่ะ ปลายเข้าใจค่ะพ่อ” นี่คงเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของครอบครัวเรา พ่อแม่หย่าร้าง ต้องย้ายที่อยู่ พ่อกับแม่ตัดสินใจขายหอพักเพราะไม่มีคนดูแล เงินที่ได้พ่อกับแม่แบ่งกัน และส่วนหนึ่งคือทุนการศึกษาของฉัน