ตอนนี้ไม่รักมันแล้ว

คนโปรด

“แม่ขอโทษนะลูกแต่ไม่สามารถให้พ่อของหนูมากล่าวหาว่าหนูทำชีวิตของพ่อเขาพังแบบนี้ได้จริง ๆ ”

…

“ทำไมนะ พ่อของหนูถึงใจร้ายกับหนูขนาดนี้”

พอเธอเข้าห้องนอนได้เธอก็ลูบท้องและพูดออกด้วยความเสียใจ ก่อนจะปาดน้ำตารีบเก็บของใช้ส่วนตัวขณะที่มือก็สั่นเทาด้วยความเสียใจจากนั้นเธอก็รีบโทรหาภาม

“พี่ภาม..มารับคนโปรดที่บ้านได้ไหมคะ”

“น้องคนโปรดเป็นอะไรหรือเปล่า เสียงเราไม่โอเคเลยเกิดอะไรขึ้น”

เธอพยายามพูดให้เสียงปกติที่สุดแล้วแต่เธอก็ไม่สามารถปิดเสียงที่แหบจากอาการร้องไห้หนัก ๆ กับภามได้เลย

“เปล่าค่ะ ตอนนี้คนโปรดเลิกกับสามีแล้วค่ะ คนโปรดไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วที่ภามมาถึงเมื่อไรโทรหาคนโปรดด้วยนะคะ”

“ครับ พี่จะรีบไปนะอีก 15 นาที ถ้ามีอะไรไม่ดีคนโปรโทรหาพี่ได้เลยนะ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายเธอก็มองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งเธออดใจหายไม่ได้ที่สุดท้ายเธอต้องทิ้งความสัมพันธ์กับเขาจริง ๆ แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะทำใจเอาไว้แล้วก็ตามแต่พอมันเกิดขึ้นจริง ๆ เธออดที่จะเสียใจไม่ได้อยู่ดี ไม่นานภามก็โทรเข้ามาเธอรีบกดรับสาย

“พี่อยู่หน้าบ้านแล้วนะ ให้พี่เข้าไปรับในบ้านไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคนโปรดจะรีบลงไปค่ะ”

เธอสะพายเป้และถือกระเป๋าเดินทางกำลังเดินออกจากห้องพอแม่ได้ยินเสียงของเธอเปิดประตูห้องท่านก็ขึ้นไปช่วยถือกระเป๋าเดินทางใช้เธอ

“แม่ช่วยถือดีกว่าลูก เดี๋ยวหนูจะลื่นตกบันได”

“มันหนักมากเลยค่ะแม่ หนูยกเองดีกว่า”

หมับ

“เดี๋ยวถือลงไปให้”

ขณะที่ทั้งสองสาวกำลังยื้อกระเป๋ากันอยู่นั้น เขาก็เดินขึ้นมาแย่งกระเป๋าไปจากทั้งสองสาวเหมือนกับว่านี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการมันมาโดยตลอด เธอหันหน้าไปสบตากับแม่ของเขาก่อนจะยิ้มให้ท่านอีกครั้ง

“แม่ไปส่งหนูนะ”

“เอ่อ! คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงคนโปรดเลยค่ะ พอดีคนโปรดเรียกรถแล้วค่ะคุณแม่”

“หนูโปรด..”

“หนูลานะคะคุณแม่ พี่หมอพรุ่งนี้เจอกันที่เขตตอน 10 โมงนะคะ”

เธอหันไปบอกกับเขายืนกอดอกจ้องมองหน้าเธออีกครั้ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งคำพูดนั้นมีความโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะยิ้มลาให้เขาอีกครั้งและลากกระเป๋าไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน

ตึก!!

“พอใจหรือยังต่อไปนี้แกอยากทำอะไรก็ทำเถอะ!!”

แม่เขาทุบโต๊ะเสียงดังลั่นก่อนจะหันมาดุเขาอีกครั้งและเดินหนีเขาไปอีกคน

คนโปรด

“ขอโทษพี่ภามด้วยนะคะ ที่รบกวนแต่เช้าเลย”

“ไม่เป็นไร น้องโปรดขึ้นรถเถอะ”

หลังจากยกกระเป๋าขึ้นรถแล้วภามก็หันไปมองในบ้าน ก่อนจะขึ้นรถและขับออกมาทันที

“พี่ภามไปส่งคนโปรดที่บ้านหน่อยนะคะ”

“ครับ พาเจ้าเล็กกลับบ้านที่อบอุ่นของตัวเองสักทีนะครับ ไปหาคนที่เขารักเราจริง ๆ กันเนอะ”

พอได้ยินคำพูดพวกนั้นเธอก็หันไปมองหน้าภามทันทีก่อนที่น้ำตาเธอจะไหลออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ เธอพยักหน้ายิ้มและสะอื้นร้องไห้ออกมา จนภามอดสงสารเธอไม่ได้ภามยื่นมือมาลูบหัวเธอเบา ๆ ก่อนจะร้องไห้ออกตามเธอ

“เหนื่อยแล้วใช่ไหม คงพยายามประคองชีวิตคู่ถึงที่สุดแล้วสินะ น้องโปรดทำดีที่สุดแล้ว ทุกการกระทำพี่เห็นหมดน้องไม่ต้องเสียใจเลย วันนี้น้องโปรดร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้พอเลยวันหน้าหนูต้องเข้มแข็งเพื่อเจ้าตัวเล็กนะ”

“ฮื่อ…ฮื่อคนโปรด..ฮื่อ”

หลังจากปล่อยโฮออกมาและได้กำลังใจจากภาม เธอก็รู้สึกดีขึ้นมากจนเธอเริ่มมีสติมากขึ้น

“คนโปรดไม่รู้ว่าที่บ้านยังจะอภัยคนโปรดหรือเปล่า แต่ตอนนี้คนโปรดแค่อยากจะกลับไปหาทุก ๆ คนจริง ๆ ค่ะ”

“พี่เชื่อน้องคนโปรดเป็นที่รักของทุกคนบ้าน ยังไงทุกคนก็ต้องให้อภัย แต่ถ้าเกิดว่าโชคร้ายจริง ๆ พี่ชายที่ขับแท็กซี่คนนี้จะไม่ยอมทิ้งน้องสาวแน่นอน”

ขณะที่ภามพูดทีเล่นทีจริงเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างก่อนจะเอ่ยขอบคุณภามอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะ ที่พี่ภามดูแลคนโปรดดีขนาดนี้ คนโปรดไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงเลยค่ะ”

“แค่พี่เห็นว่าน้องคนโปรดมีความสุขก็พอค่ะ ครั้งหนึ่งพี่เคยเสียน้องสาวตัวเองไปแล้ว ครั้งนี้พี่ก็อยากไถ่บาปออกจากใจตัวเองบ้าง”

พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรภามก็จะร้องขึ้นมาทุกครั้ง เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยไม่ใส่ใจน้องสาวตัวเองและสุดท้ายเขาก็เสียน้องสาวไปอย่างไม่มีวันได้เธอกลับคืนมาพอภามได้เจอกับเธอภามจึงเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

“พี่ภามทำดีที่สุดแล้วค่ะ อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ พี่เองก็ต้องเดินหน้าใช้ชีวิตให้มีความสุขเหมือนกันนะคะ โอ๊ะ! หลังนั้นเลยค่ะ หลังที่ต้นมะยมข้างหน้านะคะ”

“ครับ”

ขณะที่รถแท็กซี่มาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเธอลงรถมองบ้านเดี่ยวชั้นเดียวในชุมชนที่สร้างมานานกว่า20 ปี แต่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี บ้านที่เป็นสีชมพูอ่อนรั้วไม้ระแนงสีขาวล้อมรอบบ้าน ข้างหน้าปลูกต้นมะยมและต้นเข็มสีชมพู ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม จนเธออดที่จะน้ำตาไหลออกมาไม่ได้

“แม่ครับ ผมไปทำงานก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวลูก! ลืมมือถือหรือเปล่า อันนี้ของลูกไหมเนี่ย”

“พี่ปลื้มคะ!..แม่คะ…ฮื่อ”

“คนโปรด!/ ตัวเล็ก!”

ขณะที่หนุ่มหล่อหน้าเรียว จมูกเป็นสันรอยยิ้มมีเสน่ห์ ผิวขาวดูท่าทางรีบร้นกับหญิงสูงวัยผมดำสนิทร่างผอม รอยยิ้มที่มีเสน่ห์เหมือนกับหนุ่มหน้าหล่อ หันมาทางเธอที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านไม่กล้าที่จะเข้าไปในบ้าน แม่และพี่ชายเธอก็เดินมาสวมกอดเธอทันที

หมับ

“ไม่ร้องนะ ลูกแม่”

“หนูขอโทษ..หนูขอโทษ”

ขณะที่ทั้งสองคนวิ่งเข้ามากอดเธอที่เอาแต่ร้องไห้ตัวสั่นเทาไปหมด ทั้งคู่ก็พยายามปลอบประโลมเธอ

“ไม่ร้องแล้ว ๆ เข้าบ้านกันเถอะ ลูกทานข้าวมายัง หือ..”

“ค่ะ”

คนโปรดพยักหน้างึก ๆ ก่อนจะปาดน้ำตาและหันไปทางภามที่ยืนยิ้มมองเธอใกล้ ๆ

“พี่ภามค่าแท็กซี่ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะที่อุตส่าห์มาส่งคนโปรด แม่คะ พี่ปลื้มคะนี้พี่ภามพี่เขาขับแท็กซี่พาโปรดไปหาหมอส่งขนมตลอดค่ะ”

“สวัสดีครับ พี่ไม่เอา ๆ แค่น้องโปรดถึงบ้านปลอดภัยพี่ก็มีความสุขแล้ว งั้นพี่กลับก่อนนะ มีอะไรให้พี่ช่วยหนูโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะคะ”

“รับไปเถอะครับ ขอบคุณนะครับที่ผมมาส่งน้องสาวผม”

“ครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ ขอตัวนะครับ”

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เข้าบ้าน คนโปรดหันมองไปรอบ ๆ บ้านทุก ๆ อย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไม่ว่าจะทีวี ตู้เย็น รวมไปถึงโซฟาที่แต่ก่อนทุกคนในบ้านจะใช้เวลาว่างดูหนังร่วมกัน

“ไงเรา..ไอ้หมอแก่นั้นมันไล่เรามาหรือว่ามันทำร้ายมาเหรอ”

“ปลาบปลื้ม!”

ท่าทางเมื่อไรที่แม่ของเขาเรียกชื่อเล่นเต็มยศและกดเสียงลงต่ำแสดงว่าท่านกำลังไม่พอใจ ปลาบปลื้มจึงเม้มปากไว้แน่นทันที

“เขาหาว่าลูกหนูทำร้ายอนาคตเขาค่ะ”

“หึ! บอกแล้วอย่าไปเอามันก็ไม่เชื่อพี่ มีดีแค่หน้าตากับอาชีพที่เหลือคือไม่ได้เรื่อง ห่วยแตกพูดมาแล้วขึ้น เหม็นขี้หน้า!”

“ก็ตอนนั้นโปรดรักพี่เขาหนิคะ”

“ตอนนี้ไม่รักมันแล้ว”