ย้อนคิดถึงอดีต

“ปลาบปลื้ม!”

“แม่ครับ..ใครจะอดทนไหว ดูสภาพตัวเล็กสิ พวกเราเลี้ยงตัวเล็กมายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม มันเป็นใครถึงกล้าทำตัวเล็กเสียใจขนาดนี้”

“ลืมไปหรือเปล่าว่าน้องสาวเราเสนอตัวให้เขาเองนะ”

พอแม่เขาส่งสายตาที่ดุและปรายตาเหลือบไปมองเธอ ปลาบปลื้มก็กระฟัดกระเฟียด ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะมองท้องที่นูนป่องออกมาของเธอ

“ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่า”

“ผู้ชายค่ะ”

เธอลูบท้องก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่ชายตัวเอง แววตาเป็นกประกายเมื่อพูดถึงลูกของตัวเอง

“แม่คะ พี่ปลื้มคะ โปรดขอโทษอีกครั้งนะคะ ทุกคนให้อภัยโปรดได้ไหม โปรดรู้แล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่โปรดทำไปมันผิดและโปรดก็เข้าใจแล้วว่าไม่ควรทำตัวแบบนั้น ต่อไปนี้โปรดจะเชื่อฟังนะคะ”

เธอดึงมือของทั้งสองคนเข้ามากุมเอาไว้และขอโทษทั้งสองคนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแววตาสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจริง ๆ

“เอาล่ะ ๆ ที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นบทเรียน แม่ยอมรับนะว่าเสียใจมากที่เลี้ยงดูลูกได้ไม่ดี แต่ชีวิตมันเป็นของโปรด แม่ก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่หนูตัดสินใจ ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับความจริงและเดินหน้ากันต่อไป”

“แม้ว่าพี่จะรู้สึกผิดหวังในตัวเล็กมาก ๆ และเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องตัวเล็กได้ แต่พี่ก็ดีใจนะพี่เรายังปลอดภัยและเลือกที่กลับบ้านมาหาพวกเรา มากอด ๆ ”

ทั้งสามคนยิ้มให้กันกอดอีกครั้ง..เธอรู้สึกดีและอบอุ่นมาก ๆ พอย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาว่าเธอทนจมกับความเสียใจพวกนั้นอยู่ทำไมกัน

“แม่ว่าพ่อจะหายโกรธและให้อภัยโปรดไหมคะ”

“ลองไม่ให้อภัยดูสิ อยากแนะนำให้มากไม่ใช่เหรอ แม่จะเอาตะหลิวตีหัวพ่อเราเองค่อยดู”

“ฮ่า ฮ่า..แม่ก็อย่าดุพ่อให้มากเลยครับ แค่นี้พ่อก็รู้สึกผิดไม่ไหวแล้วมั่งที่แนะนำไอ้หมอแก่นั้นให้ตัวเล็ก เหอะ! แต่ก็ดีนะครับต่อไปนี้ครอบครัวเราก็มีสมาชิกเพิ่มอีก 1 คน เอาล่ะพี่ต้องรีบไปทำงานแล้วคืนนี้ตัวเล็กอยากกินอะไร พี่จะได้ซื้อของเข้าบ้านมาให้”

“เอ่อ..ชาบู ไหมคะ”

เธอทำท่าคิดก่อนจะเสนอเมนูให้กับพี่ชาย

“ได้เดี๋ยวพี่จะซื้อปูอัดที่เล็กชอบมาเยอะ ๆ นะ ไปแล้วบายครับ”

ปลาบปลื้มรีบบอกลาทั้งสองคนก่อนจะรีบขับรถออกไปเหลือเพียงแม่และเธอที่เดินเข้าบ้านมานั่งมองหน้ากัน

“แพ้ท้องบ้างไหม หลานยายดื้อกับแม่หรือเปล่าหื้อ”

“ไม่เลยค่ะ ปกติมาก ๆ แถมยังช่วยแม่ขายขนมด้วยนะคะ ขยันมาก ๆ เลยค่ะ”

“ดีแล้วลูก อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยมันผ่านไป เราเป็นแม่คนแล้ว ที่ผ่านมามันไม่มีอะไรให้กลับไปทุกข์ใจแล้วนะ ต่อไปหนูก็แค่ต้องดูแลตัวเองให้มีความสุขมาก ๆ เจ้าตัวเล็กเขาสัมผัสความรู้สึกของแม่ได้หมดนะ เป็นแม่คนมันไม่ง่ายนะ”

“ค่ะแม่”

“เอาของไปเก็บที่ห้องหนูได้แล้ว”

“ค่ะ”

สองแม่ลูกยิ้มให้กันก่อนจะลากกระเป๋าเข้าห้องของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมพอเธอมองดูรอบห้องที่ถูกเก็บกวดสะอาดเหมือนว่าเพิ่งมีคนมาทำความสะอาด เธอก็อดที่จะน้ำตารื้นออกมาไม่ได้อีกครั้ง หลังเก็บของเสร็จเธอกับบแม่ก็นั่งทานข้าวด้วยกัน ตกบ่ายมาเธอก็รู้สึกเพลียมาก ๆ จนขอตัวไปนอนพักที่ห้อง

เวลา 17:30 นาฬิกา

เธอที่ตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงข้างนอกคุยกันครึกครืนเธอ พอเธอเดิมออกมาเธอก็เห็นว่าแม่กับพี่ชายกำลังเตรียมอาหารตั้งหม้ออยู่ที่โต๊ะอาหาร สายตาของเธอหันไปทางชายสูงวัยที่ผมเริ่มขาวหน้าตาเริ่มเหี่ยวย่น ตัวอ้วนกลมน่ากอดนั่งดูข่าวในทีวี เธอก็ได้แต่แน่นิ่งไม่กล้าไปหาพ่อตัวเอง ความรู้สึกตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะก่อนที่เธอจะตัดสินใจไปอยู่บ้านของหมออัยเน่เธอยอมทะเลาะกับคนในครอบครัวซึ่งคนที่เธอสนิทมากที่สุดก็คือพ่อของเธอความรักและความหวังดีนี้มันจึงส่งผลต่อความเสียใจที่มากกว่าคนอื่น ๆ

“ตัวเล็กตื่นแล้วเหรอ”

พอพี่ชายเธอเอ่ยทักแบบนั้น พ่อเธอก็หันมามองเธอทันที สีหน้าท่านเรียบเฉยไม่พูดไม่อะไรกับเธอแววตาของท่านมีแต่ความว่างเปล่า เธอยกมือไหว้พ่อก่อนที่แม่จะเป็นคนดึงมือเธอมานั่งที่ซิงค์ล้างจาน

“มาช่วยแม่ล้างผักมา”

“ค่ะ แม่”

“ตัวเล็กวันนี้พี่แวะซื้อนมมาฝากหลานด้วยนะ แต่พี่ไม่รู้ว่าปกติเราทานยี่ห้อไหนอ่า อันนี้ทานได้ไหม”

ปลาบปลื้มถือกระป๋องนมมาอวดเธอ เพราะปลาบปลื้มไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร ก่อนที่เธอจะพยักหน้าและยิ้มให้พี่ชาย

“ได้ค่ะ ปกติโปรดก็ทานตัวนี้ค่ะ”

“ดีเลย พ่อครับพ่อเอาของฝากหลานไว้ไหน ไม่เอามาอวดตัวเล็กบ้างเหรอ”

เธอหันไปมองทางพ่อ ซึ่งท่านก็หันหน้าไปมองปลาบปลื้มก่อนจะเหล่มาทางเธอครู่หนึ่ง จากนั้นพ่อก็รีบหันกลับไปดูทีวีกลบเกลื่อน เธอหันไปมองพี่ชายที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบานแถมยังยักคิ้วให้เธออีก ก่อนที่แม่จะพูดต่อ

“ปลื้ม ยกหม้อน้ำซุปให้แม่ก่อนลูก ค่อยมาคุยต่อ เรานี่คึกอะไรกลับบ้านมาแม่ยังไม่เห็นเราหยุดคุยเลยนะ”

“ครับ ครับ”

ปลาบปลื้มยิ้มกว้างแววตาดูมีความสุขก่อนจะเดินไปยกหม้อ ก่อนที่แม่เดินไปหาพ่อ

“คุณลุกมาทานชาบูกับเด็ก ๆ ได้แล้ว ฉันเตรียมของเสร็จหมดแล้วค่ะ”

“แม่ครับ วันนี้แม่จะดื่มน้ำเก๊กฮวยมีฟองสักหน่อยไหมครับ”

“ไม่เอาหรอก ลูกดื่มกับพ่อเถอะ”

“ครับผม”

ปลาบปลื้มรินน้ำเปล่าให้สองสาวก่อนจะรินเบียร์เย็น ๆ ให้ตัวเองกับพ่อ และทุกคนก็นั่งที่โต๊ะโดยเธอนั่งข้างแม่และพี่ชายกับพ่อก็นั่งตรงข้ามเธอ โดยที่พ่อของเธอไม่สบตากับเธอเลย

“มา ๆ จุ่มหมูหน่อยสิแม่ ทำไมมีแต่ผักเนี่ยจะล้นหม้ออยู่แล้วนะครับ”

“เรานี่ก็ใจร้อนจริง ๆ นะ ลงผักก่อนน้ำซุปจะได้หวาน ๆ ไง”

“แต่แม่ตุ๋นน้ำซุปกระดูกหมูมาทั้งวันแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“ปลาบปลื้ม!”

“แฮร่ แฮร่ ลงปูอัดให้ตัวเล็กดีกว่า”

ปลาบปลื้มที่โดนสายตาพิฆาตของแม่ เขาก็รีบคีบปูอัดใส่หม้อที่เดือด ๆ ทันที

“พรุ่งนี้พี่ปลื้มช่วยไปอำเภอเป็นเพื่อนโปรดได้ไหมคะ”

“ไปหย่ากับไอ้หมอแก่นั้นเหรอ ถ้าไปหย่าพี่จะรีบลางานพาตัวเล็กไปเลย”

ทุกคนหันหน้าไปทางคนโปรด ก่อนที่เธอจะพยักหน้าและก้มหน้าลงเล็กน้อย แม่ที่เห็นแบบนั้นก็รีบหันไปดุปลาบปลื้มทันที ก่อนจะเอื้อมไปกุมมือเธอไว้

“ปลื้ม! พี่เขาก็อายุห่างจากลูกตั้งหลายปี ดูพูดจาเข้าไม่น่ารักเลยนะ”

“ก็ผมไม่ชอบมันหนิ”

เธอย้อนคิดถึงอดีตที่เกิดขึ้นเธอก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

3 ปีที่แล้ว

‘ทำไมเราไปชอบคนแก่แบบนี้ได้เนี่ยตัวเล็ก’

‘พี่ปลื้มอย่ามาว่าพี่อัยเน่ของคนโปรดนะ’

เขาดึงมือถือจากน้องสาว มาดูก็พบว่าเธอถ่ายรูปของอัยเน่ขณะที่อยู่ในงานเลี้ยงรุ่นของพ่อเมื่อหลายวันก่อน

‘เห็นหน้าเขาไม่กี่ครั้ง ไม่ต้องคลั่งรักเขาขนาดนี้ก็ได้มั่ง พี่จะฟ้องพ่อ’

‘ฟ้องเลยค่ะ พ่อรู้ก่อนพี่ปลื้มอีกว่าโปรดชอบพี่อัยเน่ โปรดต่างหากที่จะฟ้องพ่อว่าพี่ไปด่าพี่อัยเน่ว่าแก่’

‘ตัวเล็กอย่าบอกนะ เดี๋ยวพี่ก็โดนหักค่าขนมอีกหรอกโอเค ๆ พี่ไม่พูดแล้วก็ได้ พอใจยังตัวแสบเอ้ย!’

เขาอดที่หยิกแก้มน้องสาวด้วยความมันเขี้ยว เพราะถ้าขืนเธอไปฟ้องพ่อยังไงพ่อก็ต้องเข้าข้างน้องสาว