EP.3ลงโทษ

EP.3ลงโทษ

ฉันกับธัญญ่าและเพื่อนของมันที่เรียนอยู่คณะเดียวกันอีกคนมาถึงร้านตอนสองทุ่ม เป็นช่วงเวลาที่คนกำลังทยอยเข้าร้านเลยไม่ค่อยแน่นเท่าไรนัก เราจึงเลือกที่นั่งแบบบาร์ติดกับโซนระเบียงชั้นหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเวทีนักร้องพอสมควร ตรงนี้จะมองเห็นระเบียงอีกฝั่งของชั้นสอง ที่มีนักท่องราตรีนั่งอยู่ประปราย

“เอาจริง ๆ ฉันไม่คิดว่าผู้ชายคนที่แกชอบจะเลวขนาดนี้เลยนะ เห็นมาตั้งแต่ตอนเข้ามาเรียนมอปลาย ก็ไม่คิดจะเป็นแบบนี้” ธัญญ่าพินิจพิจารณาเรื่องของพี่คีตะที่กระทำกับฉัน สีหน้าของมันจริงจังเอามาก ๆ จนเพื่อนอีกคนยังตั้งใจฟัง

“คือถ้าไม่คิดอะไรด้วย เขาก็น่าจะเห็นใจในความเป็นคนรู้จักไหม”

คนรู้จักที่ว่านั้นก็คงจะหมายถึงการเป็นเพื่อนของพราว แฟนของพี่เธียตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็ไม่เคยได้เข้าใกล้พี่คีตะจนถึงขั้นเป็นคนรู้จักสักหน่อย

ตอนนี้ภายในร้านมีนักร้องร้องเพลงคลอเบา ๆ  อยู่ตรงหน้าเวที ยังไม่คึกคักมานักเราถึงนั่งคุยกันแข่งกับเสียงเพลงได้

“เดี๋ยวนี้มีเยอะแยะไหม ผู้ชายแบบนี้” เพื่อนอีกคนออกความเห็น ก่อนจะชงเหล้ามาให้ฉันเต็มแก้วเพราะเพิ่งจะกระดกมันไปจนหมดเพื่อประชดชีวิตอันน่าสมเพชของตัวเอง

ฉันกับธัญญ่าไม่ได้เล่าอะไรให้มันฟังหรอก แต่มันน่าจะดูออกเพราะวันก่อนนั้นมันเองก็มาเที่ยวด้วยกัน แล้วมันก็เคยได้ยินเรื่องที่ฉันแอบชอบพี่คีตะด้วย คงปะติดปะต่อเรื่องแล้วเข้าใจได้เอง

“ฉันมันดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะพวกแก ดูไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าฉันไม่สวย ไม่เหมาะจะเป็นแฟนใคร” เอาจริง ๆ ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์บ้า ๆ หลายวันมานี้ฉันคิดมากจนด้อยค่าตัวเองไปหมด

“แกสวยมากนะเว้ย นิสัยก็ดี ฉันยังชอบแกเลยดรีม มันไม่เกี่ยวกันหรอก ผู้ชายมันเฮงซวยมากกว่า” เพื่อนต่างคณะพูดแล้วเอื้อมมือมาบีบไหล่ของฉันอย่างให้กำลังใจ ส่วนธัญญ่ากลับนั่งเงียบเหมือนใช้ความคิดอยู่

“แต่ฉันว่าเขาแปลกตั้งแต่ใช้ของแพง ๆ แล้วนะดรีม แกไม่ตงิดใจบ้างเหรอ” ตอนนั้นที่มันบอกฉันไม่ค่อยเชื่อนักหรอกเพราะบ้านพี่คีตะไม่ได้รวยขนาดนั้น จนมารู้ว่านาฬิกาข้อมือเรือนนั้นราคาหลักแสนถึงเริ่มคิดว่าแปลกเหมือนกัน

ฉันเงียบแล้วคิดถึงสิ่งที่มันเคยบอก แต่ก็ถูกตัดบทดัวยเสียงของมันอีกที

“พอ ๆ ช่างเถอะ มาสนุกไม่ใช่เหรอ” ว่าแล้วมันก็ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมา ก่อนจะชนแก้วของเพื่อนเบา ๆ แล้วดื่มน้ำสีเหลืองเข้มลงไปเกือบครึ่ง

พอเริ่มดึกคนก็เริ่มแน่นร้าน เสียงเพลงจากจังหวะช้า ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น พวกเราก็พากันขยับโยกย้ายตามประสา ถ้าเทียบกันฉันยังเมาไม่เท่าวันนั้นที่แทบจะไม่มีสติหลงเหลือ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับห้องยังไง ยัยธัญญ่ามันก็ไม่ห้ามกันเลยเพราะเห็นว่าเป็นพี่คีตะ อยากจะตีเพื่อนนักแต่ทั้งหมดนั้นก็คงเพราะความดื้อรั้นของตัวฉันเอง

มันคงห้ามแล้วแต่ฉันเมามากเลยไม่ฟังเอง

“แก ! ใช่คนวันนั้นไหม !” วาวาตะโกนถามฉันท่ามกลางเสียงของนักท่องราตรีและเพลงในร้านที่ดังกระหึ่ม ก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้มองไปทางระเบียงชั้นสอง ฝั่งที่มีห้องกระจกอยู่ด้านหลัง ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของลูกค้าแต่น่าจะเป็นที่ทำงานของเจ้าของร้านหรือหุ้นส่วน

“เขามองแกอยู่ยัยดรีม !”

คนที่ยัยวาวาพูดถึงกำลังถือแก้วอยู่ในมือ เขาเท้าแขนกับระเบียงแล้วมองมาทางฉัน ถึงแม้ตรงนั้นจะมืดสลัวแต่แสงไฟที่สาดส่องไปเป็นระยะนั่นทำให้ฉันเห็นสีหน้าและแววตาของเขาที่กำลังยิ้มกวน ๆ อยู่ตอนนี้

พี่คีตะ…

“อย่าไปสนใจ” ธัญญ่าเอ่ยแล้วหมุนตัวฉันให้หันกลับมาอีกทาง ก่อนที่มันจะสะบัดหน้าพรืดใส่คนที่อยู่ชั้นสองเหมือนเกลียดชัง

“พอเมาแล้วก็สนใจแก ผู้ชายแบบนี้ฉันเกลียดจริง ๆ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น !”

ฉันไม่รู้แล้วว่าเขาทำหน้ายังไงต่อ ทั้งที่ในใจอยากรู้แต่ไม่กล้าหันไปดูเพราะกลัวยัยพวกนี้มันจะด่าเอา หัวใจของฉันมันสั่นไหวแปลก ๆ  ที่เห็นเขายิ้มแบบนั้น แล้วยังสับสนกับสิ่งที่เขาเป็นด้วย

กลางวันไม่แม้แต่จะแล กลางคืนกลับมองเห็นฉันแม้อยู่ในความมืด ทั้งที่เขาไม่เคยสนใจฉันมาก่อน ขนาดว่าไปให้เห็นหน้าทุกวันตอนที่พราวคบกับพี่เธียในโรงเรียน เขาก็ทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ

เขาต้องการอะไรกันแน่

“ฉันจะไปห้องน้ำ ดรีมแกไปกับฉันไหม” ธัญญ่าเอ่ยถาม ฉันจึงพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกวาวาแล้วเดินตามมันออกไป

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว จะบอกว่าพวกเรายังปกติก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ช่วงแรกจะดื่มกันเบา ๆ  แต่พอเริ่มได้ที่ก็พากันยกถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันขอเข้าก่อน ไม่ไหวแล้วยัยดรีม” ธัญญ่าบอกแล้วยัดมือถือมาใส่มือฉัน ก่อนจะวิ่งเข้าไปด้านในที่มีพวกผู้หญิงรอกันแน่นไปหมด ห้องน้ำเวลานี้คนเยอะยิ่งกว่ามารอเขาแจกข้าวกล่องฟรี ถึงจะมีหลายห้องก็ยังไม่พอใช้

หมับ !

“อ๊ะ” อยู่ ๆ มือใหญ่ใครบางคนก็คว้าข้อมือของฉันแล้วดึงเขาไปในมุมตึกที่มีแค่ไฟสลัว ๆ พอให้มองเห็นหน้า ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจพลันหัวใจก็เต้นแรงไปด้วยเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือพี่คีตะ !

“อื้อ !~” ไม่ทันที่ฉันจะได้อ้าปากพูดอะไรคนร่างสูงก็ประกบริมฝีปากและบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างหนักหน่วง เขาพยายามแทรกลิ้นร้อนเข้ามาภายในโพรงปากของฉันแล้วดูดเอาลิ้นเล็กของฉันไปตวัดชกชิมความหวานด้วยความเอาแต่ใจ

การกระทำของเขาเล่นเอาฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่พูดอะไรสักคำ มาถึงก็รุกกันอย่างกับคนบ้า

“อืม…” เขาคำรามในลำคอ เมื่อฉันพยายามขัดขืน เหมือนจะบอกให้ฉันเชื่อฟัง

“ปะ…อื้อ !~” ฉันใช้แรงที่มีดันตัวเขาออก แต่ท้วงออกมาได้แค่นิดเดียวเขาก็กระแทกริมฝีปากบางของฉันด้วยริมฝีปากหนาที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นบุหรี่และลูกอมรสมินต์อีกครั้ง เล่นเอาฉันรู้สึกเจ็บจนต้องนิ่วหน้า ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือใหญ่ลงมาบีบหน้าอกอวบอิ่มภายใต้ชุดเดรสแบบสายเดี่ยวของฉัน

การกระทำที่ป่าเถื่อนของเขาทำเอาฉันตื่นตระหนกจนหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แขนแข็งแรงของเขาโอบรอบตัวฉันจนขยับไปไหนไม่ได้ สมองอื้ออึงคิดอะไรไม่ออก

“อื้อ !” ฉันท้วงในลำคอเมื่อเขาบดจูบหนักหน่วง ไม่เว้นช่องว่างให้หายใจ ฉันทุบกำปั้นลงกับแผงอกเพื่อให้เขารู้ตัวว่าฉันจะขาดใจตายอยู่แล้วถ้าเขาไม่หยุด

พี่คีตะค่อย ๆ  ผ่อนคลายความรุนแรงลง แต่กว่าจะเป็นแบบนั้นริมฝีปากฉันมันร้อนผ่าวไปหมดแล้วรู้สึกเหมือนมันบวมเจ่อเพราะการกระทำที่รุนแรงไร้ความอ่อนโยนของเขา

“พะ…พอเถอะ แฮ่ก ๆ” ฉันดันตัวเขาออกอีกรอบ หายใจหอบเหนื่อยและร้องห้ามเมื่อเขาทำท่าจะจู่โจมเข้ามาอีกครั้ง

“เป็นบ้าอะไรถึงมาทำแบบนี้”

“ลงโทษเธอไง” เขาสอดฝ่ามือเข้ามาในรังผมของฉันตรงท้ายทอยก่อนจะประคองใบหน้าให้แหงนมองเขา ท่าทางของเขาน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แววตาดุดันคู่นั้นเหมือนกับฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน หรือเพราะเขาไม่เคยมองฉัน ถึงไม่เคยได้สัมผัสกับมัน

“ลงโทษอะไร” ฉันจับข้อมือของเขาที่ประคองศีรษะฉันไว้ อีกมือดันแผงอกกว้างเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้กว่านี้

“ลงโทษที่เธอหันหน้าหนีฉัน”