เสีย2

จะเอื้อมมือดึงแขนแต่กลับพบสายตาตำหนิของคนถือตัว เฒ่าแก่เนี๋ยที่เพิ่งจะผ่านวัยสาวไปไม่กี่ปีก็หดมือเสีย คุณชายฟ่านผู้หยิ่งทะนงจะยิ้มหัวก็ไม่ มาที่นี่เพื่อหาความสำราญกับเรือนร่างหญิงงามที่พิสุทธิ์ผุดผ่องไม่นิยมกินของเหลือเดนของใคร

“เชิญคุณชาย ซีหยิน เตรียมชงชา”

ดวงตาเศร้าเงยขึ้นช้าๆ มองไปยังร่างสูงที่ เคยเห็นแทบจะทุกวันแต่ไม่เคยได้เข้าใกล้ด้วยมิใช่หญิงพิสุทธิ์อย่างที่ คุณชายฟ่านต้องการ

หลุบตามองพื้นก้าวเดินผ่านร่างสูงที่คว้าข้อมือบางไว้

“เดี๋ยว”หัวใจบางๆ รู้สึกพองโต

“ข้าขอเปลี่ยนเป็นสุราอุ่น”

ดวงตางอนงามเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเแต่เพียงครู่เดียวก็ก้มหน้าดังเดิม

“ได้หยินไหมเล่าซีหยิน คุณชายอยากได้สุราอุ่นเจ้าไปที่หอบ่มสุราให้เขายกสุราที่เพิ่งกลั่นเสร็จอุ่นๆ มาที่นี่”

ชีหยิน ย่อกายก้าวเดินไป ฟ่านหงเหวินมองตามร่างอ้อนแอ้นอ่อนหวานนั้นจนลับตา

“นางน่าสงสารเจ้าค่ะถูกขายตั้งแต่สิบสี่ ป่านนี้ยังไถ่ตัวเองไม่หมด ความจริงซีหยินนางต้องการออกไปทำการค้าเล็กๆ เลี้ยงตัว”ฟ่านหงเหวิน ทำหูทวนลมเสีย

“เชิญคุณชาย”

นั่งลงบนพื้นที่จัดไว้ ด้านหน้าเป็นโต๊ะตัวเตี้ย ชีหยินยกจอกสุรามาวางลงข้างๆ คุกเข่ารินสุราให้อย่างเบามือ

หงเหวินเอื้อมมือหยิบจอกชาแต่ ชีหยินกลับคว้ามมัน มาเป่าไล่ลมร้อน ริมฝีปากสีแดงเผยอออกช้าๆ เพื่อไล่ลมร้อน หงเหวินมองริมฝีปากแดงนิ่ง ยื่นจอกสุราตรงหน้า

“เชิญคุณชายเมื่อครู่ มันร้อนไปซีหยินจึงกลัวว่าจะลวกปากคุณชาย”

เอ่ยปากยาวๆ หงเหวินแค่เพียงรับมันมากระดกลงคอไม่เอ่ยคำใด

“ คุณชายมีเรื่องใดให้ ผู่หยงรับใช้”

ซีหยิน รินสุราลงจอกทำทีไม่สนใจบทสนทนา

“ข้าต้องการหญิงพิสุทธิ์นางหนึ่ง”

“มาถูกที่แล้วค่ะคุณชายว่าแต่เป็นหญิงงามคนใหม่คนใดเจ้าคะ”

“เสิ่นเปาหลิว”

ผู่หยงยิ้มด้วยจริตทั้งๆ ที่รู้ว่ามันยากแต่ก็ต้องฝืนยิ้ม

“คุณหนูเสิ่น ผู้นั้นนางยโสเกินใคร”

“ข้าให้ทองสามพันชั่งกับเจ้า กับนางห้าพันชั่งเพื่อการนี้”

ข้อเสนอที่หอมหวานผู่หยงในที่สุดก็ยังยิ้ม แต่รู้ดีว่ายากเพียงใด

“เอ่อ ข้าน้อยสงสัยว่าทำไมจึงต้องเป็นคุณหนูเสิ่น”

“นางเคยดูถูกข้า ข้าก็แค่อยากจะอยู่เหนือนางสักครั้ง”

หงเหวินจำได้ดียามที่นางปฏิเสธที่จะแต่งกับเขา

“คุณชายช่างมีอารมณ์ขันอยู่เหนือนางด้วยอยู่บนตัวนางด้วย ฮ่าาาาผู่หยงจะรีบจัดการโดยเร็วแต่ไม่รับรองเพราะคุณหนูเสิ่น ใครๆ ต่างรู้ดีว่านางไม่มีทางเอาตัวเข้าแลก”

หงเหวินยิ้มเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางหมดหนทางดิ้นรนจนสุดท้ายก็ต้องยอมทอดกาย

“วันนี้ให้นางอยู่กับข้า”

ชี้มือไปยังซีหยิน ที่นั่งห่างออกไป

ผู่หยงยิ้มมุมปาก ซีหยินน่าเอ็นดูอ่อนหวานอีกทั้งลีลาไม่เบา หากหงเหวินได้หลับนอนกับซีหยินเกรงว่าต่อไปคงต้องเรียกหานางประจำเมื่อนั้นเงินทองจากหงเหวินก็ไหลเข้ามายัง หอท้อแดงอยู่ร่ำไป ผู่หยงออกไปแล้ว

หงเหวินกวักมือเรียกซีหยินให้เข้ามาหาเขาก่อนที่จะรั้งร่างบาง กดริมฝีปากกับปากบางอย่างเร่าร้อนรุนแรง ปลดอาภรณ์บางเบาออกเสียหมด ผลักร่างเล็กลงบนพื้นไม่สนใจแท่นนอนที่อยู่ไม่ห่างออกไป มืออุ่นสอดล้วงเข้าไปในกลีบบุปผาแห้งผากกรีดนิ้วลงไปรอบๆ จนฉ่ำเยิ้มก่อนจะกดเอวหนาลงไปเน้นๆ ซีหยินสะดุ้งสุดตัว เผลอส่งเสียงร้องคราง หงเหวินกดริมฝีปากปิดปากบางเสียขยับบั้นเอว รุนแรงหนักหน่วงถอนริมฝีปาก แต่บั้นเอวขยับโยกย้าย จ้องมองนัยย์ตาเศร้าของซีหยิน ก้มลงบดริมฝีปากอีกครั้งซีหนยินส่งเสียงร้องครางหวานแว่วก่อนที่สวรรค์จะลอยเด่นเบื้องหน้า ถอนริมฝีปากและบั้นเอวออกเสียพร้อมกัน ซีหยินก้มลงใช้ริมฝีปากทำความสะอาดให้กับ หงเหวินจนไม่เหลือหยาดน้ำสีขุ่น

“พรุ่งนี้ ไปหาข้าที่บ้านฟ่าน ข้าต้องการเจ้า”น้ำเสียงยังเรียบเฉย

โยนถุงเงินลงตรงหน้าซีหยิน กดริมฝีปากกับปากบางอีกครั้งซีหยินจัดแจงอาภรณ์ให้กับหงเหวินย่อกายอ่อนหวานคว้าเอาถุงเงิน มากำไว้

“ถูกใจข้าจริงๆ ”

ซีหยินหันหลังกลับ หงเหวินกับดึงร่างบางมากดริมฝีปากอีกครั้งปลดอาภรณ์ออกอีกหน ผลักร่างเล็กลงบนพื้น แข็งกดเอวหนาขย่มเขย่าเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซีหยินกอดรัดเล็บคมจิกลงบนแผ่นหลัง ส่งเสียงร้องครางหวานแว่วเหมือนเคย ก่อนที่หงเหวินจะถึงสวรรค์อีกครั้งติดๆ กัน