ตอนที่8หนี

"เด็กๆ วันนี้เราจะเริ่มต้นกันใหม่โดยการทำความสะอาดบ้าน" ซูหว่านพูดเสียงมั่นคง ก่อนจะหันไปมองลูกๆ 

"เราจะหาทางอยู่ให้ได้ และไม่ต้องหนีอีกต่อไป"

ซูหว่านยืนอยู่กลางห้อง มองไปรอบๆ บ้านร้างที่ไม่มีใครจับจอง ภายในบ้านท่ามกลางความเงียบสงัด รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ค้างคาในใจ เด็กๆ ก็ดูจะตื่นเต้นมาก

"ฮึบบบบ…" ซูหว่านสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินสำรวจไปรอบๆ บ้านอย่างตั้งใจ แม้ภายในบ้านจะเต็มไปด้วยฝุ่นและข้าวของเก่าๆ แต่ในทุกมุมที่มองดูก็เห็นบางสิ่งที่ยังพอใช้ได้

“ปัดฝุ่นเสียหน่อยก็ใช้ได้แล้วล่ะ”

บนผนังห้องครัวเก่าๆ ซูหว่านพบกับอุปกรณ์ครัวที่เก่าแต่ยังพอใช้งานได้ น้ำมันเก่าๆ ในโถดีๆ ที่ยังไม่เหม็นหืนอาจเพราะอากาศเย็น ถูกวางอยู่บนชั้นไม้ที่ดูเหมือนจะเก็บไว้ไม่ได้ใช้มานาน ข้างฝาที่เป็นซี่คล้ายลูกกรง

มีเชือกที่ผูกพริกแห้งที่ยังไม่ได้ใช้จนแห้งสนิท กระเทียมกับผักชีแห้งๆ ผักเครื่องหอมที่แห้งแต่ยังหอมและฝักข้าวโพดแห้งที่อยู่ในมุมหนึ่งถูกวางทิ้งไว้ เกลือกับเครื่องเทศในห่อกระดาษแห้งสนิทของแค่นี้ก็พอจะทำให้อาหารได้

ดวงตากลมเลิกคิ้วสูง ด้านในสุดข้างเตามีกระทะแขวนไว้ ซูหว่านเอื้อมมือไปดึงถังไม้เปิดฝาเห็นข้าวสาลีเก่าๆ มีมอดขึ้นเล็กน้อย

“ดีจังมีกระทะ มีข้าวสารเก่าๆ ล้างหลายๆ น้ำคงพอหุงได้นะ…เด็กๆ คงหิวแล้วสิ”

ซูหว่านมองสิ่งเหล่านี้ด้วยสายตาที่มีความหวัง แม้ว่ามันจะดูเป็นแค่ของเหลือใช้ที่เก่าหมดแล้ว แต่สำหรับซูหว่านในตอนนี้มันเหมือนเป็นสมบัติที่ล้ำค่า

"อย่างน้อยก็มีพวกนี้…" ซูหว่านพูดเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมา อย่างน้อยก็สามารถทำอะไรให้ลูกๆ ได้ทานอะไรที่พอจะเป็นอาหารได้บ้างในตอนนี้ ซูหว่านหยิบหม้อกอบเอาข้าวสาลีเก่าลงไปในหม้อเทน้ำซาวข้าวหลายน้ำหน่อย

ทันใดนั้นเสียงในหัวของซูหว่านดังขึ้นอีกครั้ง

"เช็กอินครัวเสร็จสมบูรณ์ รับไข่ทองคำ20ฟอง หากเช็กอินเป็นเวลาติดต่อกัน3วันรับทันที120ฟองไข่ทองคำ และเปิดใช้งานระบบแบบเต็มรูปแบบ ทั้งโต้ตอบและช่วยบริหารจัดการ เช็กอินครบเจ็ดวัน รับไข่ทองคำ50ฟอง พร้อมกับอัตราแลกเปลี่ยนและพร้อมเมนูแลกเปลี่ยนที่เหมาะสำหรับคุณ"

"อีกแล้วเหรอ นี่ฉันมีเสียงในหัวตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ หรือเพราะตกมาจากหน้าผาสูงสติสตังไปหมดแล้ว" ซูหว่านหัวเราะเบาๆ ที่คิดถึงเสียงของระบบที่ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าคืออะไรอาจจะแค่ความคิดที่มีเสียง

“ไข่ทองคำเอาไปทำอะไรได้กัน ทอดกินได้ไหม”

“..........”

“เฮ้อหรือจะเสียงในหัว ฮะฮะฮ่าาาหิวจนตาลายสินะ”

ซูหว่านก่อกองไฟสำหรับหุงข้าว หันไปมองเด็กๆ ที่กำลังช่วยกันเก็บกวาดบ้านร้าง ทำความสะอาดพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น มองเห็นความเหนื่อยล้าของพวกเขาที่แม้จะยังเล็กแต่ก็พยายามช่วยแม่ทุกอย่าง

"กองทัพเดินด้วยท้อง" ซูหว่านพูดขึ้นเบาๆ ขณะเดินไปที่มุมบ้าน เดินไปข้างนอกซึ่งมีต้นผักบุ้งขึ้นอยู่เต็มพื้นที่ มีพริกสดที่คงงอกเองมีเมล็ดสีแดงเต็มต้น ต้นขิงอยู่ริมรั้วไม้ผุๆ กับต้นกะเพราที่ออกดอก ฟักเขียวที่ลูกขาวหม่นแต่เถาของมันแห้งไปหมดแล้ว

ผักบุ้งยอดอ่อนๆ สีเขียวสดอยู่ข้างบ้าน ซูหว่านมองไปที่มันแล้วคิดในใจ นี่แหละ…ผักบุ้ง เป็นอาหารง่ายๆ ที่ไม่ต้องใช้เวลานานในการทำและมันก็พอจะมีประโยชน์สำหรับการทำอาหารมื้อแรกจากฝีมือของซูหว่านให้กับเด็กๆ ได้

"ผัดผักบุ้ง…ก็เป็นตัวเลือกที่ดีนะ" ซูหว่านคิดในใจ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในสวนเก็บยอดผักบุ้งขาวอวบสดๆ ขึ้นมา

เดินกลับไปในบ้าน โดยที่ยังไม่หยุดคิดเรื่องการทำอาหาร เห็นเด็กๆ ยังคงเก็บกวาดบ้านอย่างทุ่มเท แม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อยแล้วแต่ก็ยังคงยิ้มและช่วยกันทำงานอย่างเต็มใจ

"อืมมมม ก็ไม่ได้แย่นะ อย่างน้อยก็มีผักบุ้งมีเด็กๆ ให้รับผิดชอบ" 

ซูหว่านพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารด้วยสิ่งที่มี ใช้พริกแห้งเล็กน้อย น้ำมันหมู เกลือและผักบุ้งที่เก็บมา เตรียมทำผัดผักบุ้งง่ายๆ ให้กับเด็กๆ

หลังจากที่ซูหว่านเปิดดูหม้อข้าวที่หุงด้วยไฟอ่อนๆ ทิ้งไว้กลิ่นข้าวสุกใหม่ๆ หอมดีเหลือเกิน 

“เอาล่ะฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารของเชฟกระทะทองให้ดูล่ะนะ”

ผักบุ้งที่เก็บมาจากข้างบ้านถูกล้างสะอาดและนำมาหันเฉียงพอดีคำ วางกระทะลงบนเตา ตักน้ำมันหมูสีขาวลงละลาย ทุบกระเทียมและพริกแห้งลงไปผัด ในกระทะเหล็กเก่าๆ จนหอมกรุ่นลอยอบอวลในบ้าน เสียงกระทะฟู่ฟ่าจากการผัดผักบุ้ง ทำให้ห้องที่เงียบสงัดเริ่มเต็มไปด้วยชีวิตชีวา 

ซูหว่านผัดผักบุ้งไปพลาง ยิ้มไปพลางด้วยความพึงพอใจ มองไปที่บ้านที่เริ่มสะอาดตาบ้างแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

“เสร็จแล้ววววววว” ผัดผักบุ้งมันว๊าวได้ขนาดนี้เลยหรือ หอมยั่วใจที่สุด