บทที่ 13

“กลับไหวไหมมีญ่า” ธารน้ำเอ่ยถามมีญ่าด้วยความเป็นห่วง

“ไหวๆ”

“โอเคๆ งั้นเจอกันนะ ถึงคอนโดแล้วบอกด้วย”

“อื้ม” เธอตอบธารน้ำสั้นๆ ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินให้ตรงที่สุดไปยังรถของตัวเอง เมื่อมาถึงรถจึงนั่งยองๆ ข้างรถเพื่อให้ตัวเองหายมึนหัว แสงไฟในผับบวกกับแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้รู้สึกเบลอไปหมด หลังจากทุกอย่างเริ่มกลับสู่ภาวะปกติก็เริ่มเปิดกระเป๋าหากุญแจรถ

“น้องมีญ่ามานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ”

เสียงนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

“หากุญแจรถค่ะ” เธอตอบ พลางประคองตัวเองให้ลุกขึ้น

“เมาเหรอ?”

“เปล่าค่ะ” เธอปฏิเสธทันที ตั้งแต่ที่ซันทำท่าจะลวนลามเธอในผับ เธอก็เริ่มระแวงเขามากขึ้น

“ถ้าเมาก็บอกพี่ตรงๆ ได้นะ”

“แล้วพี่ซันล่ะคะ เมาไหม” เธอเลี่ยงตอบตรงๆ และเลือกที่จะถามเขากลับแทน

“ไม่เท่าไรครับ”

“อ๋ออ มีญ่าว่าจะกลับแล้ว เอ่อ…พี่ซันช่วยหลีกทางให้มีญ่าได้ไหมคะ” เธอบอกเขาที่ยืนขวางประตูฝั่งคนขับ

“ให้พี่ไปส่งไหม” ซันพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“เมาขนาดนี้ ขับรถกลับเองมันอันตรายนะ”

“มีญ่าไม่ได้เมา…”

“พี่ดูออก” ซันสวนขึ้นมาทันทีที่มีญ่าพูดจบ

พรึ่บ!

ซันฉวยโอกาสแย่งกุญแจรถในมือของมีญ่าไปอย่างอุกอาจโดยที่เจ้าของรถยังไม่ได้อนุญาตสักคำ การกระทำนั้นสร้างความตกใจปนไม่พอใจให้แก่มีญ่าไม่ใช่น้อย

“เอากุญแจรถมีญ่าคืนมานะคะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“พี่ซันทำแบบนี้เกินไปแล้วนะคะ” น้ำเสียงของเธอเริ่มแข็งขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจชัดเจน

“พี่แค่เป็นห่วงไม่อยากให้มีญ่าขับรถกลับเอง พี่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเลยนะ แค่อยากไปส่ง”

“แค่อยากไปส่งจริงๆ เหรอคะ?” เธอจ้องเขาเขม็ง สายตาเต็มไปด้วยความระแวง อีกฝ่ายล้ำเส้นเกินไปแล้ว เมื่อก่อนเคารพเพราะเห็นเป็นรุ่นพี่ที่นิสัยดีน่านับถือ แต่ดูเหมือนตอนนี้มันจะไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว…

เหล้าทำให้เห็นธาตุแท้ของคนได้จริงๆ

“ใช่ครับ”

“สาบานก็ตายทิ้งเปล่าๆ อย่าคิดว่ามีญ่าไม่รู้ว่าพี่ซันต้องการอะไร มีญ่าไม่ใช่เด็กนะคะที่จะดูไม่ออก”

“อะไรเนี่ยมีญ่า พี่แค่อยากไปส่งเพราะเป็นห่วง ทำไมถึงมาว่าพี่แบบนี้”

“ความหวังดีกับล้ำเส้นมีเส้นบางๆ กั้นอยู่นะคะ พี่ซันคืนกุญแจรถมาให้มีญ่าดีกว่าค่ะ ก่อนที่มีญ่าจะตะโกนให้คนช่วย”

ซันชะงัก สายตาเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ แต่ยังพยายามรักษาหน้าตัวเอง

“ต้องถึงขั้นนั้นเลยเหรอ?”

“พี่ซันน่าจะรู้คำตอบดี”

ก่อนที่ซันจะพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน มีญ่ามองคุณหมอหนุ่มด้วยหัวใจที่สั่นไหว แม้จะบังเอิญที่เห็นเขาในช่วงเวลาแบบนี้ ทว่าก็ยังดีที่อย่างน้อยยังเจอที่พึ่งในยามเจอเรื่องไม่ดี

ไรอันในชุดเสื้อเชิ้ตดำเดินเข้ามา สายตาคมจับจ้องไปที่ซันแล้วมองมาที่มีญ่า ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดบางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ

“มีอะไรรึเปล่า” เขาถามเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนคำเตือนมากกว่าความสงสัย

ซันชะงักทันทีที่เห็นไรอัน เขารีบยื่นกุญแจรถคืนให้มีญ่า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“แค่จะไปส่งน้องมีญ่า ไม่มีอะไรครับ”

ไรอันไม่ได้ตอบกลับ เขามองซันนิ่งๆ ราวกับจะกดดันให้อีกฝ่ายพูดอะไรออกมา

“พี่ขอตัวก่อนนะ” ซันหลบสายตา ก่อนจะเดินออกไป

เมื่อซันเดินออกไป มีญ่าจึงลอบพ่นลมออกมาทางปากเบาๆ อย่างโล่งอก ดวงตาคู่สวยมองไรอันที่มาถูกจังหวะพอดีเป๊ะ

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

“ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้บังเอิญผ่านมา แค่รถจอดอยู่ตรงนี้พอดี จังหวะที่เดินมาเห็นผู้ชายคนนั้นแย่งกุญแจรถจากมือมีญ่าไป ตอนแรกเขาว่าจะไม่ยุ่งอีกแล้วแต่ก็อดไม่ได้เพราะท่าทางของมีญ่าดูไม่เต็มใจเท่าไรนัก ครั้นจะปล่อยผ่านก็คงดูใจจืดใจดำเกินไป

“จะกลับแล้วเหรอคะ”

“ใช่”

“ขับรถดีๆ นะคะ” เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อนอกจากประโยคนั้นแล้วยิ้มบางๆ ให้หนึ่งที

เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปยังรถตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆ มีญ่า เอื้อมมือไปเปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย หันไปดึงเข็มขัดนิรภัยคาดลำตัว สายตาพลางมองมีญ่าที่เดินขึ้นรถโดยแอบเซเล็กน้อย เริ่มสตาร์ตรถแล้วขับออกไป ในขณะที่รอให้รถข้างหน้าขับออกไปก่อนก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น…

โครม!

เสียงรถของเขาโดนชนท้ายจนรถไหลไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่โชคดีที่รถคันข้างหน้าขับออกไปแล้ว พอหันขวับไปมองก็พบว่าเป็นรถของยัยตัวแสบ

“บ้าฉิบ…” เขาสบถเบาๆ ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถก้าวออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย

มีญ่าเองก็รีบลงจากรถมาดูด้วยความตกใจ

“ขะ…ขอโทษค่ะ…”

ไรอันหันขวับมามองเธอ ดวงตาคมกริบที่ฉายแววไม่พอใจทำให้มีญ่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“ขับยังไงถึงมาชนท้ายรถคนอื่นแบบนี้?”

“มีญ่าไม่ได้ตั้งใจค่ะ พอดีเบรกไม่ทัน…” เธอก้มหน้าอธิบายเสียงอ่อยโดยไม่สบตาเขา

ไรอันยกมือขึ้นเสยผมด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะมองสำรวจความเสียหายของรถตัวเองอีกครั้ง ไฟท้ายแตก สีถลอก แต่โชคดีที่ดูเหมือนโครงสร้างไม่ได้เสียหายร้ายแรงมากนัก

“แล้วรถเธอล่ะ?” เขาเอ่ยถามพลางชี้ไปที่รถของเธอ

มีญ่าหันไปมองตาม ก่อนจะพบว่ารถของเธอถลอกและมีรอยบุบเล็กน้อย

“ดูเหมือนจะไม่เยอะนะคะ…”

ไรอันดูหัวเสียมากเป็นพิเศษ เพราะรถคันนี้เป็นรถคันแรกที่ซื้อเองด้วยเงินสด แถมยังเป็นรถลูกรักที่ชอบขับเป็นประจำอีกด้วย

“มีญ่าจะรับผิดชอบให้นะคะ หมอรวิกรเรียกค่าเสียหายมาได้เลย มีญ่าจะจ่ายให้” เธอรีบพูดทันทีด้วยสีหน้าตื่นตระหนกชัดเจน

ไรอันยืนนิ่ง เงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ

“เธอเมา” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก แต่ฟังดูเหมือนคำตัดสิน

“มีญ่าไม่ได้เมาค่ะ คะ…แค่สติอาจจะไม่เต็มร้อยเท่าไหร่” เธอพูดเสียงเบาพร้อมกับก้มหน้าตามไปด้วย เมื่อกี้เธอสะเพร่าเองที่ไม่ดูให้ดีก่อน ไม่โทษใครเลยนอกจากตัวเอง

“เธอเมา” เขาย้ำกลับไปอีกรอบชัดถ้อยชัดคำ

“เดี๋ยวมีญ่ารับผิดชอบให้นะคะ”

“หรือฉันควรบอกลุงเซอร์เวย์ดี ว่าเธอเมาแล้วขับรถชนรถคนอื่น”

“ยะ…อย่านะคะ! ถ้าคุณพ่อรู้มีญ่าตายแน่ๆ” เธอรีบบอกเขาด้วยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ถ้าคุณพ่อรู้มีหวังโดนบ่นจนหูชาแน่นอน แถมรถคันนี้ยังเป็นรถที่คุณแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบยี่สิบปี เธอไม่อยากทำให้พวกท่านผิดหวัง

เธอไม่แปลกใจทำไมเขาถึงเรียกคุณพ่อว่า ‘ลุงเซอร์เวย์’ เพราะเขาเป็นหมอประจำตระกูลของครอบครัวเธอ แถมพ่อเขายังรู้จักกับพ่อของเธอ แต่แปลกจังเลยนะที่เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน มารู้อีกทีก็เมื่อไม่นานมานี้ว่าเขาเป็นลูกชายคุณลุงรามิล

แต่ช่างเถอะ…

นั่นไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้หรอก เธอจะไม่ยอมให้คุณพ่อกับคุณแม่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด

“หมอรวิกรอย่าบอกคุณพ่อนะคะ มีญ่าขอร้อง”

“…”

“หมอจะให้มีญ่าทำอะไรก็ได้ มีญ่ายอมทำทุกอย่างเลยค่ะ ขอแค่อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ”

พอไรอันได้ยินแบบนั้นจึงเผยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ราวกับรอคอยคำพูดนี้มาตั้งแต่แรก

“ยอมทำทุกอย่างเลยเหรอ?”

“ค่ะ…” เธอตอบอย่างไม่ลังเล นาทีนี้ยอมทุกอย่างขอแค่คุณพ่อไม่รู้เรื่องนี้ก็พอ

“แน่ใจนะว่าจะยอมทำทุกอย่างจริงๆ”

“นะ…แน่ใจค่ะ” ทำไมชักเริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาแล้วสิ…

เธอลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ตอนพูดไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิด จนกระทั่งเขาพูดย้ำบ่อยๆ จึงเริ่มคิดแล้วว่าต้องมีอะไรแน่นอน

ไรอันเดินเข้าไปหามีญ่า ทำให้คนตัวเล็กถอยหลังออกห่างตามสัญชาตญาณจนกระทั่งร่างบางแนบชิดกับรถหรูของตัวเอง มีญ่าเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งกลัวพ่อรู้เรื่องขับรถชนท้ายรถของไรอัน อีกทั้งยังต้องมาเดาความคิดของเขาอีกว่าต้องการอะไร

ทำไมวันนี้ซวยแบบนี้นะ…

“มะ…หมอจะทำอะไรคะ”

“กำลังคิดว่าจะให้เธอชดใช้ค่าเสียหายยังไง”

“หมอเรียกค่าเสียหายมาได้เลยค่ะ มีญ่าจะจ่ายให้”

“ค่าเสียหายมันแน่นอนอยู่แล้ว แค่ปิดปากเนี่ยสิ…เธอจะจ่ายให้ฉันยังไง”

เธอนิ่งเงียบลงไปสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาแล้วขยับริมฝีปากตอบกลับ

“หมอจะให้มีญ่าจ่ายเท่าไร แลกกับการอย่าบอกคุณพ่อเรื่องที่เกิดขึ้น”

“เงินฉันไม่ต้องการ”

“แล้วหมอต้องการอะไรคะ” คราวนี้น้ำเสียงที่เธอถามออกไปเริ่มสั่นๆ

“ลองเดาดูสิ”

“มีญ่าไม่รู้…” เธอตอบ พลางหลุบตาต่ำมองแผงอกแกร่งที่โผล่สาบเสื้อออกมา

ไรอันกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้มีญ่าจนกลิ่นหอมที่คุ้นเคยลอยมาเตะจมูกโด่งสัน และริมฝีปากหยักได้รูปก็จรดอยู่ข้างใบหูหญิงสาว

“ฉันต้องการเหมือนคืนนั้น”