ตอนที่15.  เขย่าเต็มแรง

            ดวงตาดำขลับกวาดมองรอบห้องมีอะไรอีกที่พอจะเอามาสุ่มลงกองกำแพงประตูได้อีก  ห้องนอนนี้กว้างมาก  ห้องของเขาเพียงห้องเดียวก็เท่ากับพื้นที่บ้านหลังเล็กทั้งหลังที่เธอจากมา  

            บ้านหลังเล็กที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและปลอดภัย  หากแต่ว่ากินไม่อิ่มท้องนัก 

บ้านหลังนี้ใหญ่มากจนเรียกว่าคฤหาสน์ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกเวิ้งว้างและหวาดระแวง 

            แม้ว่าจะกินอิ่มแต่นอนไม่หลับ ! !

            วันนี้เรียมได้กินอิ่ม เพราะหัวหน้าแม่บ้านดูแลเธอไม่ให้บกพร่อง  แต่หล่อนนอนไม่หลับ เพราะรู้แน่ชัดว่าเจ้าของคฤหาสน์ซื้อตัวเธอมาเพื่อสิ่งใด !  ชุดที่หัวหน้าแม่บ้านกำชับให้เธอใส่รอนายท่านคือ ชุดนอนสีแดงสุดเซ็กซี่ที่ดาวยั่วมักจะใส่ให้เห็นในทีวีบ่อย ๆ  ตอนที่หล่อนรับมาแทบอยากจะขว้างทิ้งเสียเดี๋ยวนั้น !  แต่หล่อนก็ต้องรับมันมาอย่างสงบ แล้วบอกกับหัวหน้าแม่บ้านว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะใส่มันรอเจ้านายของคุณอย่างใจจดใจจ่อ”

            เธอบอกเช่นนั้นเพื่อให้หัวหน้าแม่บ้านตายใจ !   เก็บแรง  เก็บสมองเอาไว้ปกป้องตนจากไอ้คนหื่นกาม !

            เมื่ออยู่ภายในห้องเพียงลำพังหล่อนก็แค่โยนชุดสุดเซ็กซี่นั้นให้ไกลตา แล้วเร่งหาทางขัดขวางไม่ให้ไอ้หื่นกามเข้าถึงตัวเธอได้ !

            เมื่อเรียมมองไปรอบ ๆ ห้อง ดวงตากลมโตก็สบเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง  และสิ่งนั้นก็ทำให้หล่อนวิ่งไปยังกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ติดไว้บนหัวเตียง มือเรียวเล็กลองขยับมัน และเพิ่มความแรงจนกลายเป็นเขย่า เมื่อมันหลุดออกจากผนังได้  สาวน้อยจึงรีบยกมันออกมา  

            ทันทีที่กรอบรูปขนาดมหึมาหล่นลงในอุ้มมือและอ้อมแขน  หลังบอบบางก็แอ่นจนแทบจะหงายหลัง เพราะน้ำหนักของกรอบรูปประดับที่ตกลงมาไม่เบานัก   ขายาวเรียวสั่นน้อย ๆ  ด้วยเพราะออกแรงขนอย่างอื่นมานานจนล้า

            “ฮึบ !   อ้า”

          ตุบ !

          ปัง !

            กรอบรูปขนาดใหญ่กระแทกลงวางทับบนเก้าอี้ตัวบนสุดในบรรดาข้าวของเครื่องใช้อื่น ๆ  ที่สุ่มกองรวมกัน   เสียงปังภายในห้อง ดังมากพอที่จะทำให้มือแกร่งของผู้เป็นเจ้าของห้องหยุดชะงักขณะที่จับลงบนลูกบิด  บรรดาขบวนผู้รับใช้นับสิบคนหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง

            คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาขมวดเข้าหากัน อาการเพียงเล็กน้อยของผู้เป็นนายไม่สามารถปิดบังสายตาอันคมกริบของแม่บ้านได้ สิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องต้องตรงกันข้ามกับที่หล่อนรายงานผู้เป็นนาย “เรียบร้อยดี” แน่ ๆ  พลอยทำให้หัวใจที่เคยเต้นมายาวนานกว่าค่อนชีวิตกระตุกเต้นไม่เป็นระส่ำ

            มาร์คทั้งหมุนลูกบิดประตู ทั้งเขย่าเต็มแรงจึงรู้ว่าถูกล็อกจากข้างใน  เสียงปังเมื่อครู่คล้ายของหนัก ๆ หล่นลงกระทบพื้น  พลอยทำให้หัวใจของเขาวูบตามไปด้วย สมองที่เคยพานพบแต่เรื่องเลวร้ายในชีวิต มันจึงประมวลผลออกมาว่า “หรือหล่อนจะคิดฆ่าตัวตาย !”  เขาแค่อยากเก็บหล่อนไว้เล่นสนุก ๆ เพียงชั่วคราวเท่านั้น ไม่ต้องการให้หล่อนตาย

          “มาเรีย !  เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ !”

            ผู้เป็นนายแผดเสียงดังลั่น บรรดาลูกน้องถึงกับกลั้นหายใจ  นานแล้วหนอที่เจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ไม่เคยตะโกนสุดเสียงจนแทบจะควบคุมตนเองไม่ได้เฉกเช่นนี้มาก่อน

            ชั่วหนึ่งลมหายใจไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน  หัวหน้าแม่บ้านจึงคว้าเอาลูกกุญแจห้องจากเด็กรับใช้มาไขประตูโดยที่นายไม่ต้องสั่ง

            คลิก !

            เสียงกลอนประตูลั่นออกแล้ว  หากแต่ประตูยังไม่ขยับ ผู้เป็นเจ้าของห้องจึงแตะที่ไหล่ผอมแห้งเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้หลีกทาง  แล้วพยักหน้าให้กับบอร์ดี้การ์ดผิวหมึกร่างยักษ์ ที่เตรียมพร้อมสำหรับการทลายประตูเข้าแทนที่   เพียงแค่เขาพยักหน้าลงอีกครั้งหนุ่มผิวหมึกสามสี่คนก็พร้อมใจกันกระแทกประตูบานใหญ่อย่างไม่คิดชีวิต

            ปัง !    ปัง !   ปัง !

            ร่างยักษ์ใช้ไหล่พุ่งเข้ากระแทกบานประตูไม่ขยับ แต่มันก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย  จนต้องเปลี่ยนวิธีเป็นการใช้เท้าถีบ และต้องถีบถึงสามสี่ครั้งประตูขนาดเขื่องจึงยอมเผยอออก

            แววตาคุกรุ่นภายในดวงตาสีฟ้าเข้มมองลอดช่องประตูที่เริ่มเปิดออก  สิ่งที่เห็นทำให้เขาแทบอยากจะหัวเราะ นี่เขาซื้อตัวมดตะนอยมาไว้บ้านรึ ?  ถึงได้ขนข้าวของทุกสิ่งอย่างมาสุ่มไว้ที่หน้าประตูห้อง !

          ปัง !

          โครม !

          เพล้ง !

            พลังถีบครั้งสุดท้ายส่งผลให้ประตูเปิดออกในที่สุด !  พร้อมกับเสียงตกแตกกระจัดกระจายภายในห้อง  ผู้เป็นนายถลาเข้าห้องเป็นคนแรก

            ไร้วี่แววของคนที่อยู่ในห้อง  สิ่งที่อยู่หลังประตูเมื่อสักครู่ล้มเกลื่อนกลาด  ภาพวาดราคาหลายล้านที่เขาสั่งวาดพิเศษหลุดออกจากกรอบงอพับจนแทบดูไม่ได้ 

            มาร์คสูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด  ทั้งโกรธ ทั้งขำกับสิ่งที่สาวน้อยมาเรียกระทำ  มีผู้หญิงตั้งมากมายเต็มใจที่จะนอนรอเขาอยู่เป็นเตียง ! มีแค่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่พยายามจะผลักไสให้เขาออกห่าง

            “เด็ก ๆ ค้นหา”

            “ไม่ต้อง !”

            มาร์คสั่งห้ามทันทีที่แม่บ้านบอกให้เด็กรับใช้ค้นหาผู้หญิงของนาย  หัวหน้าแม่บ้านถึงกับหยุดชะงัก แววตาสับสน แปลกใจกับท่าทีของผู้เป็นนาย

            “ทุกคนออกไป  แล้วห้ามใครมารบกวน !  เกมนี้ฉันจะเล่นคนเดียวเท่านั้น !”

            สิ้นคำสั่งบรรดาลูกน้องก็หายลับออกไป  เมื่อประตูปิดลงขายาว ๆ ก็ก้าวไปรอบ ๆ ห้อง  ห้องนอนของเขาที่คุ้นเคย  แต่วันนี้เขารู้สึกแปลกใหม่ และตื่นตัวเต็มที่

            เสียงเรียกร้องของลูกผู้ชายมันร่ำร้องอยากออกล่าอยู่ในอก  ยิ่งคิดว่าคืนนี้เขากับแม่มดตะนอยตัวแสบจะต้องไล่ล่ากันทั้งคืนเขาถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว

            เจ้าอินทรีก้าวไปรอบ ๆ ห้อง  มือแกร่งค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อออกราวกับจะคลายความร้อนที่ทวีความเดือดขึ้นทุกขณะ  เลือดในกายหนุ่มมันเดือดพล่านเมื่อถึงเวลาออกล่า

“มาเรีย !  แม่ตุ๊กตาเอเชียของฉัน  ออกมาเถอะน่า  มาดูผลงานของเธอสิว่าทำให้ห้องนอนราคาหลายล้านของฉันเละแค่ไหน ?”

น้ำเสียงที่แฝงด้วยความสนุก เอ่ยเนิบนาบ จะล่อกระต่ายเนื้อนุ่มออกมาจากโพรงเขาต้องใจเย็น

            เงียบไม่มีเสียงตอบใด ๆ ในห้องนอนที่เคยหรูหรา  บัดนี้กลายสภาพไม่ต่างจากรังหนู   เก้าอี้  โต๊ะ  ตู้ล้มระเนระนาด กรอบรูปราคาหลักล้านแตกเป็นเสี่ยง ๆ  เขาประเมินในใจว่าหล่อนคงใช้เวลาทั้งวันเพื่อทลายห้องเขาแน่ ๆ

            แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่ชุดนอนตาข่ายสีแดงถูกโยนทิ้งไว้ข้างเตียงอย่างไม่ไยดี  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปาก

“อ่า สาวน้อย ผมสรรหาชุดสวย ๆ ให้ใส่ ทำไม... ไม่เห็นมันอยู่ในสายตาเลย  คนสวย รู้ไหมนั่นชุดราคาครึ่งหมื่นเชียวนะ ฮึ ฮึ”

เขาตั้งใจพูดยวนประสาท เปล่งเสียงให้ดังมากพอที่จะให้คนที่หลบอยู่ในห้องนี้ได้ยิน เพื่อให้หล่อนทนไม่ได้แล้วแล่นมาฉีกอกเขา