บทที่ 18 ใจที่แหลกสลาย

“พิมพ์ดาวเป็นอะไร ทำไมถึงเงียบแบบนี้” กายแกร่งขยับเข้าหาคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ตนเองก่อนสวมกอดอย่างหวงแหน จากนั้นผงกศีรษะมองดูสีหน้าของเธอด้วยความสงสัย

หลังจบบทสวาทเธอเอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จาจนเขาเริ่มไม่มั่นใจตัวเองทำพลาดอะไรไปหรือเปล่า เธอถึงเป็นอย่างนั้น

“อย่าเงียบสิ แบบนี้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย” เขารู้สึกปวดหนึบกับอาการของคนตัวเล็ก

“คิลเลียน นายเป็นของฉันแค่คนเดียว” เธอหันมาซุกอกแกร่ง ยกแขนขาวเนียนโอบเอวสอบด้วยความรู้สึกมากมาย เธอไม่รู้เหมือนกันตนเองเป็นอะไรกันแน่ถึงได้หน่วงอกอย่างบอกไม่ถูก

“เป็นอะไรพิมพ์ดาว” เขาเชยคางมนขึ้นมาสบตาคู่งามของเธอ

“เปล่า” เธอส่ายหน้าปฏิเสธก่อนซุกหน้ากับอกกว้างตามเดิม

“นอนเถอะ” ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน จากนั้นจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลา

“อย่าทิ้งกันได้ไหม” ปรายตามองเจ้าของอ้อมกอดอุ่น

คืนนี้เธอรู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษอยากอ้อนเขามาก ๆ อยากรั้งให้อยู่ด้วยกันถึงเช้า

“ไม่มีทางเด็ดขาด อย่ากังวลเลยพิมพ์ดาว”

“พรุ่งนี้เช้าอย่าเพิ่งไปทำงานได้ไหม รอฉันตื่นก่อน” ส่งสายตาเว้าวอนคนตัวโต

“เอ่อ ขอโทษนะพิมพ์ดาว แต่พรุ่งนี้ฉันติดประชุมแต่เช้า”

“อืม เข้าใจแล้ว” ใบหน้าหวานสล