บททั้งหมดของ คลั่งรักเพียงเธอ: บทที่ 1 - บทที่ 10

บรรยากาศในคอนโดตกอยู่ท่ามกลางความเงียบ หลังจากชายหนุ่มพาพิมพ์ดาวมาถึงที่นี่เขาก็หายเข้าไปในห้องนอนนานหลายนาที ทิ้งคนตัวเล็กนั่งประหม่ากลางห้องบริเวณโซฟาขณะนี้หญิงสาวไม่กล้าลุกขึ้นหรือขยับตัวไปไหนนั่งคอยคนตัวโตอย่างใจเย็น พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกหวาดกลัวไว้ในใจโดยไม่ให้เขาล่วงรู้แอ๊ด!เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พิมพ์ดาวชำเลืองดูเบื้องหน้าซึ่งเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของคิลเลียนกำลังเดินมา ไม่รอช้าก้มหน้างุดมองพื้นด้วยความไว หลบเลี่ยงสายตาคมกริบจ้องมองมายังเธอ“จำฉันได้ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้เธอแหงนมองเขา“จำได้” ว่าพลางพยักหน้ายืนยันคำตอบทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้กันล่ะ ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือเพื่อนสมัยมัธยมปลายแม้จะไม่เคยพูดคุยกันสักครั้งก็ตาม ทว่าเขาคือรักแรกของเธอ หนำซ้ำตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายก็ยังคงติดตามเขาเสมอ เลยทำให้รู้ว่าเขาประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย แตกต่างกับเธอหลังเรียนจบมัธยมปลายไม่ได้เรียนต่อต้องทำงานหาเลี้ยงคนในครอบครัว“ดี! ฉันจะได้ไม่ต้องแนะนำตัว” ฝ่ามือใหญ่จับเชยคางกลมกลึงพร้อมประสานสายตากัน นิ้วแกร่งลูบไล้ริมฝีปากอวบอิ่มแสนเย้ายวนซึ่งกำลังเรียกร้องให้เขาตักตวง คนทนไ

ครืด!เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังถี่รัวปลุกคิลเลียนตื่นจากการหลับใหล เขาเอื้อมมือไปคว้าแล้วนำมาแนบหู“มีอะไร” เอ่ยถามเสียงงัวเงีย(พี่คิลเลียนเพิ่งตื่นเหรอคะ)“อืม”(วันนี้ว่างไหมคะ นิรินจะชวนไปดูหนังด้วยกัน)“ไม่” เขาเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปไหนทั้งนั้น ขณะเดียวกันสายตาคมกริบช้อนตามองคนตัวเล็กหลับสนิทกำลังซุกอกล่ำสัน(ไม่สบายเหรอคะ เสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลย) คนปลายสายยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก“แค่นี้แหละ” กล่าวจบรีบตัดสาย เมื่อเห็นพิมพ์ดาวกำลังลืมตา“นอนต่อเถอะ” ว่าพลางเกลี่ยเส้นผมปรกหน้าหวานไปทัดหู แล้วลูบไล้พวงแก้มขาวใสแผ่วเบา“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่า” เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอดอันอบอุ่น เบี่ยงสายตาไปทางอื่นด้วยความเขินอาย เพราะทำให้เธอเผลอนึกถึงบทรักสุดเร่าร้อนเมื่อคืนทำเอาไม่กล้ามองหน้าหล่อคม“แต่ฉันยังง่วง” ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขากระชับกอดคนตัวเล็กแน่น บ่งบอกให้รับรู้ว่าห้ามคิดหนีแม้แต่น้อยไม่งั้นเจอดี“นายก็นอนไปสิ”“นี่คือคำสั่งพิมพ์ดาว เธอต้องนอนกับฉัน” คนเผด็จการสั่งเสียงเข้มพลางเชยปลายคางมนให้หันมามองกัน“ก็ได้” ยอมจำนนต่อคำสั่งของคนตัวโต พิมพ์ดาวหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าจึง

จากวันนั้นผ่านมาสองสัปดาห์ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาเรียกได้ว่าค่อนข้างดีมากสำหรับพิมพ์ดาวเพราะไม่เคยได้รับการเอาใจใส่แบบนี้มาก่อนจึงเคลิ้มชีวิตของเธอในตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า ตั้งแต่มีเขาอะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป จนกลัววันหนึ่งถ้าแยกจากกันเธอจะทำใจลำบาก“พิมพ์ดาว”“หืม” คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงตื่นจากภวังค์ ก่อนแหงนหน้ามองคนตัวโต“เหม่ออะไรของเธอ”“เปล่า” เผยยิ้มอ่อน“ฉันจะไปทำงานแล้ว” คิลเลียนรวบเอวคอดพร้อมกับดึงคนตัวเล็กเข้าสู่วงแขน จากนั้นจุมพิตหน้าผากมนด้วยความอ่อนโยนแล้วกดจูบแก้มขาวเนียน“ไปทำงานดี ๆ นะ” โบกมือลาคนตัวโตก่อนปิดประตูห้อง หมุนตัวเดินไปนั่งยังโซฟาหรูกลางห้องทุกวันช่วงเช้าคิลเลียนมักรบเร้าให้พิมพ์ดาวไปส่งเขาเป็นประจำ บ่อยครั้งทำเอาใจสาวหวั่นไหวกับการกระทำอีกฝ่ายอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ย่อมทราบดีตอนจบเป็นเช่นไรแต่ไม่วายเผลอไผลและหลงใหลไปกับสิ่งนั้น“เฮ้อ…” เธอรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปไวเหลือเกิน แค่ไม่เท่าไรผ่านมาแล้วสองสัปดาห์รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาข้างในรั้วคฤหาสน์ แล่นไปจอดยังโรงรถก่อนเจ้าของจะเปิดประตูก้าวลงมา เผยให้เห็นร่างของคิลเลียนนัยน์ตาคมกริบจ้องมองเบื้อง

“อ๊า พิมพ์ดาวทำไมถึงหวานทั้งตัวแบบนี้” เสียงทุ้มเอ่ยชมเชยคนตัวเล็กด้วยความหลงใหลกับเรือนร่างงดงามเขาผละออกจากดอกบัวตูมแล้วเลื่อนลงต่ำ ไม่วายกดจูบหน้าท้องแบนราบและไปหยุดยังกลีบกุหลาบงดงามห่อหุ้มด้วยชั้นใน คนใจร้อนอย่างคิลเลียนรีบถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกห่างกายสาวอย่างไว“อึก อ๊ะ คิลเลียน” ทันทีที่ปลายลิ้นสากแตะช่องทางรัก พิมพ์ดาวถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความเสียวซ่านพร้อมยกหลังมือขึ้นปิดปาก หน้างดงามส่ายไปมาจนผมเผ้ายุ่งเหยิงแผ่เต็มหมอน เม็ดเหงื่อค่อย ๆ ผุดขึ้นทีละนิดแม้เครื่องปรับอากาศราคาแพงจะให้ความเย็นมากแค่ไหนก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นขณะนี้ระหว่างคนทั้งสอง“พิมพ์ดาว ฉันไม่ไหวแล้ว” คิลเลียนชันเข่าก่อนจับหัวเข่ามนแยกออกจากกันให้กว้าง ๆ สอดแทรกความเป็นชายเข้าในตัวเธอพรวดเดียวจนสุดลำ จากนั้นซอยสะโพกสอบเข้าออกตามจังหวะพิศวาสการร่วมรักครั้งนี้สำหรับพิมพ์ดาวค่อนข้างดิบเถื่อนกว่าที่ผ่านมา จนคนตัวเล็กทนไม่ไหวเปล่งเสียงครวญครางดังลั่นทั่วห้องนอน“อื้อ คิลเลียนรุนแรงเกินไปแล้ว” เธอกำผ้าปูเตียงแน่นพร้อมทั้งดิ้นพล่าน“ฉันคิดถึงเธอ ขอเอาแรง ๆ นะ” คิลเลียนปรายตามองนิ้วเรียวก่อนประสานนิ้วยาว

คิลเลียนก้าวออกจากห้องนอนด้วยสภาพโซซัดโซเซเพื่อตรงไปหาพิมพ์ดาวที่นั่งยังโซฟา แม้ตอนนี้จะปวดหัวมากแต่ยังพยายามจะแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปหาคนตัวเล็กพิมพ์ดาวเหลือบมองคนตัวโตแวบหนึ่งแต่ไม่ได้แยแสนัก หน้าจิ้มลิ้มหันมองบรรยากาศนอกคอนโดที่มีแสงแดดจ้า ก่อนรู้สึกตัวเมื่อคิลเลียนมานอนหนุนตักตัวเอง“ทำอะไรของนาย” ปรายตามองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพูดจาไม่ดีใส่เธออยู่เลยแล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะ“ฉันขอโทษ” คว้ามือเล็กขึ้นมากุมพร้อมกับแหงนหน้ามองเธอ“เฮอะ! ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ” แค่นหัวเราะในลำคอเหตุการณ์ในห้องนอนเมื่อสักครู่ เธอยังจำได้ดีไม่ลืมเลือนเขาพูดอะไรไว้บ้างและทำร้ายจิตใจเธอมากแค่ไหน“เธออย่าเข้าใจฉันผิดสิพิมพ์ดาว ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”“ไม่ต้องสนใจฉันหรอก ไปนอนข้างในเถอะ” เธอทำเป็นไม่แยแสคนป่วย“อย่าไล่กันเลยนะพิมพ์ดาว” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเว้าวอน“ฉันไม่กล้าไล่เจ้าของห้องอย่างนายหรอก”“ฉันปวดหัวมากเลยพิมพ์ดาว” คิลเลียนดึงแขนเล็กมากอดพร้อมทำท่าออดอ้อนหวังให้คนตัวเล็กเห็นใจ“ก็ไปนอนข้างในให้มันดี ๆ สิ”“ฉันอยากอยู่กับเธอ” ช้อนตามองคนตัวเล็กซึ่งสื่อไปด้วยความรู้สึกมากมาย จ