บทที่ 4

“ลมแรงขึ้นทุกทีแล้ว ตากลมนานๆ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ปู่ว่าเรากลับไปที่บ้านกันดีกว่า” เคนเน็ธพยายามชักจูงให้หลานชายลืมเรื่องที่เขาพูดไปเสีย

“จริงด้วยสิฮะ ป่านนี้นีนาคงรอนานแล้วล่ะ” เจโคบีพูดพลางกระชับนิ้วมือเล็กๆ เข้ากับฝ่ามือหยาบย่นตามกาลเวลาของเคนเน็ธ ก่อนจะออกแรงดึงให้ร่างสูงใหญ่ที่นั่งยองๆ อยู่ลุกขึ้นยืน “คุณปู่ฮะ อาทิตย์หน้าคุณปู่ต้องกลับมาช่วยผมทาสีเจ้าซีเซอร์เพนต์นะฮะ”

“มันคืออะไรกันเหรอ เจค็อบ” ชายสูงวัยถามด้วยความแปลกใจ

“มันก็คือชื่อของเรือบังคับวิทยุที่คุณปู่ซื้อมาฝากผมเมื่อเช้านี้ยังไงล่ะฮะ ผมตั้งชื่อมันว่าเจ้างูทะเล” เด็กน้อยตอบฉะฉาน ขณะพยายามใช้สองมือจูงปู่ของเขาให้ก้าวตามไป

“แล้วทำไมเราจะต้องไปทาสีมันด้วยล่ะ เรือที่ปู่ซื้อมาให้มันไม่สวยหรือไง หือ...”

“ผมอยากให้มีรูปงูบนเรือด้วยนี่นา ไม่อย่างนั้นจะสมกับชื่อเจ้างูทะเลได้ยังไงกันล่ะฮะ” พูดจบก็กระโดดโลดเต้น วิ่งนำไปข้างหน้า

เคนเน็ธส่ายหน้ายิ้มๆ กับความร่าเริงไร้เดียงสาของเจโคบี ก้าวเท้าตามเด็กน้อยไปด้วยความสบายใจ ชีวิตบั้นปลายในวัยหกสิบสี่ปี ถึงจะต้องผิดหวังกับลูก แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีหลานที่เฉลียวฉลาดน่ารักมาทดแทน เพียงเท่านี้ก็นับว่าคุ้มค่าและมีความสุขมากพอแล้ว

ร่างของคนต่างวัยเดินเคียงคู่กันไปจนถึงหน้าคฤหาสน์ ขณะที่มือของเคนเน็ธกำลังเอื้อมไปยังห่วงเหล็กเคาะประตู บานประตูด้านหนึ่งก็เปิดออกอย่างกะทันหันพร้อมกับเสียงอุทานและใบหน้าหญิงสาวที่กำลังตกใจ

“อุ๊ย ขอโทษด้วยค่ะท่าน ดิฉันไม่ทันได้ยินเสียง...”

“มีอะไรเหรอนีนา...” มหาเศรษฐีเฒ่าขมวดคิ้วด้วยความฉงน น้อยครั้งที่เขาจะเคยเห็นท่าทีร้อนรนของเธอ

“นีนาหิวข้าวแล้ว ก็เลยจะออกมาตามหาผมกับคุณปู่ยังไงล่ะฮะ” เจโคบีชิงตอบด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ ชะ...ใช่จ้ะ พี่มาตามหาเจค็อบกับคุณปู่...” นรินทร์นารถอึกอัก พยายามส่งสายตาบอกความนัยบางอย่างกับเคนเน็ธ ซึ่งสีหน้าและท่าทางกระวนกระวายของพี่เลี้ยงสาวชาวไทยก็ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายได้ทันที

“วันนี้ปู่อนุญาตให้เอาข้าวขึ้นไปกินที่ห้องนอนได้...” เขาก้มตัวลงกระซิบเบาๆ ข้างหูเด็กชาย “บอกแอนนาให้ยกสำรับตามขึ้นไป ส่วนเราก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน เสร็จแล้วก็เล่นอยู่แต่ข้างบนนั่นแหละ ไม่ต้องลงมา รู้ไหม”

“ได้ฮะ” เด็กน้อยรีบรับคำแล้ววิ่งตื๋อเข้าไปด้านในอย่างว่าง่าย

“อัลเบิร์ตใช่ไหม...” เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ลับสายตาไปแล้ว ชายสูงวัยจึงหันมาเอ่ยถาม

“ค่ะท่าน... คุณอัลเบิร์ตเพิ่งโทรมาเมื่อซักครู่ บอกว่าจะเข้ามาพบท่านน่ะค่ะ...”

“นี่มันยังกล้ามาเหยียบที่นี่อีกเหรอ ฉันเพิ่งตะเพิดมันกลับไปเมื่อไม่กี่วันนี้แท้ๆ... มันบอกหรือเปล่าว่ามีธุระอะไร นีนา” เขาไม่น่าถาม จะมีเรื่องอะไรเสียอีกล่ะนอกจากเงิน...

“คุณอัลเบิร์ตไม่ได้บอกอะไรค่ะ” นรินทร์นารถตอบอย่างลำบากใจ

“ก็คงมาทู่ซี้ขอเงินอีกนั่นแหละ” เคนเน็ธพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปถามต่อ “มันถามถึงเจค็อบบ้างไหม”

“มะ...ไม่ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้า ตอบไม่เต็มเสียง มหาเศรษฐีเฒ่าส่ายหน้าด้วยความรู้สึกหม่นหมอง

“แล้วเมียนักร้องของมันล่ะมาด้วยหรือเปล่า”

“เอ่อ ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ...”

อันที่จริงเขาก็รู้คำตอบอยู่แล้ว อย่าว่าแต่จะมาหาเลย แค่คำว่าคิดถึง เขาก็ไม่แน่ใจว่าโรสจะมีให้ลูกชายของเธอหรือเปล่า เคนเน็ธไม่ได้ชอบหน้าลูกสะใภ้ชาวจีนนักหรอก แต่เขาก็อดหดหู่ไม่ได้ทุกครั้งเวลาที่เจโคบีถามเขาเกี่ยวกับเรื่องของบิดามารดา

“เป็นพ่อแม่ประสาอะไรกัน นอกจากเรื่องเงินแล้วมันไม่ห่วงลูกของมันบ้างเลยเหรอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้บัดซบนั่นมันจะเป็นลูกชายแท้ๆ ของฉัน...” น้ำเสียงแฝงด้วยความขมขื่น

“เจค็อบเป็นเด็กดีและเข้มแข็งร่าเริง... เอ่อ ดิฉันคิดว่า... ที่ผ่านมาเขาก็มีความสุขและไม่จำเป็นต้องมีใครนอกจากท่านแล้วล่ะค่ะ...” พี่เลี้ยงสาวกล่าวจากใจจริง

เคนเน็ธส่ายหน้าเบาๆ อย่างไม่เห็นด้วย “นีนา เธออย่าปลอบฉันเลยจะดีกว่า ฉันเองก็เอาแต่ทำงาน ในแต่ละอาทิตย์จะมีเวลาให้เขาบ้างก็ยังไม่เต็มวันเลย ถ้าไม่มีเธอคอยช่วยดูแลเจค็อบแทนล่ะก็ เขาก็คงไม่เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดีและว่าง่ายอย่างนี้หรอก” ฝ่ามือเหี่ยวย่นและหยาบกร้านตบเบาๆ บนไหล่ของนรินทร์นารถ เธอได้แต่ก้มมองมือของตัวเองที่ประสานกันอยู่ด้านหน้าชุดกระโปรง “ทุกวันนี้ก็ยังไม่มีอะไรให้เป็นห่วงหรอก...” เคนเน็ธถอนหายใจเสียงดัง หันมองหน้าเธอยิ้มๆ “ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันสร้างสมมาตลอดชีวิต เคยตั้งใจจะเก็บเอาไว้ให้ลูก แต่อัลเบิร์ตมันคงไม่มีปัญญารักษาเอาไว้แน่ๆ... ความหวังของฉันตอนนี้ก็มีแค่เจค็อบคนเดียว... ตัวฉันเองก็แก่แล้ว ถ้าเกิดเป็นอะไรไปเสียก่อนที่เขาจะบรรลุนิติภาวะ... คนที่ฉันพอจะไว้ใจให้ช่วยดูแลเขาแทนได้ก็คงจะมีแต่เธอเท่านั้นล่ะนะ นีนา...”

“ท่าน!...” หญิงสาวอุทาน “ท่านอย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิคะ ท่านยังแข็งแรงออกอย่างนี้...”

“อะไรๆ มันก็ไม่แน่นอนไม่ใช่เหรอ... เธอก็รู้นี่ว่าลูกชายคนเดียวของฉันเป็นคนยังไง ถ้าฉันปล่อยอนาคตเจค็อบเอาไว้ในมือมันล่ะก็ ท้ายที่สุดหลานชายของฉันก็คงโตเป็นหนุ่มโดยไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรติดตัว... ว่าแต่เธอเถอะ นีนา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันจริงๆ เธอจะเต็มใจช่วยดูแลเจค็อบแทนฉันได้ใช่ไหม”

“ท่าน...” เสียงครวญอยู่ในลำคอ ดวงตาคลอไปด้วยหยดน้ำตาที่กลั่นออกมาจากความตื้นตัน “สำหรับดิฉัน เจค็อบก็เหมือนน้องชายแท้ๆ... ท่านอย่าพูดอะไรเป็นลางอีกเลยนะคะ ดิฉันไม่สบายใจเลย...” ว่าพลางนรินทร์นารถก็รีบยกมือขึ้นปาดดวงตาชื้นๆ ของเธอทันที ขณะที่ใบหน้าก้มต่ำเพื่อปิดบังความสะเทือนใจที่เกิดจากคำพูดของมหาเศรษฐีเฒ่า