บทที่ 9

เช้าวันแรกในฐานะของ เจโคบี ชาร์ลสตัน โทบีตื่นขึ้นมานั่งเหม่อมองภายใน ‘ห้องนอนเก่า’ ของเขาอย่างเงียบงัน นึกขอโทษบุคคลที่เขาขโมยตัวตนในใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแขกไม่ได้รับเชิญภายในห้องนอนเล็กๆ แห่งนี้อยู่เสมอ

แม้ว่าเฮอร์แมนจะให้คนจัดเตรียมห้องนอนใหม่ที่กว้างขวางสมกับวัยเอาไว้ แต่โทบีก็ยืนยันที่จะใช้ห้องนอนเก่าไปอีกสักพัก เพื่อให้เขาสามารถระลึกถึงอดีตได้ชัดเจนขึ้น เขารู้ว่าเคนเน็ธจะต้องรักษามันเอาไว้ในสภาพเดิมตั้งแต่เมื่อสิบเจ็ดปีก่อน เพื่อเป็นการระลึกถึงหลานชายเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มลุกขึ้นช้าๆ เดินไปรอบๆ พร้อมกับใช้มือลูบคลำตู้และโต๊ะไม้แต่ละตัว เหมือนต้องการซึมซับเรื่องราวของมันให้มากที่สุด

หลังจากล้างหน้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย โทบีก็ถือวิสาสะเดินลงไปที่สวนข้างคฤหาสน์ สูดอากาศสดชื่นเย็นฉ่ำในยามเช้าคนเดียวเงียบๆ เป็นการปลอบประโลมความรู้สึกผิดในใจ

เขาเดินไปมาระหว่างกอต้นลาเวนเดอร์บริเวณรอบสระว่ายน้ำ ชายหนุ่มรู้ว่ามันเป็นจุดที่เจโคบีตัวจริงถูกเห็นเป็นครั้งสุดท้าย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของช่อดอกไม้สีม่วงช่วยให้ความคิดฟุ้งซ่านผ่อนคลายลงไปบ้าง จากนั้นก็ย่อตัวลงนั่งที่ริมสระ พยายามจินตนาการภาพเด็กลูกครึ่งจีนเช่นเดียวกับเขากำลังเล่นอยู่อย่างสนุกสนาน... นึกภาพเด็กชายที่กำลังดิ้นรนร้องไห้เมื่อถูกโจรค่าไถ่จับตัวไป...

โทบีเกิดความเศร้าสะเทือนใจจนน้ำตาซึม เมื่อคิดว่าหลานชายที่แท้จริงของเคนเน็ธคงจะเสียชีวิตไปแล้ว ที่แย่ยิ่งกว่านั้นก็คือการที่เขาต้องมาสวมรอยเป็นเด็กคนนั้นมาหลอกลวงทุกคน

เขาคงแก้ไขความผิดนี้ไม่ได้ แต่ก็สัญญากับตัวเองว่า เขาจะเป็น เจโคบี ชาร์ลสตัน ให้ดีที่สุด ไม่ให้ทุกคนที่รักและเป็นห่วงเจโคบีต้องผิดหวัง เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ชายหนุ่มจะตอบแทนเจ้าของชื่อได้

ขณะที่โทบีกำลังนั่งคิดวนเวียนอยู่อย่างนั้น เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยกันที่ดังจากทางด้านหน้าคฤหาสน์และกำลังมุ่งมายังบริเวณที่เขานั่งอยู่ ก็ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก เขารีบผลุนผลันวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ โดยสัญชาตญาณ ไม่ได้คิดว่าตอนนี้เขามีสิทธิ์ที่จะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ในฐานะทายาทเจ้าของสถานที่

“มิเชล เธอได้เจอคุณเจค็อบบ้างหรือยัง เมื่อวานฉันไปแอบมองเขาที่ห้องอาหารเย็น อยากจะกรี๊ดดังๆ คนอะไร หล่อลากไส้ ไม่ยักรู้ว่าคุณชาร์ลสตันจะมีหลานชายหล่อๆ ซ่อนเอาไว้อย่างนี้ด้วย...” สำเนียงไอริชของสาวใช้วัยรุ่นกระซิบกระซาบกับเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่อย่างตื่นเต้น “ฉันล่ะอยากกัดหัวไหล่ล่ำๆ ของเขาใจจะขาด ถ้าคืนนี้ฉันแอบขึ้นไปหาเขาที่ห้อง เธอว่าเขาจะเล่นด้วยไหม...” เจ้าของเสียงเดิมพูดพลางหัวเราะคิกคัก

“อยากจะโดนไล่ออกก็ลองดูสิยะ” มิเชลตอบ

“แหม ก็แค่พูดเล่นหรอกน่า... ถึงสีผมกับสีตาจะออกจีนเหมือนคุณนาย แต่หน้าตาเขาก็มีเค้าคนอังกฤษอยู่เยอะเหมือนกันนะ... ถ้าคุณชาร์ลสตันยังไม่ตาย ฉันว่าเขาจะต้องหล่อเหมือนลูกชายแน่ๆ เลย”

“จุ๊ๆๆ พูดถึงคุณชาร์ลสตันคนลูก ฟังแล้วเหยียบไว้เลยนะยะ... ตอนฉันเข้ามาทำที่นี่ใหม่ๆ พวกคนเก่าเคยเล่าให้ฟังว่าเขานิสัยแย่มากๆ เลยล่ะ ทั้งติดพนัน เหล้ายา ผลาญเงินพ่อไปเป็นสิบๆ ล้าน คุณชาร์ลสตันถึงกับตัดพ่อตัดลูก สั่งห้ามไม่ให้พาคุณนายกลับมาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ...”

“มิน่าล่ะ ฉันถึงไม่เคยเจอคุณนายเลย ยังนึกว่าเพราะปัญหาพ่อผัวลูกสะใภ้... แล้วทำไมเธอถึงเพิ่งจะพาคุณเจค็อบมาหาคุณปู่ล่ะ...”

“ก็เขาโดนลักพาตัวไปตั้งแต่ยังเด็กน่ะสิ แม็กกี... ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้หรอก ไม่อย่างนั้นคุณชาร์ลสตันจะโกรธมาก... นี่ฉันได้ยินจากคุณแอนนาว่าเพิ่งมาเจอตัวกันไม่กี่วันนี้เอง...” มิเชลเล่าต่อ เธอเป็นสาวใช้รุ่นกลางที่มีวัยย่างสามสิบปีแล้ว และเพิ่งเข้ามาทำงานที่คฤหาสน์ในช่วงเจ็ดแปดปีที่ผ่านมา

“คุณเจค็อบจะได้เลือดพ่อหรือเลือดปู่มาก็ไม่รู้เหมือนกันนะ คุณชาร์ลสตันน่ะ ทีแรกเห็นไม่ค่อยพูดค่อยจาฉันก็นึกว่าจะดุ แต่เอาเข้าจริงกลับใจดี๊ใจดี ขนาดฉันเคยทำชุดน้ำชาวิกตอเรียหล่นแตกต่อหน้าเขา เขายังไม่ว่าอะไรซักคำ...” มาร์กาเร็ต หรือที่สาวใช้รุ่นพี่เรียกเธอว่าแม็กกี ออกความเห็น

“ใช่ คุณชาร์ลสตันแกใจดีมาก ยิ่งกับคนเก่าคนแก่ที่ลาออกไปนะ บางคนได้โบนัสย้อนหลังกันเป็นแสนเลย ทุกคนถึงอยู่กันจนแก่ ไม่ค่อยจะยอมไปไหนไงล่ะ... ถ้าคุณเจค็อบเหมือนคุณชาร์ลสตันก็ดีไป แต่ถ้าไปได้นิสัยคนลูกมาล่ะก็...”

“แหม... ต่อให้นิสัยแย่ซักแค่ไหน ถ้าหล่อแล้วก็รวยซะอย่างฉันก็ไม่แคร์หรอก...” สาวใช้รุ่นน้องวัยยี่สิบสองปีแย้งทีเล่นทีจริง

“ว่าแต่... เรื่องที่คุณเจค็อบหายตัวไปเกือบยี่สิบปีแล้วจู่ๆ ก็กลับมาได้เนี่ย มันเหมือนปาฏิหาริย์จริงๆ เลยนะ...”

“ตายแล้ว!!” ยังไม่ทันที่มิเชลจะพูดจบ มาร์กาเร็ตก็อุทานขึ้นเสียก่อน พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “จะเจ็ดโมงแล้ว ฉันต้องไปเตรียมอาหารเช้าแล้วล่ะ เดี๋ยวถ้าคุณชาร์ลสตันลงมาก่อนจัดโต๊ะเสร็จ คุณเฮอร์แมนจะดุฉันอีก”

“จริงสิ ฉันเองก็ต้องขึ้นไปดูแลชั้นบนเหมือนกัน แล้วค่อยเจอกันตอนสายนะ...”

“โอเคจ้ะ มิเชล”

เสียงของสาวใช้ทั้งสองค่อยๆ เบาลงตามเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป โดยไม่มีใครรู้ว่าโทบีนั่งฟังบทสนทนาของพวกเธอตั้งแต่ต้น

ทีแรกชายหนุ่มก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดชื่นชมของมาร์กาเร็ต ถึงแม้จะเป็นการพูดคุยแบบทะลึ่งตึงตังไปสักหน่อย แต่น้ำเสียงของเธอก็บอกว่าเธอเป็นคนร่าเริงและสนุกสนานเหมือนกับผู้หญิงแก่นๆ ทั่วไป เขารู้ว่ามันไม่ได้แฝงความหมายอย่างที่เธอว่าจริงๆ

แต่พอได้ยินเรื่องนายชาร์ลสตันผู้เป็นสามีของโรส โทบีถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า อัลเบิร์ต ชาร์ลสตัน ที่โรสเคยบอกกับเขาว่าออกตามหาบุตรชายจนเสียชีวิต จะเป็นคนเหลวไหลไร้ค่าถึงขนาดนี้ แล้วสิ่งที่สาวใช้ทั้งสองพูดถึงเคนเน็ธก็ช่างแตกต่างจากพ่อสามีคนที่โรสอธิบายให้เขาฟังอย่างสิ้นเชิง...

หรือเธอจะเข้าใจผิดเพียงเพราะอคติที่เคนเน็ธมีต่อบุตรชายเท่านั้น...

ช่างมันเถอะ... โทบีคิด...

จะอย่างไรก็ตาม ในฐานะตัวแทนของเจโคบี เขาจะพยายามเป็นคนกลางช่วยปรับความเข้าใจให้ทั้งคู่เอง ซึ่งเจโคบีตัวจริงที่อยู่บนสวรรค์ก็คงต้องการให้เป็นอย่างนั้น...

โทบีรออยู่จนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจากหลังพุ่มไม้ที่หลบอยู่ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดเทอเรซของสระว่ายน้ำ ตั้งใจจะอาศัยประตูห้องนั่งเล่นกลับเข้าไปในตัวคฤหาสน์เพื่อเตรียมตัวรับประทานอาหารเช้า...

คิดถึงน้ำเสียงและคำพูดแต่ละประโยคของสาวใช้หนึ่งในสองคนนั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มคนเดียวด้วยความขบขัน นึกอยากเห็นหน้าตาของคนที่ชื่อแม็กกีให้ชัดๆ สักครั้ง

แต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะก้าวผ่านประตู จู่ๆ ก็มีเสียงทักดังมาจากด้านหลัง

“เจค็อบ”

“คุณปู่...” เขารีบหันไปทักทายตอบ “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณปู่...”

“เป็นยังไงบ้าง... เมื่อคืนหลับสบายไหม...”

“ครับ... ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ห้องของผมไม่ได้เปลี่ยนไปเลย... คุณปู่ยังเก็บทุกอย่างเอาไว้ให้ผมเหมือนเดิมเหรอครับ...” เขาพยายามใช้จิตวิทยาคาดเดาความคิดของเคนเน็ธ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดขึ้น

“ใช่ ปู่ยังเก็บเอาไว้ทุกอย่าง รวมถึงสิ่งนี้ด้วย...” พูดพลางยื่นเรือบังคับวิทยุที่ยังอยู่ในสภาพเดิมให้อีกฝ่าย

โทบีมีสีหน้างุนงงไปชั่วขณะ แต่ก็รีบรับมันมาลูบคลำและพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เขารู้ว่าสิ่งนี้ต้องมีความหมายระหว่างเจโคบีกับปู่ของเขามาก ได้แต่เสี่ยงดวงรับสถานการณ์เฉพาะหน้าเอาเอง

“เรือของผม... คุณปู่เก็บมันไว้กับตัวตลอดเลยเหรอครับ...”

“อืม แต่ตอนนี้มันแล่นไม่ได้แล้วล่ะ... ยังจำได้ไหมเจค็อบ เมื่อก่อนเราแทบไม่เคยอยู่ห่างจากมันเลย...” โทบีจำใจพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ “เราทิ้งมันเอาไว้ที่สระในคืนที่หายตัวไป... ปู่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้คืนมันให้เราอีกแล้วซะแล้วสิ...”

“ใช่ครับ ผมเคยรักมันมาก...”

“ตอนนั้น ปู่สัญญาเอาไว้ว่าหลังจากกลับจากลอนดอน ปู่จะช่วยเราทาสีเรือลำนี้ด้วยกัน... ยังจำได้ไหมว่าเราเคยเรียกมันว่าอะไร...”

“ผมขอโทษครับ...” โทบีส่ายหน้าเศร้าๆ เขาไม่สามารถตอบเรื่องนี้ได้ และเตรียมใจยอมรับหากเขาจะไม่ผ่านการทดสอบของเคนเน็ธ แต่อีกฝ่ายก็ดูจะไม่ติดใจอะไร

“ซักวันเราอาจจะจำได้... ตอนนี้กลับเข้าบ้านไปกินข้าวเช้ากันดีกว่า มาเถอะเจค็อบ...” ว่าแล้วก็ยกแขนเหี่ยวย่นโอบบ่าของคนที่ได้ชื่อว่าหลานชาย

“ครับคุณปู่” ชายหนุ่มให้อย่างอ่อนโยน ขณะเดียวกันก็หันไปมองใบหน้าเคนเน็ธด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ