บทที 15 ถูกมอมยา

บ้านศิระเมฆา                                                                           

ในเวลานี้ใบหน้าและแววตาของศาสตราจารย์หนุ่มแฝงไปด้วยร่องรอยแห่งความหวัง หลังจากนักสืบได้ข้อมูลของมาลิค ที่ทำให้ศาสตราจารย์ปรเมศยิ้มไม่หุบ เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อทราบสถานะของมาลิที่มีต่อเขมมิกา                                                                         

“บอสจะเอายังไงต่อครับ”                                                                       

“เขมิกาคงเกลียดฉันไปแล้ว”                                                       

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว เป็นผมผมก็เกลียด”                           

“นอกจากนายจะไม่เข้าข้างฉันแล้ว นายยังพร้อมเหยียบซ้ำอีกนะนที” เขาพูดตัดพ้อผู้ช่วยคนสนิท แต่ก็ไม่โกรธนทีเพราะเขารู้ตัวดีว่าทำผิดต่อเขมมิกามามากพอแล้ว                                                 

“แล้วมันน่าเหยียบไหมล่ะ”                                                         

“นายนี่มัน หึ! ช่างเถอะ” คราวนี้ศาสตราจารย์หนุ่มพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบบรั่นดีในแก้วขึ้นมาดื่ม หลายปีมานี้เขาใช้แอลกอฮอล์เข้าช่วย เพื่อทำให้คลายความคิดถึงภรรยา จนแทบกลายเป็นคนติดเหล้าไปแล้

“จะดื่มไปทำไม พอได้แล้ว”                                                                     

“ฉลองไง.... ได้เวลาทวงลูกกับเมียคืนแล้ว”                                                           

“ทวงกับใครเหรอครับ”                                                               

“ก็ทวงกับไอ้มาลิคไง”                                                                 

“บอสแน่ใจเหรอครับ ว่าคุณเขมมิกาจะยอมคืนดี” นทีเริ่มหมั่นไส้ในความมั่นใจของเขา        

“ยังไงฉันก็ต้องหาทางให้เธอยอมจำนนให้ได้นายคอยดูก็แล้วกัน”   “แล้วเรื่องของคุณท่านกับคุณมินต์ล่ะครับ”                                        

“ไปสืบดูให้แน่ชัด ฉันต้องการหลักฐานมัดตัวหล่อน เอาให้ดิ้นไม่หลุดพ่อของฉันจะได้ตาสว่างสักที” คราวนี้น้ำเสียงของศาสตราจารย์หนุ่มแฝงไปด้วยร่องรอยของความแค้น นอกจากมินดาจะทำให้มารดาของเขาต้องตาย หล่อนยังทำให้เขมมิกากับลูกน้อยพรากจากเขาไปตั้งหลายปี         

“คุณเขมมิกาน่าสงสารมากเลยนะครับ เธอถูกสองแม่ลูกทำร้ายสารพัด สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายถอยออกมา ทั้งที่บ้านหลังนั้นเป็นของเธอโดยชอบธรรม”                                                              

“ช่วยนัดคุณธนกรให้หน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับพ่อตา”              

“ผมทราบมาว่าบริษัทกำลังมีปัญหา เพราะคนในวงในกำลังคุยถึงหุ้นที่กำลังถูกขายออก เนื่องจากขาดสภาพคล่องมาหลายเดือนแล้ว”       

“นายช่วยจัดการกว้านซื้อมาให้หมด ในชื่อของเขมมิกาฉันไม่อยากเห็นบริษัทน้ำหอมของแม่เธอตกไปเป็นของคนอื่น”                            

“ครับบอส แต่คืนนี้คุณเขมมิกาต้องไปพบกับอาจารย์สุชาติ ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน”                                              

“ใครแตะเมียฉันมันต้องตายสถานเดียว”                                      

“โหดจัด!” นทีรู้ดีว่าคนอย่างศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ทำได้ทุกอย่าง เขามีอิทธิพลและบารมีมากกว่าที่รองอธิการบดีฐานินคิดเอาไว้ ถ้าหากไม่ห่วงเขมมิกากับลูกสาว ป่านนี้ญานินกับบิดาของเธอคงถูกเขากำจัดไปแล้ว                                                                                                        

///ณ โรงแรมหรู////                                                                     

 หญิงสาวได้มาตามนัดเพื่อพบกับอาจารย์สุชาติ เธอฝากมิราไว้กับเนเน่และมาลิค  ซึ่งลูกสาวของเธอดูตื่นเต้นและดีใจที่จะได้ไปค้างคืนกับคนทั้งสองเป็นอย่างมาก ถ้าไม่จำเป็นหญิงสาวก็คงไม่มาพบกับอีกฝ่ายในเวลาเช่นนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้                                                                             

“เชิญครับ อาจารย์สุชาติรออยู่ด้านในแล้วครับ”                            

ด็อกเตอร์เขมมิกาเดินตามพนักงานโรงแรมเข้าไปในห้องอาหาร ที่ทางอาจารย์สุชาติได้จองเอาไว้ ซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัวไม่มีลูกค้าท่านอื่นเข้ามารบกวน                                                                  

“สวัสดีครับด็อกเตอร์เขมมิกาผมสุชาติยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”           เขายกมือขึ้นมาทักทาย ทำให้หญิงสาวเอื้อมไปแตะเบา ๆ ตามมารยาท                    

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะอาจารย์ เรียกดิฉันว่าเขมมิกาก็ได้ค่ะไม่ต้องเต็มยศขาดนั้น”        

“คุณสวยและยังใจดีอีกนะครับ ผมขอเรียกอาจารย์เขมนะครับน่ารักดี”                               

“อ้อ... ได้ค่ะ”                                                                            

“เชิญนั่งครับ”                                                                            

“ขอบคุณค่ะ”                                                                            

“นี่ครับเอกสารทั้งหมด ถ้าหากอาจารย์ไม่เข้าใจตรงไหน สอบถามเพิ่มเติมได้เลยนะครับ”      

“ขอบคุณนะคะ”                                                                        

“มา... เรามาดื่มให้กับมิตรภาพที่ดีต่อกัน” อาจารย์สุชาติส่งแก้วไวน์ให้กับเขมมิกา หญิงสาวรับมาถือไว้ตามมารยาท                         

“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าดิฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์น่ะค่ะ”พอเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องเธออยู่นาน หญิงสาวจึงตัดสินใจพูดความจริงออกไป                    

“อ้อ... ขอโทษครับ เดี๋ยวผมสั่งให้เด็กเอาน้ำผลไม้มาให้นะครับ” เขาพูดพลางหันไปพยักให้กับพนักงานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สักพักน้ำผลไม้ได้ถูกนำมาเสิร์ฟให้กับเขมมิกา หญิงสาวไม่มีทางปฏิเสธเธอจึงจิบเบา ๆ

“ลองทานสเต๊กเนื้อของที่นี่ดูนะครับ เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้านเลยทีเดียว” อาจารย์สุชาติแนะนำอาหารขึ้นชื่อของร้านให้กับหญิงสาว ซึ่งเธอก็ยอมชิมตามที่เขาบอก ก่อนจะชมว่ามันอร่อยสมคำล่ำลือ           

บรรยากาศโดยรอบชวนให้เขมมิกาอยากกลับบ้าน ทว่าตามมารยาทเธอจำใจต้องอยู่ต่อ หญิงสาวแลกเปลี่ยนความรู้กับเขาได้อย่างเป็นกันเอง โดยที่เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาร้ายแอบแฝง           

แผนการทั้งหมดเกิดจากท่านรองอธิการฐานิน เขาอยากทำให้เขมมิกาไม่มีที่ยืนในสังคม บวกกับลูกสาวกำลังวิตกกังวล ญานินกลัวว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับแม่ม่ายลูกติด                                      

“ดึกแล้วดิฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน เอาไว้โอกาสหน้าจะเลี้ยงข้าวตอบแทนอาจารย์นะคะ” หญิงสาวพูดพลางส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับอีกฝ่าย ซึ่งเขายอมรับว่าเธอสวยและมีเสน่ห์ต้องตาตรึงใจตั้งแต่แรกเจอ           

“ให้ผมไปส่งนะครับ”                                                                  

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันกลับเองได้” หญิงสาวรู้สึกร้อนวูบวาบแปลก ๆ ทว่าเธอกลับพยายามทำตัวให้ดูปกติที่สุด                                                         

“ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างอาจารย์เขมมิกา ทำไมถึงกล้าปฏิเสธความหวังดีของผมล่ะครับ” คราวนี้เขาพูดพลางเดินอ้อมมาทางด้านหลังเขมมิกา ทำเอาหญิงสาวตกใจกลัวมิใช่น้อย แต่ก็ยังคงตั้งสติให้ดูเหมือนเธอยังไหวอยู่                                                                                          

ทว่าอาจารย์สุชาติกลับเผยรอยยิ้มออกมา สายตาของเขาเย็นเยียบชวนให้หนาวสะท้าน ก่อนจะแผ่รังสีอำมหิตคุกคามอีกฝ่ายออกมา เขาทำเหมือนกับว่าเขมมิกาคือกระต่ายน้อย ที่กำลังวิ่งเข้ามาอยู่ในถ้ำเสือ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”                                

“เชิญครับ” เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าและแววตาแฝงไปด้วยร่องรอยของความเจ้าเล่ห์          

“โอ๊ย! ทำไมฉันรู้สึกเวียนหัวจัง” หญิงสาวพยายามจะก้าวไปข้างหน้า ทว่ากลับเซถลาเกือบล้ม ก่อนจะพยายามยืนทรงตัวให้ได้ เรือนกายของเธอเริ่มร้อนวูบวาบแปลก ๆ จนเขมมิกาเริ่มมีลางสังหรณ์อย่างบอกไม่ถูก

“ไหวไหมครับด็อกเตอร์เขมมิกา” ดวงหน้าคมเข้มหล่อเหลาเอาการ ทว่าจิตใจของเขากลับมืดบอด พร้อมทำให้ชีวิตของหญิงสาวพังพินาศสมใจท่านรองอธิการบดี                                                     

“ไหวค่ะ... ฉันไหว” หญิงสาวนึกก่นด่าชายตรงหน้าในใจ เขาไม่ใช่ลูกผู้ชายถึงได้กล้าใช้วิธีสกปรกกับเธอ                                                 

หมับ!! เรือนร่างอรชรถูกชายตัวโตคว้ามากอดเอาไว้ เธอพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง ทว่าเขากลับโอบรัดเธอแน่นขึ้น จนเขมมิกาหมดหนทางสู้        

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันมีลูกต้องดูแล” เธอขอร้องเขาออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมโตแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจน ในทางกลับกันอาจารย์สุชาติได้แสยะยิ้มร้ายออกมาอย่างเปิดเผย

“ต่อให้อาจารย์มีลูกสิบคนผมก็ไม่สนใจ เพราะถึงยังไงคืนนี้ผมก็พร้อมสานสัมพันธ์กับคุณ ไปกับผมนะเขมมิกา”                                     

“ปล่อยค่ะ!” หญิงสาวพยายามขัดขืนสุดแรงเกิด ทว่าอาจารย์สุชาติกลับไม่ยอมปล่อยเธอง่าย ๆ เขาฉุดเขมมิกาเข้าไปในห้อง พลางหันมาสั่งลูกน้องห้ามให้ใครมารบกวนเด็ดขาด