บทที่ 14 ผลตรวจดีเอ็นเอ

ในเวลานี้ใบหน้าของศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศ แฝงไปด้วยร่องรอยของความเสียใจ หลังจากเขารู้ความจริง มิราคือลูกสาวที่เขาเคยสั่งให้เขมมิกาไปทำแท้ง ถ้าหากวันนั้นเธอขาดสติ ทำในสิ่งที่เขาพูดออกไป จะเป็นเช่นไร นี่เขายังคงหลงเหลือความเป็นคนอยู่หรือเปล่า                                               

“ยังมีอีกเรื่อง ที่ผมเพิ่งทราบมาจากนักสืบ”                                               

“คุณเนเน่แต่งงานกับคุณมาลิคนานแล้ว พวกเขาสองคนเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

“แล้วเขมมิกากับมาลิคล่ะ”                                                         

“ผมไม่แน่ใจ แต่เท่าที่สืบมาได้ คนทั้งสองไม่น่าใช่คู่รักอย่างแน่นอน”                                              

“ฉันเป็นพ่อที่เลวมากเลยใช่ไหมนที”                                           

“ใช่ครับเลวอย่างไม่น่าให้อภัย” แทนที่เขาจะปลอบใจ ทว่าผู้ช่วยคนสนิทกลับพูดจาทับถม ซ้ำเติมความเจ็บปวดลึกลงกลางใจ                      

“ขอบใจที่คอยซ้ำเติม” นทีแทบหลุดขำ เมื่อเห็นท่าทีของศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศหมดอาลัยตายอยากแบบนี้                                               

“ทำไว้กับเขาเยอะ ก็แบบนี้แหละครับ”                                         

“ไอ้นที!”            คราวนี้ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศถึงกับตวาด เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาด้วยความโกรธ

“ใจเย็น ๆ สิครับ ผมกำลังหาคำตอบในความสัมพันธ์ของคุณเขมมิกากับนายมาลิคนั่นอยู่”   

“รีบหน่อยก็แล้วกัน”                                                                  

“ครับบอส”                                                                               

“ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”                                                          

“รินมาสิครับ”                                                                            

“หึ! นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ” เขาถึงกับมองค้อนนที แต่ก็ยอมรินบรั่นดีส่งให้ผู้ช่วยคนสนิทอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะนทีเป็นดั่งน้องชายมากกว่าลูกน้องกับเจ้านาย                                               

/////                                                                                          

ณ มหาวิทยาลัยเกษมเมฆา                                                        

ด็อกเตอร์เขมมิกาถูกนักศึกษาหนุ่มหยอดคำหวาน จนเป็นที่กล่าวขานไปทั่วมหาวิทยาลัย ทุกคนต่างพูดถึงอาจารย์ที่มารับตำแหน่งสอนพิเศษไปในทิศทางเดียวกัน เธอสวยและยังเก่งมากความสามารถเป็นกันเองกับนักศึกษา                                                              

“อาจารย์ครับ ผมขออนุญาตสอบถามได้ไหมครับ” นักศึกษาหนุ่มคนหนึ่งยกมือขึ้น แล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความอยากรู้ พลอยทำให้คนอื่นหันมาสนใจในสิ่งที่เขากำลังสงสัย                    

            “มีอะไรที่นักศึกษายังสงสัยอีกคะ อาจารย์อธิบายหัวข้อไหนไม่ชัดเจนถามมาได้เลยค่ะ” เธอส่งยิ้มให้กับนักศึกษาในห้องด้วยท่าทีเป็นมิตร                                                                                    

“ผมอยากถามว่าอาจารย์มีแฟนหรือยังครับ”                                

“อาจารย์ขอไม่ตอบนะคะ เพราะคำถามนี้ไม่ได้อยู่ในบทเรียน” เขมมิกาพูดพลางเก็บสื่อการเรียนการสอน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพราะหมดชั่วโมงของเธอแล้ว                                    

“อาจารย์ค่ะ เรียนเชิญที่ห้องศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศด้วยค่ะ” เมื่อเธอเดินออกมาได้สักพัก ก็มีอาจารย์ท่านหนึ่งเดินเข้ามาหา พร้อมกับแจ้งความประสงค์ให้กับด็อกเตอร์เขมมิกาได้รับทราบ     

“เขามีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่าคะ”                                           

“น่าจะเกี่ยวกับโครงการเข้าค่ายของนักศึกษาในสัปดาห์ที่จะถึงนี้ค่ะ” เขมมิกาถึงกับถอนหายใจออกมา เพราะเธอไม่สามารถปฏิเสธได้    

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวดิฉันขอเอาของไปเก็บที่โต๊ะทำงานแล้วจะรีบไปพบศาสตราจารย์นะคะ”    

“ได้ค่ะ”                                                                                     

เมื่อเขมมิกาเอาของไปเก็บที่โต๊ะทำงาน เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ เพราะได้เตรียมใจที่จะเจอกับเขามาแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ถึงยังไงเธอก็คงหนีเขาไม้พ้น ตราบใดที่ยังทำงานอยู่ที่นี่                    

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!                                                          

“เชิญครับ” น้ำเสียงทุ้มดังมาจากข้างในห้อง ทว่าเขมมิกากลับก้าวเท้าไม่ออก เธอเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นกลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน                                                       

หญิงสาวใช้ความกล้าทั้งหมดเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของศาสตราจารย์หนุ่ม เธอเคยคิดว่าเขาได้ตายจากใจไปแล้ว ทว่าในเวลานี้กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธออยู่ดี แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางทำให้เธอกลับไปอยู่จุดเดิมได้อีก                

“เชิญนั่งครับ” เขาพูดออกมา ขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่จอคอมพิวเตอร์               

“ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงนุ่มนวลส่งผลให้หัวใจของอีกฝ่ายเต้นไม่เป็นจังหวะ นานแค่ไหนแล้วที่หัวใจดวงนี้มันไม่ได้เต้นแรงแบบนี้                       

“ไม่เจอกันนานคุณสบายดีใช่ไหมเขมมิกา” คำถามแรกจากเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีแต่อย่างใด ในทางกลับกัน มันกำลังส่งผลให้เธอเกลียดเขาด้วยซ้ำ                                                                              

“ตั้งแต่วันที่ฉันก้าวเท้าออกมาจากบ้านศิระเมฆา ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สบายทั้งกายและใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยละค่ะ”                                                                                              

“ทำไมล่ะ อยู่กับผมมันทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”                       

“ฉันไม่ใช่ผู้ต้องหาที่ต้องมาตอบคำถามของคุณ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาห่างเหินกว่าที่เคย        

“ผมอยากทราบว่าอาจารย์จะพาเด็ก ๆ ไปจัดโครงการที่ไหน ทำหนังสือขออนุญาตตามระเบียบของทางมหาวิทยาลัยแล้วหรือยัง”                       

“เรื่องนั้นดิฉันจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”                       

“หยุดก่อน!” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินออกไป จึงทำให้เขารีบลุกขึ้นเดินไปขวางเธอเอาไว้ พลางลงกลอนประตู ก่อนจะเดินเข้าหาหญิงสาวจนเขมมิกาถอยกรูดด้วยความตกใจ                                               

“คุณคิดจะทำอะไรน่ะ!” หญิงสาวจ้องหน้าคู่กรณีด้วยแววตาแข็งกร้าว ประหนึ่งเขาคือศัตรูของเธอ

“ผมต่างหากที่ต้องถาม คุณคิดจะทำอะไร ทำไมต้องบอกลูกว่าผมตายไปแล้ว”                    

“คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ใครเป็นลูกของคุณมิทราบ” เขมมิกากำมือแน่นระงับความโกรธ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ในวันที่เขาสั่งให้เธอไปเอาเด็กออก ถ้าหากเขาไม่พูดแบบนั้นเธออาจยอมให้มิรารู้ว่าใครคือพ่อก็เป็นได้                                                                                    

“ผมขอโทษ” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างกับคนกำลังพ่ายแพ้        

“เรื่องราวระหว่างเรามันจบไปตั้งนานแล้ว ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือมหาลัยของคุณ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ลงนามในสัญญาอย่างแน่นอน”                 

“ผมจะทำหน้าที่ของพ่อที่ดี ผมขอเจอลูกได้ไหมเขม ขอให้ผมได้ดูแลคุณกับลูกเถอะนะ”       

“ฉันไม่ใช่นางเอกในนิยาย ที่คุณหันมาเมื่อไหร่ก็เจอ ที่สำคัญเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณ” ความรู้สึกเจ็บปวดฝังลึกอยู่ในจิตใจของเธอ จนไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเคยให้เธอเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ผมรู้นะว่ามิราคือลูกสาวของผม”                                               

“แล้วไง!” ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายเธอจึงไม่ปฏิเสธ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อมิราโตมาโดยที่ไม่ต้องมีพ่อก็ได้                                  

“ผมรู้ว่าผมผิด ที่ไม่แยกแยะเรื่องพี่สาวของคุณกับพ่อของผม”        

“ฉันต่างหากที่ผิด ผิดที่เลือกแต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณ”                

“ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”                  

เพล้ง! หญิงสาวคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะของเขาปาลงกับพื้นจนแตก                

“เขม!”                                                                                      

“คุณเห็นไหม แก้วที่มันแตกไปแล้วยังไงก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ต่อให้คุณใช้ความพยายามทั้งชีวิต สุดท้ายมันก็สูญเปล่า”   

เขมมิกามองไปยังเศษแก้วเหล่านั้น ไม่ต่างจากหัวใจของเธอที่มันแตกสลายไปแล้ว เขาคงไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้มันไม่ง่ายเลยสักนิด                                             

“ผมจะเป็นแก้วใบใหม่ที่ดีกว่าใบเดิม เพิ่มเติมคือความรักที่มันไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อย”   

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงซึ้งจนน้ำตาซึม แต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันด้านชา ไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับลมปากของผู้ชายอย่างคุณอีกแล้ว”                     

“เขม... คุณให้โอกาสผมสักครั้งไม่ได้หรือไง”                                 

“โอกาสที่ฉันให้กับคุณ มันหมดลงตั้งแต่วันที่คุณสั่งให้ฉันไปฆ่าลูกในไส้แล้วละค่ะ” เขมมิกาไม่ทนอีกต่อไป น้ำตาของเธอมันไหลออกมาราวกับสั่งได้ โชคชะตาทำไมถึงถึงใจร้ายกับเธอจัง สุดท้ายก็ได้หวนกลับมาเจอกับเขาอีกครั้งจนได้                                                                     

“ผมไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ แต่ผมยินดีที่ชดเชยทุกอย่างให้กับคุณนะเขม”               

“แต่ฉันไม่ต้องการ”                                                                    

“ทำไมคุณไม่บอกความจริงกับผม”                                              

“ความจริงอะไรคะ”                                                                    

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พี่สาวของคุณ เธอเป็นลูกติดที่แม่เลี้ยงของคุณเธอพยายามทำทุกอย่าง เพื่ออยู่เหนือคุณที่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของคุณธนกร”                                                                  

            “มันเป็นเรื่องในครอบครัวของฉัน คุณอย่าพูดถึงมันอีกเลยนะคะ”  

“ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรกคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”                           

Rrrr!!! บทสนทนาชะงักลงเมื่อสมาร์ตโฟนเครื่องแพงของเขมมิกาดังขึ้น                              

“ขอตัวนะคะ” หญิงสาวถือโอกาสเดินออกมาจากห้องทำงานของศาสตราจารย์ปรเมศทันที ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี เขาก็ยังคงวางอำนาจคิดว่าเธอเป็นเบี้ยล่างเสมอ                                                        

เมื่อเขมมิกาเดินออกมาจากห้องของศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศ หญิงสาวถูกเชิญให้ไปพบกับท่านรองอธิการบดีฐานินทันที ทำเอาหญิงสาวเริ่มแปลกใจ ทำไมเขาชอบวางอำนาจกับเธอแปลก ๆ ชอบกล

“คืนนี้ผมจะให้อาจารย์สุชาติไปคุยเรื่องโครงการกับอาจารย์เขมมิกานะครับ”                       

“ดิฉันว่าเราคุยกันที่มหาลัยก็ได้ค่ะ ทำไมต้องไปคุยกันที่โรงแรมด้วยล่ะคะ” หญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายสูงวัยกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่    

“พอดีว่าอาจารย์สุชาติต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศ ผมจึงอยากให้เขาได้ชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับโครงการเข้าค่ายของนักศึกษา ทางมหาลัยเน้นความปลอดภัยมาเป็นอันดับแรก จึงผิดพลาดไม่ได้” เขาชักแม่น้ำทั้งห้าขึ้นมาสาธยายทั้งที่โครงการนี้ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย                    

“ได้ค่ะ ดิฉันจะไปพบกับอาจารย์สุชาติตามที่ท่านรองอธิการนัดเอาไว้” หญิงสาวพูดจบประโยคได้ขอตัวเดินออกมา ซึ่งเป็นจังหวะที่ศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศเดินออกมาจากห้องของเขาเช่นกัน    

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมท่านรองอธิการบดีถึงเรียกให้คุณไปพบ”                                              

“เปล่าค่ะ ขอตัวนะคะ” เธอไม่อยากสนทนากับเขา จึงรีบปลีกตัวเดินหนีไป แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหายข้องใจ เพราะเขารู้ว่าสูงวัยมีจุดประสงค์ที่จะเขี่ยเขมมิกาออกไปจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้