Semua Bab ความทรงจำสีจางกับศาสตราจารย์ที่รัก 18++: Bab 1 - Bab 10

เขมมิกาถูกหามส่งโรงพยาบาล ในขณะที่สามีของเธอกำลังนั่งประชุมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ซึ่งปรเมศเป็นอาจารย์สอนในระดับมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังมีธุรกิจอีกหลายอย่าง ถือว่าร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้ “เขมเป็นไงบ้าง” “ไม่รู้เหมือนกันคะ” “ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขมต้องทนอยู่กับผู้ชายแบบนั้น” มาลิคกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่คิดว่าปรเมศจะใจร้ายกับเขมมิกาได้มากถึงเพียงนี้ “เพราะรักมั้งคะ” “รักเหรอ... รักแบบไหนถึงทำร้ายจิตใจกันแบบนี้” “ผมไม่อยากเห็นเขมตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เธอไม่เคยทำร้ายใคร แล้วทำไมเขาถึงทำร้ายเธอทางอ้อมแบบนี้” เพราะเขมมิกามีไข้สูง บวกกับความเครียดสะสมและพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงทำให้หญิงสาวเป็นลมหมดสติไป

เมื่อปรเมศเดินทางกลับมาถึงบ้าน เขาหยิบบรั่นดีเข้าไปในห้อง ก่อนจะนั่งดื่มคนเดียวพลางใช้ความคิด เขาควรจัดการกับชีวิตนี้ยังไงดี ถ้าชายหนุ่มไม่จมปลักอยู่กับความแค้น เขมมิกาก็คงมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เธอคงไม่ต้องมานั่งทนแบกรับความเจ็บปวด การที่เราถูกใครสักคนหมางเมินใส่ โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นคือสามี ซึ่งเขาก็เป็นดั่งโลกทั้งใบของเธอ มันช่างทรมานใจเหลือเกิน ในยามสิ้นหวังปรเมศคือคนที่ทำให้เธออยากก้าวไปข้างหน้า พลังงานทั้งหมดที่มีคือสามีของเธอ เขาทำให้หญิงสาวสามารถขับเคลื่อนชีวิตไปข้างหน้าได้อย่างปลอดภัย แต่แล้วความรู้สึกเหล่านั้น กำลังย้อนกลับมาทำร้ายเขมมิกาอย่างไม่ทันตั้งตัว ซึ่งตามหลักความเป็นจริง บุคคลใดบุคคลหนึ่งทำความผิด ไม่ว่าจะกรณีใด ๆ ความผิดนั้นจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ดี ผู้นั้นควรรับผลจากการกระทำทั้งสิ้น แล้วเหตุใดอีกคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง กับการกระทำสิ่งเหล่านั้นแม้แต่น้อย ต้องมาแบกรับร่วมด้วย ต่อให้เป็นคนในครอบครัวมันก็ไม่เกี่ยวกันสักนิด “นท

หลายวันผ่านไป ในเวลานี้ญานินได้เก็บกระเป๋าเข้ามาอยู่บ้านปรเมศ หล่อนดีใจเสียจนเนื้อเต้น ถึงแม้ต้องนอนห้องรับแขก แต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันกับเขา “เดี๋ยวผมจะให้คนจัดการเรื่องบ้านพักให้เร็วที่สุดนะครับ” “ขอบคุณอาจารย์ปรเมศมาก ๆ เลยนะคะ ที่อุตส่าห์มีน้ำใจให้ญามาพักที่นี่ไปพลางก่อน” ความจริงแล้วหล่อนอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปด้วยซ้ำ “ป้าพิกุลช่วยพาอาจารย์ญานินไปดูห้องด้วยนะครับ “ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะอาจารย์” ญานินดินตามป้าพิกุลออกไป พลางหันมาส่งยิ้มให้กับเจ้าของบ้าน ซึ่งหล่อนไม่ได้สนใจว่าเขาจะแต่งงานไปแล้วหรือไม่แต่อย่างใด “บอสไม่คิดจะไปรับคุณผู้หญิงกลับบ้านเหรอครับ” “หึ! ป่านนี้ไอ้หมอนั่นคงกำลังนั่งเอาอกเอาใจเธอ เผลอ ๆ คงมาส่งกันถึงบ้าน ทำไมฉันต้องไปรับเธอ” คำพูดคำจากับสีหน้าช่างสวนทางกัน จนนทีจับพิรุธได้ “ผมว่

“คุณเขมเป็นไงบ้างคะ” “สงสัยเขมพักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ ป้ายกข้าวต้มออกไปด้วยนะคะ พอดีเขมไม่ชอบกินข้าวต้มปลาแล้วค่ะ ขอโทษป้าด้วยนะคะอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้เขม” “คุณเขมคือคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ป้าเองก็รักคุณเขมไม่ต่างจากคุณปรเมศ คุณเขมไม่ต้องเกรงใจนะคะ ไม่กินก็ไม่เป็นเป็นไรพักผ่อนเถอะค่ะป้าไม่กวนแล้ว” “ป้าค่ะ เอ่อ... ผู้หญิงคนนั้น เข้ามาอยู่ในบ้านกี่วันแล้วคะ” “คุณญานินเธอเป็นอาจารย์เพิ่งย้ายมาเมื่อเช้า เพราะหาบ้านเช่ายังไม่ได้ อีกไม่กี่วันคงย้ายออกไปแล้วค่ะ” “เธอจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเขมหรอกค่ะ เขมขอตัวงีบสักพักนะคะป้า” “พักผ่อนเถอะค่ะ ป้าไม่กวนแล้ว” ป้าพิกุลถือถาดอาหารเดินออกไปจากห้อง พลางนึกถึงอาการของเขมมิกา ข้าวต้มปลาที่หญิงสาวเคยโปรดปราน วันนี้กลับเหม็นจนอาเจียน อาการแบบนี้ไม่ต่างจากคนกำลังตั้งคร

//เช้าของวันใหม่/// เขมมิกาตัดสินใจเซ็นใบหย่า เธอตั้งใจจะนำไปมอบให้กับปรเมศ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไป ทำเอาเขมมิกาเข่าแทบทรุด หญิงสาวไม่คิดว่าสามีสุดที่รัก จะหยามเกียรติเธอได้ถึงเพียงนี้ ภาพของปรเมศนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงกับหญิงอื่นสร้างความขมขื่นให้เธอไม่น้อย เสียงเปิดประตูทำให้เจ้าของห้องงัวเงียตื่นขึ้น เขามองไปที่เขมมิกาด้วยแววตาประหลาดใจ เธอถือใบหย่าไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะหันมาสบตาผู้เป็นสามีอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจแตกสลาย “ใครใช้ให้คุณปีนขึ้นมาบนเตียงผม เตียงนี้มีไว้สำหรับผมกับภรรยาเท่านั้น!” เขาเพิ่งรู้ตัวว่าญานินนอนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “อาจารย์ค่ะ” “เมื่อคืนผมเมามาก คงไม่สามารถทำอะไรคุณได้ ออกไ