บทที่ 18 ท่านประธาน      

ณ เวลานี้ มาลิคกำลังวุ่นวายอยู่กับงานที่บริษัท จึงทำให้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะไปส่งสาวน้อย หน้าที่นี้จึงต้องตกไปอยู่กับภรรยาของเขา            

            หลังจากไปส่งมิราที่โรงเรียน เนเน่ขับรถตรงมายังบริษัทที่เพิ่งรับเธอเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยนักออกแบบ ซึ่งมีบรรจุภัณฑ์หลากหลายชนิดให้เลือก บรรดาลูกค้าต่างไว้วางใจในความประณีตและใส่ใจของนักออกแบบ                                                                                              

ซึ่งเนเน่ไม่รู้ว่าประธานบริษัทคือมาลิค เธอไม่สงสัยเขาเลยสักนิด เพราะคิดว่าชายหนุ่มเป็นเพียงพนักงานบริษัท ตำแหน่งของเขาคงไม่ใหญ่โตอะไร แน่นอนว่าเธอไม่ได้สนใจ เพราะหญิงสาวรักเขาที่เป็นมาลิคไม่ใช่ชื่อเสียงเงินทอง                                                                           

“เนเน่ทำไมมาช้าจัง ผมรอคุณอยู่ตั้งนาน”                                    

“อ้าว! ทำไมไม่ขึ้นไปก่อนล่ะคะ”                                                 

“ผมขึ้นไปแล้ว แต่ก็กลับลงมารอคุณมิรางอแงไหม” หญิงสาวฉีกยิ้มกว้าง ให้กับการเอาใจใส่ของสามี เขานั้นช่างแสนดีเป็นเทพบุตรที่ฟ้าประทานมาให้เลยทีเดียว                                                               

“ไม่ค่ะ”                                                                                    

“งั้นก็ไปกัน”                                                                              

“เดี๋ยวก่อน! นี่มันลิฟต์ผู้บริหารนี่ค่ะ” หญิงสาวถึงกับชะงักไม่กล้าก้าวเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์ เธอไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานมองไม่ดี                       

“ก็ผมเป็นผู้บริหารนี่นา เข้ามาสิจะรออะไร” มาลิคกวักมือเรียกทว่าเนเน่กลับเลี่ยงหนี เธอรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีพนักงานกำลังกดปิด แต่ก็เข้าไปได้ทันเวลาพอดี                                                               

“เธอคือผู้ช่วยนักออกแบบคนใหม่เหรอ”                                      

“อืม...” เนเน่พยักหน้าพลางส่งยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงาน                  

“ฉันได้ข่าวมาว่าประธานคนใหม่หล่อมาก ๆ เลย พวกเธอเคยเจอกันบ้างหรือยัง”                 

“ไม่เคยแม้แต่ชื่อก็ยังไม่มีคนพูดถึง แต่เห็นว่าท่านประธานมาทำงานได้หลายวันแล้วนะ”       

ในเวลานี้พนักงานออฟฟิศต่างพากันพูดถึงท่านประธานบริษัทคนใหม่ ซึ่งเพิ่งเข้ามารับตำแหน่งได้ไม่กี่วัน แต่กลับทำตัวล่องหนราวกับไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนของเขา                                                          

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงาน เนเน่ได้นั่งลงราวกับคนกำลังมีเรื่องให้คิดหนัก หญิงสาวไม่ชอบนักออกแบบที่ชอบเบ่งอำนาจ ถึงเธอจะมารับตำแหน่งผู้ช่วยของเพลินตา ก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นของหล่อน ที่จะต้องทำตัวเหนือกว่าเนเน่ไปเสียทุกอย่าง                                                        

“นี่คืองานของเธอ ทำให้เสร็จภายในวันนี้ เพราะพรุ่งนี้ต้องเสนอให้กับลูกค้าคนสำคัญ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอใช้ความสามารถอะไร ถึงได้คว้าตำแหน่งผู้ช่วยนักออกแบบมาได้ ที่นี่มีแต่มือโปรทั้งนั้นอย่าทำให้ท่านประธานต้องเรียกไปพบก็แล้วกัน”                                                              

 เพลินตารู้ดีว่าท่านประธานคนใหม่ มีเอเนอร์จี้ในการทำงานสูงมาก ถ้าหากเนเน่ได้รับมอบหมายชิ้นงานสำคัญ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะขาดประสบการณ์ในการทำงาน ก็อาจถูกเรียกไปตักเตือนหรือถูกไล่ออกได้ในที่สุด                                                                                                              

หญิงสาวไม่ใส่ใจในถ้อยคำเหน็บแนมเหล่านั้นเลยสักนิด เธอรีบลงมือเก็บรายละเอียดของงานที่ลูกค้าต้องการทันที เพราะการออกแบบบรรจุภัณฑ์แต่ละชนิดมีความแตกต่างกันออกไป                              

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะเพลินตา” หญิงสาวบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะดึงสมาธิกลับมาจดจ่อกับงานที่ได้รับมอบหมายอีกครั้ง                                                                                          

“เธอ... เนเน่” เพื่อนร่วมงานโต๊ะข้าง ๆ เรียกหญิงสาวออกมาเบา ๆ เพราะกลัวเพลินตาที่อยู่ในห้องทำงานถัดไปไม่ไกลจะดุเอา                          

“มีอะไรเหรอ”                                                                            

“เธอรู้จักกับท่านประธานเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า”                                   

“ก็เปล่านะ ทำไมถึงคิดว่าฉันรู้จักกับท่านประธานล่ะ”                    

“ก็มีคนเห็นเธอคุยกับท่านประธานน่ะสิ”                                      

“จำคนผิดหรือเปล่า ฉันไม่รู้จักกับท่านประธานหรอก ทำงานเถอะเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าดุเอา” เธอหันไปเอ็ดเพื่อนร่วมงานเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาจ้องจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง                                   

เนเน่ทำงานจนแทบไม่มีเวลาพัก เธอเดินลงไปที่โรงอาหารกินข้าวราดแกง จากนั้นก็รีบขึ้นมาทำงานต่อ เนื่องจากโปรเจ็กต์นี้ต้องส่งลูกค้าให้ทันในวันพรุ่งนี้                                                                                

เวลาผ่านไปจนกระทั่งช่วงบ่าย เลขาหน้าห้องของท่านประธานได้เดินเข้ามาตามเนเน่ไปพบเขาที่ห้องทำงาน ซึ่งทำให้เธอนั้นแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่า                                           

“เกิดอะไรขึ้นเหรอเนเน่”                                                             

“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันทำอะไรผิดทำไมท่านประธานถึงเรียกไปพบ หรือว่ามีคนแถวนี้ไปฟ้องอะไรอีก” หญิงสาวพูดพลางปรายหางตามองไปทางห้องทำงานของนักออกแบบมือโปร ที่ชอบโชว์ผลงานแล้วยังเคยแอบอ้าง เอางานที่เธอออกแบบไปเป็นของตัวเองอีกต่างหาก                        

“รีบตามคุณเลขาไปสิ” เพื่อนร่วมงานกลัวเนเน่ถูกไล่ออก แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะงานยิ่งหายากถ้าหากโดนหางเลขไปด้วยคงแย่แน่เลย ทุกวันนี้งานยิ่งหายาก                                                 

“เชิญค่ะ ท่านประธานรออยู่ข้างใน” เลขาสาวเคาะประตูห้องเบา ๆ ก่อนจะเชิญให้เนเน่เดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรกับเธอ                  

“ขอบคุณค่ะ”                                                                            

หญิงสาวค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย เนื่องจากเนเน่กลัวเขาจะเล่นงานเธอ ทั้งที่ตั้งใจทำงานถวายชีวิต ดึกดื่นเที่ยงคืนก็หอบงานกลับไปทำที่คอนโดฯ จนผู้เป็นสามีอดห่วงไม่ได้                                                                           

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” เนเน่พูดพลางก้มหน้าก้มตา ซึ่งทำให้อีกฝ่ายเพ่งมองเธอด้วยความรู้สึกรักและเอ็นดูภรรยา                                            

“เป็นอะไรไปทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ... หืม”                                  

“คุณมาลิค!” หญิงสาวถึงกับเงยหน้าขึ้นมาอุทานเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่ามาลิคจะเป็นประธานบริษัท                                            

“ไม่ดีใจเหรอที่เห็นผม”                                                               

“อย่าบอกนะคะว่าคุณคือท่านประธานคนใหม่ที่พนักงานต่างพากันพูดถึง” หญิงสาวแสดงสีหน้างอนเขาออกมาอย่างชัดเจน                                

“คุณโกรธผมเหรอ”                                                                    

“ฉันมีสิทธิ์โกรธคุณด้วยเหรอคะ” น้ำเสียงของเนเน่ทำให้มาลิคอดที่จะลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาโอบไหล่เธอไว้ไม่ได้ พลางสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เพราะเขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ชีวิตของเนเน่ไม่มีใครนอกจากเขาที่เป็นดั่งชีวิตของเธอ                                          

“ปล่อยค่ะ! เดี๋ยวมีคนมาเห็น”                                                     

“เป็นถึงเมียท่านประธานคุณจะกลัวอะไร”                                    

“เน่ขอได้ไหมคะ คุณอย่าบอกใครเรื่องที่เราสองคนเป็นสามีภรรยากันได้ไหมคะ” หญิงสาวหมุนตัวเข้าหาอีกฝ่าย พลางเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา ประหนึ่งกำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจ ทั้งที่ตำแหน่งภรรยาของท่านประธานใครต่อใครก็อยากได้มาครอบครอง                                               

มาลิคถึงกับยกยิ้มมุมปาก เมื่อได้ยินคนตัวเล็กเรียกชื่อเล่นแทนตัวเอง เธออ้อนเขาได้อย่างน่ารัก ชายหนุ่มปัดปอยผมของเธอทัดหูเอาไว้อย่างอ่อนโยน                                                                               

“ว้าย! คุณจะทำอะไรเนี่ย” หญิงสาวร่างอรชรถูกต้อนถอยกรูด จนแผ่นหลังชิดกับผนังของห้อง สายตาของเขาทำให้เธอแก้มแดงระเรื่อ                

“จุ๊บ!” ริมฝีปากร้อนฉ่ากดจูบลงไปยังเรียวปากอิ่มน้ำ ทำเอาคนตัวเล็กตรงหน้าแทบหยุดหายใจ เพราะไม่คิดว่ามาลิคจะกล้าทำแบบนี้กับเธอในห้องทำงานของเขา                                                             

เมื่อได้สติเนเน่พยายามต่อต้านสุดกำลัง เนื่องจากเธอกลัวว่าตัวเองจะทำให้สามีเสียชื่อเสียง เขาทั้งหล่อทั้งรวยชีวิตไม่เคยขาดเหลืออะไร ในขณะที่เธอต้องดิ้นรนสุดหนทาง เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกามาได้มันไม่ง่ายเลย                                                            

“อย่าค่ะ” เธอผลักอกแกร่งออกเบา ๆ เพื่อปฏิเสธไม่ให้มาลิคทำอะไรตามอำเภอใจ              

“คืนนี้ค่อยมาต่อก็ได้ เพราะมิรากลับบ้านไปหาแม่เธอแล้ว”            

“คุณมาลิคคิดแต่เรื่องบนเตียงรึไง... ฉันจะไปทำงานแล้วค่ะ”          

“ผมยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญกับคุณเลยนะ”                                  

“เรื่องอะไรเหรอคะ”                                                                   

“เย็นนี้ไปพบลูกค้ากับผมหน่อยสิ”                                                           

“ท่านประธานก็ไปกับคุณเลขาสิค่ะ ฉันไม่ว่างมีโปรเจ็กต์ด่วนเข้ามาต้องเสนองานให้กับลูกค้าพรุ่งนี้”

“ก็ให้คนอื่นทำไปสิ!”                                                                  

“ไม่ได้ค่ะ นั่นมันคืองานที่อยู่ในความรับผิดชอบของฉันนะคะ”       

“ก็ได้ผมจะไม่ห้าม แต่เย็นนี้คุณต้องไปกับผมนะเนเน่” ชายหนุ่มรู้ดีว่าพ่อบุญธรรมของเธอมีนิสัยอย่างไร เขาอยากทำให้ชายสูงวัยได้เห็นคุณค่าของเนเน่บ้าง                                                                       

“ทำไมคะ”                                                                                

“เพราะผมต้องไปพบกับพ่อบุญธรรมของคุณ”                              

“ยิ่งเป็นเขาฉันก็ยิ่งไม่อยากเจอ”                                                  

“ลูกสาวของเขาก็มาด้วย ที่สำคัญคุณประจักษ์ควรได้เห็นคุณในเวอร์ชั่นนี้ ไม่ต้องกลัวนะเนเน่ผมจะปกป้องคุณเอง”                                             

“ฉันจะไปกับคุณก็ได้ค่ะ แต่ห้ามบอกใครเรื่องของเราได้ไหมคะ ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคุณ”                                    

“อะไรคือความเหมาะสม อะไรคือคำว่าคู่ควร แค่ผมรักคุณและคุณก็รักผมเหตุผลแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเราสองคน” คราวนี้น้ำเสียงของมาลิคฟังดูห้วน ๆ เมื่อเขาเห็นท่าทีของเนเน่เป็นกังวล           

“ฉันรู้ค่ะ ฉันรักคุณนะคะแต่เรื่องระหว่างเราอย่าเพิ่งเปิดเผยเลยนะคะ”                                

“ได้สิครับ เมียพูดซะขนาดนี้ผมจะปฏิเสธได้ยังไงจริงไหมครับ... หืม” แค่เธอบอกรักก็ทำให้เขาใจอ่อน ยอมทำตามคำขอของภรรยาอย่างว่าง่าย                                                                                         

“ขอบคุณค่ะ”                                                                            

“อย่าเก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาใส่ใจ ผมเป็นสามีของคุณแล้วจะกลัวอะไรล่ะครับ ยังไงคุณก็มีผมอยู่ทั้งคนนะเนเน่” ชายหนุ่มรู้ดีว่าภรรยาของเขามีนิสัยยังไง เธอแคร์คนอื่นมากเกินไป จนลืมใส่ใจความรู้สึกของตัวเอง