บทที่ 19 พ่อ

หลังจากการวางยาเขมมิกาไม่สำเร็จ ทำให้รองอธิการฐานินโกรธมาก เขาไม่คิดที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยอาจารย์สุชาติ ปล่อยลอยแพเขาไปกับโชคชะตาแสนโหดร้าย                                                         

            “ท่านจะไม่ช่วยเขาจริง ๆ เหรอครับ” มือขวาของชายสูงวัยเอ่ยขึ้น หลังจากรู้ว่าอาจารย์สุชาติกำลังจะถูกส่งตัวออกนอกประเทศ                

“มันทำงานไม่สำเร็จก็สมควรโดนแล้วไม่ใช่เหรอ”                          

“แต่เขายังมีภรรยากับลูกชายเพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเดือนนะครับท่าน”  

“พูดแบบนี้หรือว่าแกอยากเป็นคนถูกส่งออกนอกประเทศเสียเอง”  

“ปะ... เปล่าครับท่าน” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไปทันควัน เพราะไม่เช่นนั้นเขาอาจโดนหางเลขไปด้วย

“คุณพ่อขา... วันนี้ญาไปหาศาตราจารย์ปรเมศ แต่ก็ไม่เจอถามแม่บ้านก็ไม่ได้คำตอบ ญาโทรหาเขาจนสายจะไหม้เขากลับไม่รับสาย สรุปแล้วเขาเห็นญาเป็นตัวอะไรคะคุณพ่อ”                                          

ญานินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ผู้เป็นบิดา พลางบีบน้ำตาร้องไห้ออกมา เมื่อผู้ชายที่หมายปองไม่ยอมแม้แต่จะกดรับสายหล่อน                                   

“เขาคงยุ่งอยู่น่ะ”                                                                                   

“ยุ่งอะไรเหรอคะ ถึงขนาดไม่ยอมรับสายญา”                               

“ปล่อยเขาไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจัดการให้เอง ลูกไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ ก็แค่ผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา”                                               

“ญาไม่ถอดใจง่าย ๆ หรอกนะคะคุณพ่อ”                                     

“พ่อก็ไม่ได้ให้หนูถอดใจ ยังไงศาตราจารย์ปรเมศก็ต้องแต่งงานกับลูกสาวของพ่ออยู่แล้ว”

ถ้าหากจะถามหาคนผิด ท่านรองอธิการฐานินก็ผิดเต็มประตู ที่ให้ท้ายลูกสาวทุกเรื่อง โดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าทุกชีวิตล้วนเท่าเทียม ยากดีมีจนจะดีหรือร้ายเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้เขาก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ

/////////*****/////                                                                          

หลังจากไปรับมิราที่โรงเรียน เวลานี้เขมมิกากำลังนั่งเหม่ออยู่ห้องโถง เธอปล่อยให้ลูกสาวนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน ส่วนตัวเองก็เอาแต่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น                                                                      

“ฉันจะทำยังไงกับชีวิตดี หนีไปตั้งไกลสุดท้ายก็วนกลับมาที่เดิม” หญิงสาวนั่งตัดพ้อกับตัวเอง เธอพยายามจะปล่อยวาง ทว่าภาพเหล่านั้นกลับวนเข้ามาในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอหรืออย่างไร ทำไมถึงไม่หลุดพ้นสักที                                                              

ขณะที่เขมมิกากำลังใช้ความคิด เสียงออดหน้าบ้านได้ดังขึ้น พอชะโงกไปดูทำเอาหญิงสาวถึงกับแสดงสีหน้าเอือมระอา ไม่คิดว่ามินดากับมารดาของหล่อนจะตามหาเธอจนเจอ                                          

“มาทำไมกัน ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง” คำถามไม่เป็นมิตรของเขมมิกาไม่ได้ทำให้สองแม่ลูกสะทกสะท้านเลยสักนิด                                     

“จะไม่เชิญแม่เข้าไปในบ้านก่อนเหรอ”                                         

“เชิญค่ะ” เขมมิกาจำใจต้องเปิดประตูให้แขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาในบ้านของเธอ              

“บ้านสวยดีนี่ เธออยู่กับใครเหรอ” แม่เลี้ยงของเธอตั้งคำถามขึ้น ราวกับจงใจทำให้เขมมิกาเจ็บปวด

“เขมอยู่กับลูกสองคนค่ะ”                                                                       

“คุณแม่ขา...  มิราขออนุญาตพาเจ้าคาโก้ไปเล่นกับคุณลุงนะคะ” เด็กน้อยไร้เดียงสาวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมกับเจ้าแมวเหมียว                                 

“เนี่ยเหรอลูกสาวของเธอ”                                                          

“มิราสวัสดีคุณยายกับคุณป้าสิลูก”                                              

“สวัสดีค่ะคุณยาย สวัสดีค่ะคุณป้า”                                             

“ว้าย! ใครอนุญาตให้ลูกของเธอเรียกฉันว่าป้า เรียกน้าก็พอแล้ว” มินดาไม่พอใจกับการถูกมิราเรียกหล่อนว่าป้า พลางถลึงตาใส่หนูน้อยอีกด้วย                                                              

            “คุณแก่กว่าแม่ มิราก็ต้องเรียกป้าสิค่ะ” ในความไร้เดียงสาของมิรากลับแฝงไปด้วยความเฉลียวฉลาด

“ยัยเด็กบ้า!” มินดาตวาดแว้ดจนมิราวิ่งไปหลบอยู่หลังมารดา         

“พี่มิ้นต์! ถ้าพี่จะขึ้นเสียงใส่ลูกของเขมแบบนี้ เห็นทีคงต้องเชิญกลับไปได้แล้ว” หญิงสาวพูดพลางย่อตัวลงไปดึงมิรามาปลอบ เพราะไม่อยากให้เด็กฝังใจ                                                                 

“ลูกของเธอก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ คงหาพ่อไม่ได้สินะ!”            

“พี่มิ้นต์!” เขมมิกาสุดจะทน เธอเอามือปิดหูมิราเอาไว้ ก่อนจะตะเบ็งเสียงตะคอกใส่มินดา   

“นี่! หยุดทะเลาะกันก่อนได้ไหม ที่ฉันมาวันนี้แค่จะมาส่งข่าว พ่อของเธอไม่สบายอาการไม่สู้ดีเท่าไหร่ ถ้าว่างยังไงก็กลับไปเยี่ยมเขาบ้างนะ”                                                                                          

“พักนี้เขมยุ่งน่ะค่ะ ยังไงฝากแม่ดูแลพ่อด้วยนะคะ”                                   

“ยุ่งยังไงก็พอปลีกตัวไปได้อยู่หรอกมั้ง” แม่เลี้ยงของเธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะถูกสามีบังคับให้มาตามเขมมิกากลับไป                                                                                                   

“เอาไว้ให้เขมว่างแล้วจะรีบไปนะคะ”                                           

“ว่างของเธอวันไหน ไม่ใช่รอให้พ่อตายก่อนนะ” มินดาพูดจาประชดประชันออกไป หลังจากเห็นท่าทีของผู้เป็นบิดาห่วงหาแต่เขมมิกาคนเดียว                                                                                                      

“มิ้นต์! พูดอะไรน่ะ” มารดาของหล่อนถึงกับเอ็ดลูกสาว                 

“ช่างเถอะค่ะ เพราะสำหรับเขมแล้วมีพ่อหรือไม่มีมันก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด”             

“เหมือนกับลูกของเธอตอนนี้สินะ”           หล่อนเบ้ปาดมองเหยียดทั้งที่มิราเป็นเด็ก ทว่ามินดากลับไม่แยกแยะพูดกระแนะกระแหนมิราอยู่ได้

            “พี่อย่าลามปามถึงลูกของฉันนะ”                                               

“ทำไมล่ะ... ก็อีแค่เด็กไม่มีพ่อ!”                                                  

“ใครบอกว่าลูกของผมไม่มีพ่อ ผมนี่ไงพ่อของมิรา” น้ำเสียงเข้มดังขึ้น ซึ่งทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง                                             

สองแม่ลูกถึงกับชะงักไม่คิดว่าศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ปรเมศจะออกรับแทนอดีตภรรยาของเขา เขมมิกาก็คาดไม่ถึงเช่นกัน                                 

“ศาตราจารย์ปรเมศ!” ทั้งสามอุทานออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทว่าความรู้สึกกลับแตกต่าง เมื่อเขมมิกากำลังกลัวว่าเขาจะรู้ความจริง ซึ่งเธอไม่มีวันยอมให้เขาพรากมิราไปจากอกเด็ดขาด แต่ตอนนี้จำเป็นต้องเงียบตามน้ำไปก่อน เพราะไม่อยากให้มิราถูกมินดาด่าทอว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ                   

“มาสิมิรา... พ่อจะพาหนูกับเจ้าคาโก้ไปดูของเล่นใหม่ที่บ้านหลังนั้น” เขาพูดพลางเอื้อมมือไปอุ้มมิรา ซึ่งดูเหมือนเด็กน้อยจะเข้าใจ มิราไม่พูดอะไรรีบวิ่งเข้ามาอยู่ในวงแขนอันแข็งแกร่งทันที                         

“มิราตื่นเต้นจังเลย จะได้ของเล่นชิ้นใหม่จากคุณพ่ออีกแล้ว” ดูเหมือนสองพ่อลูกการละครได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อคนทั้งคู่พูดหยอกล้อกันไปมา ราวกับสนิทสนมกันมานานแรมปี                          

“แน่นอนสำหรับลูกสาวของพ่อ มันต้องเป็นของเล่นที่มิราต้องชอบแน่ ๆ”                             

เขมมิกาได้แต่มองตามแผ่นหลังของชายตัวโต คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ สรุปแล้วลุงข้างบ้านที่มิราพูดถึงน่าจะเป็นผู้ชายอันตรายเสียแล้ว                                                                                

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญกลับไปได้ค่ะ ขออนุญาตไม่ไปส่งนะคะ” เขมมิกาพูดพลางแสร้งทำเป็นเดินเข้าครัว ในขณะที่เธอกำลังแอบสงสัย ที่ปรเมศเข้ามาตีสนิทกับมิรา                                                       

“ไปสิค่ะแม่ เขาไล่แล้วจะนั่งรออะไรอีก”                                       

“แกนี่จริง ๆ เลยนะมิ้นต์ เห็นไหมสุดท้ายแล้วนังเขมมันก็คว้าเอาศาตราจารย์ปรเมศไปกินจนได้ ส่วนแกกับผัวแก่นั่นเมื่อไหร่จะหย่ากันสักที”                                                                                             

“รอให้มิ้นต์ท้องก่อนค่ะ จะฟ้องเอาสมบัตรของบ้านศิระเมฆาให้หมดเลย” มินดากำมือแน่นด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถตามด้วยมารดาของเธอ ที่เห็นผิดเป็นถูกไม่ต่างกันเลยสักนิด นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าลูกไม่หล่นไม่ไกลต้น