การพบกันครั้งแรก

จักรทัศน์วางแฟ้มประวัติ ถอดเสื้อกาวน์มือสั่น งุดหน้าเม้มปากแน่นด้วยความหวาดหวั่น หนนี้แย่แน่ ๆ เจตนาฝ่าฝืนชัดเจน

“ใครอนุญาตให้คุณลงมา คุณแอดมิทอยู่ไม่ใช่เหรอหมอจักรทัศน์” นายแพทย์ที่ยืนข้างเดชดำรงค์พูดขึ้น

“แล้วนี่เอาเสื้อใครมาใส่ล่ะเนี่ย....” เขาพลิกแฟ้มคนไข้ดูคร่าว ๆ หยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมาดูก็ถึงกับส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“นี่ตัวนี้ไม่ใช่ของคุณแถมคำนำหน้ายังเป็น…สัตวแพทย์หญิงอีกต่างหาก เดี๋ยวนะ! นี่มันโรง’บาลรักษาคนนะ ทำไมมีเสื้อหมอรักษาหมาหลุดรอดเข้ามาได้ล่ะ” ทุกคนพากันหลุดขำ

“ถือว่าโชคดีนะว่ามั้ยที่คนไข้เป็นชาวต่างชาติ งั้นคงโดนร้องเรียนว่าพาว่าโรง’บาลนี้ใช้สัตวแพทย์มาตรวจคนไข้” ผู้ติดตามอีกคนค่อนขอดซ้ำทำให้เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นกว่าเมื่อครู่

มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ขำแล้วยังรู้สึกโกรธแทน

“หมออนันต์หยุดพูด ทุกคนเงียบก่อน” เดชดำรงค์พูดจบความเงียบงันก็ปกคลุมภายในห้องตรวจนั้น

“มีอะไรจะอธิบายมั้ยหมอจักรทัศน์”

แพทย์หนุ่มเตรียมใจกับบทลงโทษไว้แล้วค่อย ๆ สารภาพความจริงออกมา

“เจย์ต้องขออภัยด้วยนะครับ คือเจย์รู้สึกเบื่อ ๆ ตั้งใจจะลงมาเปลี่ยนบรรยากาศ แต่พอดีว่า…”

“พอดีว่าผมเห็นคุณหมอเดินมา ก็เลยเรียกให้มาช่วยตรวจเพราะผมต้องไปธุระต่อ มันก็แค่ตรวจอาการแล้วถอดสายรัด ไม่มีสั่งจ่ายยาหรือทำหัตถการอะไร อีกอย่างหมอจักรทัศน์ไม่ได้ทำอะไรขาดตกบกพร่องนะครับ” คนไข้ต่างชาติพูดแทรกหลังนั่งเงียบมาสักพัก

แน่นอนว่ามีคนอายแทบมุดแผ่นดินหนี

“คุณผู้ชายทราบเหรอครับว่าเขาเป็นหมอ” เดชดำรงค์ถามอย่างสุภาพ

“ผมรู้จักหมอจักรทัศน์ครับ ผมถึงเรียกให้มาตรวจไงครับ”

จักรทัศน์หันไปมองคนข้างตัวสลับกับอาจารย์แพทย์แล้วเหลือบมองไปนอกห้อง อัยยาลิณณ์กระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี

‘ลุงเจมส์สุดยอด ไม่สิงานนี้ต้องเรียกพี่เจมส์ซะล่ะมั้ง’

“จริงหรือเปล่าหมอเจย์”

“อ๋อ…ใช่ครับ จริงอย่างที่คุณผู้ชายบอกทุกประการครับ ยังไงเจย์ก็ขออภัยด้วยนะครับที่ไม่ทำตามขั้นตอน” แพทย์หนุ่มยกมือไหว้เดชดำรงค์

“งั้นถือว่าเป็นการเข้าใจผิดก็แล้วกัน” เดชดำรงค์กล่าวขอโทษและขอบคุณคนไข้ก่อนจากไป จักรทัศน์เป่าปากด้วยความโล่งจากนั้นก็ตามไปส่งเจมีไนน์ขึ้นรถ

“แล้วคุณผู้ชายกลับยังไงครับ”

“เรียกลุงเจมส์สิ” ยังอีก…ยังต้องให้ย้ำอีก

“ครับ ลุงเจมส์กลับยังไงครับ”

“เดี๋ยวเรียกรถผ่านแอปครับ” ระหว่างนี้จักรทัศน์จึงนั่งรอที่ล๊อบบี้ด้วยกันไปก่อน

“แล้วบ้านอยู่ไกลมั้ยครับ”

“หมอไปเที่ยวบ้านผมมั้ย ไปได้นะผมอยู่ตัวคนเดียว”

“โอ้ จะดีเหรอครับรบกวนลุงเจมส์เปล่า ๆ ฮ่า ๆ” แพทย์หนุ่มหัวเราะกลบเกลื่อน ไหงบอกอยู่ตัวคนเดียวแล้วแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายคืออะไรกัน รวมถึงเรื่องที่รู้ชื่อจริงกับชื่อเล่นนั่นอีก

จะถามให้เคลียร์หรือปล่อยมันไปดี

“หมอกำลังสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงรู้จักชื่อ หมอเป็นคนพูดให้ผมฟังเองนะ เมื่ออาทิตย์ก่อนที่บาร์โรงแรมน่ะ” ตามคาดคนถูกรื้อฟื้นความทรงจำก็อึ้งตาค้างไปทันที พอรู้ว่าเป็นคนช่วยหามไปส่งถึงห้อง เปิดแอร์ ถอดรองเท้า ห่มผ้าห่มแล้วถอดรองเท้าให้ก็แทบจะกราบคลานเข่าไปขอบคุณเลยทีเดียว

“แล้วเจย์พูดอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

“หลายอย่างเลยนะ เช่น ถูกคนรอบข้างมองว่าไม่ชอบผู้ชายบ้างล่ะ มีพี่สาวเป็นนักเซิร์ฟอยู่ที่กะตะ อยากมีแฟนแต่รักคนยาก อยากเจ้าชู้แต่ทำไม่เป็น….และดาราที่ติดตามผลงานอยู่ เอ่อ…ชื่ออะไรนะ เร…เร อะไรสักอย่างเป็นคนญี่ปุ่น แต่ผมไม่ได้ถามหมอสักคำเลยนะ”

“ลุงเจมส์เก็บเป็นความลับหน่อยนะครับ เผื่อเจย์พูดอะไรบ้า ๆ ออกไป” คนเมามักพูดความจริง แต่ความจริงก็คือจักรทัศน์เป็นแฟนพันธุ์แท้ดาราหนังผู้ใหญ่คนหนึ่ง

คงต้องลงไปกอดขาร้องขอว่าอย่าแพร่งพรายไป

รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

“จะบอกใครได้ล่ะ ผมไม่รู้จักคนใกล้ตัวหมอเจย์สักหน่อย แต่จะบอกให้นะผู้ชายรักเดียวใจเดียวว่าหายากแล้ว ถ้าหล่อแล้วไม่เจ้าชู้คือของล้ำค่าเลยนะ” บุคคลที่สามคนที่ไม่มีใครมองไม่เห็นแทบกรี๊ดสลบคาโซฟา

‘ลุงเจมส์น่ารักอะ ใครเป็นภรรยาคือโชคดีสุด ๆ’

“อาจจะจริงนะครับ แด๊ดดี้เองก็หล่อเหมือนไม่มีอยู่จริงแถมรักเดียวใจเดียวกับมี๊อีกต่างหาก เจย์จะเทียบติดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แล้วลุงเจมส์มีลูกมั้ยครับ ลุงเจมส์ครับ เอ่อ…ลุงเจมส์ครับ”

เจมีไนน์กระพริบตาถี่ดึงสติกลับคืนหลังเหม่อลอยไปหลายวินาที

“เอ่อ ผมไม่มีลูกครับ ภรรยามีลูกไม่ได้น่ะ”

ทั้งสองใช้เวลาพูดคุยต่อจนได้รู้ว่าคู่ชีวิตของเจมีไนน์จากโลกนี้ไปแล้ว แต่ยังสวมแหวนด้วยความเคยชินและไม่ยังอยากข้องเกี่ยวกับสาว ๆ จักรทัศน์แซวว่าถอดเมื่อไหร่คิวยาวถึงดาวอังคารแน่ ๆ ไม่นานนักรถที่เรียกไว้ก็มาถึงที่หมาย

“ลุงเจมส์ครับ เจย์อยากเลี้ยงข้าวขอบคุณจะสะดวกมั้ยครับ” แพทย์หนุ่มถามขณะอีกฝ่ายกำลังจะก้าวขึ้นรถ

“ได้สิ ติดต่อมาได้ทุกเมื่อ ขอให้มีวันที่ดีนะหมอ”

จักรทัศน์มองรถคันนั้นแล่นไปจนลับสายตาถึงจะกลับเข้าห้องพัก

“เมื่อกี้มันจะอายม้วนอะไรขนาดนั้นล่ะคุณหนมต้ม”

“ก็ลุงเจมส์ทั้งหล่อ ทั้งอบอุ่น แถมรักภรรยามากซะด้วย ใครไม่อยากได้เป็นแฟนบ้างล่ะ” อัยยาลิณณ์เล่าสิ่งที่เห็นในห้องตรวจให้ฟังว่าจักรทัศน์หน้าแดงแปร๊ดตลอดตอนถูกอีกฝ่ายหยอดมุก ส่วนเจมีไนน์ก็พูดจาหว่านล้อมเก่งที่สำคัญเสียงยังเซ็กซี่ชวนหลงใหลสุด ๆ

“บ้าน่ะ ห้องตรวจมันร้อนเหอะ เจย์เลยหน้าแดง คิดไปเรื่อยนะหนมต้ม” ชี้โบ๊ชี้เบ๊กลบเกลื่อนไปเรื่อยแหละดูออก

“อะจ้ะ ร้อนก็ร้อนจ๊ะหมอ อย่าหวั่นไหวให้เห็นล่ะ”

เอาน่า…หยอกล้อวันละนิดสนิทยิ่งกว่าเดิม วันรุ่งขึ้นอัยยาลิณณ์ก็ไม่มาโคจรอยู่ข้าง ๆ แล้ว

‘ยินดีที่ได้รู้จักนะขนมตาล’

สถานที่พำนักครั้งสุดท้ายของอังศุมารินก็เป็นไปตามหลักศาสนาคริสต์ สถานที่แห่งนี้สงบร่มรื่น มีความเป็นส่วนตัวจนเหมือนตัดขาดความวุ่นวายจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

“ผมมันทำเรื่องชั่ว ๆ มาเยอะ ผมไม่ควรบอกความจริงกับเขาใช่มั้ยครับคุณแองจี้” เจมีไนน์ย่อตัวลงวางช่อดอกลิลลี่สีขาวหน้าป้ายหลุมศพที่แกะสลักเป็นรูปนางฟ้าด้วยหินอ่อนอย่างดีอย่างอิตาลี ครั้งหนึ่งเคยมาที่นี่เพื่อนั่งมองรูปภรรยาด้วยแววตาเชื่องซึมนานร่วมชั่วโมงจนผู้ดูแลสุสานต้องเข้ามาสะกิดเรียก

หนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

เจมีไนน์ถอดแหวนแต่งงานออกจากนิ้ว จูบเบา ๆ พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินแล้ววางลงหน้าป้ายหลุมศพ

“จากนี้ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามที่คุณบอกไว้ แต่ผมจะรักคุณตลอดไป…ชั่วนิรันด์นะครับคุณแองจี้” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นโกยอากาศเข้าปอดและหันหลังเดินจากไป

จุดหมายต่อไปคือศาลเจ้าแห่งหนึ่งในจังหวัดพังงา

หนึ่งในหน้าที่หลักของปรมาก็คือพับกระดาษเงินกระดาษทองและดูแลความเรียบร้อยทั่วไป ศาลเจ้าปึกกงเป็นทั้งบ้านและที่ทำงานตั้งแต่เล็กจนโต แม้ทุกวันนี้จะต้องไปทำงานประจำในตัวเมืองภูเก็ต ทุกครั้งที่มีเวลาว่างปรมาจะอยู่ช่วยงานศาลเจ้าเสมอและด้วยความที่เป็นคนขี้อายจึงไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใครมากนัก

ปรมาเพิ่งเข้าสู่วัยเบญจเพสก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนรู้ใจเสียทีจนเหล่าลุงป้าออกปากแซวกันยกใหญ่ พวกเขาคิดว่าการหาคู่แล้วลงหลักปักฐานคือเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ออกไปตั้งหลักได้

เธอไม่อาจพึ่งพาอาศัยบารมีของเถ้าแก่บุญกวงไปได้ตลอดชีวิต

ทว่าชีวิตเรียบง่ายกำลังจะถึงจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญ

เจมีไนน์เงยหน้ามองป้ายตัวอักษรจีนเหนือซุ้มประตูพลางอ่านออกเสียงเบา ๆ แล้วมุ่งหน้าเข้าไป บรรยากาศศาลเจ้าแลเงียบสงบมีชาวบ้านประปราย เขาได้รับคำแนะนำการไหว้สักการะจากผู้ดูแล ก่อนจะเริ่มทำไปตามขั้นตอน

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

เจ้าของดวงตาเรียวยาวแบบคนเอเชีย โครงคิ้วเข้มได้รูป สันกรามเฉียงรับกับรูปคางยาวกำลังดี โครงหน้าคมชัดแต่แลดูนุ่มละมุนเหมือนภาพวาดบุรุษในอุดมคติของจีนกำลังพนมมือขอพรด้วยความตั้งใจ

ไม่รู้เลยว่ามีคนแอยจับตามองตั้งแต่ก้าวแรกด้วยหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ

“ไม่ใช่…ไม่ใช่คนแถวนี้นี่นา หล่อออร่าจับมากเลย เขา…เป็นดาราหรือเปล่า ทำไมหล่อเหลือเกิน” ปรมาละมือจากงานที่ทำเพื่อตามดูชายแปลกหน้าอยู่ห่าง ๆ ด้วยความสูงที่คาดว่าจะราว 1.85 เมตรคงทำให้เธอที่สูงเพียง 1.58 เมตรกลายเป็นตุ๊กตาตัวน้อยในพริบตา

ความรู้สึกอยากมีปฏิสัมพันธ์ อยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อยากถูกครอบครองกำลังตีรวนในหัวสมองไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวแทบทะลุอก

เจมีไนน์รับรู้ถึงการถูกจ้องมองเลยกวาดตามองจนได้เห็นร่างเล็กที่กำลังซ่อนตัวหลังกำแพง เขายิ้มมุมปากแล้วส่ายศีรษะแบบไม่คิดอะไร

“ทำยังไงเราถึงจะรู้จักเขาได้ คิดสิคิด” ปรมาทาบฝ่ามือบนแก้มร้อนวูบวาบ สูดลมหายใจ ย่างเท้าสั่นเทาตามดูเขาอีกครั้งจนไปถึงจุดสักการะจุดสุดท้ายถือว่าพิธีการเป็นอันเสร็จสิ้น

นาทีนั้นหญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าศาลเจ้ามีของที่ระลึกงานครบรอบ 30 ปีเมื่อเร็ว ๆ นี้แต่ว่าแจกไปหมดแล้ว

แต่เธอก็มีติดตัวอยู่หนึ่งชิ้น!

“ขออนุญาตนะคะคุณผู้ชาย ของที่ระลึกจากงานครบรอบสามสิบปีของศาลเจ้าค่ะ” ปรมายื่นพวงกุญแจเชือกถักคล้องกับเหรียญจีนโบราณให้เจมีไนน์ด้วยมือสั่นเทา