Semua Bab ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Bab 1 - Bab 10

“อื้อ~พี่เจย์คะ อ๊าง~”หญิงสาวท่อนบนว่างเปล่ากำลังครางกระเส่า กระจับปากบวมเจ่อจากจูบสุดเร่าร้อน ร่างหนาปลดกระดุมทีละเม็ดเผยอกกว้างและแนวซิกแพคให้เห็นเต็มตา แม้จะเห็นอยู่บ่อยครั้งแต่หนนี้ต่างกันออกไปทั้งคู่คบกันในฐานะคนรู้ใจมาร่วม 3 เดือนแล้ว ความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็เป็นเรื่องปกติของคนที่เป็นแฟนกันโชคดีอะไรขนาดนี้ที่มีแฟนหล่อและ…ขนาดก็ใช่ย่อยอีกต่างหากวินาทีที่จะได้เป็นหนึ่งเดียวกันใกล้เข้ามาแล้วจักรทัศน์ก้มลงแทรกลิ้นแลกจูบดูดดื่มกับเธออีกครั้ง มือยาวลูบเต้าอวบอิ่มไล้ยอดปทุมให้แข็งชูชันไปพลาง นีนลดาครางต่ำในลำคอ โค้งกายตอบสนองในทันใด ตั้งแต่เอวจนถึงปลายเท้าจิกเกร็งด้วยความเสียวซ่านหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ซ้ายขวากลางร่องอก ก่อนจะเปลี่ยนมาเลียสลับดูดยอดถันชมพูอย่างกระหายหิวมันใกล้ถึงจุดที่ไม่อาจหันกลับได้เต็มที“อ๊าง~ อ๊าง~” นีนลดาครวญครางแข่งกับเสียงจ๊วบจ๊าบอย่างไม่เก็บกั๊ก จักรทัศน์เริ่มกดจูบจากเนินกลมลงมายังหน้าท้องแบนราบผ่านสะดือประชิดขอบแพนตี้ตรงท้องน้อยแล้ว ความเป็นหญิงที่ชุ่มไปด้วยของเหลวใสอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ความเป็นบุรุษก็ตึงตัวแทบทะลุเป้ากางเกงเต็มที่ร่างเล็กแยกขาออกให้กว้างกว่าเดิ

สิ่งที่เห็นไม่ใช่ความฝันแต่เป็นเรื่องจริงเรื่องจริงที่ว่าจักรทัศน์แค่คนเดียวที่เห็นเธอ“เดี๋ยว! ตาลไม่ใช่โจรนะคะ ทุกคนอย่าเข้าใจผิด...” อัยยาลิณณ์คุกเข่ายกมือเหนือ แต่ทุกคนวิ่งไปมาราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ ก่อนลุกขึ้นยืนแข้งขาสั่นเทา หันซ้ายหันขวาท่ามกลางความอลหม่านรอบตัวนี่เธอตายแล้วงั้นหรือจักรทัศน์ไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่เห็นอย่างไรเลยได้แต่ยืนขาแข็งหน้าเหวอ ส่วนพี่สาวก็เอาแต่คาดคั้นไม่หยุด“เฮ้! เจย์…เจคอป” น้องชายกระพริบตาถี่รัว ๆ หลังเจนีนดีดนิ้วเรียกสติ“ห๊า…อะ อะไรนะ เมื่อกี้ยูว่าอะไรนะ”“เห้อ! ยูโอเคมั้ยเนี่ย คนที่โรง’บาลบอกว่ายูขาดงานไปสองวันนะ นิติก็ไม่เห็นยูออกจากห้อง ไอมาเรียกยูตั้งนานก็เงียบแล้วนี่มาก็บอกมีคนบุกรุกอีก เกิดอะไรขึ้นกับยูวะเนี่ย” เพราะงั้นถึงได้ยกขโยงขึ้นมาแล้วจักรทัศน์ควรตกใจอะไรก่อนระหว่างสลบไปสองวันกับผู้บุกรุกที่ไม่มีใครมองเห็น“ยูมองอะไรตรงกลางห้องน่ะ มองตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เจนีนหันตามแต่ไม่มีอะไรนอกจากโซฟาโล่ง ๆ“นี่…ทุก ทุก ทุกคนมองไม่เห็นจริง ๆ เหรอ” แพทย์หนุ่มเสียงสั่นขาดช่วง ชี้นิ้วย้ำ ๆ ไม่หยุด“ฉิบหายล่ะหรือกูเห็นผีวะ!”“เห้ย! ยูเพ้ออะไรน่ะเจย์

จักรทัศน์วางแฟ้มประวัติ ถอดเสื้อกาวน์มือสั่น งุดหน้าเม้มปากแน่นด้วยความหวาดหวั่น หนนี้แย่แน่ ๆ เจตนาฝ่าฝืนชัดเจน“ใครอนุญาตให้คุณลงมา คุณแอดมิทอยู่ไม่ใช่เหรอหมอจักรทัศน์” นายแพทย์ที่ยืนข้างเดชดำรงค์พูดขึ้น“แล้วนี่เอาเสื้อใครมาใส่ล่ะเนี่ย....” เขาพลิกแฟ้มคนไข้ดูคร่าว ๆ หยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมาดูก็ถึงกับส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้“นี่ตัวนี้ไม่ใช่ของคุณแถมคำนำหน้ายังเป็น…สัตวแพทย์หญิงอีกต่างหาก เดี๋ยวนะ! นี่มันโรง’บาลรักษาคนนะ ทำไมมีเสื้อหมอรักษาหมาหลุดรอดเข้ามาได้ล่ะ” ทุกคนพากันหลุดขำ“ถือว่าโชคดีนะว่ามั้ยที่คนไข้เป็นชาวต่างชาติ งั้นคงโดนร้องเรียนว่าพาว่าโรง’บาลนี้ใช้สัตวแพทย์มาตรวจคนไข้” ผู้ติดตามอีกคนค่อนขอดซ้ำทำให้เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นกว่าเมื่อครู่มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ขำแล้วยังรู้สึกโกรธแทน“หมออนันต์หยุดพูด ทุกคนเงียบก่อน” เดชดำรงค์พูดจบความเงียบงันก็ปกคลุมภายในห้องตรวจนั้น“มีอะไรจะอธิบายมั้ยหมอจักรทัศน์”แพทย์หนุ่มเตรียมใจกับบทลงโทษไว้แล้วค่อย ๆ สารภาพความจริงออกมา“เจย์ต้องขออภัยด้วยนะครับ คือเจย์รู้สึกเบื่อ ๆ ตั้งใจจะลงมาเปลี่ยนบรรยากาศ แต่พอดีว่า…”“พอดีว่าผมเห็นคุณหมอเดินมา ก็เ

“‘เป็นหมอทั้งคู่ไปรอดก็รอด ไปไม่รอดก็คือไม่รอด” เรื่องของคู่รักในอุดมคติที่เลิกรากันกลายเป็นประเด็นเม้ามอยไปทั่วโรงพยาบาล ยิ่งคนโดนกล่าวถึงมาอยู่ใกล้ ๆ มันยิ่งสร้างอรรถรส“มันก็ทุกอาชีพปะ ไม่ใช่แค่หมอหรอก ดารงดาราคบกันเองเลิกกันก็เยอะ”“เพราะอีโก้สูงทั้งคู่หรือเปล่า เวลาทะเลาะกันเลยไม่ยอมกัน นี่ว่าหมอเจย์โสดไม่นานหรอก หน้าตาระดับพระเอกซีรีส์เลยนะนั่น’ คนพูดบุ้ยใบ้ไปทางห้องที่เจ้าตัวพักฟื้น“ล่าสุดหมอหนูนาก็มีคนมาดามใจแล้วนะ เหมือนพยายามไม่เปิดตัวนะแต่มีคนตาไวเห็นอยู่ดี แถมไม่ใช่ใครที่ไหนก็คุณไบเบิ้ลลูกชาย ผอ.นั่นแหละ”“รักครั้งนี้อาจจะไปรอดก็ได้เพราะคุณไบเบิ้ลไม่ได้เป็นหมอเหมือน ผอ. กับพี่ชายเขา จริงหรือเปล่าที่ว่าโกงแล้วยังสอบตก”เพียะ!หนึ่งในกลุ่มคนตีแขนสั่งให้หยุดพูดเรื่องไม่ควรพูดและอย่าได้พูดให้เดชดำรงค์ได้ยินเป็นอันขาด“กำแพงมีหูประตูมีช่องระหว่างทำงานที่นี่อย่าได้เผลอพูดออกมาเลยเชียว ถ้ามีคนได้ยินแล้วไปฟ้อง ผอ. เข้า พวกฉันไม่รู้ด้วยนะยะ” คนที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มกำชับหนักแน่นน่าสงสารหมอทั้งสองคนจัง เรื่องส่วนตัวแท้ ๆ ยังตกเป็นขี้ปากของมนุษย์ป้าพวกนี้ได้ อัยยาลิณณ์ท้าวศอกกับเคา

‘ถ้าปีกกล้าขาแข็งแล้ว ลื้ออยากจะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเถอะนะ เลี้ยงให้โตแล้ว’ บุญกวงเคยพูดไว้ตอนปรมาได้ทุนเรียนมหาวิทยาลัยชั้นนำที่กรุงเทพฯ แค่พูดออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากการที่ลูกตัวเองสอบไม่ติดเลยสักที่จนต้องส่งไปเรียนต่างประเทศแทนแต่คนฟังยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ไม่ผิดที่ปรมาเป็นคนหัวดีจนได้รับทุนเรียนฟรีมาตั้งแต่เด็ก แม้จะเรียนแค่โรงเรียนเทศบาลที่ไม่ไกลจากศาลเจ้าก็ตาม พอจบป.6 บุญกวงก็ให้ไปสมัครสอบเรียนต่อ ม.1 ที่โรงเรียนประจำจังหวัดภูเก็ต แค่ให้ไปเป็นเพื่อนลูก แต่ดันสอบได้อันดับต้น ๆ จากนักเรียนที่สอบผ่านกว่า 190 คน ส่วนลูกตัวเองไม่ติดแม้ตัวสำรองปรมาเกือบต้องสละสิทธิ์เพราะเดินทางไปกลับตัวเมืองภูเก็ตกับพังงาไม่ไหว ที่สำคัญหากจะอยู่ประจำที่โรงเรียนก็มีค่าใช้จ่ายเพิ่มอีกต่างหากแต่เพชรอยู่ที่ไหนก็คือเพชรปรมาได้รับทุนเรียนฟรีและได้อยู่โรงเรียนประจำเรื่อยมาจนจบ ม.6 แทบไม่ได้ขอเงินจากบุญกวงเลย ชีวิตจริงของคนไม่มีที่จะไปเริ่มขึ้นหลังเรียนจบ ด้วยความที่เป็นสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มเลยมีคนจะมาขอเลี้ยงดู รวมถึงทาบทามไปเป็นบ้านเล็กในชนิดหัวกะไดไม่แห้ง จนบุญกวงต้องออกมาสั่งห้ามทุกคนมาวุ่นวายกับคน