CHAPTER 1 | รีบไป

          เด็กสาวกรีดร้องจนแทบสิ้นสติ วิ่งไปตบประตูหน้าห้องให้เปิดออก หวังว่าใครสักคนจะเดินผ่านมาแล้วได้ยิน

          ปึงๆๆ

          "ชะ ช่วยด้วย!! ช่วยหนูด้วย!!" ฝ่ามือเล็กตบทุบประตูใหญ่จนแดงเถือก ออกแรงใช้เล็บตะกุยร้องขอความช่วยเหลืออย่างเสียสติ

          ปึงๆๆๆ

          "ช่วยหนูด้วย! เปิดประตูที!! ฮือออ"

          เธอไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้เขากำลังจะฆ่าเธอ

          เธอไม่ผิด...เธอไม่ได้ตั้งใจ

          ดานิกาสะกดจิตตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างกำแพง เด็กสาวร้องไห้จนน้ำตาท่วมมองไม่เห็นทาง

          ปึงๆๆ

          "Hey! What happened? (เกิดอะไรขึ้น)"

          เสียงอีกฟากฝั่งตบเข้าที่บานประตูจนเรียกสติเธอขึ้นมาได้ พร้อมกับถามเป็นภาษาอังกฤษ

          ดานิกาหันไปจับประตูอย่างมีความหวัง เธออยากออกไปจากห้องนี้ ต่อให้ต้องกลับไปใต้ดินก็ยอม

          "ฮึก! H Help Me...help me please (ชะ ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย)"

          "Back away from the door! (ถอยไป!)"

          ปัง!

          สิ้นเสียงคำสั่งจากด้านนอก เสียงปืนหนึ่งนัดก็ดังขึ้น กระสุนลูกหนึ่งทะลุเข้ามาด้านในและหล่นลงห่างจากเด็กสาวไปช่วงแขนหนึ่ง

          ปัง!

          ดานิกายกมือปิดหูด้วยความตกใจ จากที่แตกตื่นเพราะทำคนตายอยู่แล้ว ได้ยินเสียงดังจากข้างนอกยิ่งทำเธอสติแตก

          ปัง!

          "กรี๊ดดดด!!!"

          เด็กสาวคลานเข้าไปหลบที่มุมห้องใกล้เตียงนอน กรีดร้องโหยหวนสุดชีวิต เด็กสาววัยสิบเจ็ดสะอึกสะอื้นตัวสั่น สติสัมปชัญญะเธอเข้าใกล้ความบ้าขึ้นทุกที

          ผลัวะ!

          ประตูห้องถูกถีบออกด้วยฝีมือบอดี้การ์ดของมาเฟียหนุ่ม มือขวาของเขาหันมามองดานิกาที่หลับตาสะอื้นอยู่มุมห้องเพียงนิด ก่อนจะเดินไปที่เสี่ยวิตถารตรวจสอบชีพจร

          "ตายแล้วครับนาย"

          นาย...

          ดานิกาได้ยินคำว่า 'เจ้านาย' ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ม่านน้ำตาทำให้มองใบหน้าของเขาไม่ชัด แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ในสิ่งที่ตนเองทำ

          "นะ หนู...หนูไม่ได้ตั้งใจ" เธอบอกเขาด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น

          เพราะไม่ได้เรียนต่อตั้งแต่จบมัธยมต้น ที่ได้ภาษาอังกฤษก็เพราะไปทำงานที่ร้านขายอาหารที่มีคนจีนอยู่พลุกพล่าน จึงครูพักลักจำผู้จัดการร้านกับพนักงานคนอื่นๆ ในร้านมา

          รองเท้าหนังเงาขลับค่อยๆ เดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ดานิกาไม่กล้าเงยหน้ามองหน้าเขา ทั้งหวาดกลัว ทั้งตื่นตระหนก

          เขามีปืน เขาจะฆ่าเธอไหม

          เขาเป็นใคร พวกเดียวกับมันหรือเปล่า

          หมอบราบลงกับพื้นอย่างไม่คิดสู้ มองเห็นเพียงรองเท้าคู่นั้นลางๆ

          แม้แต่รองเท้าที่อยู่เสมอตัวเธอ ยังมีค่ายิ่งกว่าชีวิตเธอในตอนนี้

          "ละ ลุงกับป้าขายหนู ฮือออ ปล่อยหนูไปได้ไหม หนูไม่อยากทำ" เธอพร่ำบอกทั้งที่ยังก้มหน้าหน้าผากชิดพื้น

          "รีบไป..." เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ

          "...!"

          เพียงเท่านั้นดานิกาก็มีความหวัง พยายามดันตัวเองขึ้นจากพื้น ใช้สองฝ่ามือเล็กยันกำแพงเป็นที่ยึดเหนี่ยวจนสามารถยืนขึ้นได้

          "ขะ ขอบคุณค่ะ!" ยิ้มอย่างอิดโรยทั้งน้ำตา ใช้มือดันกำแพงเดินไปยังหน้าประตู

          เธอรอดแล้ว...

          พรึ่บ!

          เจ้าของดวงตาสีอำพันหันไปมองตามเสียงดังจากด้านหลัง เด็กผู้หญิงคนนั้นล้มลงสลบลงไปกับพื้น

          มาร์ตินก้าวเท้าข้ามร่างของเด็กสาว มาหยุดต่อหน้าลูกน้องคนสนิท แววตาเย็นชาออกคำสั่งให้ลูกน้องไปจัดการ

          "คีย์ เอาตัวมันไปที่เซฟเฮาส์"

          "ครับ"

          'มัน' ที่เขาหมายถึงก็คือ คนที่กล้าหลอกเขาให้มาที่นี่ และเกือบจะตกลงร่วมลงทุนกับผับนี้

          โชคดีที่ได้ยินเสียงแมวข่วนประตูเรียก จึงมาเจออะไรดีๆ เข้า

          มาเฟียหนุ่มหลุบตามองที่เล็บและฝ่ามือที่เต็มไปด้วยแผลของเด็กสาว ผมถักเปียสองข้างลู่ไปอยู่ด้านหลังเผยให้เห็นร่องรอยรอบคอเล็ก

          "แล้วเด็กคนนี้ล่ะครับ"

          "...เอาไปที่เซฟเฮาส์ ตามหมอด้วย"

          ร่างสูงเดินนำไปที่รถโดยไม่รอ นั่งรอในรถไม่นานนัก คีย์ก็อุ้มเด็กสาวออกมาจากหลังไนต์คลับ และวางเธอลงที่เบาะข้างคนขับก่อนจะออกไปสั่งการบอดี้การ์ดคนอื่นนับสิบนาย

          ไม่กี่อึดใจก็มีรถตู้สีดำที่คุ้นเคยอีกสองคันก็เข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ใบหน้าหล่อเหลายักยิ้มมุมปากเมื่อลูกน้องตนเองทยอยเดินเข้าไปในนั้น