ความลับของมาเฟีย [มาร์ติน×วีนัส]

ไม่ว่าสุดท้าย โลกจะสวยงามหรือโหดร้าย เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปอยู่ดี

________________________________

          "อีดา!!!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมแรงมือชายเข้าขยุ้มที่กลุ่มผมหนา จนหน้าหวานเชิดแหงนอย่างแรง

          ดานิกาน้ำตาไหลพรากกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย มองผู้เป็นลุงด้วยสายตาวิงวอนพร้อมประนมมือไหว้อย่างสั่นกลัว

          "ฮึก! ลุงจ๋า ลุงอย่าทำแบบนี้กับดาเลย ฮึก ฮือออ" เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง เมื่อถูกผู้เป็นลุงและป้าแท้ๆ ลากมายังสถานที่อโคจร

          ผับกึ่งซ่องที่ประโคมความหรูหราครบวงจรกลางกรุง ฉากหน้าคือไนต์คลับ สถานเริงรมย์สำหรับคนชอบเที่ยว แต่ชั้นใต้ดินกลับถูกเนรมิตรให้เป็นโรงค้าเนื้อสด

          ผู้หญิงและเด็กมากมาย ถูกนำมาประมูลขายให้กับกลุ่มคนมากตัณหามากทรัพย์ที่พร้อมจะจ่าย

          แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ลูกค้าผู้ชาย ผู้หญิงจำนวนหนึ่งก็เข้ามาใช้บริการเพื่อซื้อกามจากเด็กชายไม่บรรลุนิติภาวะ

          บางคนเข้ามามีเซ็กซ์แล้วก็จากไป แต่มีคนอีกจำพวกหนึ่งที่สนุกสนานกับการให้เห็นเหยื่อทรมาน ทุรนทุรายก่อนการร่วมประเวณี

          "หุบปากอีดา อย่าให้กูตบซ้ำ!" รตีง้างมือขู่หลานสาวแท้ๆ ตนเองอีกรอบ

          ปกรณ์น้องชายตนเองกับน้องสะใภ้ดันซวย เจอพวกเมาแล้วขับสอยไปกินทั้งคู่ ทิ้งหนี้สินและหลานสาววัยสี่ขวบให้พวกตนเลี้ยง

          บัดนี้ดานิกาอายุสิบเจ็ดปีบริบูรณ์ ได้ฤกษ์เอามาขายที่นี่ หากโชคดีเจอเสี่ยแก่ๆ เอ็นดู อาจจะมีเงินส่งให้ใช้ตลอดชีวิต

          "ฮือออ ป้าจ๋า ดามีเงินเก็บอยู่สี่พัน ดาให้ป้าหมดเลย" มือเล็กและสั่นเทาล้วงธนบัตรสีเทาที่ยับยู่ยี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น ยัดใส่มือหญิงวัยกลางคน "ปะ ป้าพาดากลับบ้านเรานะ ดาจะทำกับข้าวให้กิน"

          เธอฉีกยิ้มให้คนทั้งคู่ พยักเพยิศโน้มน้าวให้คล้อยตามทั้งที่น้ำตายังเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้าจนมอมแมม

          "หนอยยย!! มึงมุบมิบเงินเหรอ พี่สักรีบเอามันไปขาย ฉันจะรออยู่ข้างบน เหม็นคาวเลือด"

          "มากับกู!!!"

          ร่างเล็กถูกกระชากลากถูกจนชนเก้าอี้หลายตัว แม้จะพยายามใช้มือเหนี่ยวเสาหาที่พึ่ง

          แต่ก็สูญเปล่า...

          ประตูห้องใต้ดินถูกเปิดออกด้วยมือการ์ดของผับ สักลากหลานสาวลงชั้นล่างด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

          "กรี๊ดดดด!!!! ม่ายยย อย่าทำหนู ฮืออออ"

          เธอกรีดร้องสุดเสียง ใช้แรงที่มีอยู่กรีดร้องให้คนจากด้านนอกได้ยิน แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาผับเปิด จึงน่าเสียดายที่ไม่มีใครได้เห็นการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของเด็กสาว

          "ฮึก...ฮืออออ" เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังออกมาจากลำคอเล็ก

          ดานิกานั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้องรวมกับเด็กคนอื่นๆ ลุงกับป้าจากไปแล้ว หลังจากขายเธอด้วยเงินเพียงหนึ่งแสนบาท

          ยิ่งเห็นสภาพฟกช้ำบนร่างกายของคนอื่นๆ ที่อยู่มาก่อน เธอยิ่งไม่อยากอยู่ในสภาพนั้น

          บางคนเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแส้ บ้างมีรอยพุพองจากไฟ บางคนถูกเอาไปแล้วกลับมาด้วยสภาพบอบช้ำอิดโรย

          ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจออะไรมา...

          "อีดา!!" หนึ่งในการ์ดคุมชั้นใต้ดินเรียกชื่อเธอเสียงดัง

          แต่คนที่อยู่ในนั้นต่างสะดุ้งตื่นกลัวกันทั้งแถบ

          "ไปรับแขก เร็ว!!!" ออกคำสั่งด้วยความดุดัน ไม่ปราณีความเป็นผู้หญิงหรือชาย "มึงอย่าขัดขืนเสี่ยอาร์มนะมึง ไม่งั้นกลับลงมา กูจะให้เด็กรุมโทรมให้เข็ด"

          คำพูดหยาบคายขู่กำชับให้เด็กสาวเกิดความกลัว ดานิกาเดินตามขึ้นไปยังชั้นสามของผับ ซึ่งถูกใช้เป็นห้องเชือดมาตลอดหลายปี

          ปัง!

          ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ดานิกาก็พบว่าเธออยู่ในห้องนอนสีขาว มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ครบครันถูกจัดไว้ที่โต๊ะรับแขก ทั้งเหล้าและเบียร์ถูกดื่มจนหายไปจำนวนหนึ่ง

          ได้ยินเสียงน้ำไหลกระทบพื้นจากในห้องน้ำ ก็รู้ทันทีว่าเสี่ยอาร์มคงอยู่ในนั้น

          เธอต้องหนี!!

          วิ่งกลับไปหมุนลูกบิดก็เห็นว่าถูกล็อกแน่นหนา ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างหรือระเบียง ทางออกเดียวที่มีอยู่จึงหมดลง

          แกร๊ก~

          ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เสี่ยวหุ่นพุงพลุ้ยเดินออกมาดโดยมีผ้าเช็ดตัวผูกเอวหลวมๆ ตรงดิ่งเข้าหาเด็กสาวอย่างตะกละตะกลาม

          "กรี๊ดด!!!" ดานิกาสะบัดตัวดิ้นหนีไปจนสุดมุมห้อง ยกมือไว้ขอชีวิตจากคนตรงหน้าหวังให้เขาสงสาร "ลุงขาอย่าทำหนูเลย หนูอาจจะอายุเท่าลูกสาวลุง..."

          "อีเด็กเวร!! ทีแรกก็กูจะเย็xนิ่มๆ ไม่อยากให้เจ็บตัว วอนนะมึง"

          พูดจบก็ใช้มือหยาบหยิบเข็มขัดหนังขึ้นมาพันรอบมือ เหลือความยาวพอที่จะลงแรงฟาดลงหลังใครสักคนได้อย่างถนัด

          "มึงมานี่!!" กระชากแขนเรียวเหวี่ยงลงโซฟา ใช้เท้าเหยียบที่พักแขนแล้วฟาดสายเข็มขัดเข้าใส่เด็กสาว

          ไม่เล็งว่าต้องโดนที่แขนหรือหลัง ไม่สนใจว่าจะโดนใบหน้าเล็กจนเป็นรอยเข็มขัดนูนชัดที่แก้ม

          เพียะ! เพียะ! เพียะ!

          "กรี๊ดดด เจ็บ! ดาเจ็บ! ฮืออ เจ็บ หนูเจ็บแล้ว ฮือออ" เด็กสาวแสบร้าวไปทั้งร่าง ฟุบหน้าหมอบลงกับโซฟาอย่างหมดสิ้นหนทาง

          เพียะ! เพียะ! เพียะ!

          เสี่ยวิตถารยังทำร้ายร่างกายเด็กสาวไม่หยุด ไม่แม้แต่จะสนใจเสียงกรีดร้องของเหยื่อตรงหน้า

          คลายสายเข็มขัดในมือออก จับคล้องลำคอเล็กออกแรงรัดเส้นเข็มขัดไขว้กันจนดานิกาตาเหลือกลอย

          "อื้อ! ยะ อย่า!"

          หายใจไม่ออก

          เธอหายใจไม่ออก เธอกำลังจะตาย

          ใบหน้าเล็กแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ มือเล็กพยายามแกะเข็มขัดหนังเส้นดำออกจากคอตนเอง แต่คนไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานอย่างเธอจะสู้ได้อย่างไร

          "ฮ่าๆๆ ปากดีหน่อยสิอีเด็กเหี้ย ไม่เก่งแล้วเหรอ" ดวงตาของเสี่ยอาร์มฉายแววอำมหิต ดูแล้วเหมือนจะมีอาการทางจิตเกิดขึ้น

          "กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง ตายซะ!"

          พึมพำอย่างเสียสติและออกแรงรัดคอเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ

          ไม่...เธอจะตายไม่ได้

          เธอจะต้องอยู่ เธอยังอยากมีชีวิตอยู่!

          "ตาย...มึงตาย โอ๊ย!!!"

          เสียงร้องของเสี่ยวิตาถารดังขึ้น หลังจากเกิดเสียง 'เพล้ง!' มือที่กำเส้นเข็มขัดปล่อยทันที เปลี่ยนไปกุมศีรษะตนเองแทน

          เลือดสีแดงไหลอาบศีรษะเกือบล้าน เสี่ยอาร์มหันมองเด็กสาวที่นอนกุมลำคอตนเองอย่างอาฆาต

          "อีเด็กเหี้ย!!"

          ฉึบ!

          ขวดเหล้าที่แตกจนกลายเป็นปากฉลามในมือ ถูกเสียบเข้าที่กลางอกด้วยความตกใจ

          ดานิกาได้ยินเสียงตวาดดัง จึงต้องการยกมือผลักร่างนั้น แต่ลืมว่าในมือตนเองถืออะไรอยู่

          เด็กสาววัยสิบเจ็ดปล่อยมือออกจากขวดปากฉลาม ยกมันขึ้นปิดปากอย่างตกใจ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเบิกโพลงกว้างกว่าเดิม เมื่อเสี่ยอาร์มล้มลงคว่ำข้างโซฟา

          โลหิตสีแดงค่อยไหลออกมาจากใต้ร่างอ้วนท้วนนั้น กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอียดจนเธออยู่ในห้องนี้ต่อไม่ไหว

          เธอฆ่าคนตาย

          "กรี๊ดดดด!!!"