CHAPTER 2 | พระเจ้าของเธอ

          TW: เนื้อหามีการบรรยายถึงความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

          หลังจากสะสางภารกิจที่ได้รับการไหว้วานจากเซน มาร์ตินก็รีบเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมในเครือลูซโซ่ทันที และเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับคนของราฟาเอล จึงมาพักที่เซฟเฮาส์ใกล้เมืองหลวงระหว่างที่รอกลับฮ่องกง

          ระหว่างนี้จึงมีเวลาไปดูไนต์คลับชื่อดัง ที่เจ้าของเสนอให้เขาเข้ามาร่วมเป็นหุ้นส่วนด้วยถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ โดยไม่ต้องออกแรงบริหาร เพียงแค่จ่ายเงินและดูแลเรื่องส่วยให้ก็พอ

          ครั้งแรกที่ได้ยินเรื่องให้จัดการส่วย เขานึกเพียงว่าเป็นเรื่องปกติของสถานบันเทิงที่อาจมีการปล่อยให้ผู้เยาว์เข้าสถานที่ หรือปิดเลยเวลาที่กำหนด

          แต่จากการได้เห็นอะไรดีๆ วันนี้ กอปรกับการที่คีย์รายงานเรื่องชั้นใต้ดิน

          ก็คงต้องมองเสี่ยวิฑูรย์เจ้าของไนต์คลับเสียใหม่

          ให้มันรู้ว่าคนอย่างมัน ไม่ควรมายุ่งกับเขาเสียแต่แรก!!

          ร่างหนาของเจ้าของไนต์คลับถูกมัดโยงกับขื่อในโกดังเก็บของหลังเซฟเฮาส์จอย่าไร้เรี่ยวแรง สภาพบอบช้ำทั่วร่างกาย และเด่นชัดที่ใบหน้าบ่งบอกว่าลูกน้องเขาไม่ได้ยั้งมือให้กับคนที่คิดขัดขืน

          "คะ คุณมาร์ติน ปะ ปล่อยผมเถอะ" พยายามเงยหน้าพูดคุยกึ่งขอความเห็นใจ "ขะ ขอโทษ อึก!"

          ตาข้างหนึ่งปิดสนิท เนื่องจากเลือดจากศีรษะไหลเข้าตา ฟันด้านหน้าที่หายระหว่างทาง ทำให้พูดออกมาอย่างไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำนัก

          "มึงหลอกกูให้ช่วยกันตำรวจ เพื่อจะให้มึงทำเรื่องสารเลวแบบนั้นเหรอ!!" ตวัดเสียงถามห้วนและดุดันด้วยความโกรธ

          ร่างใหญ่ของเสี่ยวิฑูรย์สะดุ้งโหยง สั่นเกร็งจนได้ยินเสียงต้นขากระทบกัน หากไม่ติดที่ถูดมัดมือห้อยโตงเตงคงกราบขอชีวิตจากคนตรงหน้าไปแล้ว

          "ขะ ขอโทษ!! ผมขอโทษ! ปล่อยผมเถอะ" เสี่ยใหญ่ร้องขอชีวิตอย่างไร้ศักดิ์ศรี "วะ วันนี้วันเกิดลูกสาวผม แอนนาเพิ่งจะเจ็ดขวบ..."

          "พล่ามอะไร!!"

          "ฮึก...คะ แค่อยากให้เห็นแก่เด็ก"

          รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า มาร์ตินแค่นหัวเราะออกมาให้กับคุณพ่อดีเด่น

          "แล้วเด็กที่อยู่ชั้นใต้ดินไม่ดีไม่เท่าลูกมึงยังไง!!" ภาพที่เขาได้รับผ่านทางมือถือ เห็นการกระทำที่เจ้าขั้นเดนมนุษย์กระทำต่อกัน

          ถึงจะฆ่าคนมาจนนับไม่ไหว แต่ไม่เคยเห็นการกระทำระยำตำบอนแบบนี้ที่ไหนมาก่อน

          งานกาสิโนที่เขาทำ คือการเล่นกับกิเลสตัณหาของมนุษย์ก็ถูก แต่เขาเอาเงินที่เป็นวัตถุเข้าแลก

          ไม่ใช่ชีวิตของมนุษย์ที่ควรจะเท่าเทียมกัน!!

          มีทั้งเด็กชายและหญิงต่ำกว่าสิบห้าอยู่ในนั้น...

          ผู้หญิงที่ยังต้องการมีอนาคตที่ดีอีกจำนวนหนึ่ง ที่ต้องถูกกักขังเอาความเป็นคนเข้าแลกให้ตนเองมีชีวิตรอด!!

          มือหนาสวมถุงมือหนังอย่างดี ในขณะที่คนถูกพามามองเห็นและดิ้นทุรนทุราย

          "ผะ ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมเถอะ ฮืออออ"

          เสี่ยใหญ่ร้องไห้ออกมาท้ายที่สุด เหงื่อกาฬแตกพลั่กไม่ต่างจากของเสียอื่นๆ ที่ไหลออกมาจากร่างกายจนเปรอะเปื้อนกางเกง

          มือที่สวมถุงมือหนังรับเข็มขัดเส้นเดียวกับที่ตกอยู่ในห้องนั้นมาถือในมือ หลังจากที่สั่งให้คนจัดการเรื่องในห้องให้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          คีย์ก็ถือสิ่งนี้มามอบให้เขา พร้อมกับสันนิษฐานว่ารอยรอบคอเด็กคนนั้นมาจากเข็มขัดเส้นนี้

          ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าหนังย่ำบนพื้นซีเมนต์สร้างความตื่นตระหนกให้เสี่ยวิฑูรย์จนสติแตก ร้องไห้ฟูมฟายออกมาไม่ต่างจากคนบ้า

          "อย่าฆ่ากู ฮือออ อย่าทำกู..." ไม่อยากตายวันเกิดลูกสาวคนเดียว เสี่ยใหญ่ได้แต่คิดในใจ

          แต่ไม่เคยคิดได้ ว่าการลิดรอนเสรีภาพของคนอื่นตลอดระยะเวลาหลายเดือนหลายปี มันคือความผิด

          "คนอย่างมึงคุกมันขังไม่ได้หรอก"

          เดินอ้อมไปเบื้องหลัง ก่อนจะใช้เส้นหนังในมือรัดคอด้วยแรงทั้งหมด

          เสี่ยวิฑูรย์ดิ้นรนขัดขืนสุดแรง แต่เพราะมือถูกพันธนาการจึงเป็นการออกแรงที่ไร้ค่า

          ยิ่งดิ้น...เขายิ่งรัด

          เอียงใบหน้าหล่อเหลาดูรอยรอบคอที่เริ่มขึ้นมาเป็นริ้วๆ

          เป็นเขา...ยังต้องออกแรงมากขนาดนี้ จึงจะเกิดรอย

          แล้วเด็กคนนั้นต้องโดนกระทำขนาดไหน จึงจะเกิดรอยม่วงช้ำได้ขนาดนั้น

          "อึก! ฮือออ" คนถูกรัดดวงตาเริ่มเหลือกลอย ลิ้นจุกปากไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ทั่วไป

          เส้นเลือดรอบดวงตาปรากฏชัดเป็นเส้น พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ

          แสยะยิ้มมุมปากออกมาเมื่อการขัดขืนสิ้นสุดลง มาเฟียหนุ่มปล่อยมือออกจากเข็มขัดหนัง และเดินกลับไปหาลูกน้องที่ถ่ายคลิปวิดีโอโอไว้ตามคำสั่ง

          เขาจะให้เป็นของขวัญเด็กคนนั้น หากเธอรอดตายในคืนนี้

          "ให้ตำรวจเข้าไปจัดการในไนต์คลับ อย่าให้ใครรู้เรื่องในห้องนั้น"

          จะไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องนอนชั้นสามอีกยกเว้นเขา คีย์ และเด็กคนนั้น

          อาชญากรรมที่ก่อด้วยเด็กสาว ที่เป็นเหยื่อของความรุนแรง...

          ประเทศนี้บูชาคนมีเงิน ขังได้แค่ชื่อ แต่ขังบาปในจิตใจที่มืดบอดไม่ได้ ติดคุกไม่นานก็ออกมาทำชั่วใหม่ วนลูปไม่จบไม่สิ้นชั่วกัปชั่วกัลป์

          อาการของเด็กสาวน่ากังวลกว่าที่คิด แม้จะผ่านคืนวิกฤติรอดชีวิตมาได้ แต่ผ่านไปสองวันแล้วเด็กคนนี้ก็ยังไม่ฟื้น

          มาร์ตินไม่ได้เข้ามาในห้องพักของเธอเลย เขาฟังรายงานจากลูกน้องเท่านั้น แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าเด็กคนนั้นอาจจะอยู่ในภาวะช็อคจนหมดสติ ประกอบกับร่างกายที่เหนื่อยล้า ขาดสารอาหาร และเจอความเครียดมาอย่างหนักหน่วง สมองจึงสั่งปิดสวิตช์ร่างกายตอนเองเพื่อรักษาชีวิตให้อยู่รอด

          มาเฟียหนุ่มจ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลเธอ มีหมอมาตรวจทุกวันเช้าเย็น

          ส่วนลุงกับป้าสารเลวที่จับหลานตัวเองมาขายซ่อง เขาจะไม่จัดการเอง เขาจะรอเธอฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยถามว่าจะให้ทำอย่างไรกับญาติชั่วๆ แบบนี้

          ก๊อกๆ

          ประตูห้องนอนถูกเปิดออก พร้อมกับคีย์ที่เดินเข้ามารายงานอย่างเร่งรีบ

          "นายครับ เด็กคนนั้นตื่นแล้วครับ"

          มาเฟียหนุ่มดับบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่โลหะบนโต๊ะ หยัดกายสูงกว่าหนึ่งร้อยเก้าสิบสองเซนติเมตรลุกขึ้น รุดหน้าไปยังห้องพักของเธอทันที

          ในระหว่างที่เดินไปยังห้องพักเด็ก คีย์ก็ยังคงกล่าวรายงานสถานการณ์ไปด้วย

          "ตื่นมาก็โวยวาย แล้วก็หนีเข้าไปขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำเลยครับ"

          "เรียกจิตแพทย์มาประเมินอาการ"

          "ครับ!"

          ประตูห้องนอนขนาดย่อมถูกเปิดออกด้วยฝีมือเจ้าของเซฟเฮาส์ เดินตรงเข้าไปยังห้องนอน ก็พบว่ามีเลือดหยดตามพื้นไหลเป็นทางจนถึงห้องน้ำ

          สาเหตุคงมาจากการกระชากเข็มน้ำเกลือ

          ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าห้องน้ำ ซึ่งมีพยาบาลพิเศษกำลังเคาะประตูเรียกให้เธอออกมาจากห้องน้ำนั้น

          "ออกไป"

          สิ้นคำสั่ง พยาบาลคนนั้นก็โค้งรับก่อนเดินอ้อมด้านหลังออกจากห้องนอนไป

          "เปิด" เขาออกคำสั่งกับคนในห้องน้ำด้วยน้ำเสียงปกติ มั่นใจว่าเธอได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูด

          "ฮึก ฮือออ..."

          เสียงร้องไห้สะอื้นจากด้านใน ทำให้เขาถอนหายใจออกมา

          "หิวข้าวหรือเปล่า" เขาถามหยั่งเชิงคนด้านใน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งบนเตียง "วันนี้มื้อเที่ยงเป็นข้าวผัดสับปะรด เอาอะไรเพิ่มไหม"

          "ฮึก! ฮึก! ฮือออ..."

          "ถ้าเธอออกมาไม่ทันมื้อเที่ยง ต้องรอกินข้าวอีกทีสองทุ่มนะ" ว่าแล้วก็ยกนาฬิกาข้อมือตนเองขึ้นมาดูประกอบ "อีกสองนาทีจะเที่ยง หิวก็กินน้ำรอไปก่อน ฉันไปละ"

          เขาไปจริงๆ

          มาร์ตินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเขาที่กำลังจะจากไปแน่นอน

          แกร๊ก~

          เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้เขาหยุดเดินพร้อมกับยกยิ้มกึ่งหนึ่ง ไม่ได้เดินกลับเข้าไปหา เพราะรู้ว่าเด็กอาจจะหนีกลับเข้าไปในนั้นอีก

          ชายหนุ่มจงใจเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้ ไม่ลืมที่จะบอกพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไปรอที่ห้องอาหาร

          วันนี้เขาเดินช้ากว่าทุกวัน เพราะรอให้เด็กสาวค่อยๆ พยุงตัวเล็กๆ ของตนเองเดินตามมาห่างๆ ส่งสายตาให้กับเหล่าบอดี้การ์ดให้เปลี่ยนไปคุ้มกันด้านนอกให้หมด

          ตอนนี้ห้องอาหารจึงมีแค่เขากับพยาบาล ส่วนคนที่แอบเดินตามหลังมายังไม่ยอมเข้ามาด้านใน

          เขารับประทานมื้อเที่ยงอย่างไม่รอช้า กินยั่วคนไม่ได้กินข้าวมาสองวันแบบไม่สะทกสะท้าน นอกจากจะมีข้าวผัดสับปะรด ยังมีกุ้งผัดพริกเกลือ กับยำปลากระพงทอดน้ำปลา

          อาหารไทยอร่อย แต่เพื่อนเขาที่ลงหลักปักฐานที่นี่กลับไม่ชอบ จะกินข้าวด้วยแต่ละทีก็เรื่องเยอะ

          "หิวก็มานั่ง" เหลือบมองหน้าประตูห้องอาหาร เห็นเด็กยืนหิ้วท้องตัวเองยืนมองอยู่ไม่ไกล

          "ขะ ขอเอาไปกินในห้อง..."

          "ห้ามกินข้าวในห้องนอน" ปฏิเสธโดยไม่รอให้พูดจบ

          กระทั่งได้ยินเสียงขยับตัวของเท้าเปลือยก็ยิ้มขึ้นมาอีกหน เด็กสาวเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ข้างกันอย่างกล้าๆ กลัวๆ ส่งสัญญาณให้พยาบาลเดินเข้ามาทำแผล

          แน่นอนว่าเธอสะดุ้งเมื่อมีคนมานั่งข้าง ทำท่าจะขยับตัวลุกหนี

          "จะกินก็ทำแผลก่อน เหม็นกลิ่นเลือด กินข้าวไม่ลง"

          "..."

          ใบหน้าเล็กจึงก้มหน้างุด ยื่นแขนให้พยาบาลทำแผล ก่อนจะลงมือกินข้าวผัดบนโต๊ะอย่างหิวโหย

          มาร์ตินไม่ได้ใส่ใจกับความมูมมามนั้น เขายังนั่งกินข้าวเงียบๆ โดยไม่สนใจเธอ ยกน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วลุกขึ้นพร้อมกับวางผ้าเช็ดปากลงบนโต๊ะ

          "ฝากกินอีกสองจานด้วย อย่าให้เหลือ"