17 กระอักเลือด

17 กระอักเลือด

เธอควรจะตระหนักให้ดีกว่านี้ เมื่อคิดลองเล่นกับสัตว์ป่า เธอต้องรู้จักหลบหลีก

เสียงในหัววนเวียนไม่หยุดตั้งแต่เมื่อวานกระทั่งนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ยิ้มแห้ง ๆ ให้กับใครหลายคนที่มองมา

เธอควรจะชินแต่ก็ไม่... เพราะตั้งแต่ในผับวันนั้น ทุกคนต่างเลี่ยงพูดคุยกับเธอ บางรายถึงขนาดมองกวาดด้วยสายตาดูถูก

โอเค... เรย์ อย่าสนใจพวกปากหอยปากปู เอาตัวเองให้รอด

กริ๊ง !

แต่ไม่ทันจะเริ่มงานเสียงโทรศัพท์จากสาว ๆ พลันดังขึ้น เรนนี่ชักสีหน้าไม่รู้ตัว

“บริษัทอัครานาราค่ะ”

“หืม...” เสียงสูงหวานคล้ายแปลกใจดังลอดมาก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอราวแม่มด “อ้อ... นอกจากเป็นน้องข้างบ้านในยามเหงาแล้ว ยังควบหน้าที่เลขาด้วย”

แผ่นหลังของเรนนี่เหยียดตึงขึ้นทันที ถึงเธอจะจำชื่อเมียเก่าของธามวินทร์ไม่ได้ แต่ใบหน้าในผับวันนั้นลอยมาโดยเฉพาะมุมปากสีแดงสด

ในเมื่ออยากเปิดศึก เอาสิ...

“ค่ะ ประมาณนั้น มีเรื่องด่วนไหมคะ”

“ทำไมฉันต้องมีเรื่องด่วน” เสียงเยาะเบา ๆ เอ่ยขึ้นกลั้วหัวเราะ แต่เรนนี่ขัดขึ้นอีกครั้ง

“ก็... เห็นเมื่อคืนส่งข้อความมาหลายข้อความเลย...” เลขาประธานทอดเสียงหนีบโทรศัพท์กับหัวไหล่เพื่อปัดหน้าจอดูเวลาเม้มปาก “แต่พี่ธามลบทิ้ง”

ติ๊ง !

เสียงลิฟต์ทำให้เธอเหลือบสายตาขึ้นแล้วเห็นร่างสูงใหญ่ในสูทอาร์มานีตัวต้นเหตุกำลังเดินมา ยิ่งเหยียดยิ้มเมื่อได้ยินเสียงปลายสายพ่นลมหายใจ

“ถ้าไม่มีอะไรด่วน ฉันขอตัวทำงาน”

“เดี๋ยว !” พริมาขัดขึ้นใช้น้ำเสียงของคนที่กุมความลับหยันขึ้นจมูก “บอกเขาว่า... ของที่เคยลืมไว้ ระวังจะหลุด”

คลิก...

อะไรของเขาว่ะ...

เรนนี่พ่นลมหงุดหงิดจ้องโทรศัพท์ไม่ทันเห็นว่าธามวินทร์หยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาพูดขึ้น

“ใครโทรมา”

“อุ้ย...” เธอช้อนตาแข็งเล็กน้อยจากห้วงอารมณ์ร้อนรุ่มที่สุ่มข้างใน ขบกรามพูดเบา ๆ

“เมียพี่ธาม” เธอสะบัดหน้าหนีคิ้วเข้มที่โก่งสูง “เธอฝากบอกว่า ของที่เคยลืมไว้ ระวังจะหลุด”

“ฮึ ๆ” ธามวินทร์หัวเราะในลำคอ แกล้งปัดปอยผมเธอเบา ๆ แล้วผิวปากเดินเข้าห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรต่ออีก

“อะไรกัน !” เรนนี่สบถออกมากระแทกนิ้วบนแป้นคีย์บอร์ด

เธอไม่ได้หวังอะไรหรอกนะ แต่จากรูปการณ์แล้วเขาควรจะแสดงท่าทีโอ้โลมเธอบ้างสิ หรือหยอกเรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่นิ่งเฉยแบบนี้

หรือเพราะเมียเก่าโทรมา...

ดวงหน้าหวานหันกลับไปมองประตูที่ปิดสนิท เธอขบริมฝีปาก ครุ่นคิด เสียงบนชั้นสี่สิบเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกจนเธอได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของตัวเอง

โอเค... ได้ ! เฉยมาใช่ไหม งั้นฉันก็จะเป็นแม่สาวน้ำแข็ง แล้วมาดูกันว่าใครจะหลุดการควบคุมก่อน

ในขณะที่เรนนี่ขบคิดถึงแผนการที่จะทำให้พี่ชายข้างบ้านหลุดคอนโทรลก่อนเธอ ธามวินทร์กลับจุดบุหรี่ยืนนิ่งมองลอดหน้าต่างยังเมืองหลวงแสนวุ่นวาย

แม่น้ำเจ้าพระยาสะท้อนแดดแผดจ้ายังไม่เท่ากับความรุ่มร้อนที่กดลึกเมื่อเห็นใบหน้างดงามที่จงใจแต่งมายั่วกัน ทรงผมดัดลอนเล็กน้อย ริมฝีปากอวบอิ่มแดงเบอร์กันดีอย่างที่เขาชอบ หรือแม้แต่กลิ่นน้ำหอมที่เปลี่ยนไป

Dior Posion งั้นเหรอ ? วนิลาผสมมัสก์นิด ๆ พาให้เขาเห็นภาพบางอย่างที่ไม่ควรเห็น

ฮึ ! สงสัยกะจะฆ่าพี่ให้ตายคาอก...

มุมปากหนายักขึ้นเล็กน้อยทว่าข้อความจากเมียเก่าเมื่อคืนทำให้เขาหนักอกไม่ใช่น้อย

ธามวินทร์บี้บุหรี่ลงจานรองแล้วปิดหน้าต่างพาตัวเองกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูคลิป คิ้วขมวด

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูก่อนจะถูกเปิดออกทำให้ธามวินทร์เงยหน้าคมสันขึ้นมอง แล้วไม่ใส่ใจเมื่อเห็นว่าเป็นอลัน

“เป็นอะไรว่ะธาม”

เพื่อนสนิทวางแก้วกาแฟให้ตรงหน้า หย่อนร่างลงตรงข้ามยกขาไขว้ห้างจ้องนิ่งเมื่อธามวินทร์ไม่ตอบเอาแต่มองคลิปในมือถือ

“ดูท่าจะมีเรื่อง” อลันยกกาแฟขึ้นจิบรอคอย

“พริมาส่งคลิปมา” ธามวินทร์พูดเพียงเท่านั้นก็คว่ำโทรศัพท์ลงเพราะไม่อยากจะเห็น

“ตายห่า !” คราวนี้อลันเหยียดตัวนั่งตรงวางแก้วทันทีแล้วคว้ามือถือเพื่อนไปก่อนที่ธามวินทร์จะหยุดได้ทัน พ่นลมใส่อลันอย่างฉุนเฉียว

“เชี้ยหนักกว่าเก่า” อลันชูโทรศัพท์ตรงหน้า “นี่มัน…” ธามวินทร์ดึงกลับมาทันที เขาไม่อายเพื่อนแต่ก็ใช่ว่าของแบบนี้จะให้ดูกันได้

“แล้วไง ปกติ”

“ปกติเฉพาะมึงคนเดียวน่ะสิ แล้วไปทำท่าไหนโดนอัดคลิป” อลันยิ้มกริ่มขึ้นมายกกาแฟจิบต่อ

“แค่พลาด...” ธามวินทร์น้ำเสียงหงุดหงิดเหลือบสายตาไปทางประตูราวกับว่าจะมองเห็นผู้หญิงอีกคน “คลิปหลุดไม่เท่าไร กูแค่กลัวว่าเรย์จะเห็น”

“จะเป็นไรว่ะ เดี๋ยวนี้ใคร ๆ ก็ถ่ายคลิป”

“แต่ไม่ใช่คลิปกับเมียเก่า”

“ไม่คลิปกับเมียเก่า...” อลันยื่นหน้ามาใกล้ยิ้มกว้าง “ถ้าเป็นหญิงอื่นหนักกว่านี้นะมึง”

“หยุดพูดดีกว่า เข้ามามีเรื่องหรือไง”

“อือ...” อลันหยิบแฟ้มบนตักยื่นให้ “ประมูลรีสอร์ทที่ภูเก็ต ต้องเดินทางมะรืน”

“อะไรว่ะ ทำไมด่วน ไหนบอกอาทิตย์หน้า” ธามวินทร์หยิบแฟ้มมาเปิดดูคร่าว ๆ แล้วปิดวางที่เดิม อลันเลิกคิ้วสูงจิบกาแฟนิ่งไม่พูดอะไรกระทั่งธามวินทร์นึกขึ้นได้

“บ้าฉิบ ! พริมา”

“เธออาจจะแค่อยากกวนมึงเล่น เลื่อนวันให้นายเตรียมงานไม่ทัน” อลันลุกขึ้นยิ้มกริ่มทิ้งคำพูดให้เขาค่อยคลายใจ “แต่ไม่ต้องกังวลไปเพื่อน เอกสารประมูลกูเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว”

ธามวินทร์แค่นเสียงให้ตัวเองใครใช้ให้เมียเก่าดันเป็นคุณหนูตระกูลดังบริษัทงานอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ แต่ก็เพราะเหตุผลนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้เขายอมเลือกบุญคุณแทนหัวใจ

เขารอให้อลันออกจากห้องไปแล้วจึงค่อยกดแป้นโทรศัพท์ภายในกรอกเสียงทุ้มต่ำ “เรย์ ขอรายงานการประมูลที่จะถึงอาทิตย์หน้า”

ตืด...

เรนนี่นิ่วหน้า อะไรกัน ? สั่งงานเสียงเข้ม แล้วเจ้ารายงานการประมูลคืออะไร ?

เธอรีบค้นไฟล์ของคุณอนงค์ วุ่นวายสักพักใหญ่โทรถามเจ้าของงานที่เพิ่งคลอดลูกกว่าจะได้ความปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง กระหืดกระหอบพร้อมแฟ้มบางเข้าไปในห้อง

“ได้แล้วค่ะ” เรนนี่วางแฟ้มลงบนโต๊ะตั้งท่าจะออกไปแต่เสียงของธามวินทร์หยุดเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน” เขารับแฟ้มไปเปิดดู พลิกอยู่หลายหน้าครุ่นคิด “ตรงนี้ผิด”

เสียงเข้มกว่าปกติทำให้เรนนี่สงสัย เธอพยายามมองแต่ไม่เห็น

“มาดูตรงนี้สิ” ธามวินทร์ลุกยืนเท้าแขนบนโต๊ะตายังจ้องเอกสาร รอจนเธอมายืนใกล้ ๆ จึงชี้ไปบนหน้ากระดาษ “ตรงนี้”

“ไหนคะ” เรนนี่ก้มลงมองเอียงหน้า “ไม่เห็นจะผิดเลย อุ๊ย !”

ร่างระหงไม่ทันตั้งตัวเมื่ออ้อมแขนเท้าลงกักเธอไว้ทั้งสองข้างเบียดตัวเองแนบสะโพกกลมกลึง ถามคำถามชวนหวาดเสียว

“เมื่อคืน...” เขากระซิบข้างหูพ่นลมร้อนอย่างจงใจ “ได้ช่วยตัวเองหรือเปล่า”

เรนนี่ใบหน้าร้อนผ่าวหูชาทั้งสองข้าง ตาเพ่งมองตัวอักษรบนกระดาษนิ่งแต่พร่าเลือนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ปลายนิ้วสั่นนิด ๆ

ไอ้บ้า... เธอสบถในใจเม้มปากแน่นรู้สึกถึงบางสิ่งกดดุนก้นกลมพลันตาโต

“ขนาดพี่จัดการไปแล้ว” เสียงเขากระเส่าขึ้น “แค่ได้กลิ่น... ยังแข็งขึ้นมาอีก”

หัวใจของเธอเต้นถี่รัว หมาป่าตัวนี้มันหิวโซและดูท่าจะอ่อยเธอด้วยคำพูดชวนเห็นแต่ภาพบนเตียง ทั้งที่มือเขาไม่ได้จับเธอด้วยซ้ำ แต่ลมหายใจ กลิ่นผู้ชายแท้ ๆ ผสมน้ำหอมอีรอส เสียงทุ้มที่สั่นเส้นประสาทลึก ๆ กำลังทำให้ร่างเธออ่อนเหลวอีกครั้ง

บ้าแน่เรย์... แกมันอ่อนหัด

เรนนี่กวาดตาหาทางออกกระทั่งมองเห็นแก้วกาแฟ มันอาจเป็นทางออกที่งี่เง่าที่สุด แต่เธอไม่สนอะไรทั้งสิ้น เธอต้องออกไปจากวงแขนนี้ให้ได้

พรึบ !

“โอ๊ย ! ร้อน”

“เรย์ !”