3 ธามวินทร์

3 ธามวินทร์

"เรย์..."

ดวงหน้าหวานไม่กล้าหันมองจ้องนิ่งไปทางห้องทานข้าว ขาแข็งฉับพลันจนพี่ชายกระทุ้งด้วยศอกเบา ๆ กระซิบกลั้วหัวเราะ

“คิดว่าเขาจะลืมเธอหรือไง”

ฉันไม่ได้เจอเขานานเท่าไรแล้ว ...ห้าปี ?

“ไอ้ธาม กูยืนอยู่ตรงนี้ไม่ทักนะมึง”

“โทษที” เสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ยินมานานดังใกล้เข้ามา เธอจึงจำใจหันกลับไปแล้วเกือบผงะเมื่อสบสายตาคมจ้องนิ่งในขณะที่เขากำลังก้าวลงบันไดวนกลางบ้าน

ใจเธอเต้นรัวแรงขึ้นมากะทันหัน เหงื่อออกฝ่ามือ ภาพเด็กมัธยมวัยใสคนนั้นหวนกลับมา

ธามวินทร์ยังเหมือนเดิมด้วยร่างสูงใหญ่และผิวคล้ำแดดอย่างอดีตนักกีฬารักบี้มหาวิทยาลัย เรือนผมหวีเรียบไม่มีกระดิกออกจากน้ำมัน สวมเสื้อเชิ้ตพับแขน ทุกอย่างบนร่างกายเนี้ยบทุกกระเบียด

ยกเว้นดวงตา... สีสนิมราวสัตว์นักล่า

ความเย็นเยียบของพื้นหินอ่อนแผ่ซึมขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเท้าชาทว่าช่องท้องกลับร้อนแปลก ๆ เธอเผลอคว้ามือพี่อัครพลมากุมไว้ แต่ไม่รอดพ้นสายตาของธามวินทร์ เขาหลุบมองแวบหนึ่ง

กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายโชยมาถึงก่อนที่เขาจะเข้าใกล้ มันเจือด้วยกลิ่นบุหรี่บางเบา กลิ่นคุ้นเคยยามเขาก้มลงพูดคุยกับเธอเมื่อสมัยเป็นเด็ก พาให้หัวใจเธอกระดอนหลายตลบ

ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีเขายังคงมีผลต่อเธอ บ้าแน่ไอ้เรย์... ถอย !

“เรย์คิดว่าจะเข้าไปก่อน” เธอรีบปล่อยมือชื้นเหงื่อจากพี่ชาย

“พอดีเลย” ธามชิงเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาขนาบข้าง “ค่ำนี้เรย์จะไปไหน แต่งตัวเสีย... ” เขาลากเสียงพลางกวาดมองเพียงไม่กี่วินาทีแล้วรีบเบือนไปอีกทาง

“ทำไมคะ เรย์แต่งตัวเป็นยังไง” เสียงหวานตวัดสูงมองใบหูแดงก่ำของคนร่างสูงกว่าอย่างสงสัย

“เปล่า สวยดี” เขาอ้อมแอ้มเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าเรนนี่ยังไม่พอใจ

“สวย ! แน่ใจเหรอคะ”

“เบา ๆ เราถึงห้องกินข้าวแล้ว” อัครพลเตือนเสียงค่อยก่อนจะหันไปยิ้มกว้างทักทายคนคุ้นหน้าในห้องมื้อเย็น “สวัสดีครับคุณน้า”

แต่ร่างระหงชะงักหยุดเมื่อธามวินทร์ก้มลงมาใกล้ข้างหู หางตาเห็นพี่ชายชำเลืองมองแต่ไม่หยุดรอ

“แน่ใจ” เสียงเขาพร่าต่ำหลุบตาลงมองเนินอกที่พ้นเสื้อตัวในยกมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินเลยผ่านเธอไป ปล่อยให้เรนนี่หูร้อนผ่าว

เธอไม่ควรรู้สึกแบบนี้อีก โดยเฉพาะเขา ! ไม่ควรทำกิริยากับเธอเช่นนั้น

แผ่นหลังที่เหยียดตรงสง่าขณะย่างเท้าราวกับเขายังอยู่ในสนามรักบี้ วิ่งล่าลูกฟุตบอลด้วยสีหน้ากระหาย เธอเผลอวางมือบนหน้าท้องที่วูบโหวงกะทันหัน

เขาต้องการอะไร ? คำสารภาพรักจากฉันเหรอ ?

เรนนี่ขบริมฝีปากฉุนเฉียวอย่างไม่รู้สาเหตุ แต่เธอโบยความผิดนี้ให้ธามวินทร์

ในเมื่อเขาเคยโยนความรักของเธอทิ้ง ฉะนั้น... ฝันไปเถอะพ่อหม้ายเมียทิ้ง !

เรนนี่เข่นเขี้ยวก่อนฉีกยิ้มให้กับทุกคนในห้องขณะเดินตามหลังเจ้าของบ้านไปติด ๆ แล้วทิ้งระยะห่างด้วยการไปนั่งอีกฟากตรงข้ามกัน

“ทำไมวันนี้ลื้อสวมชุดนี้มา”

อาเจ่กโกวิทย์ถามทันทีเมื่อเธอหย่อนร่างนั่งข้าง ๆ ยังใช้สายตามองแปลก ๆ เธอจึงแกล้งยกข้อศอกกางกว้างขณะจิ้มกุ้งจนกระแทกแขนของอาเจ่กไปหนึ่งครั้ง

เธอเกลียดอาเจ่กคนนี้ ชอบแอบมองเธอตั้งแต่เธอเริ่มโตเป็นสาว แต่เธอตอบโต้กลับไม่ได้เพราะเขาเป็นน้องชายของคุณลุงวิษณุ พ่อของธามวินทร์

แรงกระแทกคงทำให้อาเจ่กเจ็บพอตัวเพราะเงียบเสียงไป เรนนี่ยกมุมปากสมน้ำหน้าแล้วชะงักเมื่อเห็นสายตาฝั่งตรงข้ามมองมา

สายตาพิฆาตที่ไม่ได้มีให้เธอ

ขนแขนเธอลุกชันยามเห็นสีนัยน์ตามืดจ้องไปทางอาเจ่กโกวิทย์ที่ยังหัวเราะจนข้าวกระเด็นออกจากปากให้กับเรื่องตลกของญาติอีกคน

อะไรกัน ? ค่ำนี้เขาทำตัวแปลก ๆ

“จริงสิ ธาม” คุณลุงวิษณุเอ่ยขึ้นมาจากหัวโต๊ะ “ข่าวว่าคุณอนงค์เลขาลาคลอดชั่วคราว ได้คนไปช่วยงานหรือยัง”

“ยังครับ” เขาตอบเสียงเรียบยกเหล้าเบอร์เบิ้นขึ้นจิบ ตายังจ้องไปทางอาเจ่ก

“อ้าว ! ไม่ยักรู้ว่าคุณอนงค์ลาคลอด” อัญชลีทำเสียงแปลกใจ “งั้นลองให้เรย์ไปช่วยงานดูไหม น้าเบื่อจะแย่อยู่แต่บ้าน วัน ๆ ไม่ทำอะไร”

“แม่ ! หนูเป็นฟรีแลนซ์” เธอรีบบอกเสียงหลงแต่ไม่ดังมากนักด้วยเกรงใจคุณลุง “หนูทำงานอยู่ที่บ้าน WFH Work for home น่ะแม่... ”

“จริงด้วย” อัครพลพูดแทรก “ลองให้ไปช่วยไอ้ธามก็ดีนะ ไปอยู่กับคนอื่นดูบ้าง ติดต่องานจะได้พูดภาษาคนอย่างคนอื่นเขาเป็น”

“พี่เอก !”

“ได้หรือครับ” ธามวินทร์พูดขึ้นเป็นครั้งแรกนับแต่นั่งลง “ให้น้องไปฝึกกับผม ได้หรือครับ” เขาย้ำถามอีกครั้ง น้ำเสียงแม้ฟังราบเรียบทว่าเธอกลับสัมผัสได้ถึงกระแสบางอย่าง

เขากำลังเล่นเกมอะไร ?

สายตาของเขาและเธอสบกันไม่ลดละ ส่งกระแสบางอย่างที่พาให้โต๊ะกินข้าวเงียบสนิท กระทั่งคุณหญิงนฤมลพูดขึ้น

“หนูเรย์อาจประสบการณ์ไม่พอ” เสียงนุ่มหวานของหญิงวัยห้าสิบกว่าปีแสนคุ้นเคยแต่เฉียบคมเสมอทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์

เธอคิดหวังสิ่งใดอยู่กัน ? ในคืนนี้ภาพทับซ้อนของอดีตยังไล่ล่าเธอไม่หยุด มือกำขอบโต๊ะแน่นขบกรามเบา ๆ

“ไม่ ฉันไม่ไปฝึกงานกับคุณ” เธอย้ำหนักแน่น กระแทกตัวลุกจากโต๊ะทันทีจนขาเก้าอี้ครูดพื้น ทุกคนในห้องคล้ายหายไปหมดเหลือเพียงดวงตาหมาป่าและรอยยิ้มท้าทาย

“หนูขอโทษคุณลุง คุณน้าและทุก ๆ คนด้วยค่ะ ค่ำนี้หนูมีนัดไปเที่ยวกับผู้ชาย” เธอเค้นเสียงใส่ธามวินทร์อย่างจงใจ

“ยัยเรย์ !” แม่อัญชลีถึงกับร้องเสียงหลง ถลาจะลุกตามลูกสาวแต่อัครพลฉุดมือแม่ไว้

“ไม่ต้องหรอกครับ” เขาจ้องตาแม่ทำปากบุ้ยใบ้ไปทางอีกฟาก เมื่อธามวินทร์พอเห็นเรนนี่เดินขาสับออกไปอย่างเสียมารยาทจึงรีบลุกเดินตามออกไปทันที

“อะไรกันเนี่ย... ” อัญชลีเปรยเสียงเบา ไม่กล้าหันไปมองคุณหญิงนฤมลที่สีหน้าไม่ใคร่ดีนัก เธอลอบมองอัครพลลูกชายที่ตักอาหารใส่จานให้เธออย่างปลอบใจ

ในขณะที่ทุกคนบนโต๊ะยังสงสัยถึงพฤติกรรมของสองหนุ่มสาว พวกเขาก็เดินมาถึงโถงกลางหน้าบ้าน

“เรย์ !”

เรนนี่ไม่ตอบรีบก้าวยาวไวขึ้นแต่ดันต้องหยุดเพื่อสวมรองเท้า ก้มมองบูทสูงถึงหน้าแข้งแล้วแช่งชักหักกระดูกตัวเองที่เลือกคู่นี้

บ้าฉิบ... ไอ้เรย์

“เดี๋ยวสิ โมโหอะไร” เขากระชากข้อแขนเธอ

“ปล่อยนะ ฉันจะสวมรองเท้า”

เธอดึงกลับแต่แรงของนักกีฬารักบี้ย่อมมากกว่าอยู่แล้ว ดังนั้นร่างระหงอวบอิ่มจึงเซพรวดชนเข้ากับอกบึกบึนที่กรุ่นไปด้วยฟีโรโมนเพศชาย

“เป็นอะไร แค่ไปทำงานเลขา” น้ำเสียงเขากดต่ำอย่างใจเย็น “แล้วนี่กำลังจะไปไหน”

“บอกแล้วไปเที่ยวกับผู้ชาย ปล่อยได้แล้ว”

เธอโน้มตัวลงหยิบรองเท้าด้วยแขนข้างเดียว กระโปรงเลิกสูงไม่รู้ตัวพาให้สายตาเหล็กกล้าหลุบมองก่อนหน้าแดงซ่านลามลงลำคอ

ธามวินทร์อยากปล่อยมือแต่กลัวคนดื้อวิ่งหนี ทว่าจะให้มองบั้นท้ายแบบนี้ดูท่าไม่ใช่ความคิดที่ดี จึงจำใจปล่อยแขนเธอ

แต่ใครจะไปรู้ว่าเพียงร่างเล็กกว่าหลุดออกจากแรงชายมหาศาล เธอพลันเซพรวดหัวทิ่มล้มลงทันทีแทบเท้า

ตุบ ! “โอ้ย !!”

เกิดความเงียบชั่ววินาทีก่อนที่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำจะดังขึ้นเต็มปอด แต่ไม่กี่วินาทีพลันหุบสนิทเมื่อภาพของเรนนี่ในชุดสีดำบนพื้นหินอ่อนพาให้เกิดจินตนาการไปไกลกว่านั้น

เสียงคราง... กลิ่นรัญจวน... และไฟสีแดง

ความร้อนที่ไหลทะลักวิ่งพล่านกระทั่งใบหูยังแดงก่ำพาให้มือที่กำลังยื่นออกไปให้เธอร้อนจัด

“ฮ่ะ แฮ่ม มาพี่ช่วย” เสียงทุ้มต่ำยิ่งกว่าเสียงเบสส่งกระแสเป็นเกลียวคลื่นไปหาเธอซึ่งแสร้งส่งเสียงดังกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง

“ไม่ตลกเลย คุณทำให้ฉันขายหน้าตลอดเวลา”

เรนนี่ตาขุ่นเขียวมองมือกร้านอย่างไม่ไว้ใจ เขากระดิกนิ้วเร่งรัดแต่เธอก็ลุกเองไม่ได้เพราะชุดรัดรึงแบบหนังแท้ จึงวางมือลงกลางอุ้งมือกร้าน

“หมายความว่ายังไง” เขาถามเสียงเรียบ บีบมือเล็กแล้วฉุดร่างเธอขึ้นมา พยายามไม่มองเรียวขาโดยเฉพาะสายรัดสุดเอ็กซ์ แต่เป็นไม่ได้เลยเพราะมันกำลังเลื่อนลงช้า ๆ

“ตลอดเวลาธาม ตั้งแต่เด็ก ต่อหน้าเพื่อน ไม่ว่าทำอะไร คุณมักทำให้ฉันขายหน้าคนอื่น... ”

เสียงหวานยังพูดต่อเนื่องแต่หูของธามวินทร์คล้ายดับไปชั่วขณะเมื่อบางอย่างที่อัดแน่นมาตลอดไหลรวมลงเบื้องล่าง ตาจ้องแต่สายรัดที่หล่นลงถึงหัวเข่า กระทั่งเธอหยุดพูดจึงเลื่อนสายตาสบกัน

เขาเห็นแววตระหนกแวบหนึ่งแล้วหายไปเปลี่ยนเป็นโกรธ จากนั้นก็กลัวก้าวถอยหลัง

“มัน... หลุด” เขาพูดช้า ๆ ด้วยเสียงเหมือนตอนตื่นนอน แห้งผากจนต้องกลืนน้ำลาย ชะงักชั่วครู่ชั่งใจแต่ในที่สุดก็โน้มตัวลงจับสายรัดขยับขึ้น

“อย่า...” เสียงหวานก็แหบแห้งไม่แพ้กัน เธอผลักหัวไหล่เขา แต่ปลายนิ้วเขาดันเกี่ยวกับถุงน่องตาข่าย พอขยับออกพลันดีดเนื้อเป็นเสียง

เพียะ !

ร่างระหงสะดุ้งเฮือกเหงื่อผุดไรผม ถอยหลังออกทันควันเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอราวเสือขย้ำ

เท้าเล็กพาร่างเธอถอยกรูด สบตาเขาชั่ววินาทีที่ยาวนานราวชั่วชีวิต หมุนตัวออกวิ่งหัวใจเต้นรัวกระหน่ำ

โดยสวมรองเท้าเพียงข้างเดียว ทิ้งอีกข้างไว้กับคนร่างสูงใหญ่ที่ยืนพ่นลมร้อนระอุจนแผงอกกระเพื่อมจากเพลิงปรารถนาลูกใหญ่ที่ถาโถมกะทันหัน

เรย์...

เสียงทุ้มยังตามหลอกหลอนแม้ว่าเธอกำลังเต้นรำกลางผับ ดื่มไปหลายแก้วเกินกว่าจะขับรถกลับได้ หัวเราะจนเหงือกแห้ง

แต่ทั้งหมดในคืนนี้มันไม่สนุกเลย !

“เรย์ ?” นลินส่งสายตาคำถามเมื่อเดินมาส่งเพื่อนสาวข้างรถแท็กซี่

“กลับก่อน ไม่สนุก ไว้วันหลังนัดใหม่” เธอตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

“มีเรื่อง ?”

“เดี๋ยวแชตบอก ไปนะ”

เรนนี่โบกมือลาเพื่อนแล้วขึ้นรถแท็กซี่ เหม่อมองไปบนถนนที่รถบางตาลง กว่าหัวค่ำ ใจเต้นแรงขึ้นในทุกวินาทีที่ล้อหมุนใกล้ตัวบ้าน

“เท่าไรคะ” สายตาชำเลืองไปทางห้องตรงข้ามขณะสแกนจ่ายเงิน

ปัง !

ในที่สุดคืนนี้ก็จบอย่างไม่สวย เธอรำพึงในใจเมื่อก้าวเข้าสู่ตัวบ้าน โยนกระเป๋าชาแนลลงบนเตียงนอน เปิดไฟโคมหัวเตียง กระชากม่านหน้าต่างปิดทันที

วาบ...

แสงสว่างวาบจากปลายมวนบุหรี่มุมมืดฝั่งตรงข้ามทำให้เธอสะท้านกายผลุบตัวหลบหลังม่าน

อะไรกัน... ทำไมยังไม่นอน นี่มันตีสามแล้วนะ

เธอยืนหลบอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ใจยังโครมคราม

เธอแทบได้กลิ่นบุหรี่อ่อนจางผสมกลิ่นกายลอยมา มันเจือไปด้วยคำมั่นสัญญาบางอย่างที่เร่าร้อน อย่างที่เธอไม่เคยนึกฝัน

อย่างที่เธอไม่เคยเห็นจากสายตาของเขามาก่อนยกเว้นคืนวันนั้น

ห้าปีที่ผ่านมา เธอพลาดสิ่งใดไป...

เขาแต่งงาน หลังจากนั้นเธอก็หลบหน้าไม่ยอมเจอเขา กระทั่งข่าวการหย่าร้างครึกโครม talk of the town เมื่อสองปีก่อน เขาโดนฟ้องเรียกเงินไปหลายสิบล้าน จากนั้นเธอแทบไม่ได้เจอเขาอีกเลยจนค่ำนี้

เรนนี่ทิ้งตัวลงฟูกเอื้อมมือปิดไฟหัวเตียง ไม่กล้าลุกไปอาบน้ำ นอนมองเพดานนิ่ง ใช้ฟันขบเล็บเบา ๆ ขณะวางมือบนหน้าท้องชื้นเหงื่อ

ไม่ ไม่ ไม่ ! ท่องไว้ในเรย์ เจ็บแล้วจำ

เขาแค่ผู้ชายที่หลอกให้คนหลงเชื่อแล้วฆ่าหัวใจหญิงสาวทิ้ง หากเธอขืนหวนกลับไปสู่วังวนเดิม คนที่เจ็บคงไม่พ้นเป็นเธอ

ติ๊ง !

เสียงข้อความทำให้เธอขมวดคิ้วหยิบขึ้นมาปัดดูพลันทะลึ่งลุกพรวด

ธาม...

ภาพรองเท้าข้างเดียวในมือสีเข้มกลางหว่างขาเปลือยบนเตียงนอนผ้าปูดำเข้ม พาให้หัวใจเธอกระแทกแผ่นอกจนเจ็บร้าว

คำสัตย์ไร้เสียง...