4 ตกลง สามเดือน

4 ตกลง สามเดือน

แต่คำอธิษฐานของเธอมักไม่เป็นผล...

เรนนี่เงยดวงหน้าตั้งบ่ามองอาคารสูงเสียดฟ้าที่ตั้งสำนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ระดับประเทศ แสงยามเช้าสาดเข้าจนเธอยกมือป้องตาพลางถอนหายใจ

เฮ้อ... เธอโทษที่ตัวเองคงทำบุญน้อยไปหน่อยจึงส่งแรงจิตไปถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ถึง

ติ๊ง !

เสียงลิฟต์ยิ่งพาให้หัวใจดิ่งวูบราวกับเสียงระฆังบนเรือข้ามแม่น้ำแห่งความตาย เสียงหวานของเพื่อนสนิทนลินลอยเข้ามาจากโทรศัพท์เมื่อเช้าขณะก้าวเข้าไปในกล่องเหล็กแห่งหายนะ

เขาหมกมุ่น เชื่อฉันไอ้เรย์

จะให้ฉันทำยังไงว่ะ แม่สั่ง

แกโตแล้ว อยู่ให้ห่าง

เธอมองเลขลิฟต์แล้วชะงักเมื่อมีมือสีขาวนิ้วยาวดั่งคนทำงานออฟฟิศเอื้อมออกมาพร้อมเสียงต่ำทุ้ม

“ชั้นไหนครับ”

“สี่สิบค่ะ”

“ชั้นเดียวกันเลย” น้ำเสียงเขากระตือรือร้นขึ้น

เรนนี่เงยหน้ามองทันที แล้วพบกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทอาร์มานีพอดีฟิตหุ่น ผิวขาวจัดอย่างลูกครึ่ง ผมบลอนด์น้ำตาลหวีเรียบตึง ใบหน้าคมจัดที่เกลื่อนด้วยรอยยิ้มกว้างจริงใจจนอดเธอคลี่ยิ้มตอบไม่ได้

“ฉันมาทำงานวันแรกน่ะค่ะ”

“อ้าว… ผมไม่ยักรู้ว่าแผนกผมรับพนักงานใหม่”

“แผนกคุณ ?”

“ครับ ก็คุณไปชั้นสี่สิบ ชั้นผู้บริหารอัครนาราคอนสตรัคชั่น” เขายิ้มกว้าง “ผมอลันรองผู้อำนวยการครับ”

เธอกวาดตามองอย่างเสียมารยาทเมื่อเห็นร่างของหนุ่มวัยสามสิบกว่าแต่เป็นถึงรองผู้อำนวยการ

“ดูคุณสิ ตาโตเชียว” เขาหัวเราะลงลำคอแต่พอดีกลับประตูลิฟต์เปิดจึงทำให้ทั้งคู่หยุดพูดชั่วคราว ก้าวเข้าสู่ชั้นบริหารระดับสูงอันเงียบงัน

“ขอตัวนะคะ ต้องไปรายงานตัวกับ เออ...” เธอเหลียวหาทางไปหน้าห้องประธาน “ประธานบริษัท”

อลันโก่งคิ้วสูงแล้วเป็นฝ่ายกวาดตามองเธอบ้างหัวจรดเท้า รูปร่างระหงอวบอิ่มในชุดทำงานทันสมัย สูทแบบผู้หญิงราคาแพงเกินกว่าจะเป็นพนักงานธรรมดา และกระเป๋าใบละแสน

“ฉันเรนนี่ เป็นเลขาชั่วคราวท่านประธานค่ะ เพื่อนบ้านกัน”

เธอให้ความกระจ่างทันที ไม่รู้ทำไมเหมือนกันคงเพราะท่าทีจริงใจของอลัน หรืออาจเพราะเขาเป็นรองผู้อำนวยการ

“ไอ้ธาม...” น้ำเสียงเขาเข่นเขี้ยวเล็กน้อยจนเธอสงสัย จากนั้นเขาจึงชี้นิ้วไปทางมุมสุดทางเล็ก ๆ “ตรงไปทางนั้นครับ แต่คุณอนงค์เขายังมาทำงาน ?”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ขอตัวนะคะ”

เรนนี่รีบขอตัวจากมาพลางยกข้อมือดูเวลา เธอเกือบสายจึงรีบสับขาโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าหนุ่มร่างสูงตาน้ำขาวมองตามอย่างรู้ทันเพื่อนสนิท

“ในที่สุดนะมึง” เขาพึมพำคนเดียวหมุนตัวไปฝั่งตรงข้าม

ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงดังเป็นเสียงเดียวกับแรงเต้นหัวใจของเธอในเวลานี้เมื่อมองหญิงสาวในชุดคลุมหน้าท้องนั่งอยู่หน้าห้อง

เลขาชั่วคราว... แต่ดันทำเอาท้องวูบโหวง แฟ้มในมือหนักขึ้นเมื่อยืนตรงหน้าเลขาชื่อดังของบริษัท

“สวัสดีค่ะ ฉันมารายงานตัวเลขาชั่วคราว” เสียงหวานใสเอ่ยอย่างมั่นใจ

“รอสักครู่ ฉันยังทำงานไม่เสร็จ” คุณอนงค์ที่ใคร ๆ ต่างเรียกขาน ทรงประสิทธิภาพจนคนแย่งตัวกันหลายคนทำให้เรนนี่มองอย่างแปลกใจ โก่งคิ้วเล็กน้อย

“อย่างน้อยก็ควรเงยหน้าหรือทักกันหน่อยมั้ยคะ ?”

เรนนี่พูดไม่ทันจบพลันสายตาเรียวเฉียบขาดปานน้ำแข็งสะบัดขึ้นมองเธอราวคุณครูสมัยมัธยม ยิ่งด้วยวัยสามสิบกว่าผมตึงเปรี๊ยะ เสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยพาให้เธอเผลอกลืนน้ำลายทั้งที่เป็นคนไม่กลัวใคร

“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น ส่วนคุณเป็นพนักงานชั่วคราว ที่เส้นเข้ามา ดังนั้นเชิญไปนั่งรอ”

น้ำเสียงเด็ดขาดแม้ไม่ได้กระโชกโฮกฮากทว่ามันทำให้เธอเสียวสันหลัง ร้อนรนไปนั่งยังเก้าอี้ตัวถัดไปแล้วรอ...

อะไรกัน ทำไมฉันต้องทำตามด้วย ? เธอขมวดคิ้วแต่ยังไม่เริ่มถามอีกครั้งพลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

โทรศัพท์บ้าน ? สมัยนี้แล้วยังมีคนใช้? นี่มันออฟฟิศหรือพิพิธภัณฑ์กันแน่ ?

“นั่งบื้ออยู่ได้ มาเป็นเลขาไม่ใช่เหรอ มารับสิ” สายตาของคุณอนงค์ยังไม่ละออกจากจอคอมพิวเตอร์ขณะที่สั่งเรนนี่

“แต่ว่า...”

เธอถอนหายใจเมื่อคุณอนงค์ไม่ตอบ จึงจำใจลุกจากเก้าอี้ไปรับกำลังจะยกหู

“ถ้ามีผู้หญิงโทรหาประธานบอกเขาประชุม”

คิ้วสวยโก่งสูงแต่ยกหูเอ่ยด้วยเสียงหวานใส “สวัสดีค่ะ บริษัทอัครนาราค่ะ”

“ขอสายคุณธาม”

“ประชุมค่า...”

“บอกเขาแอลลี่โทรมา”

“ค่า...”

เธอมองโทรศัพท์นิ่ง นี่เธอต้องรับโทรศัพท์จากสาว ๆ มากมายขนาดไหนเนี่ย ปากเริ่มเม้มคว่ำตาจ้องไปทางประตูเขม็ง พอดีกลับคุณอนงค์เสร็จงานพอดี

“เรียบร้อยแล้ว” น้ำเสียงเธออ่อนลงจากทีแรก “ขอโทษด้วยเวลาทำงานเร่ง ๆ พี่ไม่อยากให้ตัวเองเสียสมาธิ งานนี้รีบมาก หากผิดพลาดคุณธามเอาพี่ตายแน่”

เรนนี่ยังโก่งคิ้วค้างเมื่อคุณอนงค์ลุกจากโต๊ะอุ้ยอ้ายเล็กน้อยยิ้มหวานยื่นแฟ้มสำหรับเสนอประธานมาตรงหน้า

“เอาเข้าไปให้คุณธามได้เลย พี่จะเก็บของแล้ว”

“เก็บของ ?” เธอถามไปพลางรับแฟ้มมาอย่างสงสัย

“ก็น้องมาแล้ว พี่จะกลับบ้านไปเตรียมตัวคลอดสักที ไม่รู้ว่าคุณธามจะให้พี่อยู่จนลูกคลอดที่นี่หรือไง” เสียงของเลขายังพูดอีกหลายคำแต่หูเธออื้ออึงไปแล้ว

เธอกำลังกลายเป็นเลขาจริง ๆ สองต่อสอง...

“เอาเข้าไปเลยน้อง พี่จะคลอดอยู่แล้ว” เธอว่าพลางกวาดของลงกล่อง “ออกมาไม่เจอพี่ก็หาของเอาเองนะ มีอะไรโทรถามพี่แปะเบอร์ไว้ให้แล้ว”

ฝ่ามือเธอชื้นเหงื่อทันทีแฟ้มในมือราวกับเผือกร้อนลวก หันตัวไปทางประตูไม้บานใหญ่

ธามวินทร์ อัครนารา อักษรสีดำดั่งดวงตาดำมืดที่ตามหลอกหลอนเธอมาตลอดหลายปี

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา”

แอ๊ด...

เธอผลักประตูกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ไม่มีทางที่จะให้เขาเห็นว่าขาเธอกำลังสั่นเกือบจะทรุด จึงเชิดศีรษะ ยิ้มบางแต้มใบหน้า แล้วก้าวเข้าสู่กับดักของหมาป่าอย่างไม่รู้ตัว

“คุณอนงค์ให้เอาแฟ้มเอกสารเข้ามาค่ะ”

แต่รอยยิ้มเธอแข็งค้างเมื่อชายที่หันกลับมาทั้งตัวข้างหน้าต่างไม่ใช่ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มเมื่อวานซืนสิบปีก่อน

ใจเธอเต้นโครมครามแม้ว่าเท้ายังสาวไปใกล้ นัยน์ตาเหล็กดึงดูดจนเธอไม่อาจละออก เขาผละร่างในชุดสูทราคาแพงสีเข้มแนบลำตัวแกร่งพร้อมแก้วกาแฟในมือที่ยังกรุ่นเป็นไอราวกับความฝัน

“นั่งสิ” ธามเอ่ยเบา ๆ หย่อนร่างลงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ มองนิ้วเรียวที่วางแฟ้ม เธอไม่ทาเล็บสีจัดจ้านตัดสั้นพอดีอย่างที่เขาชอบ

เสียงเก้าอี้ลากทำให้เขาแหงนหน้าขึ้นมองพวงแก้มระเรื่อแต่ริมฝีปากกลับเหยียดตึง จึงยกมุมปากชอบใจ

ดื้อนัก...

“แล้วคุณอนงค์หล่ะ” เขาหยิบแฟ้มพลิกกลับมาเปิดอ่านช้า ๆ หางตาลอบสังเกตความเงียบที่ปกติ “ไม่เห็นตอบ”

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้มัน เออ... ฟังนิ่มนวลที่สุด”

ธามวินทร์เซ็นเอกสารตวัดลงหนักแล้วปิดเสือกแฟ้มกลับไปที่เดิมยกขาไขว่ห้างเมื่อเห็นไรฟันที่ขบลงขอบปากนุ่มสีเบอร์กันดี แผงอกกำลังสะท้อนเบา ๆ

“ลองว่ามา” เสียงเขาพร่าลงอีกเอนตัวไปด้านหลังยกมือเท้าคางมองเธอนิ่ง

“คุณอนงค์...” จู่ ๆ เรนนี่ก็ไปไม่เป็น กลิ่นน้ำหอมที่อวลอยู่ในห้องปะปนกลิ่นกาแฟ ยังฟีโรโมนที่พุ่งกระแทกเธออย่างจังพาให้ลิ้นพันติดขัดลำคอเหนียวหนืด “เธอบอกจะคลอดอยู่หน้าห้องทำงานนี่แล้ว”

“ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า” เขาหัวเราะออกมาแม้ไม่ดังมากนักแต่มันสั่นสะเทือนไปทั่วหน้าท้องของหญิงสาว

ฉันคิดผิด... อย่างมหันต์ !

“ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง” เธอโพล่งขึ้นทำเอาธามวินทร์หยุดหัวเราะมองสงสัย “ชื่อซินเธียร์ จบบริหารมาโดยตรง ว่างงาน เธอพร้อมเริ่มงานทุกเมื่อ”

เรนนี่หยุดหอบหายใจหลังจากพ่นยาว มองความนิ่งสงบเบื้องหน้ากำลังยกกาแฟขึ้นจิบในท่าเดิม

งดงามราวพยัคฆ์รอเหยื่อ

กริ๊ก... เสียงวางแก้วเกือบทำเธอสะดุ้ง สบตาเขาไม่หลบทั้งที่ข้างในสั่นระรัวกระทั่งมองเห็นมุมปากขยับยิ้มอย่างชอบใจ จึงนิ่วหน้า

“ปอดเหรอไง”

“ปอด...” เธอชี้หน้าตัวเอง “หมายความว่ายังไง”

เขาลุกขึ้นช้า ๆ ดึงดูดสายตาเธอให้หยุดนิ่งเดินอ้อมจนมาถึงด้านหลัง เท้าแขนลงทั้งสองข้างเพื่อกระซิบข้างหูทั้งที่ไม่จำเป็น

“พี่ยินดีนะ ตอบรับจดหมายฉบับนั้น”

มือเรียวบนตักกำแน่น ความทรงจำที่ซ้อนเข้ามาเมื่อสิบกว่าปีก่อน กลิ่นช็อกโกแลต ความสดใหม่ของมหาวิทยาลัย และความเจ็บปวดที่ถูกทำให้อาย

“คุณสนุกนักหรือ” เธอพูดลอดไรฟัน “ที่เห็นฉันอับอาย”

เขายิ้มในลำคอเอียงหน้าจนลมหายใจร้อนพ่นข้างลำคอ เธอได้ยินเสียงเขากลืนน้ำลาย

“ไม่... ไม่สนุกเลยสักนิด เรย์...”

เรนนี่เกือบทะลึ่งลุกพรวดแต่เขาวางมือบนไหล่กดเธอไว้ “แค่สามเดือน... ไม่นานหรอกเรย์”

ไออุ่นด้านหลังหายไปเมื่อเขาเดินผละออกห่างไปทางหน้าต่างแล้วผลักกว้างทั้งที่ยังเปิดเครื่องปรับอากาศ

กลิ่นความสาวผสมเลดี้ดิออร์อ่อนจางทำเอาเขาเกือบหลุดไปชั่วครู่ เบือนหน้าออกเพื่อลอบเอาอากาศภายนอกชำระราคะที่พุ่งขึ้นกะทันหันก่อนหันกลับมานัยน์ตาเปล่งแสง

“แค่สามเดือน กล้าไหม”

เรนนี่พบว่าในเวลานี้ความกลัว ความโกรธจากเรื่องในอดีตมันตีรวนปนกันไปหมด ยังความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเจอพาให้มองทุกอย่างพร่าเลือนรวมไปถึงสติ

เขาท้าเธอ... เขารู้จักเธอดีเกินไป

แต่ความใจเร็วและปากจัดจ้านทำให้เธอลุกขึ้นเหยียดรอยยิ้มอย่างผู้ที่ถูกท้า เปล่งคำพูดที่พาให้ชีวิตของเธอพลิกตลบอีกครั้ง และอาจทำให้เธอเสียหัวใจของตัวเองไปอย่างไม่วันได้คืน

“ตกลง สามเดือน”

เสียงหวาน ‘ตกลง’ สะท้อนก้องอยู่ข้างใน ราวกับหัวใจเธอได้ตอบแทนสมองไปแล้ว

และเธอเพิ่งรู้ตัวว่า... เธอแพ้ตั้งแต่เกมแรกทั้งที่ยังไม่ได้ลงเล่น