บทที่ 1 แค่คนที่เดินเฉียดกันไปมา

บทที่ 1

แค่คนที่เดินเฉียดกันไปมา

........................................

 

@มหาวิทยาลัย

 

“พลอย”

 

“(-__-)”

 

“พริ้งพลอย!”

 

“ฮะ ๆ อะไร!?” ฉันตกใจจนแทบจะตกโต๊ะ เมื่อจู่ ๆ สาวสวยหน้าหวานอย่างแก้วก็ตะโกนใส่หูของฉัน เสียงดัง ฟังชัดจนแก้วหูแทบแตก 

 

“เป็นอะไรเอาแต่นั่งเหม่อ”

“พักผ่อนไม่พอหรือไง หรือว่าไปเจอผีที่ไหนมา”

 

“นั่นสิ วันนี้ดูหน้าตาซีดเซียวนะ”

“เมื่อวานวันหยุดไม่ใช่หรอ หรือ แอบไปทำงานเสริมมาอีกแล้ว” ตาออมสมทบทันที

“เปล่า ๆ ก็อ่านหนังสืออยู่ห้องนั่นแหละ เพียงแต่มีเรื่องต้องคิดจนนอนไม่หลับน่ะ” ฉันได้แต่อ้อมแอ้มเอ่ย เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับจริง ๆ ภาพที่ได้เห็นยังคงติดตาฉันอยู่เลย และ ทั้ง ๆ ที่คิดทบทวนทั้งคืน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ และ ไม่แน่ใจ จนคิดว่าตัวเองอาจอ่านหนังสือมากไปจนเบลอเผลอเห็นหน้าของใครคนนั้นเป็นหน้าของปู่รหัสอย่างพี่เวคิน เพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พี่เวคินจะทำเรื่องแบบนั้นในที่สาธารณะ หนำซ้ำยังทำกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักของตัวเองอีกต่างหาก โอ๊ย! สับสนโว้ยยย

 

ปึก!

 

“อ๊ะ” ฉันอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อถูกความเย็นของกระป๋องน้ำอัดลมแนบลงที่ข้างแก้ม ซึ่งนั่นก็เป็นฝีมือของตั้งเต ซึ่งเขาก็เป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่มของฉันนั่นเอง โดยกลุ่มของฉันจะประกอบไปด้วย ฉันพริ้งพลอย ยัยฟ้าใสที่ไม่คอยสนิทกัน แต่มาเกาะแกะเพราะจะใช้ประโยชน์จากฉัน แก้ว สาวสวยหน้าหวานแต่ปากจัด ตาออม สาวห้าวแต่นิสัยดี และ ตั้งเต ชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่งดีกรีเดือนมหาลัย

 

“เพรา ๆ งานพิเศษลงบ้างสิพลอย เดี๋ยวร่างกายจะรับไม่ไหวเอานะ” ตั้งเตเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ฉัน และ วางกระป๋องน้ำอัดลมลงบนมือ

 

“ใช่ ๆ ตั้งเตดุไอ้พลอยมันเลย” แก้วเอ่ย ก่อนจะตีหน้ายักษ์ใส่ฉัน ซึ่งแก้วก็มักจะเป็นแบบนี้ประจำเพราะมันเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะโหมงานพิเศษจนตายก่อนเรียนจบ

 

“ฉันก็ไม่ได้ทำงานหนักขนาดนั้นซะหน่อย”

“แล้วก็บอกแล้วไงว่าเมื่อคืนแค่นอนไม่หลับเฉย ๆ” ฉันยู่ปากใส่แก้วเล็กน้อย ก่อนจะเปิดกระป๋องน้ำอัดลมในมือดื่ม

 

“เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอ”

“มีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่สบาย” ตั้งเตเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอามือมาอังที่หน้าผากฉันเบา ๆ เพื่อวัดอุณหภูมิ ซึ่งตั้งเตก็เป็นแบบนี้เสมอ เป็นพ่อคนดีประจำกลุ่ม

 

“ร้อนปะ?” ฉันถามตั้งเตที่ยังคามืออยู่บนหน้าผากตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองไปด้วย เพราะก็รู้สึกว่าตัวเองตัวรุม ๆ เหมือนกัน นั่นก็เพราะเมื่อคืนฉันเครียดมากเกินไป เลยอาจทำให้จับไข้ขึ้นมาก็ได้

 

“แล้วฟ้าใสไม่มาด้วยหรอพลอย อ้าวนั่นไง.....พูดถึงก็มาพอดีเลย” ยังไม่ทันที่ตาออมเอ่ยจบประโยค แม่นางตัวดีที่ฉันบอกกับแฟนเธอว่าเธอไม่สบายก็มาปรากฏกายพร้อมกับแฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง

 

“ตัวอุ่น ๆ นะพลอย”

“วันนี้เตว่า พลอยลางานแล้วก็นอนพักที่ห้องเถอะ” ตั้งเตเอ่ยกับฉันด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนจะเอามือออกจากหน้าผากฉันไป

 

“อะ อือ” ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกกับตั้งเต และ ไม่กล้าหันไปมองทางพี่เวคินเลยสักนิด เพราะภาพเมื่อคืนยังคงติดตา เพราะไม่รู้ว่าใช่เขาจริง ๆ หรือ แค่ตาฝาด เพราะงั้นจึงไม่อยากคาดเดาไปก่อนเพราะกลัวจะมองปู่รหัสไม่เหมือเดิม

 

“พลอยไม่สบายหรอครับ” เสียงของพี่เวคินดังขึ้น ทั้ง ๆ ที่ฉันกะจะทำเป็นเมินมองไม่เห็นเขาแท้ ๆ แต่ทว่าเขากลับเอ่ยเรียกฉันเสียอย่างนั้น

 

“!?” ในขณะที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เวคินก็ต้องตกใจ ที่เมื่อได้มองสบตากับพี่เวคินที่ถึงจะยิ้มอยู่ แต่ทว่าฉันกลับรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วตัว แถมยังรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูกอีกต่างหาก หัวใจก็พลันเต้นแปลก ๆ ขึ้นมา ทำให้อดนึกถึงช่วงเมื่อตอนปีหนึ่งที่เข้ามาเรียนใหม่ ๆ ไม่ได้

 

ตอนนั้นฉัน กับ พี่เวคินยังเป็นแค่คนที่เดินเฉียดกันไปมาในคณะ ฉันรู้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ เพราะเขาทั้งเนื้อหอม และ เป็นคนดัง แต่ทว่าเขาคงไม่รู้จักฉัน จนในที่สุดพวกเราก็ได้มาเป็นปู่ และ หลานรหัสกัน แต่ก็ยังห่างเหินกันอยู่ดี เพราะฉันไม่ใช่คนเฟรนลี่ 

 

‘จะกลับหอพักหรอ ให้พี่ไปส่งไหม’

‘ไม่เป็นไรค่ะ ใกล้นิดเดียวเอง เดี๋ยวพลอยเดินไปก็ได้’

นี่คือครั้งแรกที่ฉันปฏิเสธปู่รหัสที่อาสาไปส่งที่หอด้วยความมีน้ำใจ    

 

‘พลอยทำไมเมื่อคืนไม่ไปงานเลี้ยงสายรหัสล่ะ’

‘ขอโทษด้วยค่ะ พอดีพลอยต้องทำงาน’

‘หัดสนใจคนอื่นบ้างก็ดีนะน้องพลอย จะเอาแต่ทำงานจนไม่ผูกมิตรกันเลยไม่ได้(^_^)’

นี่คือครั้งที่สองที่ฉันปฏิเสธไม่ยอมไปปาร์ตี้ฉลองสายรหัส หลังจากนั้นพอฉันปฏิเสธพี่เขาบ่อย ๆ ครั้ง พี่เวคิน ก็ไม่ได้ชวนฉันไปไหนอีกเลย ทั้งงานเลี้ยงสังสรรค์รวมสายรหัสก็ไม่เคยไป จนเกือบจะถูกเฉดหัวออกจากสายอยู่แล้วด้วยฝีมือของพี่รหัสตัวเอง แต่ทว่าฉันก็ไม่ได้สนใจ เพราะแค่ลำพังการใช้ชีวิตของตัวเองก็เหนื่อยพอแล้ว เพราะงั้นฉันก็ไม่มีเวลาจะไปทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก แต่พี่เวคินก็ช่างเป็นคนดี เขาก็ยังมีน้ำใจเอาขนมมาให้อยู่เรื่อย ๆ เราจึงพอรู้จักกันพอเป็นพิธี ซึ่ง ในบางครั้งที่ฉันลำบากเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วย แต่ทว่าฉันก็ปฏิเสธไป เพราะไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร ฉันจะต้องยืนด้วยขาของตัวเอง เพราะไม่อยากให้ใครมาทวงบุญคุณเอาในภายหลัง

พอขึ้นปีสองพี่เวคินก็เริ่มคบกับฟ้าใสเพื่อนในกลุ่มของฉัน  พวกเขาเป็นคู่รักคนดังที่ใคร ๆ ก็ให้ความสนใจ เพราะเหมาะสมกันทั้งหน้าตา และ ฐานะ ซึ่งฉันก็เห็นด้วย และ แอบอวยพรให้พวกเขาคบกันนาน ๆ ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดีจนกระทั่งฉันดันดวงซวยไปรู้ความลับของยัยฟ้าใสเข้า ต่อมายัยนั่นเลยใช้ฉันเป็นไม้กันหมาเวลาตัวเองจะไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่น นั่นเลยทำให้ฉัน และ พี่เวคินเริ่มสนิทกันขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งตอนแรกฉันก็รู้สึกผิด และ สงสารพี่เวคินเป็นอย่างมาก แต่พอได้เห็นเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ฉันก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะสงสารเขาจริง ๆ หรือเปล่า

 

“ไอ้พลอย ปู่รหัสแกเขาถามอยู่นะ” เหมือนฉันจะจมอยู่ในห้วงความคิดนานเกินไปจนแก้วต้องมาสะกิดฉันถึงเริ่มได้สติ

 

“เอ่อ พลอยไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

“ขอบคุณนะคะที่ถาม (^_^ ;)” ฉันได้แต่อ้อมแอ้มตอบ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากนึกถึงภาพเมื่อคืน

 

“ไม่ได้เป็นอะไรล่ะ เมื่อกี้เตจับหน้าผากพลอยก็ตัวรุม ๆ อยู่ เห็น ๆ”

“ฟ้าใส วันนี้ฝากเฝ้าพลอยด้วยนะ อย่าให้แอบไปทำงานเด็ดขาดเลย” ตั้งเตหันไปบอกกับฟ้าใสที่ยืนกอดแขนเวคินอยู่

 

“แหมเต สั่งเขาแบบนั้น เป็นแฟนเขาแล้วหรือไง” ฟ้าใสเอ่ยแซว ซึ่งนั่นทำเอาตั้งเตถึงกับหน้าแดงทันที

 

“ฟ้าเพ้อเจ้อน่า” ฉันเอ่ยกับฟ้าใสที่ปกติมักจะชงฉันกับตั้งเตให้ดูเหมือนมีซัมติงกันอยู่เสมอ ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ตั้งเตก็มีอาการหน้าแดงเถือกลามใบจนถึงไปหู

“เตก็ไม่สบายหรอ” ฉันเอ่ยถาม ก่อนทำท่าจะเอื้อมมือไปจับหน้าผากเพื่อน แต่จู่ ๆ เสียงของพี่เวคินก็ดังขึ้น

 

“พริ้งพลอย” โทนเสียงที่พี่เวคินใช้ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งจนชะงักมือไปทันที

“พี่ว่าจะชวนทุกคนไปเลี้ยงสักหน่อย แต่ก้าป่วยกันแบบนี้ก็อดสิครับ”

 

“ฮืออ ไม่เอานะคะพี่เวคิน ยัยพลอยป่วย แต่พวกเราไม่ได้ป่วยด้วยนะคะ” เป็นแก้วที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะทำเป็นชี้ไม้ชี้มือมาที่ฉันอย่างหยอกล้อ ซึ่งยัยนี่ก็เป็นอีกคนที่เอาแต่จะจับคู่ให้ฉันกับตั้งเต

“ถ้าสองคนนั้นป่วยก็ให้เขาดูแลกันไปสองคนดีไหมคะ”

“ว่าไงเต.....อยากจะอยู่ดูแลพลอยหรือเปล่า (￢‿ ￢メ)”

 

“(-//////-)”

 

“เลิกแกล้งเตได้แล้ว รีบไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวสาย”

“อาจารย์วิภายิ่งเคร่งเรื่องเข้าห้องเรียนอยู่” 

เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่พูดจาเลอะเทอะเกินไป ฉันก็รีบเบี่ยงประเด็นและพาตัวเองออกจากสถานการณ์ตอนนี้ทันที บอกตรง ๆ ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวพี่เวคินยังไงก็ไม่รู้ เพราะตั้งแต่เมื่อกี้เขาเอาแต่ลอบมองมาที่ฉันไม่หยุด ถึงแม้ฉันจะทำเป็นมองไม่เห็นก็เถอะ หรือว่าเขาจะเห็นว่าเมื่อคืนฉันแอบมองกันนะ! แต่ถ้าเขาเห็นก็แสดงว่าเขาเป็นคนนั้นจริง ๆ น่ะสิ โอ๊ย สลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้สักที