บทที่ 2 ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น

บทที่ 2

ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น

........................................

 

 

"เรื่องของคนอื่น มันเป็นเรื่องของคนอื่น" ฉันพยายามบอกตัวเองแบบนั้นเพื่อที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตของตัวเองต่อ ใครจะนอกใจใคร ใครจะฟีทเจอริ่งกับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ทำงาน เก็บเงิน เรียนจบเพื่อมีอนาคตที่ดี! แค่สิ่งเหล่านี้ก็พอแล้วที่ฉันควรใส่ใจ

ฟึบ!

เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็หยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมอย่างทะมัดทะแมง ในเจ็ดวันฉันจะมีวันหยุดอยู่หนึ่งวัน ส่วนหกวันที่เหลือก็คือวันเรียน และ ทำงานพิเศษ โดยในแต่ละวันฉันจะทำงานพิเศษวันละสองที่ ช่วงบ่าย-เย็น ทำหน้าที่เป็นบาริสต้าที่ร้านกาแฟใกล้มหาลัย ส่วนหัวค่ำ-ดึก จะเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ผับชื่อดัง ซึ่งฉันชอบที่ได้ทำงานในร้านกาแฟมาก ๆ กลิ่นกาแฟหอม ๆ ที่คั่วเอง ไอน้ำอุ่น ๆ บรรยากาศที่เงียบสงบ ถึงแม้จะได้เงินไม่มาก แต่มันช่างช่วยให้หัวใจรู้สึกชุ่มชื่นเสียเหลือเกิน ส่วนงานที่ผับ ถึงจะไม่ได้ชอบนัก เพราะมักจะเกือบถูกลวนลาม และ แทะโลมอยู่เป็นประจำ แต่ทว่าก็ได้เงินดีมากคุ้มกับที่อดหลับอดนอน ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงต้องทำงานหนักขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่ได้ทั้งทุนการศึกษาเต็มจำนวน และ มีที่พักฟรี ก็คงต้องบอกว่า เพราะความจนมันน่ากลัว ฉันไม่ใช่ทายาทจากตระกูลดังที่มีเงินถุงเงินถังจนไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องในอนาคตก็ได้ ฉันเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่พอจะมีโชคดีเรื่องสติปัญญา และ ความขยันอยู่นิดหน่อย เพราะงั้นอะไรที่ทำได้พอให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้นฉันก็อยากจะทำ แต่วงเล็บว่าต้องทำมันด้วยตัวเองนะ ฉันไม่ชอบวิงวอน หรือ ร้องขอความช่วยเหลือจากใครสักเท่าไหร่ เพราะไม่อยากถูกทวงบุญคุณเอาทีหลัง

ทว่า

ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามจะไม่เข้าไปอยู่ในวังวนแห่งปัญหาของคนอื่นแท้ ๆ แต่ทว่าก็ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าใจ

 

กริ๊ง!

"ร้านกาแฟพอใจยินดีต้อนรับค่ะ" เสียงกระดิ่งที่ติดไว้ที่ประตูดังขึ้น เป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน เมื่อได้ยินดังนั้นฉันก็รีบหันไปมอง และ กล่าวคำต้อนรับด้วยน้ำเสียงสดใสทันที แต่ทว่าภาพตรงหน้าก็ทำฉันแทบจะคุมสีหน้าไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าพี่เวคินกำลังเดินควงแขนเข้ามาในร้านกาแฟพร้อมกับหญิงสาวหุ่นดีคนหนึ่ง ซึ่งพอเห็นดังนั้นฉันก็รีบทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ กับพื้นทันทีด้วยความตกใจ

พรึ่บ!

"แล้วฉันจะตกใจทำไมเนี่ย!"

 

"อ้าว คนขายไปไหนแล้วล่ะ"

"ซื้อกาแฟหน่อยค่า" หญิงสาวสวยคนนั้นที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านเอ่ย เมื่อเห็นว่าพนักงานหายไปไหนไม่รู้

 

กริ๊ง! ๆ ๆ

หญิงสาวกดกริ่งที่เคาน์เตอร์ติดต่อกันหลายครั้ง แต่ทว่าฉันกลับไม่กล้าโผล่หน้าออกไปเลย จนกระทั่งพี่ธีเดินออกมาจากหลังร้านเพราะได้ยินเสียงกริ่ง

 

"มาแล้วครับ ๆ" 

"พลอยไม่อยู่งั้นหรอ" พี่ธีพึมพำ ก่อนจะมองมาเห็นฉันที่นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น พอเห็นแบบนั้นเขาก็ทำหน้าตาฉงนสงสัย ซึ่งฉันได้แต่ยกมือไหว้ขอโทษเขายิก ๆ พี่ธีจึงได้แต่ตามน้ำไป และ มาต้อนรับลูกค้าแทน

 

"ทำอะไรกันอยู่คะเนี่ย ให้ลูกค้ารอตั้งนาน" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทั้ง ๆ ที่เธอเข้ามาในร้านยังไม่ถึงห้านาทีเลยแท้ ๆ 

 

"ไม่เอาครับน้ำ เราก็ไม่ได้รอนานขนาดนั้นสักหน่อย" ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้น ซึ่งทั้งน้ำเสียง และ โทนเสียงของเขาฉันจดจำมันได้ดี ว่าเขาก็คือพี่เวคินตัวจริงเสียงจริง แถมผู้หญิงคนนั้นก็คือหญิงสาวข้างซอกกำแพงอีกต่างหาก เป็นเรื่องจริงสินะเนี่ย ฉันไม่ได้ตาฝาดไปจริง ๆ ด้วย อ๊าก!! ทำไมฉันต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ด้วยนะเนี่ย

 

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ"

"วันนี้ลูกค้าทั้งสองจะรับเมนูอะไรดีครับ(^_^)" พี่ธีรับลูกค้าอย่างมืออาชีพ สุดยอดไปเลยค่ะพี่ธี! ฉันถึงกับต้องยกนิ้วโป้งให้พี่ธีถึงสองนิ้ว ซึ่งพี่ธีที่ก้มหน้ามามองก็ถึงกับส่ายหน้าไปมายิ้ม ๆ

 

 

ห้านาทีต่อมา

"ทานให้อร่อยนะครับ ขอบคุณที่ใช้บริการ(^_^)"

 

"ไปแล้วหรอพี่ธี" ฉันกระซิบกระซาบถามพี่ธีเบา ๆ และเมื่อพี่ธีพยักหน้าฉันก็รีบคลานออกมาจากใต้เคาน์เตอร์ทันที

 

"ยังไงเรา นั่นโจทย์หรอ" พี่ธีเอ่ยถามด้วยความสงสัย ซึ่งฉันก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันที

 

"ไม่ใช่โจทย์พลอยหรอกค่ะ แต่เป็นโจทย์ของคนรู้จัก" 

 

"ก็นึกอยู่ ว่าคนอย่างพลอยจะไปมีศัตรูที่ไหนได้" พี่ธีส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เพราะงั้นฉันจึงอดไม่ได้ที่จะถามเขาว่าความหมายที่ว่าคืออะไร

 

"หมายถึงยังไงคะ?"

 

"ก็ดูพลอยไม่ค่อยสนใจใครไง เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานงก ๆ"

 

"แล้วมันไม่ดีหรอคะ?"

 

"มันก็มีทั้งดี และ ไม่ดีคละกันไปนั่นแหละ"

"ตั้งใจทำงานมันก็ดี แต่บางทีพลอยต้องหัดสนใจคนอื่นบ้าง เดี่ยวจะตามเล่ห์เหลี่ยมของคนอื่นเขาไม่ทันเอา"

 

"เหมือนที่ไม่รู้ว่าพี่ธีชอบพลอยน่ะหรอ?" ฉันแกล้งกระเซ้าพี่ธีอย่างหยอกล้อ ฉันทำงานกับพี่เขามา ปีนี้ก็จะเข้าปีที่สองแล้ว ซึ่งพี่ธีแอบชอบฉันมาตลอดหนึ่งปี แต่ฉับกลับไม่รู้เลย จนกระทั่งที่เขามาสารภาพรัก ซึ่งฉันก็หักอกเขาไปเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าเราก็ยังคงเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกัน แถมตอนนี้พี่ธีก็มีแฟนแล้วด้วย

 

"ล้อพี่หรอฮะ มานี่เลยมา" 

"โชคดีที่เป็นพี่นะ ถ้าพลอยไปเจอคนที่เจ้าห์กว่านี้ เจ้าแผนการ แถมยังโรคจิตพลอยจะนึกเสียใจ" พี่ธีเอ่ย ก่อนจะจับฉันล็อกคอ และ ใช้มือเขกหัวฉันเบา ๆ และ เพราะว่าพวกเราไม่ทันมอง จึงไม่ทันเห็นเลยว่ามีใครบางคนหยุดยืนอยู่หน้าร้านมาสักพักแล้ว และ เข้ากำลังจะเปิดประตูเข้ามาในร้าน

 

กริ๊ง!

 

"ฮ่า ๆ ๆ พี่ธีปล่อยพลอยนะ" เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นทำให้หางตาฉันเหลือบมองไปที่ประตูทันที ก่อนจะพบว่าเป็นพี่เวคินนั่นเอง! นี่เขายังไม่ไปอีกหรอเนี่ย!?

 

"อ้าวคุณลูกค้า เครื่องดื่มมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ" พี่ธีดูลนลานเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเครื่องดื่มที่ทำไปเมื่อสักครู่มีปัญหา

 

"พอดีขมไปหน่อยครับ เลยว่าจะมาขอไซรัปเพิ่ม (^_^)" พี่เวคินเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นแก้วกาแฟไปให้พี่ธี และ เลื่อนสายตามาทางฉันพร้อมกับเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

"พลอยทำงานอยู่ที่นี่งั้นหรอ"

 

"เอ่อ.....ใช่ค่ะ พลอยทำที่นี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว" อีกแล้ว รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ จากพี่เวคินอีกแล้ว 

 

"งั้นหรอ เอาไว้พี่จะมาอุดหนุนบ่อย ๆ นะ"

"กาแฟอร่อยดีนะครับ(^_^)" พี่เวคินเอ่ยกับฉัน ก่อนจะหันไปพูดชมพี่ธี

 

"ขอบคุณนะครับ ท่านให้อร่อยครับ" พี่ธียิ้มแก้มแทบปริเมื่อได้รับคำชม ก่อนที่เขาจะส่งแก้วกาแฟที่เติมไซรัปแล้วคืนให้พี่เวคิน

 

"พี่ไปก่อนนะ"

 

"สวัสดีค่ะพี่คิน" ฉันยกมือไหว้พี่คินเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเดินออกจากร้านไป ทว่าจู่ ๆ ฉันก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ มันเป็นคำพูดของเขา ถึงแม้จะนานแล้ว แต่ฉันก็พอจะจำได้ลาง ๆ

 

'พี่ไม่ค่อยชอบกินกาแฟเท่าไหร่'

'แต่จะกินตอนที่อารมณ์ไม่ดี เพราะรสขมของมันพอที่จะช่วยเรียกสติพี่ได้บ้าง'

 

 

 

อีกด้าน

 

"เข้าไปในร้านกาแฟทำไมอีกหรอคะเวคิน" 

 

"ไปเติมไซรัปมาครับ"

"เพราะกาแฟรสชาติไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ" สิ้นเสียงทุ้ม เวคินก็ทิ้งแก้วกาแฟที่ยังไม่ทันได้แตะสักคำลงถังขยะทันทีด้วยใบหน้าเย็นชา

 

ตุ้บ!