เจ้าพ่อบ่อพลอย2

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในแผนกเจียระไนพลอยด้วยความมั่นใจ หยิบไมโครโฟนที่ใช้ประกาศเสียงตามสายขึ้นมา แล้วพูดดังๆ ใส่ไมโครโฟนจนพนักงานทุกคนหยุดชะงัก

"ขอรบกวนเวลาทำงานสักครู่นะครับ" เมื่อได้ยินเสียงประกาศ พนักงานทุกคนปิดเครื่องสำหรับเจียระไนพลอยแทบจะพร้อมกัน "ผมได้รับแจ้งมาว่าแผนกนี้กำลังมีปัญหาใช่หรือเปล่าครับ" เขามองสบตาพนักงานทุกคนอย่างทั่วถึงแต่ทุกคนก็นั่งเงียบกันหมด ไม่มีใครพูดอะไรออกมา "ผมอยากรู้สาเหตุว่าทำไมช่างเจียระไนหลายคนต้องการลาออกจากที่นี่ มีปัญหาอะไรเราสามารถตกลงกันได้ ไม่พอใจกฏระเบียบข้อบังคับข้อไหน หรือมีส่วนใดที่คิดว่าทุกคนกำลังถูกเอารัดเอาเปรียบจากบริษัททุกคนสามารถพูดออกมาเพื่อบอกให้ผมรับรู้ ผมจะได้เอากลับไปพิจารณาแล้วแก้ไขให้มันดีขึ้น เพื่อประโยชน์ของทุกคน"

ช่างฝีมือทุกคนหันมองหน้ากัน ปริญญาจึงพูดขึ้นมาสำทับ

"ท่านประธานอุตส่าห์ลงมาเคลียร์ปัญหาด้วยตัวท่านเองเลยนะ ทุกคนมีปัญหาอะไรก็บอกท่าน ท่านจะได้ช่วยเหลือทุกคนได้"

จบคำ..ช่างฝีมือดีคนหนึ่งยืนขึ้นด้วยความมั่นใจสบตากับท่านประธาน แล้วพูดออกมาดังๆ

"ผมไม่พอใจเรื่องค่าแรงครับ ที่อื่นให้เยอะกว่านี้ สวัสดิการเยอะกว่านี้ มีอาหารให้กินฟรีตลอดสามมื้อ แถมยังมีกองทุนส่งลูกให้เรียนจนจบอีกต่างหาก"

เรวัชถึงกับถอนหายใจออกมาหนักๆ นี่ใครมันมาเป่าหูพนักงานของเขาแบบนี้ สวัสดิการดีๆ แบบนี้มันมีที่ไหน บริษัทของเขาเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่สวัสดิการดีที่สุดแล้ว

"ผมอยากทราบว่าเงินเดือนที่บริษัทอื่นจ้างคือเท่าไหร่ คุณบอกผมได้ไหมครับ"

"ผมไม่ทราบครับ มีคนบอกผมมาอีกที ว่าที่นี่ให้เงินเดือนน้อยไม่คุ้มค่าแรง ที่อื่นให้เงินเดือนเยอะกว่า"

"สรุปว่าคุณก็ไม่ทราบว่าเขาจ่ายเงินเดือนเท่าไหร่"

"ใช่ครับ"

"ถ้าอย่างนั้น ผมถือโอกาสชี้แจงตรงนี้เลยแล้วกัน ว่าทุกบริษัทจ่ายตามค่าแรงขั้นต่ำตามที่กฏหมายกำหนดทั้งนั้นแหละครับ แต่ใครจะได้มากได้น้อยขึ้นอยู่กับดุลพินิจของบริษัท เช่น ช่างฝีมือที่มีความชำนาญการ มีประสบการณ์ในการทำงานตั้งแต่สิบปีขึ้นไป หรือสามารถผลิตชิ้นงานออกมาสวยลวดลายปราณีตแปลกตาซึ่งช่างคนอื่นๆ ไม่สามารถทำได้ แบบนี้บริษัทก็จะเพิ่มค่าแรงให้โดยอัตโนมัติ

ส่วนสวัสดิการ ผมมั่นใจว่าไม่มีที่ไหนให้มากกว่าที่นี่อีกแล้วครับ ที่นี่มีโอทีให้พวกคุณทำทุกวัน มีอาหารแจกฟรีมื้อค่ำสำหรับทุกคนที่อยู่ทำโอที กินฟรีได้ไม่อั้นทุกคนสามารถเติมอาหารกี่ครั้งก็ได้ไม่จำกัด ทางบริษัทแจกโบนัสให้ทุกคนทุกปีไม่เคยขาด มีกองทุนเพื่อการศึกษา เผื่อใครยังไม่ทราบ ทางบริษัทแจกทุนสำหรับนักเรียนที่เรียนดีปีละสามพันทุน ทุนละสามพันบาท ให้กับลูกๆ ของพนักงานที่นี่ สวัสดิการดีๆ แบบนี้ทุกคนยังว่าไม่ดีอีกเหรอครับ มีข้อไหนที่บริษัทควรปรับปรุงเสนอมาได้เลยครับ"

ทุกคนทำหน้าอิหลักอิเหลื่อเลยคราวนี้ สวัสดิการดีๆ แบบนี้จะหาได้จากที่ไหน

"หรือทางบริษัทเคยจ่ายเงินเดือนให้ทุกคนไม่ตรงตามเวลาหรือเปล่าครับ สามารถแจ้งได้นะ" เรวัชย้ำ

"ไม่เคยครับ พวกเราได้เงินเดือนตรงเวลาทุกครั้ง ผมขอโทษครับคุณเรวัชที่หูเบาเชื่อคนง่าย ต่อไปผมจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้วครับ" พนักงานคนเดิมประกาศต่อหน้าท่านประธานบริษัท

"ยังมีใครต้องการลาออกอีกไหมครับ พรุ่งนี้สามารถทำเรื่องที่ฝ่ายบุคคลได้เลย ถ้าคิดว่าที่นี่ไม่ดีผมก็ไม่รั้งคุณไว้"

"ไม่ครับ..พวกผมไม่ลาออกแล้วครับท่านประธาน" เสียงเซ็งแซ่ดังออกมาจากปากของพนักงานแผนกช่างฝีมือทุกคน จนเรวัชต้องส่งเสียงห้าม

"เอาละ..ผมขอให้พวกคุณทุกคนตั้งใจทำงาน ผลิตชิ้นงานออกมาอย่างมีประสิทธิภาพ ปลายปีนี้จะเพิ่มโบนัสให้ทุกคนแน่นอน และเพิ่มวันหยุดพักผ่อนให้ทุกคนอีกสองวันจ่ายค่าแรงตามปกติ พรุ่งนี้จะมีหนังสือฉบับนี้ติดตรงป้ายประกาศของบริษัทให้พนักงานทุกคนรับรู้ทั่วกัน"

สิ้นคำของเรวัชทุกคนก็ปรบมือแสดงความดีใจ ต่างก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะถูกใจในสวัสดิการที่ตนจะได้รับ

"ผมหวังว่าทุกคนคงพอใจนะครับ"

"พอใจมากครับ" พนักงานแผนกช่างฝีมือทุกคนตอบรับพร้อมกัน

"ถ้าอย่างนั้น เชิญทำงานต่อได้เลยครับผมไม่มีอะไรแล้ว"

"ขอบคุณมากนะครับคุณเรวัช"

"ยินดีครับ" เขายิ้มให้กับพนักงานทุกคนในแผนกนั้นแล้วจึงเดินออกไป "คุณพอรู้ไหมว่าคนที่เข้ามาเป่าหูพนักงานของเราเป็นใครคุณปริญญา"

"ผมไม่ทราบครับ แต่ผมจะสืบเรื่องนี้เองครับ"

"แอบทำเงียบๆ นะ ทุกอย่างต้องเป็นความลับ"

"ครับ"

"เอาละแยกย้าย ผมกับลูกตาลจะขึ้นไปร่างเอกสารสักหน่อยพรุ่งนี้จะได้จัดการติดประกาศให้พนักงานทุกคนได้รับรู้ทั่วกัน"

"ครับคุณเรวัช..ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทำงานต่อเลยนะครับ"

"เชิญครับคุณปริญญา" เมื่อผู้จัดการหนุ่มใหญ่เดินจากไป เขาก็หันมาชวนผู้ช่วยเลขาสาวไปทำงานต่อ "ไปกันเถอะครับลูกตาล วันนี้อาจจะต้องเลิกดึกหน่อยนะ คุณไหวหรือเปล่า"

"ไหวค่ะท่านประธาน"

"ต่อไปอนุญาตให้เรียกคุณเรย์นะ เวลาที่อยู่กันสองต่อสองอะ"

"ค่ะ"

หญิงสาวยิ้มรับเดินตามเจ้านายหนุ่มขึ้นไปบนห้องทำงาน หล่อนไม่เคยเห็นมุมนี้ของเรวัช ยอมรับว่าอดตะลึงในตัวเขาไปไม่ได้เหมือนกัน เวลาที่อยู่ต่อหน้าลูกน้องเขาพูดจาฉะฉาน คุมคนงานได้อยู่หมัด สมแล้วที่เขาเป็นถึงระดับผู้บริหาร มีหุ้นในตลาดหลักทรัพย์เป็นหมื่นล้าน เพราะเวลาทำงานเขาจริงจัง มันมีเสน่ห์มาก จนหล่อนเผลอหลงใหลในตัวเขาไปชั่วขณะ ดีนะที่ห้ามหัวใจเอาไว้ได้ทัน...