All Chapters of คาสโนว่าบังคับรัก: Chapter 1 - Chapter 10

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณ บริษัทส่งออกอัญมณีที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดตราด ซึ่งผู้เป็นเจ้าของคือเรวัช ซีอีโอหนุ่มหล่อผู้มากด้วยประสบการณ์ เพราะเขาคร่ำหวอดอยู่ในวงการอัญมณีมาหลายปี จนเป็นผู้นำด้านธุรกิจที่เกี่ยวกับอัญมณีและเครื่องประดับ ชายหนุ่มมายืนล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเลขานุการ"คุณเมย์..ผู้ช่วยเลขามาทำงานหรือยัง"เขาหมายถึงลูกตาลที่เขาเพิ่งเซ็นเอกสารเพื่ออนุมัติให้เธอเข้ามาเป็นพนักงานในบริษัทไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตั้งแต่เธอเดินให้หลังออกไปจากห้องทำงานของเขาหลังสัมภาษณ์เสร็จ"น้องลูกตาลมาแล้วค่ะ กำลังไปชงกาแฟมาให้คุณเรย์ค่ะ""งั้นให้เขาเอาเข้าไปให้ผมเลยนะ""ค่ะ"ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปพลางระหว่างรอลูกตาลมาเสิร์ฟกาแฟ หญิงสาวเดินถือถาดที่มีถ้วยกาแฟร้อนอยู่ในนั้น พร้อมด้วยมาการองของโปรดของเรวัชอีกสามสี่ชิ้นชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อได้กลิ่นกาแฟหอมๆ ลอยเข้าโสตประสาทกระตุ้นสมองได้เป็นอย่างดี แต่กลิ่นกายสาวที่กำลังโชยมานี่สิกำลังกระตุ้นอะดรีนาลีนของเขาเข้าอย่างจัง จนคนตัวโตต้องกดข่มอารมณ์กำหนัดของเขาเอาไว้ หญิงสาววางถ้วยกาแฟเอาไว้ด้านขวามือของเรวัชและจานขน

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นมาขัดจังหวะ ที่ประธานหนุ่มหล่ออย่างเรวัชจะจัดการรวบหัวรวบหางผู้ช่วยเลขานุการสาวเขาปล่อยร่างเล็กบางที่สั่นเทาให้เป็นอิสระ เดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย พยายามเก็บข่มอารมณ์กรุ่นโกรธเอาไว้“น้ำหวานโทรมาทำไมครับ” เสียงเข้มขรึมราวกาแฟไม่ใส่น้ำตาลถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของท่านประธานบริษัทอัญมณี“ทำไมพี่เรย์ถามหวานอย่างนั้นล่ะคะ หวานคิดถึงพี่เรย์ก็เลยโทรมาหา เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันไหมคะ”“คงไม่ได้ครับพี่มีธุระ ถ้าหวานไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะพี่ต้องทำงาน”“ก็ได้ค่ะ”เสียงกระเง้ากระงอดของน้ำหวานถูกส่งมาทางกระบอกเสียงปลายสาย เรวัชกดวางโทรศัพท์ทันที เขาไม่มีอะไรจะคุยกับอดีตคู่หมั้น ที่ยังตามตอแยเขาไม่เลิก“เดี๋ยวสิครับลูกตาล” เขารั้งเธอไว้ไม่ทัน ยัยตัวเล็กน่ารักก็วิ่งหายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว “วิ่งเร็วเชียวนะ” เรวัชอมยิ้มมุมปาก เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดพ้นเงื้อมมือพญามัจจุราชอย่างเขานานหรอก เขาจะทำให้เธอตกเป็นของเขาอีกไม่นานเกินรอเช้าวันต่อมา….ลูกตาลขับรถอีโก้คาร์มาทำงานตั้งแต่เช้าด้วยความหวาดหวั่น เมื่อวานเธอเกือบจะเสียพรหมจรรย์ให้ท่านประธานบริษัทในห้องทำงาน โชคดีที

"คุณเมย์..ลูกตาลมาทำงานหรือยัง”“วันนี้ลูกตาลขอลางานหนึ่งวันค่ะท่านประธาน”“ลางาน..ไปไหนครับ” เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามพร้อมส่งสายตาคาดคั้นมายังเลขา“แม่ของลูกตาลเข้าโรงพยาบาลค่ะ”“เหรอครับ..เป็นอะไรมากหรือเปล่า”“เมย์ไม่ทราบค่ะ ไม่ได้ถาม”“เอาเบอร์โทรศัพท์กับไอดีไลน์ของลูกตาลมาให้ผมด่วนครับ”“ได้ค่ะคุณเรวัช”เมวิการีบจดเบอร์โทรศัพท์และไอดีไลน์ของลูกตาลส่งให้เรวัช เขาหยิบกระดาษแผ่นนั้นแล้วเดินเข้ามาในห้องทำงาน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมากดโทรทันที“สวัสดีค่ะ” ทันที่เธอกดรับสายระเบิดลูกใหญ่ก็กระจายเต็มรูหู“กล้าดียังไงไปไหนมาไหนถึงไม่บอกผม” คนฟังถึงกับงงในคำพูดประโยคนั้น “รับผมเป็นเพื่อนในไลน์เดี๋ยวนี้นะ ส่งรูปมาให้ผมดูด้วยว่าคุณอยู่โรงพยาบาลจริงหรือเปล่า”สิ้นคำลูกตาลถึงกับถอนใจยาว เธอนึกว่าเป็นมิจฉาชีพโทรมาเสียอีก “นี่เบอร์คุณเรย์เหรอคะ”“ครับ..รีบรับเพื่อนในไลน์เลยนะ ถ้าไม่อยากให้ผมบุกไปหาคุณที่โรงพยาบาล”“ได้ค่ะท่านประธาน” เธอรีบทำตามคำสั่ง คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด “เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน”“ส่งรูปคุณกับแม่มาให้ผมดู ผมจะได้รู้ว่าคุณโกหกหรือเปล่า”“ตาลไม่ได้โกหกจริงๆ นะคะ ตาลอยู่กั

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในแผนกเจียระไนพลอยด้วยความมั่นใจ หยิบไมโครโฟนที่ใช้ประกาศเสียงตามสายขึ้นมา แล้วพูดดังๆ ใส่ไมโครโฟนจนพนักงานทุกคนหยุดชะงัก"ขอรบกวนเวลาทำงานสักครู่นะครับ" เมื่อได้ยินเสียงประกาศ พนักงานทุกคนปิดเครื่องสำหรับเจียระไนพลอยแทบจะพร้อมกัน "ผมได้รับแจ้งมาว่าแผนกนี้กำลังมีปัญหาใช่หรือเปล่าครับ" เขามองสบตาพนักงานทุกคนอย่างทั่วถึงแต่ทุกคนก็นั่งเงียบกันหมด ไม่มีใครพูดอะไรออกมา "ผมอยากรู้สาเหตุว่าทำไมช่างเจียระไนหลายคนต้องการลาออกจากที่นี่ มีปัญหาอะไรเราสามารถตกลงกันได้ ไม่พอใจกฏระเบียบข้อบังคับข้อไหน หรือมีส่วนใดที่คิดว่าทุกคนกำลังถูกเอารัดเอาเปรียบจากบริษัททุกคนสามารถพูดออกมาเพื่อบอกให้ผมรับรู้ ผมจะได้เอากลับไปพิจารณาแล้วแก้ไขให้มันดีขึ้น เพื่อประโยชน์ของทุกคน"ช่างฝีมือทุกคนหันมองหน้ากัน ปริญญาจึงพูดขึ้นมาสำทับ"ท่านประธานอุตส่าห์ลงมาเคลียร์ปัญหาด้วยตัวท่านเองเลยนะ ทุกคนมีปัญหาอะไรก็บอกท่าน ท่านจะได้ช่วยเหลือทุกคนได้"จบคำ..ช่างฝีมือดีคนหนึ่งยืนขึ้นด้วยความมั่นใจสบตากับท่านประธาน แล้วพูดออกมาดังๆ"ผมไม่พอใจเรื่องค่าแรงครับ ที่อื่นใ

หลังจากที่เรวัชจัดการกับเรื่องยุ่งๆ ที่เกิดขึ้นที่โรงงานเรียบร้อยแล้ว เขาก็พาผู้ช่วยเลขากลับมาบ้านอย่างปลอดภัย ชายหนุ่มขับรถยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทางร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวเท่านั้น เพราะเสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ที่ดังอยู่หลายครั้งจนเขานึกรำคาญ ต้องรีบเดินออกมาจากห้องน้ำ"มีอะไรเหรอครับน้ำหวาน" เป็นน้ำหวานอดีตคู่หมั้นที่โทรหาเขา ชายหนุ่มแอบหงุดหงิดเบาๆ"พรุ่งนี้ตอนเที่ยงคุณพ่ออยากทานข้าวกับพี่เรย์น่ะค่ะ พอดีท่านได้ข่าวว่าเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้นที่โรงงาน""ข่าวเร็วจังเลยนะครับ""พี่เรย์พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ หาว่าคุณพ่อของหวานแอบตามสืบส่องเรื่องของพี่เรย์หรือไง""พี่ทราบว่าคุณพ่อของหวานท่านหูตากว้างไกล ท่านคงไม่ทำอะไรอย่างที่พี่คิดหรอกครับ จริงหรือเปล่า""หวานโทรมาไม่ได้จะชวนพี่เรย์ทะเลาะนะคะ พรุ่งนี้พี่เรย์ช่วยสละเวลามาพบท่านหน่อยละกัน""โอเคครับหวาน..แค่นี้นะครับพี่จะได้อาบน้ำ""ค่ะ"หล่อนกระแทกเสียงใส่อดีตคู่หมั้นทางโทรศัพท์ เรวัชกดวางสายทันทีรุ่งเช้าข