บทที่ 2 การหมั้นที่ไม่ได้เลือกเอง

หิมะยังคงโปรยปรายในวังหลวง แม้จะผ่านไปสามวันแล้วนับจากวันที่ไป๋ซูเหยียนก้าวเท้าเข้าสู่พระราชวังหลวง แต่ตำหนักเฟิ่งเยว่ก็ยังคงเงียบเช่นเดิม ไม่มีพระบัญชาใดจากฮ่องเต้ ไม่มีข่าวคราวจากท่านอ๋องสี่ และไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าของคนแปลกหน้าเดินผ่านบริเวณตำหนัก

นางกำนัลทั้งห้าในตำหนักเฟิ่งเยว่เริ่มกระซิบกระซาบกันเอง บางคนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า “ว่าที่พระชายา” อาจไม่มีความสำคัญเท่าที่พวกนางคิด หรืออาจเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในกระดานหมากที่ไม่มีสิทธิ์เลือกเองได้ด้วยซ้ำ

ไป๋ซูเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หอมประดับลายเมฆหมอก ดวงตาคมจ้องมองกลีบเหมยที่ปลิวผ่านหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย นางรอคอยคำอธิบายในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีใครอธิบายสิ่งใดให้ฟัง

“คุณหนู” เสียงของจิ่นฮวา นางกำนัลที่เป็นสาวใช้คนสนิทของไป๋ซูเหยียนดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

“วันนี้จะไม่กินอาหารเช้าหรือเจ้าคะ”

“ข้ายังไม่หิว” ซูเหยียนตอบเสียงเรียบ ๆ ดวงตายังคงเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

“หากท่านอ๋องสี่เสด็จมาเห็นว่าคุณหนูมิได้ดูแลสุขภาพ อาจจะ...”

“เขาไม่เคยมาที่นี่” ไป๋ซูเหยียนกล่าวขัดเสียงเรียบ ในใจขุ่นมัว

“สามวันแล้ว...แม้แต่เงาของเขา ข้าก็ยังไม่เห็น”

จิ่นฮวาก้มหน้าลง ไม่กล้าตอบโต้สิ่งใดอีก

“จิ่นฮวา” ซูเหยียนเอ่ยเรียกสาวใช้คนสนิทเบา ๆ

“เจ้าคะ?”

“เจ้าคิดหรือไม่ ว่าการแต่งหมั้นครั้งนี้ มันคือการเลือกของข้าเองหรือเป็นการเลือกของใคร?”

นางกำนัลสาวเงียบงัน ก่อนกล่าวอย่างอ้อมค้อม

“การหมั้นหมายในราชวงศ์ มักมิใช่สิ่งที่หญิงใดมีสิทธิ์เลือกเจ้าค่ะ”

“นั่นสินะ...” ซูเหยียนแค่นยิ้มบาง

ก่อนค่ำของวันนั้นเอง ขันทีหลวงผู้หนึ่งก็มาถึง

“เชิญคุณหนูไป๋เข้าเฝ้าไทเฮาที่ตำหนักฉืออิง” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงขึงขัง

จากนั้นก็กล่าวขึ้นต่ออีก “ท่านอ๋องสี่ก็จะเข้าร่วมด้วย”

ซูเหยียนนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนลุกขึ้นด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“ในที่สุด... ในที่สุดข้าก็จะได้พบเขาเสียที”

ตำหนักฉืออิง

ภายในตำหนักของไทเฮามีเพียงกลิ่นกำยานและกลิ่นหอมยาสมุนไพรบาง ๆ ลอยคลุ้ง สตรีสูงวัยในอาภรณ์สีทองปักลายหงส์นั่งอยู่บนบัลลังก์เตี้ย ท่าทางเคร่งขรึมแต่สง่างาม ดวงตาคมนั้นกวาดมองนางราวกับกำลังประเมินในท่าที

ไป๋ซูเหยียนก้าวเข้าไปคำนับอย่างงดงาม

“หม่อมฉันไป๋ซูเหยียน ขอถวายบังคมไทเฮาเพคะ”

“อืม...” ไทเฮาเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้ารู้จักตระกูลไป๋มานาน บิดาเจ้าคือหนึ่งในผู้ที่ข้าชื่นชมในความจงรักภักดี ครั้งนี้จึงให้เกียรติแก่เจ้าได้เข้ามาอยู่ในวัง”

ซูเหยียนเพียงกล่าวว่า “ขอบพระทัยเพคะไทเฮา”

ไทเฮามองตรงไปยังด้านข้าง แล้วเอ่ยว่า “หลี่เหยียน เข้ามาเถิด”

ชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวเข้ามาภายในห้อง เขาสวมฉลองพระองค์เรียบหรู อาภรณ์สีดำลวดลายมังกรฟ้า ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเยือกเย็นยิ่งกว่าหิมะขาวในฤดูเหมันต์ นัยน์ตาคมกริบดุจเหยี่ยว หากแต่ไม่แสดงอารมณ์ใด ดวงหน้างดงามประหนึ่งถูกแกะสลักขึ้นจากหยก

ไป๋ซูเหยียนยืนขึ้นช้า ๆ และสบตาเขา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันอย่างเป็นทางการ

“ถวายบังคมท่านอ๋องสี่เพคะ” เสียงของนางสงบนิ่งราวกับไม่ได้แปลกใจใด ๆ

หลี่เหยียนไม่ตอบ ไม่พยักหน้า ไม่แม้แต่จะรับการเคารพจากนางเลยด้วยซ้ำ ดวงตาของเขาเพียงปรายมามองชั่ววูบหนึ่ง ก่อนจะเบือนกลับไปยังไทเฮา ความเงียบในห้องเย็นเยียบยิ่งกว่าหิมะข้างนอก ไทเฮาหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าพระนางรับรู้ทุกสิ่ง

“เจ้าสองคนจะหมั้นหมายกันในเดือนหน้า ข้าไม่ต้องการพิธีใหญ่โตอะไร แค่ประกาศให้ทั้งวังรู้ก็พอ”

หลี่เหยียนยังไม่ตอบอะไรแม้แต่น้อย เขายังคงนิ่งเงียบ ไทเฮาจึงหันกลับมาทางซูเหยียน

“เจ้าคงได้เห็นแล้ว หลี่เหยียนมิใช่คนช่างพูด ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ถือสา”

“หม่อมฉันมิได้คาดหวังคำพูดใดจากท่านอ๋องสี่หรอกเพคะ” ไป๋ซูเหยียนตอบกลับอย่างแนบเนียน

 “เพียงหวังว่าการแต่งหมั้นนี้จะไม่ทำให้ท่านอ๋องสี่ทรงอึดอัดพระทัย”

หลี่เหยียนปรายตามามองนางอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นยังคงเยือกเย็น แต่เหมือนมีบางสิ่งแฝงอยู่ลึกในแววตาคู่นั้น

หลังจากเข้าเฝ้าไทเฮาเสร็จสิ้น ขบวนเสลี่ยงของไป๋ซูเหยียนก็ถูกส่งกลับตำหนักเฟิ่งเยว่ท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปรายไม่หยุด ดอกเหมยบานสะพรั่งเต็มสวนข้างทางที่เสลี่ยงผ่าน กลีบสีชมพูอ่อนลอยลู่ตามแรงลมราวกับกล่าวทักทายคนที่หวนคืน ในขณะที่นางนั่งนิ่งภายในเสลี่ยง สายตากลับทอดมองผ่านม่านผ้าไหมออกไปยังภายนอก

"เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรกับข้าสักคำ หรือเขาต่อต้านการหมั้นหมายครั้งนี้?"

ถึงแม้ในห้องของตำหนักฉืออิงจะเต็มไปด้วยความเงียบ แต่ทุกถ้อยคำที่ท่านอ๋องสี่ ไม่ได้ เอ่ยกลับหนักแน่นยิ่งกว่าคำใดในใต้หล้า ไป๋ซูเหยียนหลุบตาลง ลมหายใจแผ่วเบาทอดถอนออกมาเฮือกหนึ่ง นางไม่ใช่สตรีที่หวังในความรักจากชายสูงศักดิ์ แต่ก็ไม่ใช่หุ่นเชิดไร้หัวใจที่จะไม่รับรู้อะไรเลย และยิ่งในวันที่ชีวิตของนาง ถูกโยนเข้าสู่แผนการทางการเมืองโดยปราศจากคำถาม

นางก็ยิ่งอยากรู้...

“แท้จริงแล้ว เขาเป็นเพียงชายผู้เย็นชา หรือเป็นแค่ผู้ถูกบีบบังคับเช่นเดียวกับข้ากันนะ?”

ค่ำวันเดียวกันนั้น ตำหนักเฟิ่งเยว่กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง จิ่นฮวานำน้ำชามาให้ไป๋ซูเหยียน ขณะที่นางนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง ด้านนอกนั้นคือภาพของดอกเหมยกลางหิมะที่กำลังบานสะพรั่งเต็มต้น

“คุณหนู...” จิ่นฮวาเอ่ยอย่างลังเล

“ว่าอย่างไร”

“ท่านอ๋องสี่ไม่เสด็จมาตำหนักเลยเจ้าค่ะ แม้จะเป็นคืนหลังเข้าเฝ้าไทเฮาแล้ว”

ซูเหยียนหยุดมือที่กำลังเขียนพู่กัน หันหน้าช้า ๆ มองไปยังสาวใช้คนสนิท

“ข้ารู้”

“คุณหนูท่านจะ..จะทำอย่างไรเจ้าคะ”

“ข้าจะรอ”

“รอหรือเจ้าคะ?”

“ใช่” เสียงของนางหนักแน่น “ข้าจะรอเขาเอ่ยปากปฏิเสธด้วยตนเอง ไม่ใช่ด้วยความเงียบ”

จิ่นฮวานิ่งงัน รู้สึกว่าไป๋ซูเหยียนในยามนี้ไม่ใช่เพียงคุณหนูจากตระกูลแม่ทัพอีกต่อไป คุณหนูที่นางรู้จักและเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้กลายเป็นสตรีที่แข็งแกร่งเกินกว่าจินตนาการของผู้คนในวังหลวง ไม่ใช่เพียงคุณหนูผู้เอาแต่ใจ ที่ชอบไปเดินเที่ยวเตร่ยืนเหม่อมองต้นไม้หลังภูเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

สามวันต่อมา

ราชสำนักประกาศ “พิธีหมั้นหมายอย่างเป็นทางการ” ระหว่างท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน กับบุตรีแห่งตระกูลไป๋ ไป๋ซูเหยียน พิธีหมั้นถูกจะจัดขึ้นภายในตำหนักจิ้งเซียน โดยไม่ให้มีแขกมากนัก ด้วยเหตุผลว่า “เพื่อความปลอดภัยในยามขัดแย้งภายใน”

ซูเหยียนอ่านข้อความจากประกาศราชสำนักด้วยแววตาเรียบเฉย

“ในเมื่อไม่มีใครให้ข้าเลือก ข้าก็จะเลือกยืนอยู่ให้มั่นด้วยตัวข้าเอง”

วันพิธีหมั้น

หิมะหยุดตกตั้งแต่ยามเฉิน (ประมาณ 7 โมงเช้า) วันนี้ท้องฟ้าเปิด ดวงตะวันส่องผ่านกลีบเหมยที่ยังบานเต็มทั่วทั้งพระราชวัง กลีบสีชมพูแดงร่วงหล่นทั่วลานในตำหนักจิ้งเซียนราวกับว่าเป็นม่านอัญมณีจากฟ้า

ไป๋ซูเหยียนในชุดหมั้นสีเงินอ่อนลายดอกเหมยซ้อนมังกร เดินเข้าสู่ตำหนักท่ามกลางสายตานับสิบของขุนนางและขันทีที่เฝ้ามองเงียบ ๆ ด้านข้างคือหลี่เหยียนในฉลองพระองค์สีดำสนิท ใบหน้าเย็นชา ไร้รอยยิ้มเช่นเดิม เมื่อทั้งสองยืนเคียงกันต่อหน้าไทเฮาและขุนนางผู้สูงศักดิ์ ผู้ดำเนินพิธีแห่งราชสำนักจึงเอ่ยเสียงก้อง

“บัดนี้ ด้วยพระบัญชาจากสวรรค์เบื้องบน และตามคำเห็นชอบขององค์ฮ่องเต้ ทรงมีพระราชโองการให้ท่านอ๋องสี่แห่งแคว้นหลานโจว หมั้นหมายกับธิดาของไป๋เทียนหย่งแห่งสกุลไป๋ ขอให้ผู้เกี่ยวข้องให้คำสัตย์!”

ไป๋ซูเหยียนก้าวออกมาแล้วคุกเข่าลงกลางตำหนัก ก่อนเอ่ยถ้อยคำมั่นอย่างไม่ลังเล

“หม่อมฉัน ไป๋ซูเหยียน ขอให้คำสัตย์ต่อหน้าฟ้าดิน ว่าจะเคารพ ยึดมั่น และไม่คิดทรยศต่อชายที่หม่อมฉันยืนเคียงข้างในวันนี้ ไม่ว่าฟ้าจะเปลี่ยนหรือหิมะจะร่วง ก็จะไม่เปลี่ยนใจ”

ทุกคนในตำหนักสงบนิ่ง แทบไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจ และเมื่อถึงเวลาที่หลี่เหยียนควรจะก้าวออกมากล่าวคำสัตย์ของตน เขากลับยังยืนนิ่ง ทุกสายตาจับจ้องไปยังเขา ไทเฮาเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเริ่มแข็งกระด้าง ไป๋ซูเหยียนก้มหน้าอยู่กับพื้น รอคอยคำกล่าวจากเขา อึดใจหนึ่งที่ยาวนานดั่งชั่วกาล แล้วในที่สุด เขาก็เอ่ยเสียงเย็นและเรียบชัด

“ข้า หลี่เหยียน ขอรับคำสัตย์นี้ไว้ แต่จะให้คำใดตอบกลับ ข้าขอรอให้รู้จักนางมากกว่านี้เสียก่อนจึงค่อยกล่าว”

เสียงซุบซิบในหมู่ขันทีและขุนนางดังแผ่วเบา ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตานิ่งสงบ

“ท่านปฏิเสธข้า โดยมิได้ปฏิเสธ ท่านรับคำสัตย์ แต่ไม่สัญญาใดตอบกลับ...” นางเอ่ยในใจ

หลังพิธีหมั้นเสร็จสิ้น คำสัตย์อันไร้ถ้อยคำตอบกลับจากท่านอ๋องสี่กลายเป็นเสียงกระซิบระงมไปทั่วตำหนักใน ราวกับเงาเย็นที่แผ่ซ่านไปยังทุกซอกมุมของวังหลวง ขุนนางบางคนกล่าวว่า ท่านอ๋องสี่เพียงสงวนท่าที บางคนกระซิบกระซาบว่าเขาต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้ในใจ และบางคนเชื่อว่า เขาไม่ใช่คนเลือกหญิงผู้นี้ด้วยตนเอง

แต่ไป๋ซูเหยียนไม่ได้กล่าวสิ่งใด นางเพียงกลับมายังตำหนักเฟิ่งเยว่ นั่งลงต่อหน้ากระจกสำริดเก่าอย่างเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้สาวใช้ม้วนผม ดึงปิ่น และเปลี่ยนเครื่องทรงใหม่ให้อย่างเงียบเชียบ กระจกสะท้อนใบหน้าของหญิงสาวอายุสิบแปดปีที่สงบงดงามแต่ตอนนี้กลับดูเหมือนไร้ชีวิต

“คุณหนู...” เสียงของปี้อิง สาวใช้อาวุโสที่ติดตามนางมาตั้งแต่เด็กดังขึ้น

“ท่านเสียใจหรือไม่”

ซูเหยียนมองตัวเองในกระจก ก่อนเอ่ยเบา ๆ “เสียใจหรือ ก็อาจจะมีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่กล่าวคำตอบกลับ”

“แล้วเพราะเหตุใดเล่าเจ้าคะ?”

“เพราะเขาทำให้ข้ารู้ว่า สิ่งที่ข้าเคยเชื่อว่าอาจจะใช่ มันอาจไม่ใช่เลยก็ได้”

นางเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักไม้ หยิบแผ่นกระดาษบาง ๆ ออกมาแผ่นหนึ่ง มันคือบทกลอนที่เขียนขึ้นด้วยลายมือของนางในวัยเด็ก กระดาษสีซีดเลือน แต่ตัวอักษรยังคงชัดเจน

“ใต้ต้นเหมย เจ้าช่วยข้าไว้ เจ้าคือความอบอุ่นในคืนหิมะตกหนัก ข้าจะจดจำเจ้า ถึงแม้เจ้าอาจจะลืมข้าไปแล้ว...”

คืนวันเดียวกันนั้น ไป๋ซูเหยียนตัดสินใจออกเดินสำรวจบริเวณวังชั้นในที่ตนได้รับอนุญาต นางมักจะพาเพียงจิ่นฮวาไปด้วยเสมอ และสวมชุดคลุมเรียบง่ายไม่ประดับตราตำแหน่ง

ในค่ำคืนนั้นเอง ที่นางหลงเข้าไปยังเขต “สวนมังกรเงา” เขตที่ขึ้นชื่อว่าไม่มีผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้าไปเพราะเป็นตำหนักร้างของอดีตราชโอรสองค์หนึ่งที่เสียชีวิตอย่างลึกลับเมื่อสิบปีก่อน นางพบศาลาหินเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ใต้ต้นเหมยโบราณเก่าแก่ กลีบเหมยร่วงลงบนโต๊ะหินที่มีพิณตัวหนึ่งวางไว้โดยที่ไม่รู้เลยว่าพิณนั้นมาจากไหน เป็นของผู้ใด เหตุใดถึงมาวางอยู่ที่ตรงนี้

จิ่นฮวาหวาดกลัวอย่างยิ่ง “คุณหนู ที่นี่เป็นเขตต้องห้ามนะเจ้าคะ!”

“ชู่...” ซูเหยียนยกนิ้วแตะริมฝีปาก “ได้ยินหรือไม่?”

เสียงพิณแผ่วเบาดังมาจากที่ที่ไกลออกไป ไม่ใช่เสียงของลม ไม่ใช่เสียงของกลีบไม้ตกกระทบพื้นหิน แต่เป็นเสียงบรรเลงพิณจริง ๆ นางเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อย ๆ จนในที่สุด...

และแล้วนางก็เห็นเขา เขาผู้นั้น

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาว ผมนุ่มยาวถึงกลางหลัง กำลังนั่งเล่นพิณใต้เงาต้นเหมย เสียงที่ออกมานั้น คือบทเพลงที่นางจำได้ดีจากวัยเด็ก เป็นเพลงเดียวกับที่เด็กชายในคืนนั้นเคยเล่นให้นางฟัง นางยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน กลีบเหมยโปรยจากฟ้าลงคลุมพื้นราวกับม่านหิมะสีแดงจาง ๆ เขาไม่เหลือบตามองนางเลยแม้แต่น้อย เล่นพิณจนจบบทเพลง แล้ววางมือลงเบา ๆ ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม

“เพลงนี้ สำหรับใครหรือ?” เสียงของเขาทะลุความเงียบ

“ข้าไม่รู้จะตอบอย่างไร” ไป๋ซูเหยียนพูดช้า ๆ “มันคือเสียงที่อยู่ในหัวข้ามานานแล้ว ข้าคิดว่า มันคือเพลงของความทรงจำ”

เขาหันหน้ากลับมา เป็นใบหน้าที่แตกต่างจากหลี่เหยียน มันอ่อนโยนกว่า อบอุ่นกว่า มีรอยยิ้มจาง ๆ ซ่อนอยู่ในแววตา

“ท่านคือผู้ใด?” ซูเหยียนถาม

เขายกมือประสานกัน “ข้าชื่อม่อเสวี่ย เป็นเพียงข้ารับใช้หลวง มีหน้าที่ดูแลสวนและเครื่องดนตรีในวังหลัง”

ซูเหยียนขมวดคิ้วเบา ๆ ม่อเสวี่ยงั้นหรือ ใบหน้าของเขาเหมือนกับเด็กคนนั้นในความทรงจำทรงจำของนาง แต่ชื่อของเขา ไม่ใช่ชื่อที่นางเคยได้ยิน

ม่อเสวี่ยนั่งสงบอยู่ใต้ต้นเหมย ดวงตาคู่นั้นมองนางด้วยสายตาไม่แปลกใจ ไม่ตื่นตระหนก แม้จะรู้ว่านางคือว่าที่พระชายาของท่านอ๋องสี่

“ท่านมาที่นี่ เพราะเสียงพิณ หรือเพราะคำถามในใจ?” เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

“ข้าคิดว่าเป็นทั้งสองอย่าง” ไป๋ซูเหยียนตอบ พลางเดินเข้าไปช้า ๆ จนหยุดยืนห่างจากเขาเพียงก้าวเดียว

“บทเพลงของท่านเมื่อครู่ เหมือนเสียงในอดีตที่ข้าเคยได้ยิน”

“ท่านเคยฟังมันเมื่อไหร่หรือ?” เขายิ้มบางเอ่ยถาม แต่ไม่ลุกขึ้น

“เมื่อสิบปีก่อน คืนหิมะแรก ใต้ต้นเหมย ข้ามีคำสัตย์กับเด็กคนหนึ่ง เขาคือคนที่เล่นเพลงนี้ให้ข้าฟังหลังจากที่ช่วยข้าไว้”

ม่อเสวี่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ “ข้าไม่อาจตอบได้ว่า ข้าคือเด็กคนนั้นหรือไม่” เขาเงยหน้าขึ้นมองกลีบเหมยที่ปลิวลงมา

“แต่หากท่านเชื่อว่าเสียงเพลงนี้คือคำตอบ จงฟังให้ลึกกว่ากลอนดนตรี จงฟังมันด้วยหัวใจของท่าน”

ไป๋ซูเหยียนยืนนิ่ง “ท่านชื่อม่อเสวี่ย แล้วท่านอยู่ในวังมานานหรือยัง?”

“ข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อสามปีก่อน” เขาตอบ “แต่ก่อนนั้น ข้าเคยอยู่ที่ชายแดน เป็นนักดนตรีเงาของราชสำนัก”

“นักดนตรีเงาหรือ?”

“ใช่” ม่อเสวี่ยกล่าวยิ้ม ๆ “เราไม่มีชื่อ ไม่มีเสียง ไม่มีตัวตน แต่มีดนตรีในหัวใจ”

คำตอบของเขาแปลกนัก เหมือนร้อยเรียงด้วยความคลุมเครือและความจริง

“แล้วเหตุใดท่านจึงมาอยู่ในเขตต้องห้ามนี้ด้วยเล่า?” ซูเหยียนยังคงถามต่อ

ม่อเสวี่ยไม่ตอบในทันที เขาเพียงลุกขึ้น ยกพิณเก็บใส่กล่องอย่างแผ่วเบา แล้วกล่าวเพียงว่า

“เพราะข้าก็มีคำสัตย์กับต้นเหมยต้นนี้เช่นกัน”

ไป๋ซูเหยียนชะงักไป หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เขาก็มีคำสัตย์?”

หรือว่า...

“ท่านคือเขาจริง ๆ หรือ?”

แต่ม่อเสวี่ยกลับเดินจากไปในเงาหิมะเสียก่อนที่จะมีคำถามใดหลุดจากริมฝีปากของนาง

หลังจากคืนนั้น ไป๋ซูเหยียนเริ่มออกจากตำหนักบ่อยขึ้น แต่ไม่ใช่เพื่อไปหาท่านอ๋องสี่ หากแต่เพื่อค้นหาชายลึกลับผู้เล่นพิณใต้ต้นเหมยผู้นั้น ม่อเสวี่ยไม่ได้โผล่มาในสวนทุกคืน บางครั้งก็หายไปหลายวัน ทิ้งให้นางนั่งอยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง มีเพียงเสียงลมหิมะพัดผ่าน และกลีบเหมยที่ปลิวลงแตะหลังมือ แต่ในทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว เขาจะเล่นเพลงเดิมให้ฟังโดยไม่พูด ไม่อธิบายอะไร นางเฝ้าฟังอย่างเงียบ ๆ รอคอยคำตอบที่ไม่มีใครพูดออกมา

จนกระทั่งคืนหนึ่ง วันที่หิมะตกหนักเป็นพิเศษ ไป๋ซูเหยียนนั่งรออยู่ใต้ต้นเหมยตั้งแต่พลบค่ำ กลีบเหมยเปียกน้ำหิมะจนกลายเป็นสีแดงช้ำ ลมหนาวกัดผิวจนมือของนางเริ่มชา แต่ดวงตาของนางยังจับจ้องไปในเงามืดของเส้นทางที่เขามักจะมา

และแล้ว...

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้น แต่ไม่ใช่นั่นม่อเสวี่ย เป็นท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน ในฉลองพระองค์สีเข้ม ใบหน้าราบเรียบ และดวงตาเยือกเย็นที่จ้องตรงมาที่นาง

“ท่านอ๋องสี่…” ไป๋ซูเหยียนลุกขึ้นช้า ๆ

เขาไม่เอ่ยคำใดในตอนแรก เพียงแค่ยืนมองนาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ข้ามิได้สั่งให้เจ้ามาที่เขตต้องห้ามนี้”

“หม่อมฉันเองก็มิได้ขออนุญาตเช่นกัน” นางตอบอย่างกล้าหาญ

“เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร ถึงกล้ามาเถียงกับข้าในเขตวังหลวง?” น้ำเสียงของเขาแม้สงบ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

“หม่อมฉันเป็นเพียงผู้ที่ต้องหมั้นหมายกับพระองค์ โดยไม่มีสิทธิ์เลือก”

หลี่เหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวเบา ๆ แต่เฉียบคม “ข้าเองก็เช่นกัน”

เสียงหิมะร่วงลงกระทบพื้นดังแผ่วเบา แต่ในใจของทั้งสอง ราวกับเกิดเสียงระเบิดเงียบขึ้นพร้อมกัน หลี่เหยียนจ้องมองนางอยู่เนิ่นนาน

“อย่ามายุ่งกับข้ารับใช้ในเขตต้องห้ามอีก” เขากล่าวในที่สุด

“หากพระองค์หมายถึงม่อเสวี่ย เขาเป็นเพียงผู้เล่นพิณที่ทำให้หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันยังมีหัวใจ”

หลี่เหยียนขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดตอบสิ่งใดอีก เขาหันหลังเดินหายไปในม่านหิมะ

ไป๋ซูเหยียนยืนอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางความเงียบสงัดและคำสัตย์ที่ถูกผูกไว้กับคนสองคน คนหนึ่ง เคยให้สัญญาไว้ในอดีต ส่วนอีกคน คือว่าที่สามีในปัจจุบัน แต่ทั้งสองคน ต่างก็เป็นผู้ที่นางไม่มีสิทธิ์เลือก

ในโลกที่ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ความรู้สึกจะกลายเป็นเพียงบทกลอนของฤดูหนาวเท่านั้นใช่หรือไม่?