บทที่ 3 กลีบเหมยปลิวกลางวังหลวง

วังหลวงแห่งหลานโจวไม่เคยเงียบสงบ แม้ในยามหิมะตกหนักปิดฟ้า ทหารยามยังคงเดินลาดตระเวนตามจุด ขันทีและนางกำนัลยังคงก้มหน้าเดินเร็วในทางเดินอันซับซ้อน กลิ่นยาสมุนไพรจากตำหนักในลอยอ้อยอิ่งเคล้ากับกลิ่นน้ำหอมจางจากกิ่งเหมยที่โปรยปรายอยู่ทั่วบริเวณ

ภายใต้ความสงบงามนั้น วังหลวงกลับเต็มไปด้วยเงาเงียบ เป็นเงาของการจับตามอง

เงาของความระแวดระวัง และเงาของความลับที่ยิ่งหนาวเหน็บยิ่งกว่าหิมะที่โปรยจากฟ้า

ไป๋ซูเหยียนรู้สึกถึงเงานั้น แม้นางจะอยู่เพียงในตำหนักเฟิ่งเยว่อย่างสงบ แต่นางรู้ดีว่าไม่มีวันใดที่สายตาเหล่านั้นจะละไปจากตนในทุกย่างก้าวทุกคำพูดแม้แต่ขณะที่นางยืนดูดอกเหมยบาน ก็ยังมีใครบางคนจ้องมองจากที่ใดที่หนึ่ง แต่ไป๋ซูเหยียนไม่เคยหวั่น

ยามซื่อ (09.00 น.)

“คุณหนูเจ้าคะ มีพระบัญชาจากท่านอ๋องสี่เจ้าค่ะ”

จิ่นฮวารีบเดินเข้ามาพร้อมตราสัญลักษณ์ของตำหนักหย่งจิ้งในมือ

ไป๋ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือบทกวีบนโต๊ะ “เขามีบัญชาหรือ?”

“ใช่เจ้าค่ะ พระองค์ทรงเชิญให้ว่าที่พระชายาไปที่ตำหนักหย่งจิ้งในยามอู่เจ้าค่ะ” (ประมาณ 11.00 น.)

“ได้บอกเหตุผลหรือไม่?”

“มิได้กล่าว แต่เป็นครั้งแรกที่ทรงมีบัญชาเชิญท่านโดยตรง”

ยามอู่ ตำหนักหย่งจิ้ง

ตำหนักของท่านอ๋องสี่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในเขตพระราชวังด้านตะวันตก รายล้อมด้วยกำแพงสูงและสระน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว ต้นเหมยที่ปลูกรอบตำหนักนี้สูงใหญ่และดูเก่าแก่ ต่างจากต้นเหมยอ่อนในสวนของตำหนักทั่วไป

บ่าวรับใช้ล้วนมีสีหน้านิ่งเรียบ ไม่มีใครยิ้ม ไม่กล่าวทักทาย ไป๋ซูเหยียนก้าวผ่านประตูตำหนักเข้ามาอย่างสงบ ชุดที่นางสวมเป็นผ้าไหมสีเงินปักลายเมฆหิมะ ดูเรียบหรูแต่ไม่โอ่อ่าเกินฐานะ หลี่เหยียนนั่งอยู่ตรงศาลากลางสวน พื้นปูด้วยไม้หอม ด้านหลังคือผนังที่ประดับภาพวาดหมึกจีนรูปกิ่งเหมยในพายุหิมะ เขาเงยหน้ามองนางเพียงครู่ ดวงตาคู่นั้นยังคงว่างเปล่าแต่ลึกเกินหยั่งถึง

“ท่านอ๋องสี่ทรงเรียกหาหม่อมฉันหรือเพคะ” นางประสานมือคำนับ

หลี่เหยียนไม่ตอบทันที เขาเพียงวางจอกชาในมือลงแล้วกล่าวเสียงเรียบ

“ข้าสงสัยในบางสิ่ง จึงอยากถามเจ้าด้วยตัวเอง”

“หากตอบได้ หม่อมฉันยินดีตอบเพคะ”

“เจ้ารู้จักม่อเสวี่ย มานานเท่าใดแล้ว”

คำถามนั้นตรงนัก รวดเร็ว และไม่หลีกเร้น ไป๋ซูเหยียนชะงักเล็กน้อย แต่ยังคงสงบนิ่ง

“ไม่กี่ครั้งเพคะ เราพบกันโดยบังเอิญ ในสวนเงาเหมย”

“โดยบังเอิญหรือ?” น้ำเสียงของท่านอ๋องสี่แฝงแววเยาะเย้ยเบา ๆ

“หม่อมฉันมิได้ตั้งใจ หากแต่วังนี้มีเพียงไม่กี่แห่งที่กลีบเหมยปลิวลงดินอย่างเงียบงัน หม่อมฉันเพียงแค่ชอบไปที่นั่น”

หลี่เหยียนมองนางนิ่ง ๆ “เขาพูดอะไรกับเจ้าหรือไม่?”

“ไม่มากนัก” นางตอบตามตรง “ส่วนใหญ่เขาเพียงแค่เล่นพิณเพคะ”

หลี่เหยียนไม่พูดอะไรต่อ เพียงปรายตามองออกไปยังต้นเหมยที่บานสะพรั่งด้านนอกศาลา เงียบไปครู่ใหญ่ เขาก็กล่าวขึ้นเบา ๆ

“ข้าไม่ชอบเสียงพิณ”

คำพูดนั้นราวกับมิได้พูดถึงพิณเลยแม้แต่น้อย ไป๋ซูเหยียนพยักหน้าช้า ๆ

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”

เขาหันกลับมาจ้องนาง “แล้วเจ้า ชอบเสียงพิณหรือไม่”

“หม่อมฉันชอบเพคะ แต่ไม่ใช่ทุกบทเพลง”

“แล้วเพลงของเขา เจ้าชอบหรือไม่”

นางสบตาเขา “หม่อมฉันไม่แน่ใจ ว่าชอบเพลง หรือชอบความทรงจำที่มากับเพลงนั้นกันแน่”

คำตอบนั้นทำให้หลี่เหยียนเงียบงันไม่พูดสิ่งใด

เป็นความทรงจำหรือคนที่อยู่ในความทรงจำกันแน่ที่เจ้าเฝ้ารอ...

หลังจากบทสนทนาที่เหมือนจะจบลง หลี่เหยียนก็ลุกขึ้นจากศาลาหิน เดินผ่านไป๋ซูเหยียนไปโดยไม่พูดอะไรอีก แต่ก่อนที่เงาของเขาจะลับจากบานประตู เขากลับหยุดลง และกล่าวเสียงเบาโดยไม่หันกลับมา

“ในวังหลวง ไม่มีสิ่งใดเป็นของตนเองอย่างแท้จริง” เสียงนั้นเย็นชา ทว่าหนักแน่น

ไป๋ซูเหยียนยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นเหมย กลีบเหมยปลิวตกลงบนบ่าของนางช้า ๆ

“แม้แต่ความทรงจำ ท่านก็ไม่ให้ข้าถือครองหรือ?”

หลังจากวันนั้น ข้อความลับเล็ก ๆ หลายฉบับก็ถูกส่งถึงตำหนักเฟิ่งเยว่ มันไม่ได้มาจากท่านอ๋องสี่ แต่มาจากม่อเสวี่ย ทุกฉบับไม่ได้เขียนด้วยลายมือโดยตรง แต่เป็นบทกลอนสั้น ๆ ที่แนบมากับกิ่งเหมยดอกเดียว

“ในหิมะขาว ข้าฝากใจไว้กับกลีบสีชมพู หากเจ้ารู้ ก็จงมาที่ต้นเหมย ในยามเดือนดับ”

ไป๋ซูเหยียนอ่านจบแล้วเงียบอยู่นาน มือของนางกำบทกลอนนั้นแน่น แววตาเคร่งขรึม

คืนเดือนดับ ยามจื่อ (เที่ยงคืน)

ท้องฟ้าปราศจากดวงดาว มืดสนิทมีเพียงหิมะตกเบา ๆ ดุจสายไหมร่วงช้า ๆ จากฟากฟ้า ไป๋ซูเหยียนเดินเพียงลำพังไปยังสวนลึกหลังเขตตำหนัก กลีบดอกเหมยที่ร่วงหล่นในความมืดคล้ายกับฝันในยามหลับใหล

และที่นั่น...

ม่อเสวี่ยกำลังนั่งรออยู่ใต้ต้นไม้ดังเดิม มือเรียวยาวกำลังบรรเลงพิณอย่างช้า ๆ เสียงพิณนั้นแผ่วเบาแต่กระทบใจอย่างลึกซึ้ง

“ท่านรู้หรือไม่ว่ากำลังทำให้ข้าลำบาก” นางเอ่ยเบา ๆ เมื่อเข้าใกล้

เขายิ้มบาง “ท่านไม่ต้องมาก็ได้”

“แต่ข้าก็มาแล้ว”

ม่อเสวี่ยวางมือจากพิณ ดวงตาของเขาไม่เหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ มีความร้อนรนบางอย่างซ่อนอยู่

“ข้าเคยเชื่อว่า หากเจ้าไม่จดจำ ข้าจะไม่ทวงถาม แต่เมื่อข้าเห็นเจ้าหมั้นกับเขา หัวใจของข้ากลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อย”

“ทะ...ท่านหมายความว่าอย่างไร”

“ไป๋ซูเหยียน” เขาเรียกชื่อนางอย่างมั่นคง

“ข้ายังรออยู่ที่ต้นเหมย ในหิมะ และในความเงียบนี้มาโดยตลอด”

เสียงหัวใจของนางเต้นระรัวราวจะหลุดออกมาจากอก

“ท่านคือเขา...” เสียงของนางแผ่วเบา

ม่อเสวี่ยไม่ตอบ ไม่ยืนยัน ไม่ปฏิเสธ เพียงแค่สบตานางอยู่อย่างนั้น

“เหตุใดจึงไม่พูดออกมาตรง ๆ” นางถามเสียงสั่น “เหตุใดต้องใช้เพียงเพลง บทกลอน และเงาเหมยพูดแทนหัวใจของท่าน?”

เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ราวกับต้องกลั้นบางสิ่งไว้ในอก

“เพราะข้ามิอาจพูดได้ มิใช่เพราะไม่อยาก แต่เพราะหากข้าเอ่ยเพียงคำเดียว ข้าอาจไม่มีสิทธิ์ได้ยืนอยู่ตรงนี้อีก”

ไป๋ซูเหยียนขมวดคิ้ว “ข้าไม่เข้าใจ...”

ม่อเสวี่ยยกมือขึ้นประสานกัน “ท่านไม่จำเป็นต้องเข้าใจในตอนนี้ ข้าเพียงอยากให้ท่านจำไว้ว่า กลีบเหมยไม่เคยโกหก มันจะบานเฉพาะต่อผู้ที่เคยให้คำสัตย์เท่านั้น”

นางยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หิมะตกลงบนเส้นผมดำขลับ ดวงหน้างาม และเปลือกตาดวงตานั้นที่กำลังสั่นไหวระริก

ความทรงจำที่พร่าเลือน เริ่มกลับมา...

ในคืนหิมะแรก ต้นเหมย และเด็กชายผู้นั้น...

และม่อเสวี่ยกับสายตาที่อ่อนโยนเฉกเช่นกันทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน

ใช่แล้ว ม่อเสวี่ยคือเขา

เป็นเขา...

แต่ก่อนที่นางจะเอ่ยสิ่งใด เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากเงามืด เสียงฝีเท้าหนักแน่น เสียงลมหายใจที่เก็บกลั้น

“แม้ในเขตต้องห้าม เจ้าก็ยังกล้าเหยียบย่างเข้ามา”

เสียงนั้นเย็นเฉียบและเป็นเสียงของหลี่เหยียน ม่านหิมะขาวเบื้องหน้าแตกกระจายราวกับถูกมีดเฉือน ลมเย็นวูบหนึ่งพัดเข้ามาในศาลาใต้ต้นเหมย ร่างสูงในฉลองพระองค์สีดำปรากฏกายใต้เงาไม้

หลี่เหยียนมีสายตาเย็นชาเฉียบคม กวาดมองทั้งสองคนที่ยืนห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าเขาหนักแน่น เชื่องช้า แต่ทว่าแฝงไปด้วยพลัง

“ม่อเสวี่ย เจ้ายังไม่รู้ตำแหน่งของตัวเองดีพอหรือ?”

ม่อเสวี่ยย่อกายคำนับทันที “กระหม่อมมิได้ตั้งใจล่วงเกินท่านอ๋อง เพียงผ่านมาในสวนหลัง ตรงนี้ยังอยู่ในเขตเปิด”

“เจ้าจะกลบเกลื่อนด้วยถ้อยคำเช่นนี้หรือ?” น้ำเสียงของหลี่เหยียนคมกริบ

ม่อเสวี่ยยังคงนิ่ง ไม่โต้ตอบ หลี่เหยียนหันขวับมาทางไป๋ซูเหยียน

“แล้วเจ้าเล่า ว่าที่พระชายา ยามเที่ยงคืนในคืนเดือนดับ เจ้าควรจะอยู่ที่ใด?”

คำถามนั้นราวกับมีดปลายแหลมทิ่มลงกลางอก ซูเหยียนก้าวออกมายืนตรง หิมะเกาะเต็มผมและไหล่ แต่เสียงของนางยังมั่นคง

“หากท่านอ๋องสี่ต้องการตำหนิ หม่อมฉันก็พร้อมรับ แต่หากถามว่าหม่อมฉันมาทำไม หม่อมฉันก็จะตอบอย่างสัตย์จริง หม่อมฉันมาเพราะอยากรู้ว่าอดีตของหม่อมฉัน คือสิ่งที่หม่อมฉันคิดไปเอง หรือเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง”

ดวงตาของหลี่เหยียนแคบลง “อดีต?”

“สิบปีก่อน ใต้ต้นเหมยในหิมะแรก หม่อมฉันกับเด็กชายผู้หนึ่งให้คำสัตย์ต่อกัน หม่อมฉันเคยเชื่อว่า เขาคือผู้ที่หม่อมฉันจะรอ แม้จะไม่มีชื่อ แม้จะไม่มีเงา หม่อมฉันเคยคิดว่า เขาผู้นั้นอาจเป็นพระองค์ แต่วันนี้ หม่อมฉันรู้แล้ว เขาไม่ใช่พระองค์...”

บรรยากาศเงียบงันทันทีที่คำพูดสุดท้ายหลุดออกจากปากนาง ม่อเสวี่ยหลุบตาลงต่ำ หายใจแผ่ว หลี่เหยียนนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ

“ใช่ ข้าไม่ใช่เขา”

คำพูดนั้นตรงยิ่งกว่าทุกถ้อยที่ผ่านมา ไม่ใช่การปฏิเสธด้วยความเงียบเฉกเช่นทุกครั้ง แต่เป็นการตัดความหวังอย่างเด็ดขาด ไป๋ซูเหยียนยืนนิ่ง ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

“เช่นนั้น หม่อมฉันจะไม่รอคำสัญญาจากพระองค์อีก”

“เจ้าคิดว่าตนเองมีสิทธิ์เลือกหรือ?” หลี่เหยียนถามเสียงเบา

“ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่มีสิทธิ์เลือกสิ่งใดเลย แต่สิ่งเดียวที่หม่อมฉันเลือกได้ คือความรู้สึกของตัวเอง”

หลี่เหยียนสบตานาง ราวกับจะพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ เขาหันหลังกลับ เดินฝ่าหิมะจากไปโดยไม่เอ่ยสิ่งใดอีก เสียงฝีเท้าของเขาหายลับไปในเงาเหมย เหลือเพียงไป๋ซูเหยียนกับม่อเสวี่ย ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่ขาวโพลน

“ท่านควรกลับตำหนัก” ม่อเสวี่ยเอ่ยเบา ๆ

“ข้ากลับไปไม่ได้” นางพูดทั้งที่ยืนนิ่ง

“เพราะเหตุใด?”

“เพราะหัวใจข้ายังอยู่ที่นี่” นางยกมือแตะอกเบา ๆ “และเจ้าก็รู้ดีว่าข้าไม่เคยลืม”

ม่อเสวี่ยยิ้มจาง ๆ “แต่ข้าอาจไม่ใช่ผู้ที่ท่านควรจดจำ”

“แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ ม่อเสวี่ย?” เสียงของนางแผ่วเบาแต่แน่วแน่

เขาสบตานาง แล้วกล่าวช้า ๆ “ข้าคือเงา เงาที่มีอยู่เพื่อทดสอบว่า ท่านจำคำสัตย์นั้นได้หรือไม่”

ดวงตาไป๋ซูเหยียนเบิกกว้าง แต่ก่อนที่นางจะถามอะไรต่อ ม่อเสวี่ยก็ถอยห่างออกไปช้า ๆ พร้อมกล่าวต่อ

“หากวันหนึ่งท่านได้รู้ความจริง จงอย่าร้องไห้ แม้กลีบเหมยจะร่วงกลางหิมะอีกครั้ง”

กลีบเหมยปลิวว่อนทั่ววังในวันรุ่งขึ้น และคำลือจากวังใน เริ่มกระซิบกระซาบกันว่าพระชายาน้อยแห่งท่านอ๋องสี่ ถูกจับตาจาก “สำนักอิงเซียน” ผู้ที่เคยกล่าวคำทำนายว่า...

“หากหญิงผู้นั้นรักท่านอ๋องสี่เมื่อใด ราชวงศ์จะล่มสลาย”