คำสาปบัญชารัก...The Love of Aamands : 3. เลอนัวร์...เจ้าตูบสื่อรัก 1/1

รถสปอร์ตคันหรูแล่นขึ้นไปบนเขาอย่างรวดเร็ว เส้นทางการไปยังเคหาสน์แห่งนี้ค่อนข้างคดเคี้ยวลดเลี้ยวพอสมควร

อรรวินทร์หมุนพวงมาลัยรถให้เลี้ยวไปตามถนนอย่างใจร้อนด้วยข่าวที่เพิ่งได้รับมานั้นไม่อาจทำให้เธอใจเย็นลงได้เลย

“ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ” อรรวินทร์กล่าวกับตนเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หญิงสาวผินดวงหน้าหวานหันมามองดูอามันด์ที่เวลานี้หลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว

“เออ หลับไปก็ดี ปวดหัวเหมือนกัน” อรรวินทร์กล่าวกับตนเองอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวชายหนุ่มจะตื่นขึ้นมา

คฤหาสน์หลังโตตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของหญิงสาว เคหาสน์หลังนี้เป็นสมบัติของอรรวินทร์แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

ประตูรั้วสีขาวสะอาดตาที่มองเห็นได้ในระยะไกลเปิดออกกว้าง...รถสปอร์ตราคาแพงเหยียบล้านเคลื่อนเข้าไปในรั้วระแนงสีขาวกระจ่างตาที่อรรวินทร์บังคับให้พี่เจมส์ขัดรั้วเหล่านี้ทุกวัน

อรรวินทร์ขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ มือเรียวบางเอื้อมบิดกุญแจเพื่อดับเครื่องยนต์อย่างรวดเร็ว

“นายตื่นได้แล้ว” หญิงสาวกล่าวเป็นภาษาอังกฤษกับอามันด์ชายหนุ่มที่หลับตาพริ้มด้วยความอ่อนแรงมาตลอดทั้งวัน

หญิงสาวเอื้อมปลดเข็มคัดนิรภัยให้ชายหนุ่มที่หลับสนิทตรงหน้าอย่างเบามือ

มือเรียวเอื้อมออกมี่บริเวณไหล่ของอามันด์ หญิงสาวหมายจะเขย่าปลุกผู้โดยสารให้ตื่นจากการหลับใหล ทว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่อามันด์ลืมตาโพลงขึ้นมาทันที

อากัปกิริยาของชายหนุ่มทำให้อรรวินทร์ชะงัก...หญิงสาวชักมือกลับไปจับพวงมาลัยรถยนต์ทันที

“ไปลงรถ...นี่บ้านใหม่ของนาย” หญิงสาวกล่าวเป็นสำเนียงภาษาอังกฤษกับชายหนุ่มที่ลืมตาตื่นขึ้นมาตรงหน้าของเธอ

อรรวินทร์เปิดประตูรถออกพลางก้าวลงมายืนสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ก้าวลงมาด้วยทีท่าเก้ ๆ กัง ๆ

[อามันด์ part]

ร่างเพรียวของหญิงสาวที่กำลังปรากฎตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มผู้ข้ามมิติกาลเวลาผ่านรูหนอนมา อดหยุดมองด้วยประหลาดใจและแปลกตาไม่ได้

แสงแดดทอประกายอ่อนนุ่มขับให้เรือนไหมสีดำสนิทของหญิงสาวดำขลับเป็นเงาสวยงาม ดวงหน้าหวานของอรรวินทร์ในยามนี้ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มละสายตาไปได้เลย

พวงแก้มของหญิงสาวขึ้นสีระเรื่อ อามันด์เพิ่งสังเกตเห็นแววตาสดใสไม่ขุ่นมัวเหมือนตอนอยู่ในสถานที่เดิมที่เขาเรียกมันว่ากระป๋องเหล็ก แต่อรรวินทร์กลับเรียกมันว่า ‘คาร์’

ชายหนุ่มนึกขันในใจเมื่อไม่กี่วันก่อน เขายังมองเห็นการเดินขบวนเรียกร้องสิทธิให้กับชนชั้นแรงงาน หรือชาวนาที่ถูกกดขี่ข่มเหงอยู่เลย แต่ไฉนเลยเขากลับมาโผล่ในที่อิสระเสรีแบบนี้

ผู้คนที่นี่ล้วนแต่งตัวประหลาดตาแต่พวกเขากลับมีอัธยาศัยดีและน้ำใจช่วยเหลืออามันด์ ชายหนุ่มที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่พูดภาษาต่างดาวคนนั้นกลับมีความอ่อนโยนให้กับเพื่อนมนุษย์ผู้ร่วมโลกด้วยกันเองเสียนี่...โลกคู่ขนานใบนี้ช่างประหลาดเสียนี่กระไร!

ชายหนุ่มอดรู้สึกชื่นชมหญิงสาวตรงหน้าของเขาไม่ได้ในความมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์แม้จะเป็นชาวต่างดาวด้วยกัน หากอามันด์คาดคะเนไม่ผิดไปจากนี้ เวลานี้เขาคงต้องอาศัยพึ่งใบบุญใบโตใบนี้ของเธอเสียแล้ว

อามันด์ครุ่นคิดหญิงสาวชาวต่างดาวตรงหน้าช่างมีใบหน้าละม้ายคล้ายมนุษย์ด้วยกันเสียเหลือเกินทั้งสตรีผู้นี้ยังสามารถสื่อสารภาษาของผู้ดีลอนดอนได้เสียด้วย

“นี่อาจเป็นโชคสองชั้นของผมเป็นแน่” ชายหนุ่มเอ่ยสำเนียงภาษาฝรั่งเศสเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

[End of อามันด์ part]