5.2 อย่าให้มีปัญหา

หลังจากผ่านพ้นความอึดอัดบนโต๊ะอาหารมาได้ กลับต้องมากระอักกระอ่วนต่อในรถ เพราะน่านน้ำเป็นห่วงเขาจนจับยัดใส่รถคุณเคนให้พามาส่งที่บ้าน ประจวบเหมาะกับเวลาช่วงทุ่มครึ่งแบบนี้ท้องถนนเต็มไปด้วยรถ ติดไฟแดงยาวเหยียดกว่าจะได้ขยับเขยื้อนพลับจีนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ครั้นจะลงจากรถตอนนี้ก็ทำไม่ได้ ยังดีหน่อยที่ในรถยังมีคีนนั่งมาด้วยอีกคน

“เฮียส่งคีนข้างหน้านี้ก็ได้ครับ เพื่อนคีนอยู่แถวนี้คีนจะไปหาเพื่อนก่อน”

เวร!!! หรือเขาควรลงตรงนี้ด้วยเลยดีไหมวะ?

รถยนต์ขับมาจอดเทียบริมฟุตพาทปล่อยให้เคนได้ลงตามที่ต้องการ พลับจีนกำลังชั่งใจอยู่หลายนาทีก่อนจะพูดออกไปไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก

“พลับขอลงตรงนี้ด้วย---”

“ปิดประตู”

พูดไม่ทันจบเจ้าของรถก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน น้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงไปด้วยคำสั่งอยู่กลาย ๆ ทำให้พลับจีนต้องกระเถิบมานั่งที่เดิมพร้อมกับปิดประตู

คนตัวเล็กหน้างอง้ำขึ้นเล็กน้อย ไม่พอใจที่ตัวเองเชื่อฟังคำสั่งของเคน ทั้งที่ควรทำตามที่ต้องการ ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรต้องนั่งอยู่ต่อเลยสักนิด

เจ้าของรถเอื้อมมือไปหยิบของในเก๊ะเก็บของ ก่อนจะโยนมาไว้บนตักพลับจีน คำสั่งถูกเอ่ยออกจากปากเคนอีกครั้ง พลันดวงตากลมสบเข้ากับอีกฝ่ายผ่านกระจกมองหลัง

“กินซะ จะไม่ได้ไม่มีปัญหาตามมาถึงฉันทีหลัง”

ปัญหา? เฮอะ! อยากจะลุกขึ้นไปกระชากหัวคนพูดให้หลุดติดมือจริง ๆ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ แต่กลับมาพูดจาแบบนี้ใส่เขาเนี่ยนะ

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พลับซื้อมากินเรียบร้อยแล้ว ปัญหาที่คุณเคนเป็นคนเริ่มก่อนไม่ตามไปถึงคุณแน่นอน” ถุงยาในมือถูกกำเอาไว้แน่น ด้วยความหมั่นไส้พลับจีนจึงพูดตอกกลับไปโดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวอย่างก่อนหน้านี้ นึกแล้วก็เจ็บใจไม่หายทำไมเขาต้องยอมเสียครั้งแรกให้กับคนแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ “แค่นี้ใช่ไหมครับ งั้นพลับลงตรงนี้แล้วกันครับ”

“หวังว่าเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร หรือถ้าต้องการค่าปิดปากเท่าไรก็บอกมาได้เลย”

“เฮอะ! เก็บเงินของคุณไว้เถอะครับ หรือถ้ามีเยอะมากจนใช้ไม่หมดก็ไปหาหมอให้เขาเอาหมาออกจากปากดูก็ได้ครับ พลับขอตัวก่อน”

ปัง!!!

พลับจีนปิดประตูรถเสียงดังด้วยความโกรธ เมื่อก่อนก็คิดว่ามนุษยสัมพันธ์แย่แล้ว ตอนนี้แย่กว่าที่คิดไว้เสียอีก

คิดว่าการที่เขายอมมีอะไรด้วยคือต้องการเงินหรือไง ไม่ต้องเอาเงินมาปิดปากเขาก็ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครให้เป็นเสนียดปากอยู่แล้ว เขาดูคนผิดไปจริง ๆ หรือว่าคืนนั้นที่มาช่วยเขาจากพวกขี้เมาเพราะหวังเข้าหาเขาเพื่อทำเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว

ถ้าสวรรค์มีตาจริง ๆ ขอร้องเถอะช่วยให้เขาไม่ต้องเจอกับอีตาบ้าคุณเคนนั่นอีก ตลอดชีวิตเลยยิ่งดี

เคนมองแผ่นหลังเล็กที่ค่อย ๆ ห่างออกไป พลางถอนหายใจออกมา เขาไม่ได้คิดว่าพลับจีนเป็นเหมือนคนอื่น ๆ ที่เคยนอนด้วย แต่กลับพลั้งปากพูดออกไปอย่างนั้น ไม่แปลกที่พลับจีนจะโกรธจนกล้าว่าเขาออกมาตรง ๆ

แต่เขาก็ไม่รู้สึกผิดอะไรขนาดนั้นอยู่แล้ว หลังนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้วจริง ๆ เคนคิดว่าอย่างนั้น เขาจะลองเชื่อคำพูดของพลับจีนดูสักครั้งก็แล้วกันที่บอกว่าจะไม่มีปัญหาตามมาถึงเขาทีหลัง

...

นับตั้งแต่วันนั้นที่พลับจีนกับเคนได้ทำการตกลงกันไว้ แม้จะดูไม่ค่อยลงรอยเท่าไรแต่ก็ผ่านมาสี่เดือนกว่าแล้วที่เขาไม่ได้เจอเคน ไม่มีการบังเอิญใด ๆ เกิดขึ้นทั้งนั้น อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายเองก็อาจจะเลี่ยงที่จะเจอหน้าเขาอยู่ด้วยเหมือนกันก็ได้

ทุกวันของพลับจีนยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ต่อให้เวลาจะผ่านไปยาวนานเท่าไรก็ตาม พลับจีนยังคงทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อแลกกับเงินที่ต้องนำมาใช้จ่ายทั้งเรื่องส่วนตัวและสิ่งที่จำเป็น

คืนนี้เป็นอีกคืนที่พลับจีนยังคงทำงานกลางคืนอยู่ที่สถานบันเทิงแห่งเดิม ต่างกันแค่เป็นวันซวย ๆ ของเขาที่ไม่ทันระวังตัวก็เผลอกินเหล้าแก้วที่ลูกค้าใส่ยาเอาไว้ แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่โดนแบบนี้พลับจีนก็รู้ทันทีว่ากำลังเจอกับอะไร เพราะแซนต้าผู้จัดการร้านมักจะบอกพนักงานทุกคนไว้เสมอ อธิบายถึงฤทธิ์ของยาและผลเสียของมัน ถ้าหากกินเข้าไปมากเกินไปอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้เลยเหมือนกัน

ไม่ได้.. เขาจะมาพลาดท่าแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

พลับจีนพยุงร่างตัวเองฝ่าพวกลูกค้าในห้องออกมาโดยไม่บอกกล่าว ทว่าเอวบางถูกคว้าให้ล้มลงไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง เสียงหัวเราะเกรียวกราวของชายวัยกลางทั้งสามดังเข้าโสตประสาทจนน่ารำคาญ สติที่มีเริ่มเลือนหายไปทีละนิด หากยังไม่รีบออกไปตั้งแต่ตอนนี้เขาคงไม่รอดแน่ ๆ

ร่างกายเริ่มรู้สึกแปลกขึ้นร้อน ๆ หนาว ๆ จนบอกไม่ถูก หูตาเริ่มพร่าเลือน ในเมื่อพยายามสะบัดเท่าไรก็ไม่หลุดจากพันธนาการนี้ได้ พลับจีนจึงจำเป็นต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องตัวเอง ขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นอาวุธอย่างเดียวที่พลับจีนคิดออก เขาใช้มันพาดหัวชายที่กอดรัดเอวเต็มแรงที่มีเหลืออยู่ จนในที่สุดก็สามารถพาตัวเองลุกขึ้นหนีออกห่างมาได้

สีหน้าตกใจของชายอีกสองคนที่มาด้วยกันกำลังมองเพื่อนตัวเองสลับกับพลับจีน ก่อนจะหาผ้าไปห้ามเลือดบนหัวอีกคนที่โดนพลับจีนพาดไป ในมือพลับจีนยังคงกำคอขวดเหล้าที่แตกเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ พาร่างที่เริ่มทรงตัวไม่อยู่ถอยหลังไปที่ประตู

ครั้นออกมาจากห้องได้ พลับจีนจึงรีบออกไปจากตรงนี้ทันที ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้เรื่องที่เขาทำลงไปเมื่อครู่คงถึงหูผู้จัดการและเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้าง

ในตอนที่กำลังลงมาจากบันไดพลับจีนเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตนเองก้าวขาต่อไม่ไหว ใบหน้าสวยชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างกายร้อนวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กลางกายที่ปวดหนึบนั้นเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อกระตุ้นมัน

ปัก!!!

เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าถึงไม่ได้มองว่าตัวเองจะเดินชนใครเข้าบ้าง

“ขะ ขอโทษ อึก! ครับ” คำขอโทษเบาหวิวที่พยายามเปล่งออกมาไม่ได้ดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน

“เป็นอะไร”

เสียงทุ้มเข้มคุ้นหูทำให้พลับจีนเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาปรือปรอยพยายามเพ่งมองชายหนุ่มตรงหน้าจนในที่สุดก็เห็นว่าเป็นใคร

“คุณเคน อึก ชะ ช่วย.. ช่วยพลับด้วย”

เรื่องที่ตกลงกันไว้เขาควรจะลืมมันไปก่อน ตอนนี้เขาขอแค่ให้ตัวเองรอดพ้นออกไปจากที่นี่ก่อนที่ร่างกายจะทนไม่ไหวก็พอ

เคนไม่ได้ถามอะไรต่อ อาการที่เห็นไม่บอกก็พอจะดูออก ร่างสูงย่อตัวลงเล็กน้อย รองแขนใต้ก้นกลมก่อนจะยกคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่า แบกร่างที่ห้อยโตงเตงผ่านผู้คนในร้านไปหน้าตาเฉย

ทำไมเขาต้องมาเจอเด็กคนนี้ในสภาพน่าเวทนาแบบนี้ทุกทีวะ!

แม่ง! น่าหงุดหงิดฉิบหาย!

“กินซะ จะไม่ได้ไม่มีปัญหาตามมาถึงฉันทีหลัง”

tbc.

คุยกับนักเขียน

บอกเลยว่าผิดหวังในตัวลูกชายมาก ทำไมถึงทำแบบนี้ พูดจาแบบนั้นกับน้องได้ยังไง แม่เตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง เรานี่นะดื้อจริง ๆ เดี๋ยวเถอะระวังตัวเองโดนเอาคืนแน่จ้าาา แล้วจะรู้สึก

ฝากแม่ยายอบรบสักสอนอีกแรงค่ะ แม่ตัวจริงเหนื่อยแล้ว