Chapter 4 : แรงดึงดูด

หลายนาทีต่อมา

ทั้งที่คิดและตั้งใจไม่สนใจแต่สายตาเจ้ากรรมก็ไม่วายเผลอไปมองแม่สาวบรรยากาศรอบตัวดูหมอง ๆ อยู่หลายครั้งราวกับมีแรงดึงดูดที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทั้งที่ตรงนี้มืดพอสมควรแต่เขาก็ยังเหลือบไปมองอยู่หลายครั้ง...เป็นโรคจิตไปแล้วหรือไงกันนะ

ใช่เพียงชายหนุ่มที่เหลือบมองอยู่หลายครั้ง ศศิรินทร์เองก็รู้สึกราวกับมีอะไรดึงดูดให้ต้องเผลอเหลือบไปมองคนที่เข้ามาทักแต่โดนปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใยอยู่เหมือนกัน

อาจจะเพราะดื่มไปหลายแก้วเธอถึงได้ทำอะไรแปลก ๆ แบบนี้ทั้งที่ไม่คิดที่จะทำตัวรักสนุกหรือสานต่อความสัมพันธ์กับใครในสถานที่แบบนี้

หรืออาจจะเพราะเขาคนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับใครบางคนที่เคยรู้จักเมื่อนานมาแล้วเธอถึงได้รู้สึกราวกับถูกดึงดูดแบบนี้

ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความจำเป็นต้องสนทนาปราศรัยกันแต่ก็ราวกับมีอะไรดึงดูดให้เผลอมองกันอยู่หลายครั้งยิ่งดึก ฤทธิ์น้ำเมาก็ยิ่งลดทอนสติสัมปชัญญะ คนที่นั่งต่างคนต่างดื่มลอบมองกันอยู่บ่อย ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหันหน้าเข้าหากันระบายเรื่องอัดอั้นอยู่ในใจราวกับพบเจอคนช่วยปรับทุกข์...แต่ความจริงแล้วคล้ายจะเป็นฝ่ายหญิงเท่านั้นที่ระบายความเจ็บช้ำโดยมีฝ่ายชายรับฟังโดยไม่ห้ามปราม

“ฉันกับเขาคบกันเพราะผู้ใหญ่เชียร์ แรก ๆ ฉันคิดว่าเขาก็ดูดี คุยกันดูสักหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร แต่นานวันหัวใจฉันมันก็เริ่มมีเขาเข้ามาเรื่อย ๆ ในวันที่ถูกขอแต่งงานฉันรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่บนอากาศ...ตรงนั้น เขาขอฉันตรงนั้น” มือสวยชี้ไปยังจุดที่สวยที่สุดของบาร์ลอยฟ้าซึ่งเป็นสถานที่ที่ภานุกานต์ชวนเธอมาดื่มและคุกเข่าขอแต่งงาน

ภาพในวันนั้นยังคงฉายชัดอยู่ในหัว คำขอที่ไม่ได้เลิศหรูอะไรแต่ก็ซึ้งและตราตรึงในใจ มันยังคงให้ความรู้สึกราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ทั้งที่ผ่านมาเป็นปี

“ตอนนั้นฉันไม่ลังเลเลย ตอบรับทันทีเพราะมั่นใจว่าเขาคงไม่ทำให้ฉันเสียใจ...แต่สุดท้ายฉันก็ต้องเสียใจเพราะเขากับคนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนรัก”

“คุณรู้มั้ย เขาบอกว่าไง” คนเริ่มเมาและอารมณ์กำลังขึ้นถามอย่างไม่ต้องการคำตอบก่อนจะเล่าต่อด้วยหน้าตาที่คล้ายกับคนจะร้องไห้เต็มที “เขาบอกว่าคืนนั้นเขาเมา ไม่รู้นังนั่นมาอยู่บนเตียงได้ยังไง แต่หลังจากนั้นก็ปล่อยเลยตามเลย...เขากล้าพูดว่าปล่อยเลยตามเลยต่อหน้าฉัน เหมือนฉันไม่มีหัวใจได้ยินไปแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลย”

หญิงสาวยังคงระบายออกมาโดยมีชายหนุ่มนั่งฟังโดยไม่ขัด รังสิมันตุ์ไม่ถนัดปลอบใจ แต่เรื่องที่ได้ยินก็ทำเอาเขาอยากจะลูบไหล่ปลอบคนเมากว่าสักครั้ง เธอบอบช้ำมากจริง ๆ เขาควรจะปลอบใจยังไงเธอถึงจะหายเศร้ากันนะ

ไม่อยากเห็นหน้าเศร้า ๆ นี่เอาซะเลย

มือหนาเลื่อนไปวางบนไหล่พร้อมกับตบเบา ๆ มันอาจจะดูไม่สมควรนักแต่มันก็ดีกว่าเขานั่งฟังเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลย

ไม่เป็นไรนะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้...

การปลอบใจโดยไม่มีคำพูดแต่เข้าใจอย่างประหลาดจากคนแปลกหน้าทำเอาศศิรินทร์ยิ่งอ่อนแอลง ยิ่งเขาตบไหล่ให้กำลังใจก็ยิ่งรู้สึกเป็นตัวเองที่อ่อนแอได้ไม่ต่างจากใคร

หลายปีมานี้อะไรหลาย ๆ อย่างหล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนเข้มแข็งไม่สามารถแสดงออกถึงความอ่อนแอที่ซ่อนลึกอยู่ภายในได้ แต่ตอนนี้เธอกลับควบคุมมันไม่ได้ เธอกำลังอ่อนแอต่อหน้าคนแปลกหน้าที่มองหน้ากันยังไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ

คนเราต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็อยากจะอ่อนแอกับใครสักคน คนที่รับฟังได้ทุกเรื่อง และดึงรั้นเราขึ้นมาเข้มแข็งอีกครั้ง...คนคนนั้นของเธอเป็นคนแปลกหน้าเนี่ยนะ

ตลกร้ายชะมัดเลย...