บทที่ 7

“คีย์ ไม่เอาร้านนี้นะ” กนกนารีขนหัวลุก เธอก้มหน้าก้มตาเดินตามคิริน เงยขึ้นมาอีกทีปรากฏว่าเขาพามาร้านอาหารญี่ปุ่นแบบโอมากาเสะชื่อดังที่ราคาต่อหัวเกือบเป็นหมื่น ถึงแม้เธอจะไม่ได้เดือดร้อนเพราะมีเงินออมและเงินประกันชีวิตที่ปู่ทำไว้ให้ใช้จ่าย รวมถึงเธอเองก็มีรายได้เล็กน้อยจากการขายไอเทมเกม และของจุกจิกสำหรับแต่งคอสเพลย์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะใช้เงินโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

“คีย์ได้บัตรกินฟรีมา 2 ใบแหละ” คิรินชูสองนิ้ว แถมขยิบตาให้ รู้ว่ากนกนารีกังวลเรื่องค่าอาหารที่สูงเอาเรื่อง แต่เขาอยากให้หญิงสาวได้กินของอร่อย และที่สำคัญวันนี้มีเชฟพิเศษมาจากญี่ปุ่นเสียด้วย

“แพงแล้วยังจองยากอีกนะที่เฟิร์นเคยอ่านรีวิวมาน่ะ”

“เหรอ ไม่เคยได้ยิน” คิรินหันมาเลิกคิ้วใส่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“คีย์แต้มบุญสูงตลอดเลยอ่ะ” กนกนารีพึมพำตามหลังชายหนุ่มในชุดกาวน์สั้นของคณะเภสัชที่เดินไปยังโซนวีไอพีแบบเจนทาง พอถึงบริเวณประตูเลื่อนแบบมูจิ คิรินก็หันมาคว้าข้อมือหญิงสาวดึงเข้ามาด้านใน พร้อมกับกระเซ้าด้วยเสียงเบิกบาน

“เฟิร์นดิแต้มบุญสูงกว่า ได้กินของอร่อยฟรี”

“...”

เสียงหัวเราะร่วนของคิรินหยุดลงทันทีพร้อมกับกนกนารีที่หน้าเผือดสี เป็นจังหวะเดียวกันกับชายหนุ่มชุดสูทราคาแพงที่นั่งเคียงข้างกับหญิงสาวในชุดเขียวมะกอกเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เข้ามาใหม่

กิรนาเพียงยิ้มมุมปากให้กับคิรินเพราะเคยเห็นหน้าค่าตากันในวงสังคมผ่าน ๆ แตกต่างจากภัทรที่จ้องเขม็งมายังการจับจูงของหนุ่มสาวนักศึกษา ดวงตาสีน้ำตาลลุกโชนด้วยประกายไฟแห่งความโกรธ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นเด็กสองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง...

กนกนารีขยับจะชักข้อมือออกแต่คิรินไม่ยอมปล่อย ทั้งยังใช้วงแขนอีกข้างโอบไหล่เป็นเชิงดันให้เข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตรงหน้าเชฟ กิริยาของคิรินเป็นไปอย่างสุภาพแต่ก็บอกได้ถึงความสนิทสนมเอาอกเอาใจ

นั่นทำให้ภัทรยิ่งร้อนวาบในอก...

“เรากลับกันไหม” คิรินนั่งลงข้างกนกนารี เท้าแขนกับบาร์อาหาร ใช้แผ่นหลังของตนเองบังสายตาของคนอื่น เมื่อเห็นกนกนารีสีหน้าเจื่อนสนิท ทว่ามันอยู่เพียงวูบเดียวหญิงสาวก็กลบเกลื่อนมันจนเลือนหาย แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มจาง ๆ มันน่าสงสารยิ่งกว่าการฟูมฟายเสียอีกในความรู้สึกของคิริน

“กินเถอะ เราต้องไม่พลาดของอร่อย” กนกนารีใช้แรงหมุนเก้าอี้ของคิรินให้กลับมาหน้าตรง เท้าคางรอดูการทำอาหารของเชฟมืออาชีพที่เริ่มเตรียมวัตถุดิบบางส่วนขึ้นมาอธิบายให้ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

“เก่งมาก” คิรินยกนิ้วโป้งให้หญิงสาว

“แน่นอนอยู่แล้ว” กนกนารีก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมาทำแบบเดียวกัน แล้วเคลื่อนมาเหมือนชนแก้ว ก่อนจะยิ้มจนตาหยีให้กับเพื่อน คิรินมีน้ำใจกับเธอขนาดนี้ หญิงสาวจะไม่ยอมให้เขารู้สึกแย่เพียงเพราะความเสียใจของเธอเด็ดขาด

ซูชิโอมากาเสะค่อย ๆ เริ่มเสิร์ฟตามลำดับรายการที่เชฟประจำร้านแจ้งไว้...

“สด อร่อยดีนะคะพี่ภัทร” กิรนาตาโตเมื่อได้ลิ้มรสของอาหารที่เชฟส่งให้กับมือเข้าปาก

“ครับ” ความหงุดหงิดของภัทรแผ่ออกมาทางน้ำเสียงโดยไม่รู้ตัว สมาธิของเขาไม่ได้อยู่ที่อาหารหรือกิรนาอีกแล้ว ยิ่งเห็นไอ้หนุ่มนักศึกษาก้มลงกระซิบกระซาบข้างหูกนกนารี หรือการที่หญิงสาวคนนั้นคีบอาหารบางอย่างที่เธอไม่กินออก แต่คิรินกลับไม่รังเกียจหยิบมันเข้าปากให้แทนเหมือนเสียดายของซะเหลือเกิน

ไอ้เด็กคิรินมันจะเสียดายของที่ไหนกัน ในเมื่อร้านอาหารนี้ก็ของที่บ้านมันเอง!

“เป็นไง เฟิร์น” เสียงคิรินถามอย่างเอาใจ เมื่อเชฟส่งอูนิคำโตให้กนกนารี

“ดีมาก ชอบอ่ะคีย์”

“อัณฑะหอยเม่น” คิรินแกล้งเย้าจนหญิงสาวเกือบสำลัก แต่เขาก็พูดเรื่องจริงเพราะอูนิราคาแพงมันมาจากส่วนนั้นของหอยเม่นจริง ๆ

เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กทั้งคู่ทำให้ภัทรโกรธจนหูดับ เขานั่งอยู่ข้างคิริน จึงได้ยินทุกคำ โดยเฉพาะไอ้คำว่าอัณฑะหอยเม่น...มุกต่ำตม ยายเฟิร์นยังมีหน้าระรื่นระริกระรี้ไปกับมัน...

Phat : กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้

นักธุรกิจหนุ่มโมโหจัดจนต้องพิมพ์ข้อความสั่งกนกนารีในไลน์ ชำเลืองจ้องไปที่หญิงสาว ไม่มีการขยับลุกหรือตอบสนองตามสั่ง แถมต้องหัวเสียหนักเข้าไปอีก เมื่อเห็นกนกนารีคว่ำจอสมาร์ตโฟนลงกับเคาน์เตอร์บาร์และกินอาหารต่อเงียบ ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กล้ามาก...เมินเฉยกับสิ่งที่เขาพูด...

เป็นอีกครั้งที่คนรักษาภาพลักษณ์แบบภัทรอยากลุกขึ้นถีบเก้าอี้ของเด็กหนุ่มที่นั่งข้างกันให้คว่ำแล้วก้าวไปลากกนกนารีมาตีก้นงอน ๆ โทษฐานหน้ามึน ดื้อตาใส

“อิ่มมากเลยคีย์” เสียงหวานของกนกนารีเอ่ยขึ้น

“อะไรกัน คีย์ว่าจะชวนไปกินขนมต่อซะหน่อย” คิรินวางถ้วยชาเขียวร้อนลง พร้อมกับส่งกระดาษเช็ดมือให้กับหญิงสาว

“อยากกลับแล้วอะ ต้องรีบอ่านหนังสือที่ค้างอยู่น่ะสิ” กนกนารียิ้มอ่อน และก็เผื่อไปยังชายหนุ่มที่นั่งถัดไปจากคิริน เธอตั้งใจจะบอกภัทรให้รับรู้ด้วย เขาอยากให้กลับ เธอก็จะกลับ...

“งั้นปะ เดี๋ยวคีย์ไปส่ง”

ภัทรมองตาเขม็ง เขาและกิรนายังคงนั่งที่บาร์อาหาร ในขณะที่กนกนารีและคิรินลุกขึ้นเพื่อเตรียมออกจากห้อง

“แยกกันตรงนี้แหละคีย์ คนละทางกันเลย” ทันทีที่กนกนารีตอบ ภัทรก็เลื่อนสายตามามองยังหนุ่มรุ่นน้อง ไม่ต้องขยับปากยกยิ้ม แต่แววตาเยาะเย้ยมันชัดเจนจนคิรินต้องกำหมัดแน่น

“เรากลับกันเลยไหมครับนีน่า” นักธุรกิจหนุ่มอารมณ์ดีขึ้น ที่สุดเขาก็ยังควบคุมทุกอย่างไว้ในมือได้หมดจด กนกนารียังน่ารักเฉลียวฉลาด เธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบคนดื้อรั้นแบบหัวชนฝา ประชดประชันหรือชอบเอาชนะ นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาอยู่กับเด็กสาวคนนี้ได้นานแม้ว่ากนกนารีออกจะดูกะโปโลไปบ้างจนถึงขั้นไร้สาระในสายตาเขาก็ตาม

“นีน่าอยากไปดื่มที่ Loops อีกจังเลยค่ะ” กิรนาเกาะท่อนแขนแข็งแรงของภัทรเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น น้ำเสียงของอดีตนางเอกออดอ้อนพอเหมาะพอดีดูน่ารักแบบคนที่ฝึกและบริหารเสน่ห์จนแพรวพราว

“น้า นะคะ” นอกจากเสียงออเซาะของลูกสาวรัฐมนตรี เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอของภัทรก็ดังประสานขึ้นด้วยเหมือนเอ็นดูกันนักหนา

กนกนารีเพียงชะงักนิดหนึ่งที่กรอบประตูทางออก...ไม่ได้รอฟังที่ภัทรตอบผู้หญิงคนนั้น...เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะได้ยิน...