9 หมอวิณทร์วายุ

“อึ้งไปเลยละสิน้องลี่ พี่ได้ยินมาว่าหมอวิณทร์คนนี้น่ะ เขาฮ็อตมากที่โรงพยาบาล คิวคนไข้สาวๆ งี้แน่นเชียว แถมพยาบาลยังแวะเวียนมาชื่นชมความหล่อของหมอวิณทร์แบบไม่ขาดสาย เรียกว่าตั้งแต่หมอวิณทร์มาประจำที่แผนกจิตเวชของโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์เนี่ย คนแน่นตลอดเลย”

“เดี๋ยวนี้คนเป็นโรคซึมเศร้ามากกว่าปกติด้วยหรือเปล่าคะ คนเลยแน่น” คะนึงรักตั้งข้อสังเกตก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่...เมื่อกี้พี่แป้นบอกว่าโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์ใช่มั้ยคะ”

“ใช่จ้ะ”

“ทำไมชื่อโรงพยาบาลเหมือนนามสกุลหมอล่ะคะ” ถามจบ หญิงสาวก็ชี้ที่ชื่อผู้บรรยายในแฟ้ม

“ก็เจ้าของโรงพยาบาลคืออาจารย์หมอที่เป็นปู่ของคุณหมอวิณทร์ไง มีลูกมีหลานออกมา ก็เป็นหมอกันทั้งตระกูล เรียนเฉพาะทางกันไปตามที่ตัวเองถนัด เรียกว่าแทบจะครองทุกโรงพยาบาลเลยละ ลูกหลานก็มีหุ้นส่วนอยู่ในโรงพยาบาลของพ่อแม่และเครือญาติ มากน้อยต่างกันตามสายของตระกูล”

จู่ๆ ปราณีก็หยุดอธิบายต่อ หันมามองที่เธอแล้วบอก

“นี่พี่ตาฝาดหรือเปล่านะ เมื่อกี้พี่เห็นหมอวินทร์เขาเหมือนจะยิ้มให้ลี่แน่ะ”

คะนึงรักสะดุ้งก่อนจะเลื่อนตัวลงต่ำจนใบหน้าแทบจะติดโต๊ะสัมมนา ยกแฟ้มขึ้นมาตั้งเพื่อไม่ให้คนที่ยืนอยู่บนโพเดียมมองเห็น “พี่แป้นคงตาฝาดค่ะ ลี่ไม่รู้จักกับเขา จะมาส่งยิ้มให้ลี่ทำไม”

“จริงสินะ จะยิ้มให้คนไม่รู้จักทำไม หรือเขาจะปิ๊งลี่ตั้งแต่แรกพบ”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่เหตุผลนั้นแน่ๆ”

“จริงเหรอ”

“จริงค่ะ” เธอยืนยัน

“คงงั้นมั้ง พี่คงคิดไปเอง เพราะตอนนี้คุณหมอเขาหันไปทางอื่นแล้ว”

“งั้นเหรอคะ”

คะนึงรักรู้สึกปลอดภัยขึ้น จึงค่อยๆ เอาแฟ้มลงแล้วเงยหน้ามองคนที่เพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อ ‘วิณทร์วายุ’ แต่เหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัว เขาเบนหน้ามาสบตากับเธอตรงๆ ก่อนจะยิ้มสดใสไม่ต่างอะไรกับเด็กหนุ่มแสนนุบนิบคนนั้นเลยสักนิด

เสียงวี้ดว้ายดังขึ้นเบาๆ จากสาวน้อยสาวใหญ่รอบตัวเมื่อได้เห็นรอยยิ้มสุดเจิดจ้า โดยเฉพาะสาวใหญ่ข้างตัวเธอที่เอื้อมมือมาเขย่าแขนเธอไม่เบานัก

“ชัดเลยลี่ หมอเขายิ้มให้ลี่ชัดๆ มองมาตรงๆ เลย คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว เขาปิ๊งลี่แน่นอน”

“เชื่อเถอะค่ะพี่แป้น ไม่ใช่แบบนั้นหรอก”

“ใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่รู้แหละ แต่ผู้ชายอะไร ยิ้มได้น่ารักเป็นบ้า เป็นยิ้มแบบที่ชวนให้เข้าไปปู้ยี่ปู้ยำ ยิ้มแบบชวนให้จับกด ยิ้มแบบน่าทำมิดีมิร้ายอะ นึกถึงกระต่ายสีขาวนุ่มฟูที่มักตกเป็นเหยื่อของสัตว์ผู้ล่าออกใช่มั้ยลี่ หมอวิณทร์คนนี้ชวนให้นึกถึงแบบนั้นเลย ตายจริง นี่พี่กำลังคุกคามคุณหมอด้วยคำพูดอยู่รึเปล่านะ ยุคนี้เขายิ่งรณรงค์ไม่ให้มีการคุกคามทางเพศไม่ว่ากับเพศไหนอยู่ด้วย”

คะนึงรักพูดไม่ออก เธอเข้าใจความรู้สึกของปราณีได้อย่างถ่องแท้ แต่อยากจะบอกเหลือเกินว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่กระต่ายขาวนุ่มฟูแบบที่กำลังแสดงออกแน่ๆ แต่เป็นเสือที่สวมขนกระต่ายปกปิดตัวตนเอาไว้ต่างหาก

หญิงสาวปล่อยให้เพื่อนรุ่นพี่พร่ำเพ้อถึงรอยยิ้มใสซื่อนั้นต่อไป พยายามก้มหน้ามองแฟ้มบนโต๊ะ ไม่เงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนที่เอาแต่จ้องมองมาเหมือนจะแกล้งอีกเลย

เธอคิดว่าตอนนี้เธออาจจำเป็นต้องพบจิตแพทย์

หลังเสร็จการบรรยาย วิณทร์วายุก็ก้าวออกจากห้องประชุมหรูเพื่อไปยังมุมของว่าง ทักทายและพูดคุยตามมารยาทกับพนักงานจากบริษัทเลิฟ เลิฟ การ์เดนที่เข้ามารุมล้อม

จะมีก็แต่ผู้หญิงที่ร่วมแชร์ประสบการณ์ข้ามคืนด้วยกันคนนั้น ที่พยายามอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด

เขาไม่ใช่เสือ แต่ก็ไม่ใช่แมวซื่อๆ ด้วยเหมือนกัน การที่เธอเอาแต่เรียกเขาว่าน้อง มองเขาเหมือนเด็กน้อย กระตุ้นเร้าให้เขาอยากฝากฝีไม้ลายมือเอาไว้กับเธอ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้ฝากฝังไว้เพียงครั้งเดียวแน่ๆ

นึกถึงตอนแรกที่หญิงสาวเห็นเขาในฐานะจิตแพทย์ผู้มาบรรยายแล้วขำไม่หาย เธอเบิกตากว้าง สบตากับเขาเหมือนเห็นผี ก่อนจะจิตหลุดนั่งอึ้งอยู่พักใหญ่ จนเขาจงใจยิ้มให้นั่นแหละ เธอจึงตอบสนองด้วยการก้มหน้างุดและไม่เงยหน้ามองมามองโพเดียมผู้บรรยายอีกเลยตลอดสองชั่วโมง

วิณทร์วายุตอบคำถามเรื่องจิตวิทยาความรักกับพนักงานสาวหลายคน ไล่ไปจนถึงเรื่องอาการซึมเศร้า ดูก็รู้ว่าจงใจชวนคุย ถามโน่นนี่นั่นเพื่อจะได้คุยกับเขานานๆ แต่ชายหนุ่มไม่ได้นึกรำคาญเพราะถือว่าได้แชร์ความรู้ ใครจะไปรู้ว่าอีกหน่อยความรู้ที่ได้อย่างไม่ตั้งใจในวันนี้ อาจจะมีประโยชน์กับพวกเธอเข้าสักวัน

จนกระทั่งหมดเวลาพักเบรกแล้วนั่นละ สาวๆ ที่รุมล้อมเขาจึงทยอยกันเข้าไปในห้องประชุมเพื่อฟังการบรรยายจากนักขายมืออาชีพคนหนึ่งซึ่งเป็นวิทยากรรับเชิญต่อจากเขา

ชายหนุ่มรินชาร้อนมานั่งจิบ แล้วก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆ จากปลายสายตา เงานั้นค่อยๆ คืบคลานไปทางด้านหลังเขาอย่างช้าๆ แถมเจ้าของเงานั้นคงจะย่องให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เขารู้ว่ามีคนเดินผ่าน

แหม...เงานั้นช่างเหมือนใครบางคนที่เพิ่งเปิดศึกแดงเดือดกันมาเมื่อคืนเสียจริงๆ

“จะเข้าไปฟังบรรยายแล้วเหรอครับ ผมเห็นคุณยังไม่ได้กินของว่างเลย น้ำสักแก้วก็ไม่ดื่ม” วิณทร์วายุทักขึ้นลอยๆ โดยไม่หันกลับไปมอง

“ไม่ค่ะ ไม่หิว” เงาลึกลับตอบมาเบาๆ ทว่าเสียงแหบห้าวเหมือนกำลังดัดเสียง

“จะไม่หิวได้ยังไง ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน มากินก่อนเถอะน่า เดี๋ยวเข้าไปพร้อมผมก็ได้ บอสคุณไม่ว่าหรอก” เขากลั้นขำ

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบพร้อมทำท่าจะวิ่ง

ชายหนุ่มลุกขึ้น ก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ เขาใช้มือวางทาบบนผนัง กันเธอไม่ให้วิ่งหนี แล้วใช้อีกมือหนึ่งกำข้อมือเธอไว้หลวมๆ