10 กับดักหัวใจ

เมื่อพินทุอรโดนเพชรพร้อมลากออกไป คนงานที่เหลืออยู่ก็มองหน้ากันไปมา โอดเดินสำรวจรอบๆ กระบะที่เสียหายก่อนจะพูดเสียงตื่นเต้น

“พี่เพชรไม่ด่าว่ะ แถมยังไม่รีบมาเก็บลูกๆ ที่หล่นกระจายบนพื้นด้วย”

“เห็นประคบประหงมมาเกือบเดือน ผมเดินเฉียดนิดเดียว พี่แกยังปารองเท้าแตะใส่ แล้วนี่อะไร หล่นตูมทั้งกระบะ เละกระจายเป็นโกโก้ครั้นช์ขนาดนี้ แม่งยังไม่ด่าสักคำ” สเตฟานโวย

“ใช่ ปกติใครทำขนาดนี้ แกอาละวาดลั่นสวนไปแล้ว สองมาตรฐานชัดๆ” สมิงเสริม

โอดลดเสียงลง ทำท่ามีลับลมคมในตอนที่ป้องปากบอก “แล้วเมื่อกี้ที่จับมือคุณอิงไปดูเสี้ยนน่ะ กูเห็นพี่เพชรหน้าแดงว่ะ”

สมิงขมวดคิ้ว “ดำขนาดนั้น ยังแดงได้อีกเหรอวะไอ้โอด”

“เออสิวะ มึงดูที่หูพี่แกสิ แดงแป๊ดเป็นตูดลิงเลย”

นุ่มที่นั่งฟังเงียบๆ มานานขยับแว่นสายตาก่อนจะสรุปเสียงหนักแน่น “แบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ”

“ใช่ พี่เพชรแม่งคิดไม่ซื่อกับคุณอิงแน่นวล” โอดแกล้งม้วนลิ้น

“นวลนั่นแม่กูโว้ยไอ้โอด ล้อชื่อแม่เป็นเด็กไปได้ เดี๋ยวโดนถีบ” สมิงค้อนขวับ

โอดหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วตั้งข้อสังเกต “แต่คนอย่างพี่เพชรจะจีบหญิงติดเหรอวะ จีบยังไงพี่แกทำเป็นหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”

“อย่าไปดูถูกสิพี่โอด เห็นแบบนี้ พี่เพชรเคยมีแฟนไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เคยจีบหญิง จะมีแฟนได้ไง” สเตฟานสงสัย อาจเป็นเพราะคนงานหนุ่มมาทำงานที่สวนของเพชรพร้อมหลังโอดและสมิง ทำให้ข้อมูลบางอย่างตกหล่นไป

“คนนั้นเขามาจีบพี่เพชรก่อน” โอดเฉลย

สมิงรีบเสริม “ถ้าพี่เพชรอยู่ในนิยายหรือละครสักเรื่อง แกก็เป็นได้ทุกบทบาทนั่นแหละ ตั้งแต่อันธพาลท้ายไร่ หัวหน้าแก๊งมาเฟีย แม้แต่ตัวร้ายที่ลากนางเอกไปหวังจะข่มขืน ที่เป็นไม่ได้อย่างเดียวก็คือพระเอก ถ้าเป็นได้ก็คืออัศจรรย์”

นุ่มลุกขึ้นยืน มองไปทางบ้านของเพชรพร้อมก่อนจะสรุปปิดท้าย “แต่ผมว่านะ ตอนนี้อัศจรรย์ได้เกิดขึ้นที่นี่แล้วละ พี่เพชรเขาพร้อมจะเป็นพระเอกแล้ว”

จากนั้นทั้งสี่คนก็ชะเง้อมองไปทางที่เพชรพร้อมจูงกึ่งลากพินทุอรหายลับไป

“ส่งมือมา” เพชรพร้อมบอกเหมือนสั่งเมื่อทั้งสองคนมานั่งอยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีอ่อนสลับกับสีขาว ดูแล้วให้ความอบอุ่นและสร้างความเป็นกันเอง

ทว่าเจ้าของบ้านที่กำลังตีหน้ายักษ์ใส่กลับทำให้บรรยากาศสุดอบอุ่นกลายเป็นบรรยากาศแสนมาคุ

“คุณ...ฉันขอโทษนะ”

“ขอโทษแล้วมันหายไหม” เขาตอบพลางเปิดกล่องปฐมพยาบาล

“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า อยากจะให้ฉันชดใช้ยังไงก็ว่ามา”

“ของมีคุณค่าทางจิตใจ เงินซื้อไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มพูดโดยไม่ยอมมองหน้า แต่ลูบที่ปลายนิ้วของเธอเพื่อหาเสี้ยนเจ้าปัญหาอย่างเบามือ เมื่อเจอแล้วเขาก็คีบออก จากนั้นหยิบขวดยาฆ่าเชื้อออกมาวางแล้วค้นหาสำลี

หญิงสาวชักมือกลับ “ฉันเป็นหมอนะ แผลแค่นี้ฉันทำเองได้ ส่งสำลีกับขวดยานั่นมาสิ”

“จะอวดเหรอ หรือไม่กล้าให้คนทำไร่ทำสวนมือหยาบๆ แบบผมทำแผลให้”

พินทุอรถอนใจ ยื่นมือกลับไปวางบนมือใหญ่ของคนหน้าดุแล้วบอก “ไม่ใช่สักหน่อย แค่เกรงใจน่ะ ฉันทำของคุณพังแล้ว ยังต้องให้คุณมาลำบากทำแผลให้อีก”

ริมฝีปากของเพชรพร้อมยกขึ้นนิดหนึ่ง นิดเดียวจริงๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ย “งั้นคราวหน้าก็อย่าซนสิ”

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ กับคำพูดของเขา เธออายุย่างสามสิบหกปี เป็นจิตแพทย์ที่น่าเชื่อถือของโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์ มีคนไข้นับถือมากมาย แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับบอกว่าเธอ ‘ซน’ อย่างนั้นหรือ

พินทุอรรอให้เพชรพร้อมทำแผลจนเสร็จ ยกขึ้นดูความเรียบร้อย ก่อนจะถาม

“แล้วตกลงคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไง เงินก็ไม่เอา”

“ปลูกใหม่สิ คุณต้องปลูกกล้าไม้กระบะนั้นมาคืนผม นั่นแหละถึงจะเรียกว่าชดเชยทางจิตใจ”

“แต่ฉันคิดว่าจะกลับกรุงเทพฯ วันนี้แล้วนี่ จะมีเวลาไปปลูกคืนคุณได้ยังไงกัน”

เพชรพร้อมสบตาเธอตรงๆ แววตาคมกล้าทอประกายวิบวับในขณะที่กล่าวย้ำชัด

“ก็ยังไม่ต้องกลับสิ อยู่กับผมไปก่อน อย่าเพิ่งกลับ”

พินทุอรกะพริบตาปริบๆ เป็นครั้งที่สอง คำพูดของเพชรพร้อมฟังแล้วทะแม่งๆ ชอบกล โดยเฉพาะที่บอกว่า...อยู่กับผม หญิงสาวเงยหน้าสบตาเขาตรงๆ แล้วถามสิ่งที่อยากรู้

“หมายความว่ายังไง”

“หมายความว่าคุณต้องอยู่ที่นี่กับผม จนกว่ากล้าไม้ใหม่จะงอกและเติบโตเท่ากับที่คุณทำพังไง”

จิตแพทย์สาวไม่กล้ากะพริบตาปริบๆ เป็นครั้งที่สาม แม้จะอึ้งทึ่งเสียวกับทุกคำพูดของชายหนุ่มร่างยักษ์ตรงหน้า สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าถามเขาไปเบาๆ

“นานแค่ไหน”

“ในกระบะนั่นเป็นหน่อไม้ฝรั่ง ถ้าปลูกโดยใช้เมล็ดก็ประมาณสามสัปดาห์” เพชรพร้อมตอบหน้านิ่ง

“นานขนาดเลยเหรอ ไม่ไหวมั้ง แค่เพาะต้นกล้าเนี่ยนะ”

“จริงๆ แล้วต้นกล้าพวกนั้นผมไม่ได้ปลูกแบบใช้เมล็ด แต่ปลูกโดยวิธีเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ คุณคิดดูสิ กว่าผมจะคัดเลือกชิ้นส่วนพืชเอามาฟอกฆ่าเชื้อ เอาเข้าตู้ปลอดเชื้อ ผสมอาหารสังเคราะห์สารพัด ไหนจะต้องเปลี่ยนอาหาร ไหนจะต้องควบคุมอุณหภูมิและแสงสว่าง กว่าพวกเขาจะงอก กว่าจะโตจนเป็นต้นกล้าที่แข็งแรงออกมาอยู่โรงเพาะเลี้ยงในสภาวะอากาศปกติ ผมใช้เวลาไปเป็นเดือนๆ เลยนะ แต่ที่ผมบอกให้คุณปลูกโดยใช้เมล็ดซึ่งใช้เวลาน้อยกว่าเนี่ย ถือว่าใจดีกับคุณมากแล้ว”

“แต่มันก็ยังนานอยู่ดี”

“งั้นก็ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสากับคนไม่มีความรับผิดชอบหรอก” เพชรพร้อมทำเสียงเฮอะในลำคอ ก่อนจะถอนหายใจเหยียดยาว

ผู้หญิงอย่างพินทุอรฆ่าได้หยามไม่ได้ ยิ่งโดนดูถูกว่าไม่มีความรับผิดชอบ เธอยิ่งรับไม่ได้

“ฉันมีความรับผิดชอบพอ”

“แค่ไม่ถึงเดือน ยังบอกไม่ไหวเลย ไม่เป็นไรหรอก คนไม่มีความรับผิดชอบก็แบบนี้แหละ ผมเข้าใจ”

ได้ยินคำว่าไม่มีความรับผิดชอบเป็นครั้งที่สอง เลือดก็ขึ้นหน้าจิตแพทย์สาวทำให้เธอโพล่งออกไปทันที “สามสัปดาห์ก็สามสัปดาห์สิ ไม่เห็นจะยากตรงไหน”

“ไม่ต้องร้อก”

“ต้อง ฉันจะปลูก ดูปากฉันนะ ฉัน จะ ปลูก”

“ถ้าปลูกแล้วไม่ขึ้นล่ะ” เขาถามเสียงเนิบนาบ

“ถ้าปลูกแล้วยังไม่ขึ้น ก็ปลูกใหม่ จะหน่อไม้ฝรั่ง หน่อไม้จีน หน่อไม้แขกก็ได้ทั้งนั้น ต่อให้ต้องปลูกอีกสามปี ฉันก็จะอยู่ที่นี่เพื่อปลูกกล้าไม้มาคืนคุณให้ได้เลย คอยดูสิ”

“งั้นเหรอ”

“เออสิ...” พินทุอรทดคำว่า ‘วะ’ ไว้ในใจ

“งั้นก็ตามนี้ ผมจะเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ให้คุณ พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยเริ่มงานก็แล้วกัน ส่วนวันนี้ก็พักผ่อนตามอัธยาศัย เดี๋ยวตอนเที่ยงผมมาเรียกกินข้าวนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มจางๆ ที่มุมปากอย่างน่าหมั่นไส้ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและผิวปากเดินจากไป

พินทุอรมองตามแผ่นหลังกว้างเท่าลานวัดไปด้วยสายตาขุ่นมัว อยากจะแช่งให้เขาเดินสะดุดพื้นบ้านก็กลัวว่าคำแช่งจะเข้าตัว อยากจะยกนิ้วกลางให้ก็กลัวว่าเขาจะมีตาหลัง เธอจึงได้แต่เก็บคำด่าทั้งหมดไว้ในใจ

โอเค...โอเค้...

ก็แค่อยู่ที่บ้านเพชรพร้อมสามสัปดาห์ เพื่อปลูกกล้าไม้ในกระบะคืนเขา ไม่มีอะไรยาก ยังไงซะ เธอก็โดนพักงานยาวอยู่แล้วนี่