ตอนที่ 2 กองทัพ หิรัญพิชัยรณรงค์

        ผับ SKY

        กองทัพ หิรัญพิชัยรณรงค์ วัย 22 ปี เขากำลังเรียนชั้นปีที่ 4 สาขาวิศวะเครื่องกล ดวงตาที่คมดั่งพญาเหยี่ยวจมูกรับเข้ากับใบหน้า ส่วนสูงที่สูง 188 เซนติเมตรทำให้เขาดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

        ทั้งมหาวิทยาลัยตั้งฉายาให้พวกเขาว่าแก๊งเพลย์บอย บ้านรวยไม่พอหน้าตาดีกันทั้งบ้าน

        กองทัพเดินเข้ามาในผับด้วยท่าทีนิ่งเฉยๆ วันนี้เพื่อนทั้งสองห้องมาฉลองงานวันคล้ายวันเกิดน้องหมาสุดที่รักของเขา คนหล่อบ้านรวยธรรมดาของชีวิต

        “ไหนอ่ะลูกมึงอยู่ไหน” ไต้ฝุ่นหยักคิ้วที่เขาบังคับมันมาผับเพราะวันนี้มีของขวัญสวยๆ งามๆ จะให้กองทัพ ทีแรกมันจะไม่ยอมมาเพราะจะจัดงานวันเกิดให้น้องหมาที่บ้าน

        “ถ้ากูพาลูกกูมาด้วยมีหวังผับแตก”

        จัสมินคือชื่อน้องหมาสุดที่รักของเขาที่เลี้ยงกันมาตั้งแต่แบเบาะ วันหยุดเขาต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์แม่กลัวว่าเขาจะมัวแต่เที่ยวจนไม่เรียน

เพื่อน ๆ ยกให้เขาเป็นเทพ ที่มหาวิทยาลัย เขาก็มีมือซ้ายมือขวาคอยทำงานส่งอาจารย์ โดยไม่ต้องทำเอง แต่เขาเป็นคนที่หัวดี ระดับเรียกได้ว่าอัจฉริยะเพื่อนๆ อิจฉากันมาก มีครบทุกอย่าง แถมมีหัวสมองอีก

“คืนนี้หยุดพูดถึงลูกมึงก่อน กูมีของขวัญให้มึง”

“คนเดิมกูไม่เอานะ”

“No! น้องจอยที่มึงบอกว่าเล่นตัวไง” แม็กนัสพูดขึ้นมาได้ยินกองทัพบอกว่าอยากน้องคนนี้แต่เล่นตัว ตอนนั้นน้องจอยมีแฟนพอโดนทิ้งได้ไม่กี่วันก็มารับงานคืนนี้เพื่อจะได้ขึ้นเตียงกับกองทัพ

“ทำไมรอบนี้ถึงยอมมา”

“น้องมันโดนผัวทิ้งวะ คืนนี้กูให้มึงทำโชว์พวกกูเลย”

ไต้ฝุ่นพูดเป็นเรื่องสนุกเพราะพวกเขาทำแบบนั้นกันบ่อยๆ แต่ที่ไม่ยุ่งเลยคือพวกยาเสพติดที่พวกเขาจะไม่เข้าไปยุ่ง

“ถ้าไม่เด็ดแบบที่มึงว่ากูจะให้มึงคลานเหมือนหมาเลย” กองทัพทิ้งก้นบุหรี่ลงที่ถังเขาเดินมานั่งที่โต๊ะ เรียกว่ามีแต่หนุ่มๆ เพราะสาวๆ ไม่ค่อยมาเรียนสาขานี้

“มาแล้วๆ”

“สวัสดีค่ะพี่กองทัพ”

กองทัพมองหญิงสาวด้วยหางตาและหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าต่อ ตอนนั้นเขาสนใจทำเป็นเล่นตัวพอหมดที่พิ่งเห็นวิ่งแจ้นมาหาเขา

“เดี๋ยวจอยชงเหล้าให้นะคะ”

“เฮ้ย ไอ้นี่มึงก็คุยกับน้องเขาหน่อย”

แม็กนัสตามซื้อตัวกว่าจะได้และได้รู้ความลับบางอย่างของสาวสวยตรงหน้า ภาพเบื้องหน้าเป็นนักศึกษาสาวที่ดูเรียบร้อย เบื้องหลังนั้นเขาไม่อยากพูดถึงเลย

“กูไม่มีอารมณ์”

“ไม่มีอารมณ์? นั้นกูเอาก่อนนะ” ไต้ฝุ่นพูดขึ้นหาสาวสวยมาให้แต่มานั่งทำหน้าบูดบึ้ง เหมือนกลัวเมียที่บ้านโกรธเสียอย่างนั้น

“จอยทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่าคะ?”

“เธอเรียนสาขาอะไร”

“เรียนบริหารค่ะ”

กองทัพย้อนกลับไปนึกถึงใบหน้าของสาวสวยคนนั้นที่เพื่อนบอกว่าเรียนบริหาร ไม่แน่คนตรงหน้าเขาอาจจะรู้จักก็ได้

“รู้จักคนที่ชื่อนิดาหรือฟา...อะไรสักอย่าง”

“นิดากับฟารีญาเหรอคะ?” จอยเริ่มไม่พอใจแล้วที่หนุ่มๆ มักถามถึงแต่สองคนนี้แต่มีอีกคนหนึ่งที่สวยมาก แต่ฐานะไม่ดีคนเลยมักไม่พูดถึง

“แล้วอีกคนชื่ออะไร?”

ไต้ฝุ่นและแม็กนัสพยายามนั่งฟังอยากรู้ว่ากองทัพมันอยากจะรู้จักชื่อน้องเขาไปทำไม มันถามแบบนี้หมายความว่ามันสนใจสาวสวยคนนั้น

“ชื่อเมษาค่ะ เดือนเมษาเป็นเด็กนักเรียนทุนบ้านก็จนมากด้วย”

จอยพูดออกไปด้วยความไม่พอใจที่ทุกคนเหมือนจะให้ความสนใจเดือนเมษามากเป็นพิเศษ เธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกอิจฉาเลย ทำไมฟ้าประทานใบหน้าที่สวยหยาดเยิ้มขนาดนั้นให้มัน

“เดือนเมษาเหรอ?” กองทัพยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่รอดพ้นสายตาของเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งมองอยู่

“ไอ้ทัพมึงจะเอาเปล่าวะ”

“เชิญมึงเอาก่อนเลย”

“พี่ทัพไม่สนใจจอยเหรอคะ” ไหนจ้างเธอมาให้ดูแลกองทัพแล้วทำไมเธอต้องได้ดูแลเพื่อนเขาแทน แต่ในแก๊งนี้ใครก็ได้เธอไม่ติด

“ไม่เธอเอากับเพื่อนฉันก่อนได้เลย”

ไต้ฝุ่นลากจอยไปที่มุมห้องเพื่อนๆ ต่างพากันเมามายไม่ได้สนใจว่าใครจะทำอะไร หรือจะเอากันตรงไหนพวกเขาเห็นภาพนั้นจนชินตาแล้ว

ชีวิตของเขาไม่มีอะไรมากแค่ดื่มเหล้าเมาและท่องราตรี แต่ช่วงนี้เขารู้สึกเบื่อๆ เลยไม่ค่อยได้ลากใครขึ้นเตียงด้วย

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงไต้ฝุ่นเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เสื้อผ้าของเขายับนิดหน่อยทรงผมยุ่งเหยิงแต่ไม่ทำให้ความหล่อลดน้อยลงเลยสักนิด

“แม่งโคตรหลวมเลยวะไหนว่ารับงานแบบนี้ ร้องครางเหมือนไม่เคยโดนใคร เย็.-ด”

“มึงรุนแรงกับน้องเขาหรือเปล่าวะ” แม็กนัสยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเขาไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเหมือนเพื่อนทั้งสองคน เขารักความเงียบสงบ ก็มีบางครั้งที่แอบซื้อกัน

“เซ็งวะ มึงถามถึงชื่อน้อง...น้องอะไรนะ?”

“เมษาน้องคนสวยไง”

“เออ มึงถามทำไมจะจีบน้องเขาเหรอแต่น้องเขาเป็นเด็กทุนมึงปล่อยเขาไปเถอะ” นักศึกษาที่ได้รับทุนต้องทำตัวอยู่ในกรอบไม่มีเรื่องเสียหายเพราะพิจารณาทุนปีต่อปี

“ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะอย่าไปทำลายอนาคตน้องเขาเลย”

“แล้วอยู่กับกูมันไม่มีอนาคตตรงไหน” กองทัพพูดขึ้นมา ทำให้เพื่อนทั้งสองคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะคำพูดแบบนี้ไม่ควรออกจากปากกองทัพ

“หมายความว่ามึงจริงจัง?”

“มึงพูดอะไรออกมาวะ” ไต้ฝุ่นไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนจะอาการหนักขนาดนี้ คนอย่างกองทัพผู้หญิงมีตั้งมากมายที่พร้อมจะพลีกายให้มัน

“ปะ...เปล่ากูพูดไปอย่างนั้นแหละ” แต่ถ้าน้องมันเล่นด้วยเขาไม่ปล่อยไปไหนหรอก คำนี้เขาไม่ได้พูดให้เพื่อนได้ยิน

กองทัพดื่มจนเริ่มมึนหัวเขาจึงกลับก่อน ส่วนไต้ฝุ่นขานั้นต้องมีผู้หญิงกลับด้วยทุกครั้ง แม็กนัสนั้นเป็นคนเงียบขรึมไม่รู้ว่ามันเป็นเกย์หรือเปล่า

กลางดึกที่เงียบสงัดเดือนเมษานอนกระสับกระส่ายไปมา ตามไรผมมีเหงื่อไหลออกมาเหมือนว่าเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้นเร็วๆ ในความฝันอันแสนมืดมิดที่หญิงสาวกำลังวิ่งหนีงูตัวใหญ่

“กรี๊ดดดด ช่วยด้วย”

เธอกำลังวิ่งหนีงูขนาดใหญ่ที่เรื่อยตามมาไม่หยุด เธอวิ่งมาจนถึงซอยตันและสะดุดกับท่อนไม้ล้มลง งูตัวนั้นแผ่แม่เบี้ยออกมาเหมือนจะฉกเธอให้ได้

“ออกไป! อย่ามาให้ฉัน”

“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกสาวน้อย” งูสีดำตัวนั้นพูดออกมา

ทำให้เดือนเมษายิ่งตกใจและกรีดร้องออกมา แม้จะเรียกให้คนช่วยแต่ไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้เลย เธอมองไปรอบๆ จนเห็นกับท่อนไม้ขนาดพอดีมือ

“กรี๊ดดดด”

งูสีดำเรื่อยเข้ามารัดตัวของเธอไว้แน่น แต่หญิงสาวไม่ยอมดิ้นจนสามารถหยิบท่อนไม้ได้ แตะฟาดไปที่หัวของงูตัวนั้นจนมันแน่นิ่งไป

“ตายไปเลย!” และเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมตัวไปหมด ฝันร้ายในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้

อีกฝั่งกองทัพสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจเพราะเขาฝันร้ายเช่นกัน เขาเอามือมาจับที่ศีรษะตัวเอง ฝันว่าตัวเองเป็นงู

“ยัยตัวแสบตีหัวคนมาได้”

ในความฝันเอาไล่ตามผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นใบหน้าไม่ชัด และเรื่อยไปรัดตัวแต่กลับถูกหญิงสาวในความฝันเอาไม้ฟาดหัวจนเขาสะดุ้งตื่น

“โรคจิตหรือเปล่ากูฝันว่าตัวเองเป็นงูไล่ตามผู้หญิง”

เขาเปิดดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาตีห้าจึงลุกขึ้นมาวิ่งออกกำลังกาย แต่เรื่องความฝันทำให้เขาคิดวนเวียนอยู่แบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นเหมือนเขาเคยเจอที่ไหนสักที่แต่เขาจำไม่ได้

เขาเคยได้ยินคุณย่าพูดว่าหากฝันว่าโดนงูรัดตัวจะเจอเนื้อคู่ แต่เนื้อคู่คงจะตายแล้วเพราะถูกตีหัวจนไม่รอด