บทที่ 107

คำพูดของเขา ถือเป็นทั้งการตักเตือนและคำขู่ไปในตัว

ซ่งจื่อเฉียนไม่แม้แต่จะปรายตามองหานเชี่ยนอีก เขาหันหลังเดินจากไปทันที

หานเชี่ยนกัดริมฝีปากมองแผ่นหลังของเขา ในใจพลันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่เธอยอมตกลงร่วมมือกับเสินหลีก่อนหน้านี้ ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงแล้วจริง ๆ

เมื่อปัญหานี้คลี่คลาย หินก้อนหนักที่ถ่วงอยู่ในอกก็พลันสลายไป อารมณ์ของหานเชี่ยนจึงดีขึ้นมาด้วย

พอนึกถึงเหตุการณ์ในร้านอาหารเมื่อครู่ ที่สืออวี๋เห็นเธอแท้ ๆ แต่ยังจงใจทำเป็นเมินเฉย แววตาของหานเชี่ยนก็วูบไหวด้วยความไม่พอใจ

ในเมื่อสืออวี๋กล้าทำให้เธอขุ่นเคือง สืออวี๋ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข!

เธอหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง “ฉันให้เงินแกไปตั้งมากมาย ไม่ใช่แค่ให้ไปโพสต์กระทู้ห่วย ๆ ในอินเทอร์เน็ตแล้วก็จบ ฉันให้เวลาแกสามวัน ฉันต้องการให้สืออวี๋ฉาวโฉ่จนสิ้นชื่อ!”

หลังจากวางสาย เธอก็หันกลับไปมองที่ร้านอาหารอีกครั้ง ก่อนที่มุมปากจะเหยียดยิ้มเย็นชา

ในขณะเดียวกัน ด้านของสืออวี๋กับซือเยี่ยนก็ได้เข้ามานั่งในห้องอาหารส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว

สืออวี๋หยิบเมนูขึ้นมา พลางมอ