ตอนที่ 4.

ตอนที่ 4.

คำว่า มีคนดีๆ ดูแล ทำให้พิมพิชชาถอนใจออกมาเบาๆ

“แต่หนูยังไม่เจอใครที่ดีพอที่หนูจะรักเลยนะคะคุณปู่ และอีกอย่าง หนูก็ยังสนุกกับชีวิตโสดอยู่เลยค่ะ”

เจ้าสัววันชัยหัวเราะเบาๆ แต่แววตาออ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจริงจังทีละนิด

“ปู่ไม่ได้เร่งให้หลานรีบหาหรอกนะ แต่ปู่อยากให้หลานจำเอาไว้ว่า ปู่แก่มากแล้ว คงไม่ได้อยู่กับหลานไปชั่วชีวิต ดังนั้นหล่อนจึงต้องมีคนที่รักหลานจริงๆ มาดูแลหลานแทนปู่”

พิมพิชชาเข้าใจความรู้สึกของคุณปู่ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังรู้สึกกดดันอยู่ดี

“คุณปู่ยังอยู่กับหนูอีกนานค่ะ”

“เรื่องอนาคต ไม่มีใครรู้ได้หรอกหลานรัก ดังนั้นเราต้องเตรียมตัวให้พร้อม...” คุณปู่ยังคงแสดงจุดยืนเช่นเดิม

“แต่หนูเป็นคนเลือกเยอะค่ะ แล้วปัญหาก็

คือ ตอนนี้ยังไม่มีผู้ชายคนไหนถูกใจหนูเลยสักคนเดียว”

คำพูดเคร่งเครียดของพิมพิชชา ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบลง ก่อนจะมีเสียงถอนใจหนักๆ ของเจ้าสัววัยชัยดังขึ้น

“ถ้าหลานเจอคนที่ใช่... ใครก็ได้ที่หลาน

คิดว่าเขาเป็นคนดี ปู่สัญญาว่าจะสนับสนุนทุกอย่างเลย”

คำพูดนี้ของคุณปู่ ทำให้พิมพิชชานิ่งงันไปเล็กน้อย ก่อนที่ภาพของบาริสต้าสุดหล่อที่ตัวเองถูกตาต้องใจจะผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

มีแต่ผู้ชายคนนี้คนเดียวที่สามารถทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงกว่าปกติได้...

และก็มีเพียงแค่เขาคนเดียว ที่ทำให้หล่อนรู้สึกไม่พอใจ เวลาที่เห็นผู้หญิงคนอื่นจ้องมองเขาด้วยความชื่นชม

หรือว่าเขาจะเป็นคนที่ใช่สำหรับหล่อนกันนะ!

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

“ความจริง... หนู... เจอคนที่ทำให้หนูใจสั่นแล้วล่ะค่ะ”

เจ้าสัววันชัยชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางแก้วชาลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง

“จริงเหรอหลานรัก? แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ”

พิมพิชชาสบตากับคุณปู่เล็กน้อย แววตามีความลังเล

“ถ้าเขาไม่ได้รวยล้นฟ้า คุณปู่จะต้อนรับเขาไม่ไหมคะ”

“แน่นอน ปู่ยินดีต้อนรับคนที่หลานเลือกเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเราก็ตาม” ชายชรายิ้มอ่อนโยน

พิมพิชชาฉีกยิ้มกว้างอย่างโล่งอก ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“แต่ถึงเขาจะไม่ได้ร่ำรวยนะคะ แต่เขาเป็นคนดีค่ะ เป็นคนขยัน และหนูมั่นใจว่าเขาต้องดูแลหนูได้เป็นอย่างดีแน่นอนค่ะ”

หล่อนบรรยายสรรพคุณของชายหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายของตัวเอง

“ขอแค่ให้เขารักหลานของปู่จริงๆ นี่แหละที่ปู่ต้องการ”

คำยืนยันของคุณปู่ ทำให้พิมพิชชายิ้มกว้างจนตาหยี

‘คีรีธาร... คุณคือคนที่ฉันเลือก...’

หล่อนคิดในใจด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อคุณปู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ว่าแต่... ผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอหลานรัก”

พิมพิชชายกยิ้มที่มุมปาก พลางส่งสายตาซุกซนไปให้คุณปู่ของตัวเอง

“ยังเป็นความลับค่ะคุณปู่”

เจ้าสัววันชัยหัวเราะขบขัน พลางวางแก้วชาที่เพิ่งยกขึ้นมาจิบลงบนโต๊ะอีกครั้ง

“งั้นเมื่อไหร่ ปู่ถึงจะได้เจอผู้ชายของหลานล่ะ”

“อีกไม่นานค่ะคุณปู่”

ดวงตาของเจ้าสัววันชัยเป็นประกายระยิบระยับ ขณะที่ปากฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“ปู่จะรออย่างใจจดใจจ่อเลย”

“รับรองว่าคุณปู่จะต้องชอบเขาแน่นอนค่ะ”

พิมพิชชาตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ที่แฝงไปด้วยแผนการ

“ปู่ต้องชอบเขาแน่นอน เพราะเขาเป็นคนที่หลานรักของปู่เลือกแล้ว”

ผู้เป็นหลานสาวอมยิ้มหน้าบาน ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาด้วยท่วงท่าสง่างาม

“งั้นหนูขอไปอาบน้ำก่อนนะคะคุณปู่”

“ไปเถอะหลาน”

เมื่อคุณปู่อนุญาต หล่อนก็ส่งยิ้มให้ท่านอีกครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นบันไดหินอ่อน แต่ในระหว่างทางที่ก้าวเดินนั้น ความครุ่นคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นภายในใจโดยอัตโนมัติ

“ฉันต้องทำยังไงนะ ถึงจะซื้อตัวคุณได้”

หล่อนทิ้งตัวเองลงบนเตียงนุ่ม นอนหงาย พร้อมกับจ้องเขม็งไปที่เพดานสีขาวสะอาดอย่างครุ่นคิด

“คงต้องใช้เงินมากสักหน่อย... เพราะคุณหล่อมาก...”

หล่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ไม่นานริมฝีปากอวบอิ่มก็ยกยิ้มขึ้นช้าๆ

“แล้วฉันต้องจ่ายเงินคุณเท่าไหร่ดีนะ คุณถึงจะยอมมาเป็นสามีของฉัน”

เสียงในหัวร้องตะโกน

"ห้าล้าน!"

แต่เสียงอีกด้านสวนกลับทันที

"ไม่พอ! เขาหล่อมาก ผู้หญิงต้องการเขาเยอะ เธอต้องทุ่ม!"

พิมพิชชาดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที แววตาทอประกายแห่งชัยชนะ

“ใช่ ต้องสิบล้าน ถึงจะสำเร็จ!”

หล่อนดีดนิ้ว และยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ

“ไม่มีใครปฏิเสธเงินสิบล้านได้หรอก จริงไหม”

แล้วพิมพิชชาก็ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหรู แล้วหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม เงาของหล่อนสะท้อนบนกระจกบานใหญ่ รอยยิ้มพึงพอใจยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหวาน

“คีรีธาร... คุณต้องยอมตกลงง่ายๆ แน่นอน”

หล่อนยังคงยิ้ม พลางเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีหายเข้าไปในห้องน้ำ ที่ภายในตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา

เสียงส้นสูงกระทบกับพื้นไม้ในคาเฟ่ดังกังวาน ทุกสายตาหันมามองเป็นตาเดียวกัน เมื่อพิมพิชชา ปรากฏตัวในลุคไฮโซจัดเต็ม

ชุดเดรสแบรนด์เนมสีแดงเพลิงเข้ารูป ตัดกับผิวขาวเนียน ริมฝีปากแดงระเรื่อเข้ากันกับแว่นกันแดดแบรนด์หรูที่เกาะอยู่บนศีรษะ

หล่อนดูสง่างามและสวยเกินกว่าใครในคาเฟ่แห่งนี้ แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับสายตาของใครหรอก เพราะตอนนี้สายตาของหล่อนจ้องไปที่เป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวของตัวเองเท่านั้น