บทที่ 2 นอนด้วยผิดคน

“ฉันไปแล้วนะ!” ฉันรู้สึกงง ๆ กับสิ่งที่เธอพูดที่ปลายสาย

“พูดอะไรของเธอ ตอนนี้เธออยู่ไหนเนี่ย พวกเรารอเธอที่โรงแรมทั้งคืนก็ไม่เห็นมา จนต้องแยกกันกลับ”

“ฮะ! ฉันก็มาแล้วนี่ไง แล้วก็ได้รับของขวัญของเธอเรียบร้อยแล้วด้วย เด็ดมาก ถึงจะเจ็บไปหน่อยก็เถอะ”

“ฮะ! ของขวัญอะไร ของขวัญที่ฉันจะให้เธอมันยังอยู่กับฉันอยู่เลยนะ ก็เมื่อคืนเธอไม่มาตามนัด ถึงยังไม่ได้เอาให้ สรุปตอนนี้เธออยู่ไหน”

“ตอนนี้ฉันก็ยังอยู่ที่นี่ไง ห้อง 419 ที่โรงแรมสตาร์ไลท์ เธอบอกว่าเตรียมผู้ชายไว้ให้ฉันนี่...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เสียงกรีดร้องของมีอาก็ดังมาจากปลายสาย

 “ฮะ! ผู้ชายอะไร? โอ้พระเจ้า! แล้วก็หมายเลขห้องมันไม่ใช่ 419 นะ เป็นห้อง 519 ต่างหาก! บนบัตรห้องก็เขียนไว้อยู่ไม่ใช่เหรอ เธอไม่ได้ดูรึไง?”

คำพูดของมีอา ทำให้ฉันตกใจจนต้องดีดตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“เธอว่าอะไรนะ? ไม่ใช่ห้อง 419?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่! แล้วก็ ของขวัญวันเกิดที่ฉันเตรียมให้เธอไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย ฉันเห็นเธอชอบแต่งตัวเหมือนทอมอยู่ทุกวัน และฉันก็ทนดูไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่าเธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ยังไงซะก็ต้องแต่งลุคแบบผู้หญิงแบบสาว  ๆ ทั่วไปบ้าง ดังนั้นเมื่อวานฉันก็เลยจองคอร์สสปาแบบครบวงจรที่โรงแรมไลท์สตาร์ให้เธอ เพราะอยากให้เธอได้ผ่อนคลายบ้าง แต่ผลปรากฏว่าเช้านี้ทางนั้นโทรมาบอกฉันว่าเธอไม่ได้ไป!”

ของขวัญวันเกิดจากมีอา คือคอร์สสปาแบบครบวงจร...ไม่ใช่ผู้ชาย...

ฉันตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอก แล้วผู้ชายคนนี้คือใคร ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่ของขวัญที่เพื่อนของฉันเตรียมไว้ให้ นั่นก็หมายความว่าเมื่อคืนนี้ฉันนอนกับใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ

“เดี๋ยวนะ บอกมาก่อน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเนี่ย”

“โรงแรงสตาร์ไลท์”

“แต่ที่เรานัดกันมันคือโรงแรมไลท์สตาร์นะ”

!!!!!!!!!!!

พระเจ้าช่วย ฉันมาผิดโรงแรม......

สมองของฉันเหมือนถูกระเบิดดังตู้ม งั้นก็แปลว่า...ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่มีอาจัดเตรียมไว้ให้น่ะสิ ฉันนอนด้วยผิดคน?!

บัตรห้อง...ใช่ ฉันรีบคว้ากระเป๋าข้าง ๆ มา ค้นหาบัตรห้องอย่างลุกลี้ลุกลน เลข 519 บนบัตรนั้นแทงสายตาของฉันเข้าอย่างจัง

“วาริส เธอยังฟังอยู่ไหม? เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่ได้ถูกใคร...เอ่อ....”

“ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อย เดี๋ยวโทรกลับไปใหม่นะ”

พูดจบฉันก็รีบวางสายทันที

ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันต้องรีบหนีก่อนที่เขาจะออกมา ฉันรีบคว้าเสื้อผ้าข้าง ๆ มาสวม สายตาเหลือบไปเห็นรอยสีแดงสดบนผ้าปูที่นอนสีขาว นั่นทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมา

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลงกะทันหัน เขาคงอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันถือรองเท้า สะพายกระเป๋า ย่องไปที่ประตู ครู่เดียวก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาดังมาจากข้างหลัง

“ว่าไง? กินเสร็จแล้วก็จะชิ่งเหรอ?”

เสียงของเขาดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันตกใจจนทำกระเป๋าหล่นลงพื้น

“เพล้ง!”

ฉันรีบก้มลงเก็บกระเป๋าอย่างเขิน  ๆ แล้วก็ยิ้มแห้ง  ๆ ให้เขา

  “เอ่อ ขอโทษนะ ฉันมีธุระด่วน ขอตัวก่อน”

ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะรอคำตอบจากเขา ดังนั้นเมื่อฉันพูดจบ มือของฉันก็จับลูกบิดประตูเตรียมออกไปแล้ว แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตู ฉันก็ได้ยินเขาเรียกฉันจากด้านหลัง

“วาริส”

ฉันตกใจแทบแย่ กระเป๋าในมือเกือบหล่นลงพื้นอีกครั้ง โชคดีที่ฉันคว้าไว้ได้ทัน ฉันหันกลับไป กำลังจะถามเขาว่ารู้จักฉันด้วยเหรอ แต่เขากลับพูดขึ้นมาก่อน

“วาริส เพศหญิง อายุสิบแปดปี เป็นคนกรุงเทพ เป็นนักศึกษาปีหนึ่ง คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเอกชนซิลเวอร์กรีน เป็นบาร์เทนเดอร์ระดับ Gold ของร้านเจมินายน์ แต่เพราะเป็นงานพาร์ทไทม์ เงินเดือนก็เลยไม่สูงมากนัก แค่พอประทังชีวิตได้เท่านั้น”

ในตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตเห็นว่าในมือเขาถือกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง

“คุณหมายความว่ายังไง?”  ฉันจ้องเขาหน้านิ่ง ความโกรธในใจเริ่มก่อตัว

ฉันนอนกับเขาแค่ครั้งเดียว จำเป็นต้องลงทุนลงแรงไปสืบประวัติฉันมาขนาดนี้เลยเหรอ?

เขาไม่ได้พูดอะไร แค่หยิบกระดาษกับปากกาบนโต๊ะขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่าง จากนั้นก็เดินมาหาฉัน ยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ฉัน

นั่นเป็นเช็คเปล่า....

แสงอรุณยามเช้าส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่านตกกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา งดงาม หล่อเหลาราวกับเทพบุตร

แต่คำพูดต่อไปของเขาก็ไม่น่าฟังมากนัก !

“ถ้าเธอยอมคบกับฉัน อยากได้ราคาเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย ฉันไม่เกี่ยง”

เขากำลังจะขอเลี้ยงดูฉันงั้นเหรอ? นี่เขามองฉันเป็นคนแบบไหนกัน?

ฉันรู้สึกตลกมาก

“นี่คุณผู้ชาย ฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดไปนะ เหตุการณ์เมื่อคืนนั้นเป็นอุบัติเหตุล้วน  ๆ ฉันขอโทษสำหรับความไม่รอบคอบของฉัน แต่ในเมื่อทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เรื่องที่สมยอมกันแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจหรอก”

“เธอไม่ยอมเหรอ?” เขาดูเหมือนจะตกตะลึงกับคำตอบที่ได้ คงไม่คิดว่าฉันจะปฏิเสธเขา

“ฉันไม่ยอม”

ในที่สุดฉันก็เปิดประตูได้สำเร็จ ฉันพูดน้ำเสียงหนักแน่น

  “ดังนั้นฉันหวังว่าต่อไป ถึงแม้ว่าเราจะเจอกันบนถนนหรือที่ไหนก็ตาม ขอให้คุณทำเป็นว่าไม่รู้จักฉัน บาย! ไม่สิ ไม่ต้องเจอกันอีกเลยจะดีกว่า!”

หลังจากพูดจบฉันก็ปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

ให้ตายสิ ! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ผู้ชายคนนั้นคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายบริการรึไงถึงได้มาขอเลี้ยงดูแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะว่าเป็นการเข้าใจผิด คิดหรือไงว่าฉันจะเสียท่าเสียทีให้เขาแบบนี้ได้

ฉันเดินออกจากโรงแรมด้วยอารมณ์หงุดหงิดปะปนความงุนงง ในมือล้วงลงไปในกระเป๋าสะพายเพื่อค้นหาโทรศัพท์มือถือ เมื่อหยิบโทรศัพท์มาได้ฉันก็รีบกดเบอร์โทรหามีอาทันที

“ฮัลโหล”

เสียงของเพื่อนสนิทฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอกดรับสาย 

“มีอา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

“ฉันกลับมาที่อพาร์ตเมนต์แล้ว เดี๋ยวจะอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะออกไปที่เจมินายน์คลับ ในช่วงเย็น แล้วเธอล่ะอยู่ที่ไหน วันนี้จะเข้าไปที่เจมินายน์คลับหรือเปล่า”

“ฉันเพิ่งทำธุระเสร็จน่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ก่อนเหมือนกัน ยังไงตอนเย็นก็เจอกันที่เจมินายน์คลับก็แล้วกันนะ”

“แล้วสรุปเมื่อคืนนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเธอใช่ไหม”

“เอาเป็นว่าเราไปถึงเจมินายน์ก่อนฉันค่อยเล่าให้เธอฟัง”

“โอเคเพื่อน ถ้างั้นฉันจะวางสายก่อนนะ”

“โอเค บ๊ายบาย แล้วเจอกันที่เจมีนายน์คลับคืนนี้”

หลังจากที่วางสายฉันก็เก็บโทรศัพท์มือถือกลับเข้าไปในกระเป๋าสะพายแล้วเรียกแท็กซี่กลับอพาร์ตเมนต์