บทที่ 3 เรื่องนี้ไม่สู้ดีนัก

แสงสีระยิบระยับของยามราตรีสาดส่อง เสียงแก้วกระทบกันดังก้องกังวาน เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มนำพาจังหวะการโยกย้ายที่บ้าคลั่งและเร้าใจ

มีอาวางหัวลงบนเคาน์เตอร์บาร์ มองมาที่ฉันด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

“วาริส แต่งตัวแบบนี้ เธอดูมันหล่อชะมัดเลย!”

ฉันเหลือบมองเธอ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรกับคำชมนั้น เพราะการที่หญิงสาวที่อายุเพิ่งจะสิบแปดปีถูกชมว่าหล่อ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

พลิกขวด หมุน เทเหล้า วางขวด ฉันยังคงทำสิ่งที่ทำอยู่ต่อไปอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนัก ค็อกเทลที่ผสมเสร็จแล้วก็ถูกวางไว้ตรงหน้ามีอา ฉันเสยผมสั้นหลังใบหูด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ราตรีเพลิง เชิญดื่ม”

มีอารับแก้วเหล้าด้วยแววตาเป็นประกาย เธอยกขึ้นจิบไปพลางคุยกับฉันไปพลาง

“เอาจริงนะวาริส ฉันอยากเห็นเธอไว้ผมยาวและแต่งตัวเป็นผู้หญิงจริง  ๆ เลย! แบบนั้นมันคงจะสวยน่าดูเลยนะ”

พอดีตอนนั้นมีลูกค้ามาสั่งเครื่องดื่ม ฉันจึงทิ้งคำพูดไว้ว่า

“งั้นเธอก็คิดต่อไปเถอะ” พูดจบก็หันไปอีกด้านของเคาน์เตอร์บาร์

ฉันทำงานพาร์ทไทม์ที่ไนต์คลับแห่งนี้มาตั้งแต่อายุสิบห้า ส่วนมีอาเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เธอมาที่คลับแห่งนี้แทบจะทุกวัน  นานวันเข้าเธอก็กลายมาเป็นแฟนคลับและเพื่อนสนิทของฉัน

แน่นอนว่าเธอมักจะชมว่าฉันหล่อ ในขณะเดียวกันก็บ่นว่าฉันไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย

“หัวใจแห่งมหาสมุทร สองแก้ว เชิญดื่มค่ะ” มีอาเดินเข้ามาใกล้  ๆ อีกครั้ง และมองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

 “วาริส เล่าเรื่องคืนวันเกิด 18 ปีของเธอให้ฉันฟังหน่อยสิ เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น ฉันว่าจริง  ๆ แล้ว…”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ฉันก็ใช้สายตาปรามเธอไว้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจ ยิ่งคนรู้น้อยก็ยิ่งดี ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์สั่นก็ขึ้นมาทันที

“ช่วยดูให้หน่อยนะ ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อน” ฉันบอกมีอาไว้ แล้วจึงถือโทรศัพท์ไปที่ห้องพัก

อารยา

ฉันจ้องมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอพร้อมกับหัวเราะเยาะในใจ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้วสินะ?  เงียบหายไปนานขนาดนี้ ไม่รู้ว่าครั้งนี้แม่ลูกคู่นั้นจะมาสร้างเรื่องอะไรให้ฉันอีก

“วาริส เธออยู่ไหน? ฉันอยู่ที่ร้านขนมหน้ามหาวิทยาลัยของเธอ ออกมาหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

เสียงของอารยาในโทรศัพท์ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม

“มีเรื่องเหรอ?” ฉันบีบโทรศัพท์แน่นพร้อมกับหัวเราะเยาะ

“แคลลี่โรคหัวใจกำเริบอีกแล้วเหรอ? หรือว่าคุณติณภพโดนรถชนอีกแล้ว?”

เสียงของอารยาเริ่มแหลมขึ้น

“วาริส ที่เธอเกลียดแคลลี่ฉันเข้าใจนะ แต่เธอจะมาสาปแช่งพ่อของเธอแบบนี้ได้ยังไง? เธอรู้อะไรบ้างไหม เขาโกรธเธอจนนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว!”

เหอะๆ… สาปแช่ง

ถ้าคำสาปแช่งมันได้ผลจริง ป่านนี้พวกมันคงตายไปตั้งนานแล้ว!

อารยาคือน้องสาวของแม่ฉัน เป็นน้องสาวแท้  ๆ ของแม่ ซึ่งตามหลักแล้วฉันควรจะเรียกเธอว่าน้า

ในตอนนั้น เธอไม่สนใจคำคัดค้านของครอบครัว ยืนกรานที่จะหนีตามผู้ชายไม่เอาไหนคนหนึ่ง ทำให้คุณตาของฉันโกรธจนล้มป่วยและเสียชีวิตในเวลาไม่นาน

ส่วนน้าอารยาที่เคยสุขสบายมาตั้งแต่เด็ก ทนความลำบากไม่ไหว จึงเริ่มบ่นผู้ชายคนนั้นไม่หยุด ตอนแรกผู้ชายคนนั้นก็ยังออกไปทำงานหาเงินบ้าง แต่พอนานวันเข้าก็กลายเป็นคนไม่เอาไหน

ทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็ก  ๆ น้อย  ๆ อารมณ์ของผู้ชายคนนั้นก็แปรปรวนมากขึ้นเรื่อย  ๆ ส่วนอารยาก็ทนไม่ไหวที่ถูกผู้ชายคนนั้นทำร้ายร่างกายทุกวัน จึงพาแคลลี่ที่ตอนนั้นอายุเจ็ดขวบหนีกลับมา

แม่ของฉันใจอ่อน ไม่ต้องการเห็นแม่ลูกคู่นี้ต้องลำบาก จึงให้ที่พักพิงแก่พวกเธอ ในตอนนั้นพ่อของฉันเห็นว่าเธอเป็นน้องสาวคนเดียวของแม่ จึงดูแลเธอเป็นอย่างดี

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า ทั้งสองคนจะดูแลกันดีจนถึงบนเตียง

อารยากับพ่อของฉันแอบคบกันเป็นชู้กันถึงขั้นมีอะไรกันบนเตียง ในขณะที่พ่อกับแม่ของฉันยังไม่เลิกกัน ผู้หญิงคนนี้กล้าทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าแบบนี้ได้ยังไง แม่ของฉันเป็นพี่สาวของเธอ เป็นคนที่ช่วยเหลือเธอ รักใคร่และเอ็นดูเธอทุกอย่าง แต่เธอกลับทรยศหักหลังแม่ของฉันด้วยการเป็นชู้กับพ่อของฉันแบบนี้!

นางจิ้งจอกสารเลว !!

จริง ๆ แล้วก่อนหน้านี้ก็มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่ว แต่แม่ของฉันก็ไม่เชื่อ เธอคิดว่าอารยาเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเธอ ไม่ว่าเธอจะเหลวไหลแค่ไหน ก็คงไม่ถึงกับยั่วยวนพี่เขยของตัวเอง จนกระทั่งแม่จับได้คาหนังคาเขา

แม่ของฉันเสียใจมาก ร่างกายและจิตใจราวกับถูกฟ้าผ่า แม่พลัดตกบันได ระหว่างที่รักษาตัวในโรงพยาบาล แม่ก็เศร้าซึมตลอดเวลา และเสียชีวิตในเวลาไม่นาน

หลังจากนั้น พ่อของฉันก็แต่งงานกับอารยาอย่างเป็นทางการ ลูกสาวของเธอก็เปลี่ยนมาใช้นามสกุลของพ่อฉัน กลายมาเป็นแคลลี่ในปัจจุบัน

ฉันไม่รู้จริง ๆ เลยว่าอารยายังมีหน้ามาหาฉันได้ยังไง แต่เธอก็มาจริง ๆ ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ตรงข้ามฉันด้วยท่าทางสงบนิ่งและหยิ่งทะนง

ทุกครั้งเวลาที่อยู่บ้าน สองแม่ลูกคู่นี้มักจะใช้ทุกวิธีเพื่อกลั่นแกล้งและทำร้ายฉันสารพัด ต่อหน้าพ่อพวกเธอก็ทำเป็นดีกับฉัน รักฉัน เอ็นดูฉัน ต่อหน้าพ่อของฉัน อารยาทำเหมือนกับว่าฉันเป็นลูกสาวคนหนึ่งของเธอ ส่วนแคลลี่เองก็ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของเธอเช่นกัน แต่ลับหลังในตอนที่พ่อไม่อยู่ พวกเธอกลับกลายเป็นคนละคน หาทางกลั่นแกล้งหาเรื่องฉันสารพัด พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ฉันอยู่ในบ้านหลังนั้นไม่ได้ จนเมื่อฉันทนไม่ไหวจึงได้ย้ายออกมาเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่เพียงลำพัง

เรื่องนี้ฉันเคยบอกกับพ่อไปหลายครั้งแล้ว แต่พ่อก็ไม่เชื่อ  แถมยังกล่าวหาว่าฉันปรักปรำใส่ร้ายป้ายสีสองแม่ลูกคู่นั้นอีก ฉันขี้เกียจที่จะพูดคนที่ปิดใจไม่ฟังอะไรเลย พูดให้ตายยังไงเขาก็ไม่เชื่อ สู้ฉันไม่พูดแล้วจะดีกว่า ออกมาใช้ชีวิตเองยังมีความสุขกว่าอยู่ที่บ้านหลังนั้น อยู่กับสองแม่ลูกที่จิตใจต่ำทรามคู่นั้นซะอีก