บทที่ 150

ตกดึกเวลาสามทุ่ม

รถยนต์แล่นเข้ามาในคฤหาสน์หนานซี

เสิ่นชิงซูกับเฉียวซิงเจียลงมาจากในรถ เดินตรงดิ่งไปที่ทางเข้าประตูใหญ่

เฉียวซิงเจียเอื้อมมือไปกดกริ่ง

คนที่มาเปิดประตูคือเส้าชิง

“คุณเสิ่น หมอเฉียว เชิญเข้ามาครับ”

เข้ามาในบ้านแล้ว เส้าชิงพูดกับเสิ่นชิงซูว่า “คุณเสิ่น คุณชายฟู่รอคุณอยู่ที่ห้องทำงานชั้นบนครับ”

เห็นได้ชัดมากว่าฟู่ซือเหยียนต้องการคุยกับเสิ่นชิงซูเป็นการส่วนตัว

“ฉันไปด้วยไหม?” เฉียวซิงเจียไม่ค่อยวางใจให้เสิ่นชิงซูขึ้นไปเองคนเดียว

“เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก็พอ” เสิ่นชิงซูยิ้มให้เฉียวซิงเจียเล็กน้อย จากนั้นหมุนตัวเดินไปยังชั้นสอง

เฉียวซิงเจียจ้องแผ่นหลังของเธอ กระทั่งเธอขึ้นไปชั้นบนจนมองไม่เห็นแล้ว เธอถึงค่อยดึงสายตากลับ แล้วมองไปยังเส้าชิง

“ทนายฟู่ของพวกคุณเป็นบ้าใช่ไหม?”

เส้าชิง “?”

“อ้อ เป็นบ้าหนักเลยเหรอ! งั้นคุณก็ไม่ง่ายเลยสินะ” เฉียวซิงเจียถอนหายใจ เดินไปนั่งลงตรงโซฟาอีกด้านหนึ่ง “ทำงานให้คนสติไม่ดีคงลำบากมากสินะ?”

เส้าชิง “…”

……

เสิ่นชิงซูมาถึงนอกห้องทำงาน ยกมือขึ้นเคาะประตู

“เข้ามาได้”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังลอดออกมาจากภายในห้องทำงาน

เสิ่นชิงซูเม้มริมฝีป