บทที่ 164

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิงซูก็ยิ้มให้เฉียวซิงเจีย

พอมีเฉียวซิงเจียอยู่ด้วย อารมณ์ของเธอก็ไม่หนักอึ้งหรือฉุนเฉียวเหมือนเก่า

“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไปด้วย!” เวินจิ่งซีพูดขึ้น

“คุณไปไม่ได้” ฟู่ซือเหยียนปฏิเสธด้วยสีหน้าเย็นชา

“ทำไมล่ะ?” เวินจิ่งซีถลึงตาใส่เขา “เครื่องบินส่วนตัวก็เอามาใช้แล้ว จะมีผมเพิ่มอีกสักคนไม่ได้หรือไง?”

ฟู่ซือเหยียนมองเขา พลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มันไม่แตกต่างกันก็จริง แต่ผมมีเหตุผลอะไรที่ต้องให้คุณขึ้นเครื่องบินของผมด้วย?”

เวินจิ่งซีคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “ฟู่ซือเหยียน คุณมันจงใจหาเรื่องผม!”

“ผมก็แค่คิดว่าคุณมันส่วนเกิน”

พูดจบฟู่ซือเหยียนก็ไม่สนใจเวินจิ่งซีอีก เขาหันหลังเดินไปยังช่องทางวีไอพี

เวินจิ่งซีแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา เขาได้แต่สบถด่าไล่หลังฟู่ซือเหยียนไปเป็นชุด

เสิ่นชิงซูเห็นว่าเวินจิ่งซีโกรธจัดจริง ๆ จึงพูดปลอบ “เสี่ยวเวิน คุณอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วนะ สตูดิโอก็ต้องให้คุณช่วยดูด้วย”

เวินจิ่งซีที่กำลังเดือดดาล พอได้ยินเช่นนั้นก็อารมณ์เย็นลงทันที

“ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้แล้ว” เวินจิ่งซีลูบจมูกตัวเองอย่างไว้ฟอร์ม “ถ้าอย่างนั้นผมจะยอมฝืนใจช่วยค