บทที่ 169

“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วอาซูจะให้อภัยฟู่ซือเหยียน!”

เฉียวซิงเจียรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ก่อนจะถลึงตาใส่ฟู่ซือเหยียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ต่อให้เทคโนโลยีก้าวหน้าแค่ไหน ก็ไม่สามารถชดเชยความเสียใจที่อาซูต้องสูญเสียคุณน้าเจียงไปได้หรอกนะ อาหารค่ำมื้อนี้ต่อให้สมจริงแค่ไหน สุดท้ายมันก็เป็นของปลอมอยู่ดี!”

ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปากถอนหายใจ เขารู้สึกว่าที่เฉียวซิงเจียพูดก็มีเหตุผล แต่สิ่งที่ฟู่ซือเหยียนสามารถทำได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงเท่านี้

คนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นคืนมาได้

ฉินเยี่ยนเฉิงหันไปมองฟู่ซือเหยียน

ฟู่ซือเหยียนเงียบมาตลอดตั้งแต่เข้ามา ดวงตาดำลึกล้ำจับจ้องไปยังเสิ่นชิงซูในห้องทดลองประสบการณ์ ใบหน้าคมสันเป็นสัดส่วน เส้นกรามตึงเครียด

ในวินาทีนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

……

ในห้องทดลองประสบการณ์ เสิ่นชิงซูกินรากบัวทอดเข้าไปหนึ่งคำ รสชาติที่คุ้นเคยก็กระจายไปทั่วปาก แต่ยังไม่ทันที่จะกลืนลงไป ในลำคอกลับมีรสคาวเลือดตีขึ้นมา เธอพยายามกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก แต่อารมณ์ของเธอกลับพังทลายลงในชั่วพริบตา

สติบอกเธอว่านี่ทั้งหมดเป็นของปลอม

ปู่และแม่ของเธอ ไม่อยู่แล้ว...

“อาซู วันนี้แม่ได้อยู่กินข้