บทที่ 242

“เอ๋?” หนีอวี่เถียนอึ้งอีกครั้ง “แม่แท้ ๆ…ของซืออวี่เหรอคะ?"

การตอบสนองนี้ของหนีอวี่เถียนได้ให้คำตอบเสิ่นชิงซูแล้ว

เสิ่นชิงซูยกยิ้มเล็กน้อย “แม่แท้ ๆ ของซืออวี่เป็นอีกคนหนึ่งค่ะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงของซืออวี่ แต่ก็เป็นแค่อดีตแม่เลี้ยง ตอนนี้เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้วละ”

หนีอวี่เถียนมองเสิ่นชิงซูอย่างอึ้งงัน

ราวกับว่าปริมาณข้อมูลเยอะเกินไป เธอจึงค่อนข้างไม่สามารถเข้าใจได้ในทันที

เสิ่นชิงซูไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินออกจากคฤหาสน์โดยตรง

นอกประตูใหญ่คฤหาสน์ แลนด์โรเวอร์สีขาวจอดเทียบอยู่

เมื่อเห็นเสิ่นชิงซูออกมา เวินจิ่งซีรีบลงจากรถ เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้เธอ

เสิ่นชิงซูยิ้มให้เขา แล้วโน้มตัวขึ้นรถ

เวินจิ่งซีปิดประตู เดินอ้อมหน้ารถไปขึ้นรถ

ห้องทำงานชั้นสอง ฟู่ซือเหยียนยืนด้านหน้าหน้าต่างจรดพื้น หลุบตามองเงารถสีขาวที่ขับไกลออกไปเรื่อย ๆ

แผ่นหลังชายหนุ่มเหยียดตรง ข้างกายเขาคือภาพวาดคนด้วยหมึกจีนที่เสิ่นชิงซูวาดเพิ่มเติมในภายหลังจนเสร็จ

รอจนไม่เห็นเงารถแล้ว เขาถึงค่อยหยิบมือถือออกมาโทรหาเส้าชิง

“ตรวจสอบทุกโรงพยาบาลในเมืองเป่ยหน่อย ดูว่าระยะนี้มีบันทึกเข้ารับการรักษาของเสิ่นชิงซูหรื