บทที่ 313

ท่าเรือเมืองหนาน

เรือยอร์ชส่วนตัวลำหนึ่งจอดเทียบอยู่ที่ท่าเรือ

กัปตันเรือแจ้งว่าวันนี้คลื่นลมในทะเลค่อนข้างแรง ไม่สามารถทำความเร็วได้ กว่าจะถึงเกาะจินน่าจะใช้เวลาราวสี่ชั่วโมง

เสิ่นชิงซูปวดหัวมากจริง ๆ พอขึ้นเรือยอร์ชเธอก็ตรงดิ่งไปหาห้องเพื่อพักผ่อนทันที

ฟู่ซือเหยียนรู้ว่าเธอไม่สบาย จึงให้พนักงานหญิงบนเรือนำยาแก้เมาเรือไปให้

เสิ่นชิงซูก็ไม่ได้เรื่องมาก กินยาแก้เมาเรือแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที

วันนี้คลื่นลมแรงมากจริง ๆ เรือยอร์ชส่วนตัวจึงโคลงเคลงไม่หยุดเมื่อออกสู่กลางทะเล

เมื่อคืนเสิ่นชิงซูพักผ่อนไม่เพียงพออยู่แล้ว ถึงแม้จะนอนอยู่ก็ยังรู้สึกทรมานอยู่ดี

ยาแก้เมาเรือค่อย ๆ ออกฤทธิ์ เธอจึงผล็อยหลับไปอย่างสะลึมสะลือ

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าเรือโคลงเคลงหนักกว่าเดิม

เสิ่นชิงซูเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

เธอลองดูเวลา ปรากฏว่าเพิ่งจะผ่านไปแค่สองชั่วโมงเท่านั้น

เธอรู้สึกท้อใจที่เวลาแต่ละวินาทีช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เสิ่นชิงซูสวมรองเท้า แล้วเดินไปเปิดประตู

ฟู่ซือเหยียนยืนอยู่ด้านนอก มองเธอด้วยแววตาสีดำลุ่มลึก “ยังไม่สบายอยู่เหร