บทที่ 392

ภายใต้แสงจันทร์ ลมอ่อน ๆ โชยผ่านแก้มแสนละเอียดอ่อนของหญิงสาวเบา ๆ

ปลายนิ้วดุจหยกมรกตของหญิงสาวดีดสายผีผาขึ้นลง

บทเพลงแสนไพเราะดังแว่วเสนาะหูในยามค่ำคืน

เสี่ยวต่งฟังไปครู่หนึ่ง ก็พลันตอบสนองกลับมา “นี่คือพู่กันของอากงเหรอ?”

ไม่คิดเลยว่าคุณเสิ่นเองก็เล่นทำนองเพลงนี้เป็นด้วย!

เสี่ยวต่งอดไม่ได้ที่จะล้วงโทรศัพท์ออกมาบันทึกภาพนี้เอาไว้

เสิ่นชิงซูไม่ได้แตะผีผามานานหลายปีแล้ว ตอนแรกเริ่มฝีมือตกไปหน่อย แต่ก็ค่อย ๆ เล่นเข้าทีขึ้น

ทำนองเพลงนี้ดึงดูดทีมงานรายงานมาไม่น้อย

ผู้กำกับมองผู้ช่วยแวบหนึ่ง

ผู้ช่วยรีบหยิบกล้องกิมบอลส่งให้ผู้กำกับทันที

ผู้กำกับเปิดกล้องวิดีโอ ใช้กล้องกิมบอลบันทึกภาพนี้เอาไว้

จิ้นเชวี่ยยืนอยู่ข้าง ๆ โทรศัพท์ในมือเองก็เปิดกล้องเอาไว้เช่นกัน

จบไปหนึ่งบทเพลง

ในลานเงียบสงัด

ทว่าวินาทีถัดมา เสียงปรบมือก็ดังขึ้น

เสิ่นชิงซูเงยหน้าขึ้น ในตอนนี้เองถึงได้พบว่า นอกจากโจวอวี๋ชู หยางเหิงและเสี่ยวจางสามคน คนอื่นก็วกกลับมากันหมด

เธอกอดผีผา แสดงความขอบคุณด้วยความสุภาพ จากนั้นก็ส่งผีผาคืนให้เสี่ยวต่ง “ขอบคุณค่ะ”

เสี่ยวต่งจ้องมองเธอ ในแววตาเปล่งประกาย “คุณเสิ่น คุณเก่งสุด ๆ ไป